Heerlijk om te ontwaken in een droge en warme stek... Rond 4.00 was het opnieuw beginnen regenen, maar de ochtend zag er tegen 6.45 veelbelovend uit. We hadden gisteravond nog alles voor het ontbijt gekocht, dus daar zijn we de dag dan ook mee begonnen. Tegen 8.00 waren alle sporen van onze aanwezigheid uitgewist en met een gevoel van oprechte dankbaarheid zijn we vertrokken uit Voortkapel, een dorpje waar we tot gisteren zelfs niet van gehoord hadden. Maar de gastvrijheid was waarlijk hartverwarmend!! Dankjewel aan Marcel en de andere parochiemensen!!
Op pad dus weer, maar na amper 5 minuten besloten de weergoden roet (of beter: regen) in het eten te gooien. Regenjasjes werden bovengehaald, rugzakken ingepakt en we trokken verder onder een stevige plensbui, die gelukkig maar een klein uurtje duurde. Tegen 9.40 doemden de torens van Tongerlo op aan de einder, en een voorzichtig zonnetje begeleidde ons op onze laatste meters richting... KOFFIE!! Een gedroomde locatie was het, met een leuk terrasje en een sympathieke dame achter de toonbank. Nu ook de innerlijke mens ontdooid was gingen we de abdij verkennen. Het dient gezegd: we hadden een warmer onthaal verwacht van de Norbertijnen... onverschillig, ongeïnteresseerd en zonder enig enthousiasme over de toch wel unieke historische plek waar ze mogen leven en werken! Maar ja, iedereen kan een slechte dag hebben...
Vanaf nu veranderde de weg totaal!! De lange, drukke en saaie wegen veranderden in mooie bospaadjes, schitterende vergezichten, heerlijke wandelwegen door slaperige woonwijkjes, ... het mocht duidelijk zijn: we waren aangekomen op de Via Monastica! De Heksenbrug (de naam alleen al!) werd gevolgd door de Langedreef, Papendreef, ... Daar passeerden we het Boswachtershuisje, wat mooie herinneringen deed herleven aan een ver jeugdbewegingsverleden. Maar de lokroep van een mooi terrasje konden we vlot weerstaan, want een alleraardigst bospad bracht ons langs het eerste van de Merodekastelen, om dan Westerlo binnen te trekken. De Grote Markt lag er verlaten bij, maar onder de Marktlinde nuttigden we een fijn middagmaal.
Gesterkt door deze fijne maaltijd trokken we richting Grote Nete, die we dwarsten en een heel fijn natuurgebied ontdekten met een overvloed aan rijpe braambessen, een heerlijk hapje voor onderweg! Op deze manier voelen de kilometers veel aangenamer; wandelen en genieten van de wandeling, dat is uiteindelijk waar de camino om draait! Als de weg zo aangenaam is komt het doel uiteindelijk veel dichterbij.
Dribbel is trouwens een heerlijke reisgenoot; vanaf de eerste dag was duidelijk dat Peter en Dirk het helemaal zagen zitten dat hij erbij was; hij krijgt de hele dag hapjes en extraatjes toegestopt en wordt non stop geknuffeld. Hij is dan ook een zalige reisgezel: trekt de hele dag de kop van de groep, deelt lief, leed, water en voedsel met iedereen. Op dit moment ligt hij al lekker te slapen!
Voor ons werd het tegen 16.00, gezeten op een zonnig terrasje, duidelijk dat Averbode ons eindpunt zou worden voor vandaag. Een uiterst hartelijke ontvangst viel ons ten deel van de Norbertijnen die er woonden. Op een terrasje wachtten we op Christine, de vriendin van Peter, die ons gastvrij ontving in Schaffen. Een luxe was het... gereden worden over zo'n afstand (en tegelijkertijd beseffen dat we morgen die weg opnieuw zullen stappen, want we vertrekken morgen terug aan Averbode waar we vandaag stopten). De tuin was uitnodigend, het eten super (cougettesoep met pesto! Een gouden tip!) en het gezelschap uiterst gezellig en sympathiek. Twee fijne vrienden kwamen onze groep verruimen, en er waren gespreksonderwerpen te over. Tussendoor verorberden we een heerlijke maaltijd, een zalige rijstpap en enkele betere flessen wijn. Om het met de woorden van de aanwezigen te zeggen: 'àlle problemen van de wereld hebben we misschien niet opgelost, maar we hebben wél ons best gedaan'.
Mooie woorden om een mooie dag te besluiten... morgen wacht ons opnieuw een boeiende tocht: van Averbode over Zichem naar Diest en daarna ... zien we morgen wel weer! Zoals hét cliché van de camino: 'het gaat over de weg, niet over de bestemming'... maar cliché's worden dan ook cliché's mét reden...
