2 augustus: van Lier tot Voortkapel (voordorp Tongerlo)
Om 7.00 liep de wekker af en werd de schade van de eerste dag opgemeten. De pijnlijke hiel was nog wat pijnlijker geworden, maar met de nodige intape-acties en pijnstilling hoopten we er het beste van. We trokken dan ook hoopvol gestemd door het slaperige Lier, kochten brood onderweg en vervolgden onze weg. Net voor Berlaar zagen we enkele omgezaagde bomen liggen, een ideale plek voor ons ontbijt. Stokbrood, worst en kaas, het blijven, ook in ons eigen land, de vaste ingrediënten om er weer even tegen te kunnen. We wisten op voorhand dat het een ietwat saaie wandelweg zou worden... we maakten de verbinding tussen Lier (Via Brabantica) en Tongerlo (Via Monastica). De kortste weg leidde ons langs grote en - zo bleek al snel- drukke wegen.
Niet getreurd, en na een koffiestop in Berlaar waren de batterijtjes voldoende opgeladen om er even flink de pees op te leggen. Aan een flink tempo trokken we verder, tot de Cruysberg ons wist te verleiden tot een extra stopje. Het dient gezegd, Dribbel ontpopt zich tot de leider van ons gezelschap; hij heeft zonder onderbreking de kop getrokken, met af en toe een betekenisvolle blik naar achteren: 'waar blijven jullie?' leek hij te zeggen... Maar aan de andere kant was hij ook altijd de eerste om bij een pauze fluks te gaan liggen om wat te rusten. Hij doet het goed, onze mascotte!
In Herenthout wachtte een alleraardigst kapelletje dat gewoon te mooi was om voorbij te lopen, en daar hebben we onze middagpauze gehouden. Dribbel kon zijn geluk niet op toen een halve chorizo eensklaps op de grond viel... een mooi teken van boven...
En verder gingen we weer, intussen onszelf gelukkig prijzend met het weer: niet te warm, maar wel lekker droog. Dat hadden we beter niet gezegd... vanaf 15.00 begon het te tegenen, en tot op dit ogenblik is het nog niet gestopt. Het kon de pret niet drukken, en we trokken weer verder, al begonnen de kilometertjes toch ook voelbaar te worden. Tegen onze aankomst in Morkhoven liep het suikertekort ernstig op, en daarom bouwden we nog een extra drinkstop in.
Slechts 4.8 kilometer scheidden ons nog van ons doel van de dag: de abdij van Tongerlo, toen we aankwamen in Voortkapel. Het liep al tegen 17.15, en we vreesden dat de abdij mogelijk geen plaats meer zou hebben. Daarom trokken we naar het parochiezaaltje en stelden ons voor als pelgrims die op zoek waren naar een onderdak voor de nacht. Het dient gezegd: een heel netwerk trad in gang, en binnen de tien minuten kregen we de sleutel van het parochiezaaltje zomaar mee. We installeerden ons dankbaar, en plots kwam Marcel vragen of we geen zin hadden in een kommetje verse soep! Dat moest geen twee keer gevraagd worden, en tien minuten later zaten we te genieten van hete, lekkere soep. Tijdens een gezellige babbel bleek zelfs dat Marcel in de jaren zeventig nog Sinterklaas is komen spelen in de Unic van Wijnegem... jeugdsentiment voor Wijnegemse Peter, die zonder twijfel nog op die Sint zijn knie gezeten heeft!
De spontaniteit en de vriendelijkheid van de mensen van de parochie hier in Voortkapel was deugddoend en hartverwarmend! We branden zeker een kaarsje voor hen!
We gingen nog even inkopen doen en een hapje eten en zijn nu aan het genieten van een gezellige avond na een pittige dag: tegen de 30 kilometer is het uiteindelijk geworden, en morgen wordt gelijkaardig. Maar de sfeer is goed, de eerste blaren verzorgd, de hiel rustig en de moraal hoog!
