"Today we mourn in our sorrow, but tomorrow we shall be free! For today we must decide... What we shall do to our enemy!"
Sometimes I feel like I am my own enemy, A struggle between my "ID" and my "SUPEREGO" and the outcome is decided by the colours of the day! Do you sometimes feel the same way?
I'm walking on the path of life, Through the gardens, Through the deserts, Across the mountains and to the sea... Where the waves will take me away towards another day!
Soms sta je alleen, met een muur om u heen... Soms ga je er voor en breek je er door.
Maar een muur kan soms hard zijn, door intens verdriet, dan lijkt die muur wel één blok graniet.
Maar soms vind je de kracht om door te gaan, om jezelf er door te slaan, een lach of een woordje, een simpel gebaar, iemand die zegt; "ik sta voor je klaar!"
Een hart zo alleen wordt zo koud als een steen, maar als de zon verschijnt en de kilte verdwijnt, dan bloeit een mens open... Echt geluk kan men niet kopen!
Ik vroeg mezelf; wat is de grootste vrijheid? Ik kwam tot het besluit dat de grootste vrijheid het kunnen kiezen is! Is dat dan geen vrijheid; je staat in de winkel en je kan kiezen welke shampoo je zult kopen, juist omdat je ze allemaal wel kan permitteren? Doordat je ze allen kan permitteren kan je kiezen! Sommigen hebben geen keus... Sommigen hebben die vrijheid van het kiezen niet! Het rare is dat hoe meer wij ons kunnen permitteren, hoe meer wij twijfelen in onze keuze. Luxe is de keuze tussen duizend verschillende wegen, terwijl armoede meestal maar één weg bied... Naarmate men kan kiezen ontwikkeld men een honger naar meer en meer, een honger die nooit te stillen valt... Men ruilt het Goddelijke in voor het tastbare, men wordt als een roofdier met een honger zo groot... Maar wanneer de honger van de armoede spreekt, dan ben je al blij met een gewone boterham... En als je dan nog iets extra krijgt, dan ben je helemaal gelukkig en kan uw dag niet meer stuk! Zijn de meesten van ons dan niet een beetje verwend? We vinden alles zo vanzelfsprekend! Vraag aan mensen die een oorlog echt intens hebben meegemaakt wat voor hen luxe is... Vraag aan de vele gedeporteerde Joden wat voor hen luxe is... Zij zullen allen zeggen; luxe is genoeg om te eten hebben en een warme thuis waar men in alle veiligheid en geborgenheid kan leven! Wij leven soms in de grootste luxe en dat terwijl wij de grootste armoezaaiers zijn, want wij hebben het geluk nagejaagd en nooit gevonden, terwijl het geluk van een arme ligt in een warme plaats om te slapen, een simpele boterham en een warme kom soep. Als liefde bloed is, dan heeft onze maatschappij soms last van bloedarmoede!
Wanneer zal de mens inzien dat afstand nemen soms goed is om naar elkaar toe te groeien? Het gevoel dat je die iemand mist is het teken dat je die persoon graag ziet... Daarom zeg ik; "Ik ga niet weg om weg te gaan, maar om terug naar huis te kunnnen komen!
Jantje zit in een hoekje te spelen, en opa neemt zijn krantje en zijn pijp...
Opa gaat in de zetel zitten en steekt zijn pijp aan, plots neemt Jantje opa zijn pijp af en klopt ze uit... "maar Jantje toch, wat doe je nu?" Opa steekt dan maar zijn pijp weer aan.
Plots neemt Jantje weer de pijp van opa en klopt ze uit, opa roept; waarom doe je dat nu toch? waarop Jantje antwoord;
"Papa heeft gezegd dat als opa zijn pijp uit is, dat we dan een nieuwe televisie krijgen!"
Mijn liefde voor jou Is een troosteloze gedachte Jouw herinnering lijkt te vervagen in de wind, alsof het zand van tussen mijn vingers glijd... Ik wil je vasthouden Je koesteren Om je nooit meer los te laten! Ik wil je herinneren in geuren en kleuren... Mijn tranen vervagen tot het niets in de gedachte Dat je dit niet gewild zou hebben. Hopeloos zoek ik de waarheid opdat ik jou ooit terug zou vinden, hopeloos op zoek... Maar toch vind ik jou in de gedachte van nu en al kunnen mijn tranen mij niet meer troosten, al is de pijn te diep en al schieten er mij zovele woorden tekort toch wil ik mijn mooiste gedicht aan u opdragen. En al is het geschreven met zilte tranen met pijn en verdriet toch probeer ik te zijn en te doen in uw gedachtenis! Ik probeer de woestijn die de tijd is en die me doet vergeten, ik wil die woestijn tot de tuin der liefde maken... En daarom verhef ik mijn stem, met trots, want jij hebt bijgedragen tot wat ik nu ben... Jij leeft verder in mij...
Sommigen noemen mij...anders, ik noem mijzelf uniek... Voor de ene ben ik anders en hij, hij noemt mij ziek...
ja, ik heb Autisme, ja ik ben wat anders...
Maar door mijn autisme draag ik bij aan de diversiteit van de wereld!
Mijn autisme is als het zout op mijn aardappelen, Ik zou het niet meer anders willen!
Autisme betekent voor mij; anders zijn! Ik wil anders zijn... Omdat ik dan wat te bieden heb dat anderen niet bezitten...
Ik leef door het idee dat ik een meerwaarde kan bieden, Nu het enige dat mij rest is u te laten inzien dat autisme een meerwaarde kan geven aan een leven...
Ik ben niet zo voor gewoon, doe voor mij maar extravagant, want dat lijkt mij zeer plezant! Iedereen draagt in zich het vermogen uniek te zijn, Ik ben dan wel autist, ik ben ook een optimist en dat tot in de kist!
Ik ben Bothuyne Carl
Ik ben een man en woon in Kruishoutem (België) en mijn beroep is Autist.
Ik ben geboren op 10/08/1981 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, wijn, muziek, film, lezen, bijleren.
Bij deze wil ik u mijn wondere wereld laten ervaren, een wereld van anders zijn en denken, waar we elkaars ervaring dele
Ik vroeg mezelf; wat is de grootste vrijheid?
