Niet zo heel lang geleden vertelde er iemand mij dat ik slechts één stap verwijderd was van het "volksmenner" zijn, zij had gelijk, maar ik weet nu dat ik nooit een "volksmenner" zal worden omdat de wereld dat nooit zal aanvaarden. Ergens hoop ik dat de mensheid een kern van onschuld en rechtvaardigheid zal handhaven, maar toch denk ik steeds dat dit een droom is. Het kind dat wij allen ooit waren gaat vaak verloren in de waarden van geld en macht... We verliezen onze onschuld en vervangen het door welvaart, maar de schuld die wij hebben aan onze zonden is als een monster dat nooit slaapt. Het achtervolgt ons in onze dromen, het eet ons beetje bij beetje op. Men kan vluchten in de welvaart, maar u hebt van uw geweten een monster gemaakt. Daar waar de ziel verloren gaat, daar wordt men als monsters voor elkaar. Maar in een wereld van monsters, moet men als een monster denken en leven om te overwinnen. Velen zijn gestorven op de slagvelden van onze oorlogen, de oorlogen waarvan wij "mensen" aan de basis lagen. We hebben huizen geplunderd, de wereld verkracht en onze kinderen hun dromen gebroken. We worden lamgemaakt door een wereld van geweld, de wet van de sterkste, maar wat hebben wij veroverd? Wat hebben wij veroverd zonder er oorlog voor te voeren? En wanneer wij uitgeraasd zijn, thuiskomen, dan willen wij vergeten... Wij willen vergeten omdat we weten hoe breekbaar het is te leven! Wij kunnen niet vergeven, want het vergeven is ons niet geleerd en daardoor kunnen wij niet meer leven. Soms leef ik liever de droom dan de harde werkelijkheid... En dan noemen ze mij autistisch. Ik zie de wereld en ik droom, ik droom in de plaats van al die kinderen die hun dromen ontnomen zijn... En ik sterf, elke dag opnieuw en opnieuw, ik zie oorlog en al het gruwelijks van de wereld... En ik vraag mij af; wie heeft het recht ons onze dromen te ontnemen? Soms vraag ik om een Messias, maar dan denk ik aan de mens... Ik sterf elke dag, wanneer ik uw tranen zie en ik vraag mij af; welk onrecht is u aangedaan? Maar ik ben geen Messias, geen "volksmenner", ik ben "carl"; een mens in zijn meest eenvoudige vorm... Is er dan echt een mirakel nodig om de zoekende mensen hun ogen te openen? Kijk naar elkaar, open uw hart en laat de liefde spreken, want alleen dan zullen wij het waard zijn onszelf "mens" te noemen en dit omdat we het beestachtige in ons achtergelaten hebben, omdat wij dit ingeruild hebben voor iets beter, iets dat ons hart niet verderft... Dit is geen einde, neen, het is het begin van een zoektocht naar het Goddelijke in mezelf, handelend vanuit de kennis dat ik een beter mens zal worden en als ik 's nachts slapen ga, dat ik ga slapen met een gerust gemoed... En dit is waar zovelen in deze wereld naar op zoek zijn... Een gerust gemoed... ik hoop dat jij dit ooit vinden zal! Getekend, Bothuyne Carl.
In das veld Ligt nu verslegen Met den bukke Opengeslegen Artois van 't Fransche land Mit das swaerd in zinne hand Mit zinne leger Des soldaten freunden Kameraten In den beke Dood gestreben Hen ontnomen Van das leben In das Vlaemsche Vlaenderen land Mit das waffen In der hand!
voetnoot; opgedragen ten voordele van den Guldensporenslag, geschreven in het Oud-Diets, de taal gesproken in Vlaanderen rond de jaren 1300.
Gewone mensen zijn meestal mensen die vervagen in de normaliteit. Zo ben ik niet. Ik ben niet zo gewoon. Ik ben gewoon... anders. Noem jij mij maar...gestoord. Op een gezonde manier. Zo veel dingen worden voor normaal aanzien. Zo veel dat men er naar toe gaat leven. Men doet dingen omdat ze normaal zijn. Alles wat binnen onze grens van het aanvaardbare ligt noemen we... normaal. Waar legt onze maatschappij de grens? Wij autisten leven buiten die grenzen. Wij autisten moeten alles leren. Waardoor onze visie en ons begrip afhangt van onze kennis. En als eenmaal onze kennis het normale overstijgt, dan krijgen wij "autisten" een breder begrip over de zaken. Waardoor de "normale" mens het begrip over ons "autisten" verliest. Het begrip van de gewone mens wordt dan ook door hun kennis bepaald. Zij zijn anders dan wij. Maar tot in de essentie herleid zijn wij hetzelfde als zij!
De liefde kent geen verdronken tranen, De vriendschap is geen boek vol regels waaraan men moet voldoen... Dus is mijn schrijven ook geen verplichting... Het laat u vrij in uw mens-zijn.
Ik leef en werk mezelf door de dag Met een lach. Maar wanneer verdriet mijn hart doorboord en mij zo tot trieste woorden aanspoort, dan sterf ik!
Wanneer het avondrood de hemel kleurt en de merel in de treurwilg treurt om wat voorgoed verloren is... Dan weet ik wat ik mis!
Ik zou mijn woorden ruilen voor jouw tranen van verdriet en ik zou ze dan vervormen tot de schoonheid van een lied! Ik zou ze dan gaan zingen in het duister van de nacht, Want ik wil je laten zien... dat voor jou de ochtend wacht!
I'm not going away, you know, I'm just going to the other side of the hill... But still the same hill Still the same world Still the same stars and sky...
Leaving you is what I can not do Bounded by love, forged out of friendship
so, I just go to the other side and I'm not far away I don't leave because I want to go, I just go because I can not stay!
Ik ben Bothuyne Carl
Ik ben een man en woon in Kruishoutem (België) en mijn beroep is Autist.
Ik ben geboren op 10/08/1981 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, wijn, muziek, film, lezen, bijleren.
Bij deze wil ik u mijn wondere wereld laten ervaren, een wereld van anders zijn en denken, waar we elkaars ervaring dele
