At the break of day she came my way She came, she saw But she did not conquer because...she died... Squashed by the hand of her enemy... Would she squash me if she was bigger than me?
Note; Because a fly is much smaller than a human, their epic stories are also much shorter!
What shall remain of the? When your castles are destroyed, When your cities are burning, When your family is slaughtered And your truth remains unspoken?
Can't they hear the rumours in the dark And the whispers of the dead?
So...silent is their witness... But she still speaks to me, The stories of the dying, in the hands of the enemy!
I hold the night as my witness, For...yes, she was there to and when she speaks to me, she also speaks to you!
But the night wouldn't be the night when she would let me see, What has happened in that night to the Romanov family... ... She remains a mystery, laying as a blanket over a piece of history!
Laat ons geen oorlog voeren met elkaar, maar laat ons oorlog voeren met onze onverschilligheid... Laten we tranen met vreugde bevechten Laten we bloed met vergiffenis vergelden Laat ons de bittere tranen uit het verleden uitvegen, Met het geluk van vandaag!
Want de schoonheid van deze wereld, is de schoonheid die wij aan deze wereld geven!
Open niet alleen jouw deur voor anderen, maar open ook de deur van jouw hart en laat hen de warmte van jouw liefde voelen
Laat ons samen de pijn en het verdriet uitmoorden
Laten we het verleden begraven, samen met onze strijdbijl...
En laat ons bloemen planten op onze oude slagvelden Zodat het tuinen worden waar kinderen in spelen...
Laat ons voor één keer, iemand de hand reiken in plaats van hem dood te slaan!
Daarom vraag ik u,
Laat ons samen... De oorlog verklaren aan de onverschilligheid!
Is het niet het verdriet en de pijn Dat ons verenigt? Is het niet het hopeloze dat ons laat zoeken Naar dat laatste beetje hoop? Is het niet als alles in puin ligt Dat we een nieuwe toekomst kunnen bouwen? Is het dan niet de wanhoop die ons in een hoekje drijft Die ons naar elkaar toe drijft? Is het dan niet het machteloze verdriet Dat ons elkaar laat troosten? Mensen, beste mensen, Ontketen de tsoenami van de liefde in uw hart Bedelf de slachtoffers van het leven Niet met nog meer verdriet Met nog meer water Maar overspoel hen met uw liefde Want liefde... Dat is uw en hun sterkte! Ja, we moeten treuren om wat ooit was Al zal het nooit meer zijn Maar is het dan geen tijd Geen tijd dat we moeten vechten Voor wat we nog hebben? Moeten we dan niet beginnen denken aan morgen Omdat de wereld vandaag heeft stil gestaan? Moeten we dan geloven Dat onze toekomst weggevaagd is met die ene hoge golf? Neen, Het is tijd om opnieuw te beginnen! Het is tijd dat een golf van onmenselijke liefde Uw hart overspoelt En nieuwe hoop geeft, juist daar waar alle hoop was weggevaagd! Is het niet de tijd die ons het leed doet vergeten? Is het dan niet de hernieuwde vreugde Die het getroffen leed uitvaagt? Is het niet de mens Die het leven van zijn medemens vreugde schenkt? Denk maar eens aan morgen Ooit zal het niet meer zijn En reik gewoon de hand En begraaf gewoon hun pijn... Begraaf hun pijn onder en met uw vreugde en begrip!
Gewone dingen maken mensen tot gewone mensen Maar speciale mensen maken juist iets gewoons tot iets uitzonderlijk Zij kunnen met de dingen die ze hebben Hun kennis laten gelden Door iets ongewoons te doen met gewone dingen
En daar ligt hun vrijheid
Zij zijn de ware kunstenaars van het leven
Want zij maken van de simpelste bloem... het mooiste boeket!
Growling monsters, great big whales, elves and dwarfs and fairytales... Kings and castles two fighting knights under a moon so shining bright a princess, farmers on the fields shining armour... and large tall shields! Firing cannons cannonballs, Hiding people behind giant walls ... This is what I dreamed last night, I can tell you... what a sight!
Niet zo heel lang geleden vertelde er iemand mij dat ik slechts één stap verwijderd was van het "volksmenner" zijn, zij had gelijk, maar ik weet nu dat ik nooit een "volksmenner" zal worden omdat de wereld dat nooit zal aanvaarden. Ergens hoop ik dat de mensheid een kern van onschuld en rechtvaardigheid zal handhaven, maar toch denk ik steeds dat dit een droom is. Het kind dat wij allen ooit waren gaat vaak verloren in de waarden van geld en macht... We verliezen onze onschuld en vervangen het door welvaart, maar de schuld die wij hebben aan onze zonden is als een monster dat nooit slaapt. Het achtervolgt ons in onze dromen, het eet ons beetje bij beetje op. Men kan vluchten in de welvaart, maar u hebt van uw geweten een monster gemaakt. Daar waar de ziel verloren gaat, daar wordt men als monsters voor elkaar. Maar in een wereld van monsters, moet men als een monster denken en leven om te overwinnen. Velen zijn gestorven op de slagvelden van onze oorlogen, de oorlogen waarvan wij "mensen" aan de basis lagen. We hebben huizen geplunderd, de wereld verkracht en onze kinderen hun dromen gebroken. We worden lamgemaakt door een wereld van geweld, de wet van de sterkste, maar wat hebben wij veroverd? Wat hebben wij veroverd zonder er oorlog voor te voeren? En wanneer wij uitgeraasd zijn, thuiskomen, dan willen wij vergeten... Wij willen vergeten omdat we weten hoe breekbaar het is te leven! Wij kunnen niet vergeven, want het vergeven is ons niet geleerd en daardoor kunnen wij niet meer leven. Soms leef ik liever de droom dan de harde werkelijkheid... En dan noemen ze mij autistisch. Ik zie de wereld en ik droom, ik droom in de plaats van al die kinderen die hun dromen ontnomen zijn... En ik sterf, elke dag opnieuw en opnieuw, ik zie oorlog en al het gruwelijks van de wereld... En ik vraag mij af; wie heeft het recht ons onze dromen te ontnemen? Soms vraag ik om een Messias, maar dan denk ik aan de mens... Ik sterf elke dag, wanneer ik uw tranen zie en ik vraag mij af; welk onrecht is u aangedaan? Maar ik ben geen Messias, geen "volksmenner", ik ben "carl"; een mens in zijn meest eenvoudige vorm... Is er dan echt een mirakel nodig om de zoekende mensen hun ogen te openen? Kijk naar elkaar, open uw hart en laat de liefde spreken, want alleen dan zullen wij het waard zijn onszelf "mens" te noemen en dit omdat we het beestachtige in ons achtergelaten hebben, omdat wij dit ingeruild hebben voor iets beter, iets dat ons hart niet verderft... Dit is geen einde, neen, het is het begin van een zoektocht naar het Goddelijke in mezelf, handelend vanuit de kennis dat ik een beter mens zal worden en als ik 's nachts slapen ga, dat ik ga slapen met een gerust gemoed... En dit is waar zovelen in deze wereld naar op zoek zijn... Een gerust gemoed... ik hoop dat jij dit ooit vinden zal! Getekend, Bothuyne Carl.
In das veld Ligt nu verslegen Met den bukke Opengeslegen Artois van 't Fransche land Mit das swaerd in zinne hand Mit zinne leger Des soldaten freunden Kameraten In den beke Dood gestreben Hen ontnomen Van das leben In das Vlaemsche Vlaenderen land Mit das waffen In der hand!
voetnoot; opgedragen ten voordele van den Guldensporenslag, geschreven in het Oud-Diets, de taal gesproken in Vlaanderen rond de jaren 1300.
Ik ben Bothuyne Carl
Ik ben een man en woon in Kruishoutem (België) en mijn beroep is Autist.
Ik ben geboren op 10/08/1981 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: poëzie, wijn, muziek, film, lezen, bijleren.
Bij deze wil ik u mijn wondere wereld laten ervaren, een wereld van anders zijn en denken, waar we elkaars ervaring dele
