Onze adoptieprocedure is gestart op 15 juni 2006. Op 19 juni 2008 kregen wij onze toewijzing van Waskun en Genzeb. Op 9 augustus konden we ze voor het eerst in onze armen nemen.
De lange weg naar een broer en zus voor Nathan uit Ethiopië ...
28-07-2008
Omgang met familie, vrienden en kennissen
Niet alleen wij als adoptieouders, maar ook familie, vrienden en bekenden kunnen Waskun en Genzeb straks helpen bij dit hechtingsproces. Om de hechting van onze kinderen zo goed mogelijk te laten verlopen, hebben we ons voorgenomen na onze thuiskomst een gewenningsperiode in te lassen. Tijdens deze periode moeten wij er voortdurend voor hen zijn, laten merken dat ze altijd op ons kunnen rekenen, hen laten ontdekken dat wij te vertrouwen zijn en dat ze zij zich bij ons (opnieuw) veilig mogen voelen. Deze rustperiode betekent ook dat we de hoeveelheid (onaangekondigd) bezoek aan huis zoveel mogelijk proberen te beperken, hoe moeilijk dat voor jullie en ons ook zal zijn. Bellen en e-mailen mag uiteraard altijd, graag zelfs! Verder is het voor de hechting belangrijk dat alleen wij Waskun en Genzeb de eerste tijd verzorgen, aandacht en liefde geven, troosten, enz. ... Jullie kunnen ons helpen hen te leren wie hun ouders zijn door in deze eerste periode zoveel mogelijk afstand te houden. Dat betekent bijvoorbeeld dat het beter is de kinderen in het begin niet op schoot te nemen of op te tillen, of hen een goedbedoelde aai over hun hoofdjes te geven. Mocht je hen iets willen geven, geef het dan eerst aan ons, en dan geven wij het bij voorkeur aan hen. Op deze manier moeten Waskun en Genzeb leren dat wij hun ouders zijn en kunnen wij de zo noodzakelijke vertrouwensband met hen geleidelijk aan opbouwen.
Wij begrijpen zeer goed dat deze "regels" voor niemand leuk zijn, maar ze zijn wel belangrijk voor de toekomst van Waskun en Genzeb. Hoe lang dit alles zal duren, valt moeilijk te voorspellen. Dit hangt volledig af van onze kinderen en hun reacties. Wij hopen dat jullie hier begrip voor hebben en dat we op jullie medewerking kunnen rekenen. En feest zal er zeker zijn, maar dan wanneer Waskun en Genzeb aangeven dat ze er klaar voor zijn
Adoptie van een kind is onder meer bijzonder, omdat er niet automatisch een hechte band is tussen het kind en de adoptieouders. In vergelijking met de situatie waarin een biologisch eigen kind geboren wordt, moeten ouder en kind meer moeite doen om de onderlinge vertrouwensband te laten groeien. Het kind moet zich leren hechten aan zijn nieuwe ouders. In de eerste kinderjaren ontstaat gehechtheid aan personen die belangrijk zijn voor het kind. De meeste adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met verschillende verzorgers, die allemaal andere eisen stelden en de ene keer wel aandacht voor het kind hadden, en de andere keer niet. Vaak hebben adoptiekinderen al meerdere keren geprobeerd zich aan iemand te hechten, maar voelden ze zich steeds weer in de steek gelaten: eerst door de biologische moeder, daarna door de verzorgers in het weeshuis. Wanneer een kind geen kans heeft gekregen zich goed te hechten aan een vertrouwenspersoon, kan het heel moeilijk zijn zich goed te hechten aan de adoptieouders, omdat het kind het noodzakelijke basisvertrouwen mist. Daar komt bij dat de overgang naar een gezin in het buitenland nogal groot is: de adoptieouders zien er voor het kind vreemd uit, praten raar en doen alles anders dan het kind gewoon was. Voor de meeste adoptiekinderen die aankomen in hun nieuwe thuisland is alles nieuw, vreemd en beangstigend. Adoptiekinderen die wel een veilige hechting hebben gehad in het land van herkomst, doordat ze tijdens hun eerste levensjaren gewoon opgegroeid zijn bij hun geboorteouders, zullen de eerste tijd na de thuiskomst een rouwperiode doormaken. Dit is een logische en gezonde reactie op het verlies dat ze hebben meegemaakt. Toch moeten ook deze kinderen zich opnieuw gaan hechten. Vaak zal dat echter voor deze adoptiekinderen gemakkelijker gaan dan voor kinderen die zich in het verleden nooit goed hebben kunnen hechten. Onveilige hechting kan zeer nadelig zijn voor het gevoel van eigenwaarde en op latere leeftijd ook tot problemen leiden bij het aangaan en onderhouden van relaties. Vandaar dat wij er alles willen aan doen om een veilige hechting te bevorderen.
Voor wie nog meer over dit onderwerp wil lezen, verwijzen we naar de boeken van Femmie Juffer, hoogleraar aan de universiteit in Leiden en zelf adoptiemoeder van twee intussen volwassen dochters.
net voor de middag het schitterende nieuws gekregen van Inge dat het in Addis op de rechtbank allemaal in orde is! Onze afreisdatum blijft voorlopig ook behouden, en als alles verder vlot blijft verlopen, dan worden onze tickets volgende week uitgeschreven en kunnen we onze visa in orde brengen op de ambassade. We zitten in de laatste rechte lijn naar onze twee Afrikaanse schatten!
maar toch waar. Blijkt dat er een stempel te weinig staat op het paspoort van nonkel... We blijven dus afwachten tot het helemaal in kannen en kruiken is. Dat zou normaal nu vrijdag moeten zijn... We blijven optimistisch, want voorlopig is de afreisdatum nog altijd zoals voorzien... Op naar vrijdag, dus!
gisteren van Inge een SMS'je gekregen, met de melding dat de courtdate goed verlopen is MAAR nonkel had zijn identiteitskaart niet bij, dus kon het vonnis door Bruk nog niet meegenomen worden. Dit zou woensdag nu in orde moeten komen. En zo kunnen we dus slechts voor 90% juichen... en blijft het toch allemaal heel spannend, tot op het laatste moment. Maar voorlopig blijft onze geplande afreisdatum ongewijzigd, dus dat zit wel goed. We hebben er alle vertrouwen in dat het woensdag inderdaad in orde is.
normaal hadden we gisteren officieel de ouders moeten worden van Waskun en Genzeb, maar de rechter heeft anders beslist. Hij wil eerst de nonkel van de kinderen horen als getuige. Gelukkig kan de nieuwe zitting maandag al doorgaan, en heeft Erika ons verzekerd dat Bruk de man in kwestie al heeft kunnen verwittigen, dus normaal zou alles maandag in kannen en kruiken moeten zijn. Maar écht gerust zal ik toch pas zijn als ik het bevrijdende SMS'je zal krijgen! We duimen dus alweer... voor een goede afloop!
intussen hebben we van ROH het document ontvangen met als volledige titel "verzoek tot erkenning van een buitenlandse beslissing houdende de totstandkoming van een adoptie". Als dat geen mondvol is! Dit document is nodig om de beslissing die in Ethiopië door de rechtbank van Addis genomen werd te laten erkennen door de Belgische federale centrale autoriteit, waardoor Genzeb en Waskun definitief onze kinderen én Belg kunnen worden. Deze morgen nog een laatste keer naar het stadhuis geweest voor een nieuw bewijs van goed gedrag en zeden, model 2 (hadden we al een keer nodig om ons dossier te vervolledigen voor het naar Ethiopië vertrok). De reispassen zijn intussen ook al in orde, en ook de gele boekjes liggen klaar op de kast. En op die manier gaat de tijd voorbij en komt de datum van 18 juli dichter en dichter...
zonet bericht gekregen van ROH dat onze reisvoorbereiding doorgaat op 16 juli. Het komt nu allemaal wel héél dichtbij... maar voor mijn part kan het niet snel genoeg gaan. Hoe eerder ik onze Afrikaanse kinderen aan mijn hart kan drukken, hoe liever ... Deze voormiddag ben ik op mijn school gaan vertellen dat ik er een jaartje tussenuit neem om onze kinderen goed te kunnen opvangen, en heb ik hen ook ingeschreven in de lagere school. Dus ook daar weten ze nu dat ze er aan komen!
voor niemand leuk zijn, maar ze zijn wel belangrijk voor de toekomst van Waskun en Genzeb. 
