Onze adoptieprocedure is gestart op 15 juni 2006. Op 19 juni 2008 kregen wij onze toewijzing van Waskun en Genzeb. Op 9 augustus konden we ze voor het eerst in onze armen nemen.
De lange weg naar een broer en zus voor Nathan uit Ethiopië ...
18-03-2008
Nieuwe wachtlijst
Hallo iedereen
de toewijzingen begin maart blijken er meer te zijn dan verwacht: in totaal werden 11 kinderen aan ROH-kandidaatouders toegewezen. Intussen blijkt uit de nieuwe wachtlijst dat wij nu niet alleen opgeschoven zijn naar plaatsje 84, maar ook - en dat is veel belangrijker - dat we eigenlijk op nummer 1 staan voor een oudere sibling. De mensen voor ons hebben ofwel een toewijzing gekregen in februari of maart, dus da's wel supergoed nieuws. Nu kijken we uiteraard met nog meer verwachting uit naar de volgende toewijzingen. Het wordt echt wel héél spannend. Bij deze trouwens ook proficiat aan alle kersverse ouders! En nu maar duimen voor een snelle court date én afreis...
het is een hele tijd windstil geweest op het vlak van de toewijzingen, maar nu komt er toch weer een beetje schot in de zaak. Voorlopig is er sprake van twee meisjes, maar misschien is dit wel het begin van nog meer toewijzingen... Benieuwd hoe de nieuwe wachtlijst er zal uitzien als ze gepubliceerd wordt. Gisteren - 6 maart - was het mijn verjaardag. Geen toewijzing dus, als verjaardagcadeau ... Nu ja, dat ware een beetje té mooi geweest; hé... Ik heb gisteren de kaap van 43 lentes genomen, en ook dat stemt tot een beetje nadenken en mijmeren, want sommige adoptiediensten zien die leeftijd als de grens waarboven adoptie niet meer als wenselijk wordt beschouwd. Tenminste, zo herinner ik het me toch uit de gesprekken van ons maatschappelijk onderzoek. We worden dus stilaan écht oud. SNIK! Maar we voelen ons nog springlevend én in ons hart jeugdig en jong genoeg om enthousiaste ouders te worden van onze sibling. Intussen hebben we heel onze bovenverdieping gerenoveerd: parket op de vloer, alle muren herschilderd, dus ... laat ze maar komen! We zijn er helemaal klaar voor! Terwijl ik aan het schilderen was, bedacht ik zo dat ik precies echt wel last had van "nestdrang", net zoals bij mijn echte zwangerschap van Nathan, intussen al meer dan 10 jaar geleden. En zo besef je plots dat verwachten en verlangen toch ook een heel mooie tijd kan zijn!
Nu ja, dat ware een beetje té mooi geweest; hé... Ik heb gisteren de kaap van 43 lentes genomen, en ook dat stemt tot een beetje nadenken en mijmeren, want sommige adoptiediensten zien die leeftijd als de grens waarboven adoptie niet meer als wenselijk wordt beschouwd. Tenminste, zo herinner ik het me toch uit de gesprekken van ons maatschappelijk onderzoek.
