Onze adoptieprocedure is gestart op 15 juni 2006. Op 19 juni 2008 kregen wij onze toewijzing van Waskun en Genzeb. Op 9 augustus konden we ze voor het eerst in onze armen nemen.
De lange weg naar een broer en zus voor Nathan uit Ethiopië ...
05-09-2008
De eerste schoolweek
Hallo iedereen
maandagmorgen zijn onze kinderen dapper vertrokken naar school. Vooral Waskun had hier enorm naar uitgekeken (sedert hij een nieuwe boekentas gekregen had, liep hij er constant mee rond en ging hij elke morgen bij de deur staan met een vragend gezicht van : nu dan?). Na de kennismaking met de school en de juffen op vrijdagavond dacht ik dat het wel vlot zou lukken. Maar Genzeb zag het duidelijk minder zitten: toen we op de speelplaats kwamen, maakte ze duidelijk dat zij bij mama wou blijven en liet dit met veel lawaai en tranen met tuiten ook horen. Dan breekt je moederhart natuurlijk, maar we hebben dapper doorgezet. En tegen de middag was het grootste leed al geleden en was ze alweer stralend aan het lachen. Door Waregem Koerse konden ze het schooljaar starten met drie halve dagen, dus lekker licht verteerbaar. Maar vanaf donderdag was het dan een volle dag. Weer eventjes slikken voor Genzeb toen we haar ook in de namiddag opnieuw naar school brachten. Voor de rest loopt alles prima. Volgens de beide juffen en de zorgjuf doen ze flink hun best, en ik merk ook dat hun honger om woordjes te leren in het Nederlands sterk gestegen is. Vanmiddag moest ik zelfs de afwas eventjes laten staan, omdat ze allebei met boekjes kwamen aandraven, waaruit ze de woordjes wilden leren. Het gaat dus allemaal - nog steeds - prima, vooral ook dankzij de grote inzet en bereidwilligheid van de school en de juffen, waarvoor hartelijk dank! Het doet deugd als mama te zien hoeveel moeite anderen voor je kinderen willen doen!
tijd voor een kleine update! Met een gezin van 5 valt het natuurlijk wat moeilijker om tijd te vinden om een weblog up to date te houden dan wanneer je op de wachtlijst voor je adoptiekinderen staat, maar je hoort mij niet klagen, hoor! Op de vraag hoe het gaat, kan ik niet anders dan volmondig antwoorden: het gaat echt goed! Onze kinderen zijn fantastisch en schijnen zich prima aan te passen aan hun nieuwe leventje: ze eten goed, slapen goed, en spelen meestal mooi samen (af en toe een Amhaarse kibbelpartij en een rake oorveeg van de ene naar de andere - ja hoor, ook onze dochter laat zich op dat vlak niet onbetuigd! - niet te na gesproken). We genieten met zijn allen van de frisse Afrikaanse levenslust die deze twee schatjes uitstralen en op ons hele gezin overzetten. Volgende week wordt het echter ernst: dan start Nathan in het 6de, Waskun in het 1ste leerjaar en Genzeb in het 3de kleuterklasje. Benieuwd hoe ze dit zullen oppakken.
nu de beste pc in het hotel even vrij is, eventjes een update. Voor wie op de foto wacht: ik heb er al een aantal prachtexemplaren, alleen zal ik moeten wachten tot in Belgie om ze up te loaden (via de telefoonlijn zit ik hier anders morgen nog, en dan mis ik het vliegtuig ) Onze reis kort samengevat: Waskun en Genzeb zijn geweldig! Op een weekje tijd hebben we hun karakter al heel goed leren kennen, en hen vooral ook al heel veel in het Amhaars tegen mekaar horen tetteren en schaterlachen. Tante Mieke, ze hebben dus niet eens de trampoline nodig om die lach te voorschijn te toveren , wees gerust! Voor de rest was deze reis een aaneenschakeling van contrasten: kippevel-momenten afgewisseld met diepe ontroering en dankbaarheid omdat wij twee zo'n fantastische kinderen verder mogen begeleiden op hun weg naar volwassenheid, afschuw en meeleven als je de barre leefomstandigheden ziet van de duizenden kinderen (en volwassenen) in Addis die hier nooit zullen weggeraken, nederigheid en diepe eerbied voor de manier waarop de oma van Kalkidan, ondanks die hachelijke omstandigheden, erin slaagt om ons sponsorkindje te laten opgroeien als een gelukkig meisje, de prachtige natuur eenmaal een beetje uit Addis verwijderd, ... Ethiopie is een land dat niemand koud kan laten als je het bezocht hebt. Zelfs erover typen bezorgt mij nog steeds kippevel. Maar al bij al zijn we heel blij dat we straks naar Belgie kunnen terugvliegen. We kijken reikhalzend uit naar onze aankomst!
hoewel typen op een qwerty-klavier niet meevalt, toch zoals beloofd een korte update. Vandaag kregen we na een bijna slapeloze nachtvlucht onze kinderen EINDELIJK "overhandigd", zoals dat in adoptiejargon genoemd wordt. Het regende wel dat het goot, zodat de kinderen er eigenlijk al stonden nog voor wij het door hadden. Door het slechte weer waren we ook zeer snel weer buiten uit Kid's Care, waar we enkel foto's mochten nemen en niet filmen. Maar dat zijn allemaal details. Het allerbelangrijkste is dat onze kinderen absolute schatten zijn. Ook het contact met grote broer Nathan verloopt voortreffelijk. Kortom: hier zit een zielsgelukkige en apetrotse moeder.
ja, 't is zover: eindelijk! Nog één keer slapen, en we vertrekken naar Addis, om Waskun en Genzeb op te halen. Voor wie zich afvraagt waar die foto blijft, hebben we goed nieuws: nog even geduld! Zoals elke trotse moeder wil ik onze kinderen op hun best aan jullie tonen. De "eerste foto" die we ontvangen hebben, houden we bewust een beetje privé. Straks zullen we foto's te over hebben van onze kinderen - ik fotografeer veel en graag -, en zodra we kunnen, plaatsen we er hier zeker (minstens) één online! Dus nog even geduld oefenen... Ons hotel in Addis beschikt over internet, dus ik probeer jullie ook een beetje op de hoogte te houden van onze reis ginder ter plaatse, indien mogelijk (ze hebben wel geen breedband, dus afwachten hoe vlot het allemaal lukt). In elk geval: tot heel binnenkort! Wel een heel speciaal gevoel: we vertrekken met drie, en straks komen we terug met vijf!
Niet alleen wij als adoptieouders, maar ook familie, vrienden en bekenden kunnen Waskun en Genzeb straks helpen bij dit hechtingsproces. Om de hechting van onze kinderen zo goed mogelijk te laten verlopen, hebben we ons voorgenomen na onze thuiskomst een gewenningsperiode in te lassen. Tijdens deze periode moeten wij er voortdurend voor hen zijn, laten merken dat ze altijd op ons kunnen rekenen, hen laten ontdekken dat wij te vertrouwen zijn en dat ze zij zich bij ons (opnieuw) veilig mogen voelen. Deze rustperiode betekent ook dat we de hoeveelheid (onaangekondigd) bezoek aan huis zoveel mogelijk proberen te beperken, hoe moeilijk dat voor jullie en ons ook zal zijn. Bellen en e-mailen mag uiteraard altijd, graag zelfs! Verder is het voor de hechting belangrijk dat alleen wij Waskun en Genzeb de eerste tijd verzorgen, aandacht en liefde geven, troosten, enz. ... Jullie kunnen ons helpen hen te leren wie hun ouders zijn door in deze eerste periode zoveel mogelijk afstand te houden. Dat betekent bijvoorbeeld dat het beter is de kinderen in het begin niet op schoot te nemen of op te tillen, of hen een goedbedoelde aai over hun hoofdjes te geven. Mocht je hen iets willen geven, geef het dan eerst aan ons, en dan geven wij het bij voorkeur aan hen. Op deze manier moeten Waskun en Genzeb leren dat wij hun ouders zijn en kunnen wij de zo noodzakelijke vertrouwensband met hen geleidelijk aan opbouwen.
Wij begrijpen zeer goed dat deze "regels" voor niemand leuk zijn, maar ze zijn wel belangrijk voor de toekomst van Waskun en Genzeb. Hoe lang dit alles zal duren, valt moeilijk te voorspellen. Dit hangt volledig af van onze kinderen en hun reacties. Wij hopen dat jullie hier begrip voor hebben en dat we op jullie medewerking kunnen rekenen. En feest zal er zeker zijn, maar dan wanneer Waskun en Genzeb aangeven dat ze er klaar voor zijn
Adoptie van een kind is onder meer bijzonder, omdat er niet automatisch een hechte band is tussen het kind en de adoptieouders. In vergelijking met de situatie waarin een biologisch eigen kind geboren wordt, moeten ouder en kind meer moeite doen om de onderlinge vertrouwensband te laten groeien. Het kind moet zich leren hechten aan zijn nieuwe ouders. In de eerste kinderjaren ontstaat gehechtheid aan personen die belangrijk zijn voor het kind. De meeste adoptiekinderen hebben in de eerste maanden of jaren van hun leven te maken gehad met verschillende verzorgers, die allemaal andere eisen stelden en de ene keer wel aandacht voor het kind hadden, en de andere keer niet. Vaak hebben adoptiekinderen al meerdere keren geprobeerd zich aan iemand te hechten, maar voelden ze zich steeds weer in de steek gelaten: eerst door de biologische moeder, daarna door de verzorgers in het weeshuis. Wanneer een kind geen kans heeft gekregen zich goed te hechten aan een vertrouwenspersoon, kan het heel moeilijk zijn zich goed te hechten aan de adoptieouders, omdat het kind het noodzakelijke basisvertrouwen mist. Daar komt bij dat de overgang naar een gezin in het buitenland nogal groot is: de adoptieouders zien er voor het kind vreemd uit, praten raar en doen alles anders dan het kind gewoon was. Voor de meeste adoptiekinderen die aankomen in hun nieuwe thuisland is alles nieuw, vreemd en beangstigend. Adoptiekinderen die wel een veilige hechting hebben gehad in het land van herkomst, doordat ze tijdens hun eerste levensjaren gewoon opgegroeid zijn bij hun geboorteouders, zullen de eerste tijd na de thuiskomst een rouwperiode doormaken. Dit is een logische en gezonde reactie op het verlies dat ze hebben meegemaakt. Toch moeten ook deze kinderen zich opnieuw gaan hechten. Vaak zal dat echter voor deze adoptiekinderen gemakkelijker gaan dan voor kinderen die zich in het verleden nooit goed hebben kunnen hechten. Onveilige hechting kan zeer nadelig zijn voor het gevoel van eigenwaarde en op latere leeftijd ook tot problemen leiden bij het aangaan en onderhouden van relaties. Vandaar dat wij er alles willen aan doen om een veilige hechting te bevorderen.
Voor wie nog meer over dit onderwerp wil lezen, verwijzen we naar de boeken van Femmie Juffer, hoogleraar aan de universiteit in Leiden en zelf adoptiemoeder van twee intussen volwassen dochters.
net voor de middag het schitterende nieuws gekregen van Inge dat het in Addis op de rechtbank allemaal in orde is! Onze afreisdatum blijft voorlopig ook behouden, en als alles verder vlot blijft verlopen, dan worden onze tickets volgende week uitgeschreven en kunnen we onze visa in orde brengen op de ambassade. We zitten in de laatste rechte lijn naar onze twee Afrikaanse schatten!
maar toch waar. Blijkt dat er een stempel te weinig staat op het paspoort van nonkel... We blijven dus afwachten tot het helemaal in kannen en kruiken is. Dat zou normaal nu vrijdag moeten zijn... We blijven optimistisch, want voorlopig is de afreisdatum nog altijd zoals voorzien... Op naar vrijdag, dus!
gisteren van Inge een SMS'je gekregen, met de melding dat de courtdate goed verlopen is MAAR nonkel had zijn identiteitskaart niet bij, dus kon het vonnis door Bruk nog niet meegenomen worden. Dit zou woensdag nu in orde moeten komen. En zo kunnen we dus slechts voor 90% juichen... en blijft het toch allemaal heel spannend, tot op het laatste moment. Maar voorlopig blijft onze geplande afreisdatum ongewijzigd, dus dat zit wel goed. We hebben er alle vertrouwen in dat het woensdag inderdaad in orde is.
normaal hadden we gisteren officieel de ouders moeten worden van Waskun en Genzeb, maar de rechter heeft anders beslist. Hij wil eerst de nonkel van de kinderen horen als getuige. Gelukkig kan de nieuwe zitting maandag al doorgaan, en heeft Erika ons verzekerd dat Bruk de man in kwestie al heeft kunnen verwittigen, dus normaal zou alles maandag in kannen en kruiken moeten zijn. Maar écht gerust zal ik toch pas zijn als ik het bevrijdende SMS'je zal krijgen! We duimen dus alweer... voor een goede afloop!
intussen hebben we van ROH het document ontvangen met als volledige titel "verzoek tot erkenning van een buitenlandse beslissing houdende de totstandkoming van een adoptie". Als dat geen mondvol is! Dit document is nodig om de beslissing die in Ethiopië door de rechtbank van Addis genomen werd te laten erkennen door de Belgische federale centrale autoriteit, waardoor Genzeb en Waskun definitief onze kinderen én Belg kunnen worden. Deze morgen nog een laatste keer naar het stadhuis geweest voor een nieuw bewijs van goed gedrag en zeden, model 2 (hadden we al een keer nodig om ons dossier te vervolledigen voor het naar Ethiopië vertrok). De reispassen zijn intussen ook al in orde, en ook de gele boekjes liggen klaar op de kast. En op die manier gaat de tijd voorbij en komt de datum van 18 juli dichter en dichter...
zonet bericht gekregen van ROH dat onze reisvoorbereiding doorgaat op 16 juli. Het komt nu allemaal wel héél dichtbij... maar voor mijn part kan het niet snel genoeg gaan. Hoe eerder ik onze Afrikaanse kinderen aan mijn hart kan drukken, hoe liever ... Deze voormiddag ben ik op mijn school gaan vertellen dat ik er een jaartje tussenuit neem om onze kinderen goed te kunnen opvangen, en heb ik hen ook ingeschreven in de lagere school. Dus ook daar weten ze nu dat ze er aan komen!
het aftellen is nu echt begonnen. Tussen alle festiviteiten door (de champagne vloeit tegenwoordig wel héél rijkelijk ;-) ) toch nog even tijd genomen om de nieuwe wachtlijst te downloaden. Er zijn in juni maar liefst 11 toewijzingen geweest van in totaal 15 kinderen! Gewoon schitterend werk toch van ROH, zeker als je dit vergelijkt met de nieuwe onheilsberichten in adoptieland, dit keer over adoptiebureau Horizon. Deze morgen staat immers in de krant dat dit grootste adoptiebureau van Vlaanderen, dat adopties verricht vanuit China en Rusland, steeds meer in de (financiële) problemen komt door de problemen met de adopties uit China, die maar niet meer vlot op gang schijnen te komen. Interlandelijke adoptie blijft dus een hachelijke onderneming, omdat je zo afhankelijk bent van de adoptieorganisatie waarmee je in zee gaat, maar eigenlijk nauwelijks vat hebt op de problemen die zich plots kunnen voordoen. Ik duim hoe dan ook voor alle mensen die voor Horizon gekozen hebben dat er toch een fatsoenlijke en aanvaardbare oplossing voor hen wordt gevonden. Zaterdagmorgen zijn we onze verplichte inentingen tegen o.a. gele koorts gaan halen in het Tropisch instituut, de reispaspoorten zouden deze week al binnen zijn op het stadsbestuur, en Hans is druk bezig met het ontwerp van zijn "aankomstaffiche" (zie linksboven): onze kinderen komen er aan, en iedereen mag en zal het weten!!! De bedden zijn intussen ook al aangekomen en ineengestoken. En mama heeft het intussen niet kunnen laten, en heeft de eerste kleertjes al aangeschaft ... Eindelijk eens kleedjes en rokjes kopen voor een meisje: ZALIG!!! Maar ook Waskun wordt zeker niet vergeten, hoor... en zelfs Nathan niet! En zo kijkt ons hele gezin (en meer en meer ook de rest van de familie) reikhalzend uit naar de komst van Waskun en Genzeb.
als alles goed gaat, komt onze zaak op 18 juli voor op de rechtbank in Addis, en worden wij officieel de nieuwe ouders van Waskun en Genzeb. Afreis zal vermoedelijk dan inderdaad eind augustus plaatsvinden. JOEPIE!!!! We kunnen de dagen beginnen aftellen...
Amai, het lijkt erop alsof er echt een inhaalbeweging bezig is, zeker wat de siblings betreft. Na de kalmte van de maanden april en mei op het vlak van toewijzingen, is het weeral raak! Proficiat aan Sarah en Kristof, en misschien reizen we wel allemaal samen af om onze 8 schatjes op te halen! Dat zou pas mooi zijn!
gisteren was het dan zover: we zijn naar Berlare gereden om officieel de "aanvaarding" te ondertekenen van Waskun en Genzeb. Het klinkt raar, maar da's nu eenmaal de term die in het adoptiewereldje wordt gebruikt voor dit documentje. En we kregen nog meer goed nieuws. Als alles goed gaat - en volgens Inge is er weinig kans dat het niet zou lukken - krijgen we nog deze week onze courtdate, en dan zou de afreis voor eind augustus - begin september zijn. SUPER! We hebben ook Johan en Wendy ontmoet, die de ouders worden van het broertje en zusje van Waskun en Genzeb. We zullen met ons vier vermoedelijk samen afreizen met het andere koppel dat ook een sibling toegewezen kreeg vorige week. Voor wie het in cijfers wil zien: 4 + 2 = 6 kinderen vinden straks een nieuwe thuis in Vlaanderen, en zorgen voor 6 dolgelukkige nieuwe ouders!!! Nu is het uitkijken naar de courtdate!
intussen heb ik het zwart op wit zien staan - hoef ik dus niet meer in mijn arm te knijpen om te denken dat ik het toch gedroomd moet hebben -, en kan ik het hier met zekerheid lanceren als de enige echte en juiste namen van onze kinderen: we verwelkomen straks onze zoon Waskun, geboren op 26/05/2001, en onze dochter Genzeb, geboren op 21/11/2002. Geweldig!!!! Nathan blijft er voorlopig vrij kalm onder, maar heeft er straks twee speelkameraadjes bij.
)
, wees gerust!
