Onze adoptieprocedure is gestart op 15 juni 2006. Op 19 juni 2008 kregen wij onze toewijzing van Waskun en Genzeb. Op 9 augustus konden we ze voor het eerst in onze armen nemen.
De lange weg naar een broer en zus voor Nathan uit Ethiopië ...
28-08-2008
Update!
Hallo iedereen
tijd voor een kleine update! Met een gezin van 5 valt het natuurlijk wat moeilijker om tijd te vinden om een weblog up to date te houden dan wanneer je op de wachtlijst voor je adoptiekinderen staat, maar je hoort mij niet klagen, hoor! Op de vraag hoe het gaat, kan ik niet anders dan volmondig antwoorden: het gaat echt goed! Onze kinderen zijn fantastisch en schijnen zich prima aan te passen aan hun nieuwe leventje: ze eten goed, slapen goed, en spelen meestal mooi samen (af en toe een Amhaarse kibbelpartij en een rake oorveeg van de ene naar de andere - ja hoor, ook onze dochter laat zich op dat vlak niet onbetuigd! - niet te na gesproken). We genieten met zijn allen van de frisse Afrikaanse levenslust die deze twee schatjes uitstralen en op ons hele gezin overzetten. Volgende week wordt het echter ernst: dan start Nathan in het 6de, Waskun in het 1ste leerjaar en Genzeb in het 3de kleuterklasje. Benieuwd hoe ze dit zullen oppakken.
nu de beste pc in het hotel even vrij is, eventjes een update. Voor wie op de foto wacht: ik heb er al een aantal prachtexemplaren, alleen zal ik moeten wachten tot in Belgie om ze up te loaden (via de telefoonlijn zit ik hier anders morgen nog, en dan mis ik het vliegtuig ) Onze reis kort samengevat: Waskun en Genzeb zijn geweldig! Op een weekje tijd hebben we hun karakter al heel goed leren kennen, en hen vooral ook al heel veel in het Amhaars tegen mekaar horen tetteren en schaterlachen. Tante Mieke, ze hebben dus niet eens de trampoline nodig om die lach te voorschijn te toveren , wees gerust! Voor de rest was deze reis een aaneenschakeling van contrasten: kippevel-momenten afgewisseld met diepe ontroering en dankbaarheid omdat wij twee zo'n fantastische kinderen verder mogen begeleiden op hun weg naar volwassenheid, afschuw en meeleven als je de barre leefomstandigheden ziet van de duizenden kinderen (en volwassenen) in Addis die hier nooit zullen weggeraken, nederigheid en diepe eerbied voor de manier waarop de oma van Kalkidan, ondanks die hachelijke omstandigheden, erin slaagt om ons sponsorkindje te laten opgroeien als een gelukkig meisje, de prachtige natuur eenmaal een beetje uit Addis verwijderd, ... Ethiopie is een land dat niemand koud kan laten als je het bezocht hebt. Zelfs erover typen bezorgt mij nog steeds kippevel. Maar al bij al zijn we heel blij dat we straks naar Belgie kunnen terugvliegen. We kijken reikhalzend uit naar onze aankomst!
hoewel typen op een qwerty-klavier niet meevalt, toch zoals beloofd een korte update. Vandaag kregen we na een bijna slapeloze nachtvlucht onze kinderen EINDELIJK "overhandigd", zoals dat in adoptiejargon genoemd wordt. Het regende wel dat het goot, zodat de kinderen er eigenlijk al stonden nog voor wij het door hadden. Door het slechte weer waren we ook zeer snel weer buiten uit Kid's Care, waar we enkel foto's mochten nemen en niet filmen. Maar dat zijn allemaal details. Het allerbelangrijkste is dat onze kinderen absolute schatten zijn. Ook het contact met grote broer Nathan verloopt voortreffelijk. Kortom: hier zit een zielsgelukkige en apetrotse moeder.
ja, 't is zover: eindelijk! Nog één keer slapen, en we vertrekken naar Addis, om Waskun en Genzeb op te halen. Voor wie zich afvraagt waar die foto blijft, hebben we goed nieuws: nog even geduld! Zoals elke trotse moeder wil ik onze kinderen op hun best aan jullie tonen. De "eerste foto" die we ontvangen hebben, houden we bewust een beetje privé. Straks zullen we foto's te over hebben van onze kinderen - ik fotografeer veel en graag -, en zodra we kunnen, plaatsen we er hier zeker (minstens) één online! Dus nog even geduld oefenen... Ons hotel in Addis beschikt over internet, dus ik probeer jullie ook een beetje op de hoogte te houden van onze reis ginder ter plaatse, indien mogelijk (ze hebben wel geen breedband, dus afwachten hoe vlot het allemaal lukt). In elk geval: tot heel binnenkort! Wel een heel speciaal gevoel: we vertrekken met drie, en straks komen we terug met vijf!
)
, wees gerust!
