Foto 1-4: Optreden CCF. Severin (wit shirt en dreadlocks) en Lezin spelen mee. Foto 5: Eén van de fanfares van Mbota repeteren voor het doopfeest van aanstaande zondag. Foto 6-9: Bezoek aan de ouders van tonton Fredy Foto 10-11: Straatbeeld Pointe Noire Foto 12-14: Spelen en lachen bij Maman Julie thuis Foto 15: Straatbeeld Pointe Noire
Ploeteren, dat is wat de mensen hier doen. Elke dag opnieuw, letterlijk en figuurlijk. Ploeteren in de modder, want het heeft weer eens geregend. De auto's rijden vast in de smurrie, met een aantal passanten proberen ze zich los te rijden uit de aarde. Maar ook in figuurlijke zin... Elke dag moeten de gezinnen zich verweren om rond te komen. Want het leven is hier super duur. Niet voor ons natuurlijk. Als ik de prijzen hier vergelijk met de prijzen in België, kost alles maar een prikje. Maar toch... Gisteren kocht ik een ananas voor 1300 FCA. Dat is iets meer dan 2 euro. In België een normale prijs, maar voor de inwoners hier is het echt veel geld. Zeker als je weet dat werk vinden hier een uitdaging is. Vaak is er corruptie mee gemoeid: je moet eerst een grote som betalen aan een werknemer van een bedrijf, die je vervolgens aan het werk helpt. Zoniet, moet je zelf je plan maar trekken. Daarom lopen hier honderden mensen op straat te sjacheren met horloges, keyboards e.d.
Maman Julie moet zich ook uit de slag trekken om elke dag de kookpotten te vullen. Gelukkig woont er nog familie op hetzelfde perceel. Zij helpen om geld in het laatje te brengen. Er wordt maniok gemaakt, die dan door wordt verkocht. Elke dag maakt Carole (mijn schoonzusje) beignets en rijstpap om te verkopen. Verder wordt er ook pindakaas gemaakt, die ook wordt verkocht. Het maken van de koopwaar neemt veel tijd in beslag. Voor de pindakaas worden de pindanoten eerst gekraakt, daarna geselecteerd en gegrild. Daarna wordt alles met de hand gemalen om er pindakaas van te koken. Een werkje dat veel energie vergt voor weinig rendement. Op het perceel van Maman Julie staan ook 2 tafels voor tafelvoetbal. Als de schoolkinderen uit school komen, kunnen ze er een cent in stoppen voor een spelletje. Alle kleine beetjes dragen bij voor de kost.
Het straatbeeld verraad ook de armoede die hier heerst. Kinderen lopen vaak zonder schoenen op de aarde die vervuild is met gevaarlijk scherpe voorwerpen. Soms dragen ze helemaal geen kleren! Een toilet is luxe, bij veel gezinnen gebeurt plassen gewoon in een hoekje op de grond. Het leven is hier niet makkelijk voor de inwoners uit de wijken. Het lijkt een beetje op getto's, die altijd vol leven zijn. Mensen leven op straat samen met elkaar. In het centrum zie je dan de expats en de rijke Afrikanen rondrijden in dure auto's en jeeps. Bij de winkelcentra zijn er bewakers voor hun auto's. Hun huizen worden 's nachts bewaakt en ze krijgen overal voorrang. Eerlijk is anders. Ik begrijp nu dat niet alles in het leven zo vanzelfsprekend is. De mensen leven hier op het ritme dat de stad aangeeft: de elektriciteit valt hier om de haverklap uit. Dat wil zeggen: niet wassen of strijken. Geen ventilator 's nachts om wat aan de hitte tegemoet te komen. Geen televisie, noch computer. En in ons geval ook geen stromend water. Timing en planning zijn hier dus een relatief begrip.
Vandaag brachten we de middag door met familie. De kinderen hebben zich weer goed uitgeleefd. Amaris wil, net zoals haar neefjes en nichtjes, op blote voeten rondlopen. Aan het eind van de dag zien ze er niet uit. Alles zit onder de aarde! Maar ze liggen dan ook uitgeteld te slapen tussen hun afrikaanse vriendjes. Gaïus, onze vaste taxichauffeur, brengt ons dan thuis. Een rit van ongeveer een uurtje waarbij ik soms ook mijn ogen niet meer open kan houden en rustig in slaap dommel.
De eerste week in Pointe Noire zit erop. Ik ben inmiddels al wat gewend aan de warme temperatuur en alles wat anders is dan op het thuisfront. Slapen onder een muskietennet voelt niet meer beklemmend aan, en we kijken al niet meer op van alle afval en rommel langs de straatkanten. Aan de kindjes merk ik dat ze toch steeds teruggrijpen naar bekende dingen. Zo hebben we de dvd's van Tik Tak en Hopla al grijsgedraaid. Vanochtend moest ik met Amaris "scholeke" spelen. Het hele ochtendritueel dat juffrouw Carine met de kindjes doorloopt, hebben we nagespeeld. En natuurlijk was Amaris het "kindje van de dag".
De afgelopen week hebben we veel bezoek gekregen en zijn we ook veel op bezoek geweest. Zo gingen we ook naar Aude, de zus van Lezin. Zij woont met haar gezin in één van de vele wijken die Pointe Noire rijk is. Het is een groenere wijk vlak bij de luchthaven. Helaas is die ook moeilijk bereikbaar. De wegen zijn hier niet verhard, en door de vele auto's en jeeps verschillen de wegen niet veel van die in de brousse. Het is dan ook onmogelijk om zonder jeep tot bij Aude te geraken. We hebben er een leuke middag doorgebracht: de kinderen hebben samen gespeeld en in de tuin rondgerend. Zoals bij vele percelen, lopen ook hier kippen en kuikentjes rond. Op de muren zitten vaak kleurrijke hagedisjes en gekko's. Tegen de avond aan begon het plots heel erg te regenen. Het regenseizoen kondigt zich aan, waardoor er met regelmaat regen met bakken uit de lucht valt.
We hebben allemaal samen geschuild in het huis, waarvan het dak uit niet meer bestaat dan een stuk golfplaat. Enkele emmers waren nodig om de lekken op te vangen. Maar de ambiance was daarom niet minder! Aude was zo vereerd dat we op visiste kwamen, dat er werd gedanst en gezongen. En uiteraard werden er vééél foto's gemaakt, want dat vinden ze hier in Afrika blijkbaar heel leuk
Verder zijn we op bezoek geweest bij pépé Fido, de vader van Lezin. Ik ontmoette er zijn jongste zoon, die amper 2 jaar ouder is dan Amaris. Papa heeft geiten en schapen in de tuin. Natuurlijk vonden Amaris en Silas dat geweldig. Aan het einde van ons bezoek kregen Lezin en ik nog een laat huwelijksgeschenk: 2 houtgesneden hoofden en cd's met Afrikaanse muziek. En voor mij... een échte handgemaakte Afrikaanse jurk. Echt prachtig! Ik heb papa dan ook beloofd om deze met de feestdagen te dragen.
Om de kindjes wat te vermaken, bezochten we een buitenspeeltuin aan de kust. Ze hebben er naar hartelust gespeeld met de kinderen van Roger, alweer een kennis van Lezin. Omdat Kerst nu nadert, worden de bars en café's versierd in kerstsfeer. Het voelde een beetje raar om de kinderen bij 27°C naast een versierde kerstboom en kerstman te zien staan. En met palmbomen en de zee op de achtergrond al helemaal.
Gisteren zijn we met z'n allen naar de kerk geweest. Ik wilde graag eens een dienst bijwonen, want de muziek zou zo prachtig zijn... En of! Deze viering lééft, de muzikanten spelen zonder partituur en het koor zingt prachtig meerstemmig. Natuurlijk hadden we veel bekijks: ik was de enige "mundele" (blanke) in de kerk. Maar ik had het gevoel dat mijn aanwezigheid wel geapprecieerd werd. Nadien zijn we naar Mbota Rock afgezakt. De hele familie zou er samenkomen bij Mama Julie thuis. Een regenbui heeft roet in het eten gegooid. Ik heb tot nu toe nog nooit zo'n erge regenbui gezien. Het hele perceel van Mama Julie stond blank. Overal stonden emmers buiten om het regenwater op te vangen. Dat water wordt hergebruikt, want water is hier schaars. De kinderen van de wijk stoorden zich niet aan de regen en bleven verder spelen in de modder. Bij Maman Julie moesten de kinderen echter binnen blijven. Maar daarom was het niet minder gezellig: er werder beignets (soort smoutebollen) uitgedeeld en er werd volop gezongen en gedanst. Amaris voelt zich als een vis in het water bij haar Afrikaanse familie. Ze spreekt al een paar woordjes Munukutuba en Frans ;-)
Lezin en ik wilden graag een daguitstap maken naar Brazzaville, maar we vernemen net dat het daar onrustig is. Natuurlijk gaan we er in deze omstandigheden dan ook niet naartoe. Zondag komt Mechak ons gezin vervolledigen. Zijn moeder Laeticia zal hem met de trein brengen. Lezin verheugt zich op het weerzien, maar er is natuurlijk ook de nodige spanning aanwezig. Het is alweer zo lang geleden! Deze week willen we ook de opgestuurde kisten met kleding uit de haven krijgen. Als het goed is, kunnen we woensdag aan onze centjes. Maar in Afrika weet je natuurlijk nooit... Er is nog zoveel te doen, en zoveel te zien. We gaan er nu werk van maken, want de tijd vliegt hier. Vandaag is echter een rustige dag. Ook daaraan hebben we allen wel eens behoefte, nietwaar?
Er zijn nog zovele indrukken die ik met jullie zou willen delen, maar mijn tijd in het cybercafé zit er alweer op. Het zal dus voor een volgende keer zijn
Even snel een berichtje over onze problemen om geld uit de automaat te halen. Werkt dus voor geen meter! Volgens onze bank zou geld afhalen vlot moeten gaan. Ferm frustrerend natuurlijk dat we niet aan onze vakantiecentjes kunnen. Gelukkig leent Mr. Mpassi ons wat geld. Er zit niks anders op dan een (dure) overschrijving uit te voeren van onze bank in België naar een rekeningnummer hier. Hopelijk lukt dat wel. L' Afrique, c' est pas toujours si chique ;-)
Als er vanavond nog gelegenheid is, pen ik nog wat neer over de afgelopen dagen.
Na een lange reis, vele familiebezoekjes en herhaaldelijke uitval van de elektriciteit is het dan toch gelukt: ik kan online!
Onze reis is goed verlopen, alleen het wachten in Charles de Gaulle duurde wel erg lang voor de kindjes. Amaris en Silas zijn super braaf geweest en hebben in het vliegtuig erg goed geslapen. Toen we in Pointe Noire neerstreken, was het eerste wat ik door het raampje zag: regen Maar bij het uitstappen kwam al snel de warmte ons tegemoet. Het is een kleffe hitte, waarvan je direct begint te zweten. Niet handig als je je winterjas nog aan hebt.
Al snel konden we onze slaapplek gaan verkennen. Al was de rondgang snel gemaakt: we logeren in 2 kamertjes van 2,5m x 2,5m met een mini douche en toilet. Er is elektriciteit, maar geen airco. Daarbij komt nog eens dat de elektriciteit hier regelmatig uitvalt. Daarvan was ik de eerste dag al getuige tijdens het avondmaal. Na een lange en vermoeiende dag gingen we eindelijk aan tafel en plotseling... niks meer. Geen elektriciteit wil hier zeggen: geen licht, geen ventilator, geen stromend water. We hebben dus weinig geslapen door de hitte en de muggen die alomtegenwoordig zijn.
De familie waar we logeren is heel vriendelijk. Ze zijn onder de gelukkigen die wel over wat middelen beschikken. Elke dag maakt Maman Rachelle ontbijt en diner voor ons. Ik doe mijn best om alles te proeven wat ze klaarmaakt, ook al zijn dat soms gerechten waarbij ik de neus normaal gezien op zou halen. Gisteren heb ik schaap gegeten. Geen lamskoteletjes zoals in de GB, maar stukken van schapebeenderen waar het vel nog aan zit. Gewoon niet nadenken en doorslikken
Het weerzien met de familie van Lezin was emotioneel en vreugdevol. Zelfs ik heb een traantje weggepinkt toen ik eindelijk Maman Julie (mama van Lezin) in mijn armen kon sluiten. Inmiddels heb ik al bijna de hele familie ontmoet. En geloof me: dat zijn vééél mensen... Het is dan ook een sport om alle namen te onthouden. Silas heeft het een beetje moeilijk met al de aandacht die aan hem wordt geschonken. Hij huilt als weer een andere tante hem op de schoot wil pakken. Soms probeer ik hem dan ook wat af te schermen door met hem eventjes apart te gaan zitten. Hij heeft zijn reputatie in de familie al verworven: "monsieur difficile".
Amaris heeft inmiddels haar draai wel gevonden. Ze is dikke maatjes met Princesse, het dochtertje van de broer van Lezin. Hoewel ze niet kunnen communiceren, lachen die twee wat af! Maar ook met de andere neefjes en nichtjes wordt er vlot gespeeld. Gisterenavond zaten alle kinderen rond Amaris. Amaris zei allerlei woorden die de kinderen dan in groep herhaalden - zoals dat hier op school ook gebeurt. Natuurlijk vond ze al die aandacht het einde! Grappig was dat Ammie alleen maar nonsensewoorden riep, terwijl de kinderen dachten dat ze Nederlands aan het leren waren
Alles is hier anders, er is werkelijk NIETS dat lijkt op ons Belgenlandje. Alleen in het centrum is er bestrating, maar in de wijken is daar geen sprake van. Als het regent, veranderen de straten in grote plassen waar te voet geen doorkomen aan is. Fietsen zie je hier niet. Mensen verplaatsen zich met de taxi (spotgoedkoop), met minibusjes of te voet. De rijkere mensen hebben natuurlijk een eigen wagen. Verder is alles hier self-made: mini apotheek waar je medicijnen kan krijgen per stuk, langs de weg vindt je allerlei producten te koop in detail. Zo kan je benzine kopen in drinkflessen, pasta in kleine diepvrieszakjes, sigaretten per stuk en noem maar op. De markt is één grote chaos waar een doordringende geur hangt. Ik ben er nog niet doorgewandeld, alleen maar met de taxi gepasseerd.
Schoenen zijn hier een luxe. Overal lopen kinderen op straat zonder schoenen, met kapotte en/of vuile kleertjes. Ik voel me niet op mijn gemak omdat wij met onze mooie Westerse kledij wel heel erg opvallen. Natuurlijk wordt er naar mij gestaard in de wijken. Ik ben de enige "mundele" (blanke) die er rond loopt. In de stad is dat gelukkig anders. Tot nu toe heb ik nog maar weinig gezien van de stad. Familiebezoek en het afleveren van de pakketten van Afrikaanse vrienden in België, zijn tot nu de hoofdbrok van mijn verblijf geweest. Hopelijk gaan we snel eens naar de zee, die er vanuit de taxi echt prachtig uitziet!
Straks ga ik terug naar mijn Afrikaanse familie bij Maman Julie, waar het altijd ambiance is. Er worden beignets (smoutebollen) gemaakt, of pinda's geroosterd. De kinderen spelen er tot de avond valt en soms nog lang daarna. Als het donker wordt, steekt Maman Julie de olielampjes aan. Gezellig! Maar ook een beetje noodzaak door gebrek aan geld. Iedereen zorgt voor iedereen. Iedereen houdt de kinderen in de gaten. Iedereen helpt mee om de buiken te vullen. Zo is Pointe Noire.
Vandaag is mijn laatste werkdag in het VDAB competentiecentrum, aangezien ik morgen les ga geven op locatie. En ik ben best verbaasd over het warme afscheid van verschillende collega's! Ook de cursisten zijn enthousiast als ze vernemen waarom ik er een tijdje niet zal zijn. Vooral de cursisten van Afrikaanse origine geven me wat extra tips voor een zorgeloos verblijf. Maar de meest gehoorde stelling is toch wel dat het bij terugkeer moeilijk wennen zal zijn. Sommige cursisten twijfelen óf ik wel terugkom naar België, want het is zo goed, warm en anders in Afrika.
Morgen nog een laatste keer (gaan werken) en daarna... een maand niet meer!!! Het gevoel dat zoveel mensen mij welgemeend een fijn en vooral probleemloos verlof toewensen, maakt dat de vakantie voor mij nu al een beetje begint. L' Afrique, c'est chique...
Het koninklijk museum voor Midden Afrika sluit dit weekend zijn deuren voor renovatiewerken, die enkele jaren in beslag zullen nemen. Niets bijzonders, zul je denken. Maar dit feit gaat gepaard met een geweldig slotweekend met workshops en optredens - allemaal gratis. Ook Lezin speelt er met verschillende groepjes.
Voor mij de ideale gelegenheid om er op ontdekking te gaan met de kindjes. Op zoek naar het "Afrika-gevoel". En of er dat was!
Je kunt er allerlei voorwerpen uit Centraal Afrika bewonderen: speren en maskers, net echte (maar opgezette) wilde dieren, beeldjes, juwelen en instrumenten. Kortom, kijkplezier voor jong en oud.
Gisteren speelde er ook de groep Nabindibo, waarvoor Lezin de percussie verzorgde. Deze dames zingen meerstemmige Congolese liedjes, ook wel polyfonie genoemd. Dat klinkt heel bijzonder en mooi in de oren. Daarbij komen nog eens de grote boubou's (brede jurken) en de prachtige hoofdtooien van de Afrikaanse madammen. De kindjes hebben enthousiast meegezongen en gedanst. Natuurlijk waren ze apetrots op hun papa, die vanop het podium de zang- en danskunsten van onze bengels nauwlettend in de gaten hield.
Missie geslaagd: Amaris en Silas hebben zich volop verwonderd tussen al die Afrikaanse pracht. En ook bij mij heeft de sfeer van het Afrikamuseum weer meer verwachtingen losgemaakt. Tik tak, tik tak, tik tak...
Tik tak, tik tak... de tijd tikt weg en mijn zenuwen beginnen stilaan op tilt te slaan. Ik had nooit gedacht dat ik zo nerveus zou zijn voor onze reis! Gelukkig heb ik al een kopzorg minder met Silas. Hij doet het goed, de antibiotica slaat aan. Aan de kinderen voel ik ook goed dat er een zekere spanning heerst, ook al beseffen ze niet ten volle wat er te gebeuren staat. Amaris heeft voor het minste een pruillipje en Silas slaapt erg slecht. Het nieuwtje dat we in Pointe Noire gaan neerstrijken raakt steeds meer verspreidt. Er wordt in volle verwachting op ons gewacht. Het is een hartverwarmend gevoel te weten dat er een legertje mensen je straks in de armen zal sluiten. Pointe Noire, nog even geduld a.u.b. We komen eraan...
Als het goed is, heeft Lezin onze reisvisa vandaag op zak. En daarmee zijn alle voorwaarden om Congo binnen te mogen, vervuld. Hopelijk zit het ons voor de rest ook mee. Silas is flink ziek geworden en maakt stevige koorts. De kinderarts wilde hem eigenlijk in het ziekenhuis houden, maar liet ons na een second opinion toch gaan. Maandag wordt er bekeken of de antibiotica het gewenste effect hebben. Fingers crossed... Nog 2 weken voor vertrek. Hopelijk is mijn kleine man daartegen weer helemaal de oude!
Het bestaan van onze reisblog is een feit. Het maken van de blog was makkelijker dan verwacht, zeker voor een digibeet als ik. Nu nog mijn schrijftalent laten opborrelen, want een blog wordt verondersteld om leuk, spannend of grappig te zijn. Ik hoop dat ik jullie in de komende weken zal kunnen boeien met onze belevenissen in Congo.
De voorbereidingen zijn inmiddels al een tijdje aan de gang:
Onze (dure) vliegtickets werden al in maart geboekt. We vliegen via Parijs rechtstreeks naar Pointe Noire. Tot mijn grote vreugde bleek dat we per persoon maar liefst 46 kg mee mogen sjouwen! Ook de minder leuke reisvaccinaties zijn achter de rug en de visumaanvraag is in behandeling. Naar Afrikaanse gewoonte, hebben we enkele kisten met kleding op de boot gezet. Die zullen we daar als cadeau aan familie en vrienden uitdelen.
Amaris leeft, net als ik, al helemaal toe naar onze afreis. Ze heeft zichzelf ingeprent: "Als de Sint geweest is, ga ik naar Afrika". Ik ben benieuwd naar haar reactie als ze ziet dat bijna alle mensen daar zwart zijn. In haar beleving zijn mama's namelijk wit, de papa's zijn donkerbruin en de kindjes zijn lichtbruin.
En Silas? Die heeft geen flauw idee van wat hem te wachten staat. Wordt vervolgd...
Ploeteren, dat is wat de mensen hier doen. Elke dag opnieuw, letterlijk en figuurlijk. Ploeteren in de modder, want het heeft weer eens geregend. De auto's rijden vast in de smurrie, met een aantal passanten proberen ze zich los te rijden uit de aarde.
De eerste week in Pointe Noire zit erop. Ik ben inmiddels al wat gewend aan de warme temperatuur en alles wat anders is dan op het thuisfront. Slapen onder een muskietennet voelt niet meer beklemmend aan, en we kijken al niet meer op van alle afval en rommel langs de straatkanten.
Het bestaan van onze reisblog is een feit. Het maken van de blog was makkelijker dan verwacht, zeker voor een digibeet als ik. Nu nog mijn schrijftalent laten opborrelen, want een blog wordt verondersteld om leuk, spannend of grappig te zijn. Ik hoop dat ik jullie in de komende weken zal kunnen boeien met onze belevenissen in Congo.
