De eerste week in Pointe Noire zit erop. Ik ben inmiddels al wat gewend aan de warme temperatuur en alles wat anders is dan op het thuisfront. Slapen onder een muskietennet voelt niet meer beklemmend aan, en we kijken al niet meer op van alle afval en rommel langs de straatkanten. Aan de kindjes merk ik dat ze toch steeds teruggrijpen naar bekende dingen. Zo hebben we de dvd's van Tik Tak en Hopla al grijsgedraaid. Vanochtend moest ik met Amaris "scholeke" spelen. Het hele ochtendritueel dat juffrouw Carine met de kindjes doorloopt, hebben we nagespeeld. En natuurlijk was Amaris het "kindje van de dag".
De afgelopen week hebben we veel bezoek gekregen en zijn we ook veel op bezoek geweest. Zo gingen we ook naar Aude, de zus van Lezin. Zij woont met haar gezin in één van de vele wijken die Pointe Noire rijk is. Het is een groenere wijk vlak bij de luchthaven. Helaas is die ook moeilijk bereikbaar. De wegen zijn hier niet verhard, en door de vele auto's en jeeps verschillen de wegen niet veel van die in de brousse. Het is dan ook onmogelijk om zonder jeep tot bij Aude te geraken. We hebben er een leuke middag doorgebracht: de kinderen hebben samen gespeeld en in de tuin rondgerend. Zoals bij vele percelen, lopen ook hier kippen en kuikentjes rond. Op de muren zitten vaak kleurrijke hagedisjes en gekko's. Tegen de avond aan begon het plots heel erg te regenen. Het regenseizoen kondigt zich aan, waardoor er met regelmaat regen met bakken uit de lucht valt.
We hebben allemaal samen geschuild in het huis, waarvan het dak uit niet meer bestaat dan een stuk golfplaat. Enkele emmers waren nodig om de lekken op te vangen. Maar de ambiance was daarom niet minder! Aude was zo vereerd dat we op visiste kwamen, dat er werd gedanst en gezongen. En uiteraard werden er vééél foto's gemaakt, want dat vinden ze hier in Afrika blijkbaar heel leuk :-)
Verder zijn we op bezoek geweest bij pépé Fido, de vader van Lezin. Ik ontmoette er zijn jongste zoon, die amper 2 jaar ouder is dan Amaris. Papa heeft geiten en schapen in de tuin. Natuurlijk vonden Amaris en Silas dat geweldig. Aan het einde van ons bezoek kregen Lezin en ik nog een laat huwelijksgeschenk: 2 houtgesneden hoofden en cd's met Afrikaanse muziek. En voor mij... een échte handgemaakte Afrikaanse jurk. Echt prachtig! Ik heb papa dan ook beloofd om deze met de feestdagen te dragen.
Om de kindjes wat te vermaken, bezochten we een buitenspeeltuin aan de kust. Ze hebben er naar hartelust gespeeld met de kinderen van Roger, alweer een kennis van Lezin. Omdat Kerst nu nadert, worden de bars en café's versierd in kerstsfeer. Het voelde een beetje raar om de kinderen bij 27°C naast een versierde kerstboom en kerstman te zien staan. En met palmbomen en de zee op de achtergrond al helemaal.
Gisteren zijn we met z'n allen naar de kerk geweest. Ik wilde graag eens een dienst bijwonen, want de muziek zou zo prachtig zijn... En of! Deze viering lééft, de muzikanten spelen zonder partituur en het koor zingt prachtig meerstemmig. Natuurlijk hadden we veel bekijks: ik was de enige "mundele" (blanke) in de kerk. Maar ik had het gevoel dat mijn aanwezigheid wel geapprecieerd werd. Nadien zijn we naar Mbota Rock afgezakt. De hele familie zou er samenkomen bij Mama Julie thuis. Een regenbui heeft roet in het eten gegooid. Ik heb tot nu toe nog nooit zo'n erge regenbui gezien. Het hele perceel van Mama Julie stond blank. Overal stonden emmers buiten om het regenwater op te vangen. Dat water wordt hergebruikt, want water is hier schaars. De kinderen van de wijk stoorden zich niet aan de regen en bleven verder spelen in de modder. Bij Maman Julie moesten de kinderen echter binnen blijven. Maar daarom was het niet minder gezellig: er werder beignets (soort smoutebollen) uitgedeeld en er werd volop gezongen en gedanst. Amaris voelt zich als een vis in het water bij haar Afrikaanse familie. Ze spreekt al een paar woordjes Munukutuba en Frans ;-)
Lezin en ik wilden graag een daguitstap maken naar Brazzaville, maar we vernemen net dat het daar onrustig is. Natuurlijk gaan we er in deze omstandigheden dan ook niet naartoe. Zondag komt Mechak ons gezin vervolledigen. Zijn moeder Laeticia zal hem met de trein brengen. Lezin verheugt zich op het weerzien, maar er is natuurlijk ook de nodige spanning aanwezig. Het is alweer zo lang geleden! Deze week willen we ook de opgestuurde kisten met kleding uit de haven krijgen. Als het goed is, kunnen we woensdag aan onze centjes. Maar in Afrika weet je natuurlijk nooit... Er is nog zoveel te doen, en zoveel te zien. We gaan er nu werk van maken, want de tijd vliegt hier. Vandaag is echter een rustige dag. Ook daaraan hebben we allen wel eens behoefte, nietwaar?
Er zijn nog zovele indrukken die ik met jullie zou willen delen, maar mijn tijd in het cybercafé zit er alweer op. Het zal dus voor een volgende keer zijn :-)
Tot later! Mbote!
Reacties op bericht (3)
16-12-2013
Tof
Tof dat wij jullie belevenissen kunnen volgen.
Het regent echt pijpenstelen !
Wat zijn Amaris en Silas licht tussen al die donkere mensen.
Amaris hare smile is ongelofelijk , goed voor een tandpasta spot.
Wat zal er verteld moeten worden als jullie terug zijn.
Succes met de kleren
Xxx
16-12-2013 om 22:47
geschreven door Tante Nicky
Genieten
Fijn om jullie te kunnen volgen! En een hele geruststelling dat de kindjes hun draai gevonden hebben en je er van kan genieten! Ik zou jullie daar maar wat graag eens bezig zien! Zalig! Geniet er van! En maak maar heel veel foto's! Ik kijk er al naar uit! XXX
16-12-2013 om 21:13
geschreven door Lotje
Leuk!
Leuk, leuk, en nog eens leuk! Ik wou dat ik daar was! Hopelijk is alles snel in orde met de centjes, dan ben je toch weer wat geruster.
