Tik tak, tik tak... de tijd tikt weg en mijn zenuwen beginnen stilaan op tilt te slaan. Ik had nooit gedacht dat ik zo nerveus zou zijn voor onze reis! Gelukkig heb ik al een kopzorg minder met Silas. Hij doet het goed, de antibiotica slaat aan. Aan de kinderen voel ik ook goed dat er een zekere spanning heerst, ook al beseffen ze niet ten volle wat er te gebeuren staat. Amaris heeft voor het minste een pruillipje en Silas slaapt erg slecht. Het nieuwtje dat we in Pointe Noire gaan neerstrijken raakt steeds meer verspreidt. Er wordt in volle verwachting op ons gewacht. Het is een hartverwarmend gevoel te weten dat er een legertje mensen je straks in de armen zal sluiten. Pointe Noire, nog even geduld a.u.b. We komen eraan...
