Even snel een berichtje over onze problemen om geld uit de automaat te halen. Werkt dus voor geen meter! Volgens onze bank zou geld afhalen vlot moeten gaan. Ferm frustrerend natuurlijk dat we niet aan onze vakantiecentjes kunnen. Gelukkig leent Mr. Mpassi ons wat geld. Er zit niks anders op dan een (dure) overschrijving uit te voeren van onze bank in België naar een rekeningnummer hier. Hopelijk lukt dat wel. L' Afrique, c' est pas toujours si chique ;-)
Als er vanavond nog gelegenheid is, pen ik nog wat neer over de afgelopen dagen.
Na een lange reis, vele familiebezoekjes en herhaaldelijke uitval van de elektriciteit is het dan toch gelukt: ik kan online!
Onze reis is goed verlopen, alleen het wachten in Charles de Gaulle duurde wel erg lang voor de kindjes. Amaris en Silas zijn super braaf geweest en hebben in het vliegtuig erg goed geslapen. Toen we in Pointe Noire neerstreken, was het eerste wat ik door het raampje zag: regen Maar bij het uitstappen kwam al snel de warmte ons tegemoet. Het is een kleffe hitte, waarvan je direct begint te zweten. Niet handig als je je winterjas nog aan hebt.
Al snel konden we onze slaapplek gaan verkennen. Al was de rondgang snel gemaakt: we logeren in 2 kamertjes van 2,5m x 2,5m met een mini douche en toilet. Er is elektriciteit, maar geen airco. Daarbij komt nog eens dat de elektriciteit hier regelmatig uitvalt. Daarvan was ik de eerste dag al getuige tijdens het avondmaal. Na een lange en vermoeiende dag gingen we eindelijk aan tafel en plotseling... niks meer. Geen elektriciteit wil hier zeggen: geen licht, geen ventilator, geen stromend water. We hebben dus weinig geslapen door de hitte en de muggen die alomtegenwoordig zijn.
De familie waar we logeren is heel vriendelijk. Ze zijn onder de gelukkigen die wel over wat middelen beschikken. Elke dag maakt Maman Rachelle ontbijt en diner voor ons. Ik doe mijn best om alles te proeven wat ze klaarmaakt, ook al zijn dat soms gerechten waarbij ik de neus normaal gezien op zou halen. Gisteren heb ik schaap gegeten. Geen lamskoteletjes zoals in de GB, maar stukken van schapebeenderen waar het vel nog aan zit. Gewoon niet nadenken en doorslikken
Het weerzien met de familie van Lezin was emotioneel en vreugdevol. Zelfs ik heb een traantje weggepinkt toen ik eindelijk Maman Julie (mama van Lezin) in mijn armen kon sluiten. Inmiddels heb ik al bijna de hele familie ontmoet. En geloof me: dat zijn vééél mensen... Het is dan ook een sport om alle namen te onthouden. Silas heeft het een beetje moeilijk met al de aandacht die aan hem wordt geschonken. Hij huilt als weer een andere tante hem op de schoot wil pakken. Soms probeer ik hem dan ook wat af te schermen door met hem eventjes apart te gaan zitten. Hij heeft zijn reputatie in de familie al verworven: "monsieur difficile".
Amaris heeft inmiddels haar draai wel gevonden. Ze is dikke maatjes met Princesse, het dochtertje van de broer van Lezin. Hoewel ze niet kunnen communiceren, lachen die twee wat af! Maar ook met de andere neefjes en nichtjes wordt er vlot gespeeld. Gisterenavond zaten alle kinderen rond Amaris. Amaris zei allerlei woorden die de kinderen dan in groep herhaalden - zoals dat hier op school ook gebeurt. Natuurlijk vond ze al die aandacht het einde! Grappig was dat Ammie alleen maar nonsensewoorden riep, terwijl de kinderen dachten dat ze Nederlands aan het leren waren
Alles is hier anders, er is werkelijk NIETS dat lijkt op ons Belgenlandje. Alleen in het centrum is er bestrating, maar in de wijken is daar geen sprake van. Als het regent, veranderen de straten in grote plassen waar te voet geen doorkomen aan is. Fietsen zie je hier niet. Mensen verplaatsen zich met de taxi (spotgoedkoop), met minibusjes of te voet. De rijkere mensen hebben natuurlijk een eigen wagen. Verder is alles hier self-made: mini apotheek waar je medicijnen kan krijgen per stuk, langs de weg vindt je allerlei producten te koop in detail. Zo kan je benzine kopen in drinkflessen, pasta in kleine diepvrieszakjes, sigaretten per stuk en noem maar op. De markt is één grote chaos waar een doordringende geur hangt. Ik ben er nog niet doorgewandeld, alleen maar met de taxi gepasseerd.
Schoenen zijn hier een luxe. Overal lopen kinderen op straat zonder schoenen, met kapotte en/of vuile kleertjes. Ik voel me niet op mijn gemak omdat wij met onze mooie Westerse kledij wel heel erg opvallen. Natuurlijk wordt er naar mij gestaard in de wijken. Ik ben de enige "mundele" (blanke) die er rond loopt. In de stad is dat gelukkig anders. Tot nu toe heb ik nog maar weinig gezien van de stad. Familiebezoek en het afleveren van de pakketten van Afrikaanse vrienden in België, zijn tot nu de hoofdbrok van mijn verblijf geweest. Hopelijk gaan we snel eens naar de zee, die er vanuit de taxi echt prachtig uitziet!
Straks ga ik terug naar mijn Afrikaanse familie bij Maman Julie, waar het altijd ambiance is. Er worden beignets (smoutebollen) gemaakt, of pinda's geroosterd. De kinderen spelen er tot de avond valt en soms nog lang daarna. Als het donker wordt, steekt Maman Julie de olielampjes aan. Gezellig! Maar ook een beetje noodzaak door gebrek aan geld. Iedereen zorgt voor iedereen. Iedereen houdt de kinderen in de gaten. Iedereen helpt mee om de buiken te vullen. Zo is Pointe Noire.
Vandaag is mijn laatste werkdag in het VDAB competentiecentrum, aangezien ik morgen les ga geven op locatie. En ik ben best verbaasd over het warme afscheid van verschillende collega's! Ook de cursisten zijn enthousiast als ze vernemen waarom ik er een tijdje niet zal zijn. Vooral de cursisten van Afrikaanse origine geven me wat extra tips voor een zorgeloos verblijf. Maar de meest gehoorde stelling is toch wel dat het bij terugkeer moeilijk wennen zal zijn. Sommige cursisten twijfelen óf ik wel terugkom naar België, want het is zo goed, warm en anders in Afrika.
Morgen nog een laatste keer (gaan werken) en daarna... een maand niet meer!!! Het gevoel dat zoveel mensen mij welgemeend een fijn en vooral probleemloos verlof toewensen, maakt dat de vakantie voor mij nu al een beetje begint. L' Afrique, c'est chique...
Het koninklijk museum voor Midden Afrika sluit dit weekend zijn deuren voor renovatiewerken, die enkele jaren in beslag zullen nemen. Niets bijzonders, zul je denken. Maar dit feit gaat gepaard met een geweldig slotweekend met workshops en optredens - allemaal gratis. Ook Lezin speelt er met verschillende groepjes.
Voor mij de ideale gelegenheid om er op ontdekking te gaan met de kindjes. Op zoek naar het "Afrika-gevoel". En of er dat was!
Je kunt er allerlei voorwerpen uit Centraal Afrika bewonderen: speren en maskers, net echte (maar opgezette) wilde dieren, beeldjes, juwelen en instrumenten. Kortom, kijkplezier voor jong en oud.
Gisteren speelde er ook de groep Nabindibo, waarvoor Lezin de percussie verzorgde. Deze dames zingen meerstemmige Congolese liedjes, ook wel polyfonie genoemd. Dat klinkt heel bijzonder en mooi in de oren. Daarbij komen nog eens de grote boubou's (brede jurken) en de prachtige hoofdtooien van de Afrikaanse madammen. De kindjes hebben enthousiast meegezongen en gedanst. Natuurlijk waren ze apetrots op hun papa, die vanop het podium de zang- en danskunsten van onze bengels nauwlettend in de gaten hield.
Missie geslaagd: Amaris en Silas hebben zich volop verwonderd tussen al die Afrikaanse pracht. En ook bij mij heeft de sfeer van het Afrikamuseum weer meer verwachtingen losgemaakt. Tik tak, tik tak, tik tak...
Tik tak, tik tak... de tijd tikt weg en mijn zenuwen beginnen stilaan op tilt te slaan. Ik had nooit gedacht dat ik zo nerveus zou zijn voor onze reis! Gelukkig heb ik al een kopzorg minder met Silas. Hij doet het goed, de antibiotica slaat aan. Aan de kinderen voel ik ook goed dat er een zekere spanning heerst, ook al beseffen ze niet ten volle wat er te gebeuren staat. Amaris heeft voor het minste een pruillipje en Silas slaapt erg slecht. Het nieuwtje dat we in Pointe Noire gaan neerstrijken raakt steeds meer verspreidt. Er wordt in volle verwachting op ons gewacht. Het is een hartverwarmend gevoel te weten dat er een legertje mensen je straks in de armen zal sluiten. Pointe Noire, nog even geduld a.u.b. We komen eraan...
Als het goed is, heeft Lezin onze reisvisa vandaag op zak. En daarmee zijn alle voorwaarden om Congo binnen te mogen, vervuld. Hopelijk zit het ons voor de rest ook mee. Silas is flink ziek geworden en maakt stevige koorts. De kinderarts wilde hem eigenlijk in het ziekenhuis houden, maar liet ons na een second opinion toch gaan. Maandag wordt er bekeken of de antibiotica het gewenste effect hebben. Fingers crossed... Nog 2 weken voor vertrek. Hopelijk is mijn kleine man daartegen weer helemaal de oude!
Het bestaan van onze reisblog is een feit. Het maken van de blog was makkelijker dan verwacht, zeker voor een digibeet als ik. Nu nog mijn schrijftalent laten opborrelen, want een blog wordt verondersteld om leuk, spannend of grappig te zijn. Ik hoop dat ik jullie in de komende weken zal kunnen boeien met onze belevenissen in Congo.
De voorbereidingen zijn inmiddels al een tijdje aan de gang:
Onze (dure) vliegtickets werden al in maart geboekt. We vliegen via Parijs rechtstreeks naar Pointe Noire. Tot mijn grote vreugde bleek dat we per persoon maar liefst 46 kg mee mogen sjouwen! Ook de minder leuke reisvaccinaties zijn achter de rug en de visumaanvraag is in behandeling. Naar Afrikaanse gewoonte, hebben we enkele kisten met kleding op de boot gezet. Die zullen we daar als cadeau aan familie en vrienden uitdelen.
Amaris leeft, net als ik, al helemaal toe naar onze afreis. Ze heeft zichzelf ingeprent: "Als de Sint geweest is, ga ik naar Afrika". Ik ben benieuwd naar haar reactie als ze ziet dat bijna alle mensen daar zwart zijn. In haar beleving zijn mama's namelijk wit, de papa's zijn donkerbruin en de kindjes zijn lichtbruin.
En Silas? Die heeft geen flauw idee van wat hem te wachten staat. Wordt vervolgd...
Het bestaan van onze reisblog is een feit. Het maken van de blog was makkelijker dan verwacht, zeker voor een digibeet als ik. Nu nog mijn schrijftalent laten opborrelen, want een blog wordt verondersteld om leuk, spannend of grappig te zijn. Ik hoop dat ik jullie in de komende weken zal kunnen boeien met onze belevenissen in Congo.
