Onze derde en
tegelijk ook derde werkweek. Zondagavond werden de leerlingen gebriefd wat onze
verwachtingen voor de komende week waren en welk eindresultaat wij voor ogen hadden.
We hoopten via deze weg hun volle inzet te hebben en zouden elke ochtend onze
strikte planning overlopen. Voor de meesten gaf dit de nodige boost zich voor
100% te geven. Het dreigement dat we desnoods s avonds moesten doorwerken met
koplampjes zal dit misschien ook bevorderd hebben Het belangrijkste; het lukte
ons elke dag om onze vooropgestelde planning te halen.
Twee ploegen
waren dagelijks bezig om het toiletblok onder dak te krijgen. De overige muren
werden in 2 dagen opgetrokken, de ringbalk werd bekist en gegoten en het dak
werd getimmerd en afgedekt met bati (ijzeren golfplaten). Enorm trots dat we
deze toiletblok zo ver hebben kunnen afwerken, vooral door de inzet van enkele
leerlingen en de leerkrachten.
Een andere ploeg
werkte verder aan het te renoveren klaslokaal. De muren werden opnieuw
bepleisterd. Het schoolbord werd gerestaureerd, rechtgetrokken en opnieuw
geschilderd en er werd een volledig nieuwe vloer in gelegd. Terwijl werkten
onze Tanzaniaanse collegas aan het dak en werden alle bati vernieuwd. De vergelijkende
foto hieronder van voor en na tonen waarom het ons een goed gevoel geeft dit gerealiseerd
te hebben
Omdat dit ons nog
niet genoeg leek (sommigen onder jullie weten wel al dat we niet vies zijn van
zotte ideeën) werkten we ook nog aan een extraatje. Het leek ons leuk een
speelse zitbank te voorzien op de speelplaats. We wilden dit doen met earthbags, een terugkoppeling
naar ons vorig project. Mathias smeet zich vol overgave op dit project, en in
overleg met de plaatselijke leerkrachten werd zelfs beslist er een echte buitenklas
van te maken. Een arbeidsintensieve karwei, maar na enkele dagen werd al mooi
duidelijk wat we wilden bereiken. Het enthousiasme van de plaatselijke
leerkrachten werkte alleen maar motiverend en er werd al veel uitleg gegeven
aan de kinderen van de school wat de bedoeling is van deze nieuwe bank. Door de
droogtijden van de verschillende lagen bepleistering hebben we dit niet kunnen
afwerken, maar we zijn ervan overtuigd dat dit in de nabije toekomst veel gebruikt
zal worden door de leerkrachten en kindjes.
Door de strikte
planning waren we vrijdag tegen 10u al klaar met alle geplande werken. Daarom
werd ook nog beslist het voetbalplein (tot wij daar waren bestond dit uit een
golvende vlakte met 2 voetbaldoelen) aan te pakken. Het plein werd wat geëffend,
de doelen werden verplaatst zodat ze recht tegenover elkaar stonden en de bal na
een schot op doel niet kilometers naar beneden kon rollen, en er werden lijnen
getrokken. De lijnen lagen er nog maar net en de eerste voetbalmatch startte
al. De deskundige leiding van Mathias (die moet toch eens bekijken wat de scheidsrechter
als dood voorwerp betekent 😉)zorgde ervoor dat de kindjes van de school
wonnen tegen onze leerlingen. Nadien ontstond er een spontaan feest waarbij de
kinderen hun beste zangkunsten bovenhaalden en ons trots hun volkslied
voorzongen. Na het middageten stond nog een officiële bedanking op het programma
en werd alles in gereedheid gebracht voor onze (voorlopig) laatste rit Shimbwe-Moshi.
Zaterdag De Grote
Dag voor velen, onze safari. Vroeg uit de veren om ons om 5u s morgens in de
jeeps te hijsen. Na een lange rit kwamen we aan op de parking van Tarangire
National Park. Al snel werd duidelijk dat we heel wat dieren zouden zien. Terwijl
we onze benen strekten op de parking gingen de aapjes als professionele
inbrekers te werk om koekjes uit onze autos te stelen.
We werden al snel
verwend, allerhande dieren passeerden de revue, zelfs 2 families leeuwen werden
gespot (iets waar je veel geluk voor moet hebben in dit park). De uitzichten
over het prachtige landschap zijn enorm fascinerend. Ook tijdens het middagmaal
was het opletten geblazen voor de aapjes. Na nog een rit door het park keerden
we huiswaarts voor onze voorlaatste avond hier. De begeleiders wilden voor het
eerst in 25 dagen eens genieten van wat rust (iets waar we echt behoefte aan hadden)
en trakteerden zichzelf op een rustig etentje in een restaurant. De leerlingen
bleven in de hostel waar ze zelf de avond invulden
Vandaag staat een
rustige dag op het programma. Vrijwilligers gingen deze morgen naar een viering
in de kerk (mochten de misvieringen bij ons zo voorgedragen worden zouden de
kerken wel weer vol zitten). Deze middag worden de valiezen gepakt en wat boodschappen
gedaan. Morgen gaan we nog langs bij Amani Childrens Home (ons eerste project)
en gaan we souvenirs kopen. Tegen de avond wordt de deur van ons derde bouwkamp
achter ons dichtgetrokken.
Rest ons niets
anders dan nog heel wat mensen te bedanken...
Op de eerste
plaats onze partners. We zijn enorm dankbaar dat ze ons de kans geven dit
telkens opnieuw te laten doen en ons daarbij enorm steunen. Niet alleen de
dagen dat we hier zijn maar ook alle voorbereidingen vragen heel wat tijd van
ons. Wij beseffen heel goed dat de dagen dat we hier zijn veel gemakkelijker
zijn voor ons dan voor hen. Wij zijn continu in de weer en hebben bij wijze van
spreken 24/24 afleiding, dag na dag. Onze partners blijven achter met de zorgen
voor de kroost en met eenzame avonden. Duizenden keren bedankt, we zien jullie enorm
graag!
Daarnaast willen
we ook de school bedanken voor de mogelijkheden die ze ons en de leerlingen
bieden. We voelen ons gesteund door de directie en onze TA en zijn dankbaar voor de kansen
die we krijgen. Samen zorgzaam naar je toekomst, onze schoolvisie. Hoe kunnen
we het beter omschrijven?
Ook de ouders
willen we bedanken voor het vertrouwen die ze ons geven. We verstaan dat het
niet evident is de verantwoordelijkheid van uw eigen kind in handen van iemand
anders te leggen, en zeker niet voor zo lang en zo ver van huis. Voor het eerst
hebben we ondervonden dat ze niet in de gemakkelijkste leeftijdscategorie
zitten. We hopen een beetje levenservaring meegegeven te hebben aan uw zoon.
Ook verschillende
collegas steunden ons door dik en dun. Daarbij toch een speciale vermelding
voor Peter Tackaert. Mocht hij 7 jaar geleden niet mee gesprongen zijn met het
zotte idee van een bouwkamp was er nooit een bouwkamp geweest. Hij houdt de
financiën met de grootste zorg bij en is bij elke activiteit een enorm belangrijks
schakel. Asante, Asante sana Peter!!!! Ook de andere collegas die ons geregeld
steunen willen we via deze weg graag bedanken.
Last but not
least willen we onze plaatselijke partner bedanken. C-re-aid heeft fantastisch
werk gedaan voor ons. Een machtig project, dagelijkse ondersteuning, een
keukenprinses om U tegen te zeggen, afspraken regelen, te veel om allemaal op
te noemen. Superbedankt aan iedereen die betrokken was bij ons project, en
hopelijk tot ziens!
t Is gebeurt,
dit was Bouwkamp Tanzania 2019.
Tot ziens.
SAVE THE DATE: fotovoorstelling Bouwkamp Tanzania 2019: 13 december, 19u, De Valkaert Oostkamp.
Werkweek 2, in
het verleden telkens de lastigste werkweek voor de leerlingen. Ook nu volgden
ze helaas deze ondertussen geworden traditie. Allerlei kwaaltjes staken de kop
op; pijn aan de knie, magen in de knoop, niet naar het toilet kunnen gaan, of
juist heel snel naar het toilet moeten gaan, pijn aan de rug, De vraag naar
pijnstillers was niet bij te houden, en de wondverzorging nam steeds meer tijd
in beslag. Geen ernstige zaken, maar het lang weg zijn van thuis en nog niet
onmiddellijke uitzicht om terug naar huis te gaan maken alles wat groter dan
het is Een hele taak voor de begeleiders om dit te sturen en onze weg daarin
te vinden, maar alweer hebben we dit zonder kleerscheuren doorstaan. Het
werkritme werd wat verlaagd waardoor de leerlingen geregeld mochten kiezen of
ze s middags verder werkten of gewoon op hun matras wilden rusten. Het
merendeel koos geregeld voor optie 2. Gelukkig staken diegene die wel op de
werf bleven telkens hun beste beentje voor zodat er toch heel wat werken
voltooid werden. Bekisting van ringbalken en vloerplaat werd afgebroken, er
werd geholpen om het dak in het nieuwe klaslokaal te timmeren, de muren voor de
toiletblock werden al gedeeltelijk opgetrokken en een te renoveren klaslokaal
werd klaargezet om opnieuw te bepleisteren (oude verflagen wegschrapen, oude
pleister afkappen, barsten herstellen, cementeren van onderste laag, ). Moe
maar voldaan keerden we vrijdag terug naar de hostel. Na de levensnoodzakelijke
inkopen te hebben gedaan ( lees: chips, snoep, frisdrank) kon iedereen nog eens
naar het thuisfront bellen, iets waar iedereen blijkbaar enorm deugd van had.
Zaterdagochtend
vertrokken we om 9u voor een tweedaagse uitstap. Deze keer trok onze dala dala
richting Lake Jipe. Tussen de uitwerpselen van olifanten, skeletten van dieren
en sporen van nog andere dieren zetten we onze tentjes op om de nacht door te
brengen aan de oevers van het meer. Na een deugddoend middagmaal vertrokken we
voor een pittige wandeling om een prachtig zicht te krijgen over de omgeving. Gelukkig
hadden alle leerlingen een wonderbaarlijke genezing achter de rug waardoor geen
enkel kwaaltje de kop op stak Na te hebben genoten van het adembenemende zicht
op de omgeving bracht de dala dala ons nog naar een waterval waar we deze keer
wel konden zwemmen en genieten van de verfrissing. De avond werd afgesloten met
een kampvuur waarna we moe maar tevreden in onze tent kropen.
Na een te korte
nacht stonden enkelen speciaal vroeg op om van de zonsopgang te genieten. Een
unieke ervaring in een fantastische omgeving. Om 9u stapten wein vissersbootjes telkens met een visser om
Lake Jipe op te varen en er nijlpaarden te gaan spotten. WAT EEN ERVARING!
Reusachtige dieren in hun natuurlijke habitat zien leven, wat een gelukzakken
zijn wij Na dit allemaal te hebben waargenomen keerden we terug naar de
thuishaven van de vissers om nog een rondleiding te krijgen in het dorpje en
daarna onze buiken te kunnen vullen met een heerlijke bbq. Wie dacht dat we
hier gingen vermageren is er aan voor de moeite, er wordt dagelijks veel te
lekker gekookt om dit te laten gebeuren
Terug in de
hostel moest het allemaal rap gaan. Valies van het weekend legen, valies voor
de werkweek vullen, en vertrekken naar Shimbwe voor de laatste werkweek. Er
staat nog heel wat werk te wachten op ons en we hopen verlost te zijn van alle
kwaaltjes. Het terug naar huis gaan komt snel dichterbij, dit zal ook wel als
goed medicijn werken voor velen
Volgende week
onze laatste blog, om enkele dagen later de ouders, liefjes, partners of kindjes
terug in armen te vallen. Iedereen verlangt er naar, maar we zullen nog
genieten van onze tijd hier en hopen moe maar voldaan ons derde bouwkamp af te
kunnen sluiten.
De start van onze
echte reden hier Maandagmorgen was alles geregeld om vroeg richting Shimbwe te
vertrekken om onze eerste werkweek op een redelijk uur te kunnen starten.
Iedereen vroeg opgestaan, vol goede moed gepakt en gezakt. Tot we buiten
kwamen alweer stonden de hemelsluizen helemaal open en was de weg naar Shimbwe
niet te berijden. Dan maar wachten op droger weer. Hoewel wachten hier een
specialiteit lijkt was dit niet onze favoriete bezighouding. Drie begeleiders
gingen ondertussen naar Moshi om hout en beslag te kopen voor de nieuwe deuren
die we doorheen de week zouden maken.
Rond 14u was het eindelijk
zo ver, de regen was al een eindje opgehouden waardoor de weg de nodige tijd
kreeg om op te drogen. Daar het late vertrek restte ons niets anders dan ons
vakantiestekje te bekijken en de matrassen te ordenen. Het eerste plan was om
het tweede (oude) teachershouse te betrekken. In het eerste teachershouse
sliepen de fundis, onze collega-stielmannen en wij zouden hun tijdelijke buren
worden. Zouden onze eerste voet was nog niet binnen gezet en we vlogen alweer
buiten: hatari hatari, snake!. Hoewel één van de fundis, duidelijk tegen zn
zin, de opdracht kreeg de slang letterlijk een kopje kleiner te maken leek het
ons beter niet in dat huis te slapen. De fundis offerden zich onder aandringen
van hun manager op om van huis te wisselen waardoor het puzzelwerk met de
matrassen in het eerste teachershouse kon beginnen. Na lang puzzelen lukte het
om 18 van de 20 matrassen een plaatsje te geven. Onder het motto hakuna
matata dan maar lekker knus bij elkaar. Na alweer een heerlijke maaltijd door
onze kokin Maria konden we op tijd naar bed om dinsdag aan het zware werk te
beginnen.
Dinsdag werkdag, terwijl
de ene groep de werf eens opruimde was een andere groep funderingen aan het
graven, nog een andere groep ontfermde zich over de speelplaats en de laatste
groep vormde een vervallen klaslokaal om tot houtwerkplaats.
Het werden
lastige werkdagen maar er werden al bergen werk verzet tijdens de eerste
werkweek. Er werden al 6 deuren van oude toiletten vervangen (lees: starten van
houten planken en balken om tot een volwaardige deur te komen), funderingen werden
gegraven en gevuld, de speelplaats werd onder deskundige leiding van Ronald
gedeeltelijk ingepalmd voor een petanqueveld (de eerste interland
Tanzania-België werd met 13-9 gewonnen door België) en op vrijdag werd 4,8m³
beton gemaakt met te kleine schopjes en met emmers aangebracht om de vloerplaat
van de nieuwe sanitair blok te gieten en de ringbalk van een nieuw klaslokaal
te gieten. Ondertussen werkten we ook aan ons eigen comfort. We maakten in
belang van de goede gang van zaken van onze leerlingen een westers toilet en
maakten een open doucheruimte zodat we ons deftig kunnen douchen.
De samenwerking
met de fundis verloopt zeer goed en de leerkrachten en bewoners van Shimbwe
zijn ons nu al enorm dankbaar. De mindere luxe in ons huis (geen elektriciteit,
geen stromend water) weegt wel al zwaar op de leerlingen. Ze beseffen welke
luxe wij normaal dagelijks mogen ondervinden en hoe afhankelijk ze (en hun
humeur) daarvan zijn. Geregelde groepsgesprekken zijn dan ook nodig, maar
steeds weer lukt het de koppen in de zelfde richting te krijgen. Al zeg ik het
zelf, we hebben hier een topteam! Vrijdagavond kwamen we rond 17u terug van
Shimbwe en kon de was beginnen.
Zaterdag stond
een tweede uitstap op het programma. Deze keer trokken we naar Maji Moto, een
warmwaterbron waar gezwommen kon worden. We werden voor het eerst eens van s
morgens vroeg getrakteerd op de zon maar
de weg naar Maji Moto had toch erg geleden onder de regen de afgelopen weken.
De weg naar Maji Moto op zich was al een attractie, telkens met spanning
afwachten hoe de dala dala de volgende plas weer door raakt. Eens aangekomen
hadden de meeste leerlingen het niet moeilijk om het kind in zich naar boven te
halen.
De ontspannende
dag werd afgesloten door een tocht met de party dala dala. Een minibusje waar
ze 25 mensen in proppen, heel luide muziek opzetten, een pintje proberen te
drinken langsheen de armen, benen, lichamen, van de medereizigers, en zo van leuke
plaats naar leuke plaats rijden. Op dergelijke momenten vraag je je als
begeleider af waarom we dat allemaal doen 😉.
Het werd een lange nacht, maar iedereen werd samen, veilig en wel afgezet aan
de hostel en mocht voor het eerst uitslapen
Zondag was
rustdag. Boodschappen doen om een week te kunnen overleven in Shimbwe, rugszak
maken en uitrusten van de eerste werkweek. Rond 17u vertrekken we weer naar
Shimbwe, waar we weer een weekje het beste van onszelf gaan geven. We sluiten
de week af met een spannende tweedaagse uitstap. De mamas en papas, liefjes,
moeten dus wachten tot zondagnamiddag op nieuws van hun zoon/lief/
16 oktober 2019,
een datum waar lang naar afgeteld werd. Om 2u s nachts verzamelden we op de
parking van Kinepolis om met de auto richting Zaventem te rijden. Als verrassing
stonden enkele collegas ons op te wachten om ons daar uit te zwaaien, een leuk
gebaar waar we enorm van genoten! In Zaventem gierden de zenuwen door de
lijven, het laatste beetje aftellen werden stresserende uren
Na het doorlopen
van het nodige papierwerk (wie denkt dat alles nu sneller zou gaan door het
digitaliseren van de visums heeft het ook wel helemaal mis!) en het
onderhandelen over te betalen taksen werd onze bagage op de bus geladen en
reden we naar onze verblijfplaats in Moshi.
Het plan was om
donderdag onmiddellijk te starten op de werf, helaas Net zoals de regen onze
leerlingen uit hun tenten verjaagd had was de regen ook de oorzaak dat we niet
naar de werf zouden gaan. Wie denkt dat de verandering van het klimaat bullshit
is moet maar eens naar Afrika komen De
wegen naar Shimbwe zijn onmogelijk te berijden als het zo geregen heeft, dus
verandering van plannen. Na een kennismaking met de ngo waarmee we samenwerken
gingen we richting stad. Een eerste keer naar de supermarkt in Tanzania en een
kleine kennismaking met het leven in Moshi.
Ook vrijdag dwarsboomde
de regen onze plannen. Alweer geen werkdag, maar deze keer kozen we ervoor om
niet thuis te blijven. We reisden met de dala dala naar Maji Moto, het dorp
waar ons vorig project plaatsvond. Ook daar was het vervoer niet evident, en
een laatste stukje moesten we noodgedwongen te voet afleggen. Een knap staaltje
teamwork op dag van de jeugdbeweging: mooi om tezien hoe iedereen samenwerkte om droog door een
riviertje te raken. We bezochten er de projecten
van C-re-aid en gingen er ook naar de kleuterschool en lagere school. De
kindjes waren verzot om de Mzungus en leerden ons tellen tot 10 in het
Swahili. Ook wij leerden hen tellen in het Nederlands. Voor ons, de begeleiders
werd het een emotioneel weerzien met de familie waar we 3 jaar geleden voor
werkten. Een leuke dag, maar wat betreft emoties kan dit tellen
Zaterdag stond
een eerste uitstap op het programma. We lieten het weer beslissen wat de uitstap
zou zijn. Het was onze eerste ochtend zonder regen, en we trokken naar de
Watervallen van Materuni. Een lange wandeling waarbij we eerst de start van de
waterval bewonderden en daarna de plaats waar hij 80 meter dieper neerviel.
Terwijl we andere edities konden genieten van een zalige verfrissing bij en
onder de waterval was het zwemmen nu enkel voor de echte doorzetters. De waterval
was onder invloed van de vele regendagen veranderd in een krachtige koude
stroom die aankwam als hagelstenen. Onder de indruk van die enorme krachtsvertoning
wandelden we naar een mama die gekookt had voor ons. Het warme welkom van de
familie was voelbaar en een heerlijke maaltijd werd voor ons geserveerd. Als nagerecht
kregen we een uitgebreide uitleg over het proces van koffieboon tot gemalen koffie
en dronken we een kopje heerlijke koffie. Voor ons dessert reden we wat verder om het
beruchte bananenbier en bananenwijn te proeven.
Vandaag was het
rustdag. Terwijl de leerlingen met enkele begeleiders gingen zwemmen gingen
andere begeleiders naar Shimbwe om te zien hoe we het deze week gaan aanpakken.
Omdat we niet het risico willen lopen om nog werkdagen te missen hebben we
beslist om van maandag tot vrijdag in Shimbwe te overnachten. Morgen staat de
verhuis van alle matrassen, keukengerief, op de planning vanaf 6u30. Daarna
proberen we van een teachershouse onze slaapplaats te maken en de werken te
starten Back to basics, we zullen zien wat dat geeft. Spannend!!!
