Onze derde en tegelijk ook derde werkweek. Zondagavond werden de leerlingen gebriefd wat onze verwachtingen voor de komende week waren en welk eindresultaat wij voor ogen hadden. We hoopten via deze weg hun volle inzet te hebben en zouden elke ochtend onze strikte planning overlopen. Voor de meesten gaf dit de nodige boost zich voor 100% te geven. Het dreigement dat we desnoods ’s avonds moesten doorwerken met koplampjes zal dit misschien ook bevorderd hebben… Het belangrijkste; het lukte ons elke dag om onze vooropgestelde planning te halen.

Twee ploegen waren dagelijks bezig om het toiletblok onder dak te krijgen. De overige muren werden in 2 dagen opgetrokken, de ringbalk werd bekist en gegoten en het dak werd getimmerd en afgedekt met bati (ijzeren golfplaten). Enorm trots dat we deze toiletblok zo ver hebben kunnen afwerken, vooral door de inzet van enkele leerlingen en de leerkrachten.

Een andere ploeg werkte verder aan het te renoveren klaslokaal. De muren werden opnieuw bepleisterd. Het schoolbord werd gerestaureerd, rechtgetrokken en opnieuw geschilderd en er werd een volledig nieuwe vloer in gelegd. Terwijl werkten onze Tanzaniaanse collega’s aan het dak en werden alle bati vernieuwd. De vergelijkende foto hieronder van voor en na tonen waarom het ons een goed gevoel geeft dit gerealiseerd te hebben…

Omdat dit ons nog niet genoeg leek (sommigen onder jullie weten wel al dat we niet vies zijn van zotte ideeën) werkten we ook nog aan een extraatje. Het leek ons leuk een speelse zitbank te voorzien op de ‘speelplaats’.  We wilden dit doen met earthbags, een terugkoppeling naar ons vorig project. Mathias smeet zich vol overgave op dit project, en in overleg met de plaatselijke leerkrachten werd zelfs beslist er een echte buitenklas van te maken. Een arbeidsintensieve karwei, maar na enkele dagen werd al mooi duidelijk wat we wilden bereiken. Het enthousiasme van de plaatselijke leerkrachten werkte alleen maar motiverend en er werd al veel uitleg gegeven aan de kinderen van de school wat de bedoeling is van deze nieuwe bank. Door de droogtijden van de verschillende lagen bepleistering hebben we dit niet kunnen afwerken, maar we zijn ervan overtuigd dat dit in de nabije toekomst veel gebruikt zal worden door de leerkrachten en kindjes.

Door de strikte planning waren we vrijdag tegen 10u al klaar met alle geplande werken. Daarom werd ook nog beslist het voetbalplein (tot wij daar waren bestond dit uit een golvende vlakte met 2 voetbaldoelen) aan te pakken. Het plein werd wat geëffend, de doelen werden verplaatst zodat ze recht tegenover elkaar stonden en de bal na een schot op doel niet kilometers naar beneden kon rollen, en er werden lijnen getrokken. De lijnen lagen er nog maar net en de eerste voetbalmatch startte al. De ‘deskundige leiding’ van Mathias (die moet toch eens bekijken wat de scheidsrechter als dood voorwerp betekent 😉)zorgde ervoor dat de kindjes van de school wonnen tegen onze leerlingen. Nadien ontstond er een spontaan feest waarbij de kinderen hun beste zangkunsten bovenhaalden en ons trots hun volkslied voorzongen. Na het middageten stond nog een officiële bedanking op het programma en werd alles in gereedheid gebracht voor onze (voorlopig) laatste rit Shimbwe-Moshi.

Zaterdag De Grote Dag voor velen, onze safari. Vroeg uit de veren om ons om 5u ’s morgens in de jeeps te hijsen. Na een lange rit kwamen we aan op de parking van Tarangire National Park. Al snel werd duidelijk dat we heel wat dieren zouden zien. Terwijl we onze benen strekten op de parking gingen de aapjes als professionele inbrekers te werk om koekjes uit onze auto’s te stelen.

We werden al snel verwend, allerhande dieren passeerden de revue, zelfs 2 families leeuwen werden gespot (iets waar je veel geluk voor moet hebben in dit park). De uitzichten over het prachtige landschap zijn enorm fascinerend. Ook tijdens het middagmaal was het opletten geblazen voor de aapjes. Na nog een rit door het park keerden we huiswaarts voor onze voorlaatste avond hier. De begeleiders wilden voor het eerst in 25 dagen eens genieten van wat rust (iets waar we echt behoefte aan hadden) en trakteerden zichzelf op een rustig etentje in een restaurant. De leerlingen bleven in de hostel waar ze zelf de avond invulden…

Vandaag staat een rustige dag op het programma. Vrijwilligers gingen deze morgen naar een viering in de kerk (mochten de misvieringen bij ons zo voorgedragen worden zouden de kerken wel weer vol zitten). Deze middag worden de valiezen gepakt en wat boodschappen gedaan. Morgen gaan we nog langs bij Amani Children’s Home (ons eerste project) en gaan we souvenirs kopen. Tegen de avond wordt de deur van ons derde bouwkamp achter ons dichtgetrokken.

Rest ons niets anders dan nog heel wat mensen te bedanken...

Op de eerste plaats onze partners. We zijn enorm dankbaar dat ze ons de kans geven dit telkens opnieuw te laten doen en ons daarbij enorm steunen. Niet alleen de dagen dat we hier zijn maar ook alle voorbereidingen vragen heel wat tijd van ons. Wij beseffen heel goed dat de dagen dat we hier zijn veel gemakkelijker zijn voor ons dan voor hen. Wij zijn continu in de weer en hebben bij wijze van spreken 24/24 afleiding, dag na dag. Onze partners blijven achter met de zorgen voor de kroost en met eenzame avonden. Duizenden keren bedankt, we zien jullie enorm graag!

Daarnaast willen we ook de school bedanken voor de mogelijkheden die ze ons en de leerlingen bieden. We voelen ons gesteund door de directie en onze TA en zijn dankbaar voor de kansen die we krijgen. Samen zorgzaam naar je toekomst, onze schoolvisie. Hoe kunnen we het beter omschrijven?  

Ook de ouders willen we bedanken voor het vertrouwen die ze ons geven. We verstaan dat het niet evident is de verantwoordelijkheid van uw eigen kind in handen van iemand anders te leggen, en zeker niet voor zo lang en zo ver van huis. Voor het eerst hebben we ondervonden dat ze niet in de gemakkelijkste leeftijdscategorie zitten. We hopen een beetje levenservaring meegegeven te hebben aan uw zoon.

Ook verschillende collega’s steunden ons door dik en dun. Daarbij toch een speciale vermelding voor Peter Tackaert. Mocht hij 7 jaar geleden niet mee gesprongen zijn met het zotte idee van een bouwkamp was er nooit een bouwkamp geweest. Hij houdt de financiën met de grootste zorg bij en is bij elke activiteit een enorm belangrijks schakel. Asante, Asante sana Peter!!!! Ook de andere collega’s die ons geregeld steunen willen we via deze weg graag bedanken.

Last but not least willen we onze plaatselijke partner bedanken. C-re-aid heeft fantastisch werk gedaan voor ons. Een machtig project, dagelijkse ondersteuning, een keukenprinses om U tegen te zeggen, afspraken regelen, … te veel om allemaal op te noemen. Superbedankt aan iedereen die betrokken was bij ons project, en hopelijk tot ziens!

’t Is gebeurt, dit was Bouwkamp Tanzania 2019.

Tot ziens.

SAVE THE DATE: fotovoorstelling Bouwkamp Tanzania 2019: 13 december, 19u, De Valkaert Oostkamp.