Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Wie zijn wij ?
Peter (42) & Mireille (39), Kevin (17) en Michael (14) Wonen : Antwerpen, België Laten thuis : Pica (3, chihuahua), Pitouche (8) en Pommeke (5), onze twee je-weet-wel-katers
12-08-2008
De laatste dag in LA... : Knott's & Huntington Beach
Onze laatste dag in Los Angeles hadden we gereserveerd voor ons tweede pretpark-op-rij, Knott's Berry Farm. Na wat boodschappen en een (laat) ontbijt waren we omstreeks 11u in het park. Om de grote drukte voor te zijn begonnen we met de langste houten rollercoaster van de States, de Ghostrider. Drukte ? Welke drukte ? Het zou de hele dag verbazingwekkend rustig blijven in het park, er moest bijna nergens langer dan een paar minuten aangeschoven worden. Gelukkig maar, want in tegenstelling tot gisteren waren er hier geen overdekte lines of afkoelende vernevelaars te bespeuren ! De Ghostrider bleek trouwens niet alleen de langste, maar ook wat mij betreft de indrukwekkendste en snelste houten rollercoaster te zijn. Het ding ging zo snel dat ik op een gegeven moment "los" kwam van mijn stoeltje, gewoonweg fantastisch. Maar waar we gisteren in de Universal Studios aangenaam positief verrast waren met alle nieuwigheden sinds onze laatste keer, zo viel Knott's eigenlijk wat tegen... Vergane glorie, hier en daar afbladderende verf (behalve dan bij de allernieuwste attracties), geen drinkwaterkraantjes, weinig sfeer... Nadat we de leukste en snelste rides in recordtempo hadden afgewerkt (waaronder twee wel heel natte) besloten we het dus maar voor bekeken te houden en de rest van de dag aan het strand door te gaan brengen. Een goeie zet, want dàt was pas fun...! Huntington Beach is bekend om zijn hoge golven en is daardoor zeer geliefd bij surfers. De zwembroek om het middel houden was dus de opgave, wat maar nèt lukte .
Al bij al een leuke middag aan de Beach, al blijft de smaak van het superzoute water waarschijnlijk nog dagenlang in onze mond hangen Op de terugweg naar het hotel vonden we zowaar een supermarkt waar ook vers voedsel te krijgen was (de Food-4-Less) , en dus meteen vers brood, kaas en wat turkey-breast ingeslagen voor het ontbijt van morgenvroeg. Zelfs choco (Nutella) en confituur hebben we nu in de aanbieding. Tegen dat je hier een gezond ontbijt gevonden hebt, is het tijd voor de lunch ! De 'burgers' komen ons na 3 dagen alreeds de beide oren uit. Vanavond dan ook lekker eens anders gegeten bij Panda Express, een keten met Chinese specialiteiten, overheerlijk en tenminste wat minder vet...
Morgen inpakken en wegwezen, San Diego is waiting !
Vandaag zijn we aan onze roadtrip begonnen en hebben we LA na de ochtendspits achter ons laten liggen. It was good, it was fun, but we have to move on... Na een picknickje onderweg (ontbijt, bokes met kaas en turkey !) loodste TomTom ons feilloos tot onze bestemming, en rond een uur of 1 arriveerden we bij ons adres voor de volgende twee nachten, het Best Western Bayside Inn hotel. Na wat gelobby in de lobby, lukte het om onze kamer op de 1e verdieping (met uitzicht op 3 muren en wat auto's) om te ruilen voor een exemplaar met bay-view op de 12e... Eenmaal geinstalleerd en ietwat opgefrist, trokken we onze wandelschoenen aan om de Bay te gaan verkennen.
Op 400m van het hotel ligt het Maritime Museum met o.a. de mooie driemaster "Star of India", een cruiseterminal waar de "Star of the Seas" klaar lag om af te meren, en het exuberante jacht "Princess Mariana". Maar onze namiddag spendeerden we aan boord van de "USS Midway", het beroemde vliegdekschip dat sinds 2004 is opengesteld voor het publiek. Eerder impulsief dan gepland, maar we wandelden erlangs en de boys hadden weinig overtuiging nodig ! Een absolute aanrader, zijn geld meer dan waard. Des avonds zijn we het Gaslamp Quarter ingetrokken om de speciale sfeer op te snuiven en een happeke te eten bij een van de vele tientallen restaurantjes. Terwijl het lokale baseball-team (de San Diego Padres) om de hoek een thuiswedstrijd afwerkten (hun Petco-Arena staat in het midden van Downtown), lieten wij ons de nachos, slaatjes, pasta en taco's welgevallen bij Whiskey Girl op 5th Avenue. Good stuff !
San Diego is dus écht wel America's Finest City, daar kunnen we op dit moment niets tegenin brengen ! Morgen wacht een bezoek aan de San Diego Zoo en Balboa Park, en hopen we wat te kunnen shoppen. Buenas noches !
Hello ! Deze ochtend zijn we opgestaan met een bewolkte hemel. Na het zelfgebrouwen tasje koffie en thee (dat vindt ons Mieke fantastisch, zo'n koffiezettertje op de kamer om de dag te beginnen) trokken we naar het hotelrestaurant voor het ontbijt dat voor het eerst inbegrepen was . Koffietje, fruitsapje, French toast, beetje scrambled eggs, niks mis mee.
Daarna stond de world famous San Diego Zoo op het programma, de dierentuin met de meeste bedreigde diersoorten ter wereld. Inclusief Chinese Reuzenpanda's, Australische Koala's en een hele trits andere fijne beestjes. Een groot, dichtbegroeid park waar je twee verschillende bustours en een rit met een kabelbaan kunt maken. Ondanks deze gemotoriseerde hulpmiddelen legden we toch weer ettelijke kilometers te voet af (die voeten !), en schoten we 220 foto's op onze geheugenkaart... Dat wordt filteren mensen... Wat opviel was dat bijna alle diersoorten een mooi, ruim biotoop tot hun beschikking hadden, wat wel als nadeel had dat de dieren zich tamelijk ver van de drukte van de bezoekers konden houden. Wat dan weer niet ten goede van de zichtbaarheid kwam, maar een mens kan niet alles hebben uiteraard.
In de late middag had de zon de wolken dan toch kunnen openbreken, en dus konden we zalig buiten dineren. Ons hotel bevindt zich toch wel midden in Little Italy zeker, dus om de hoek vonden we een hele trits leuke Italiaanse restaurantjes. Na wat menu's op straat te hebben bekeken, zetten we ons op het terras van Vincenzo in India Street. Onze les van gisteren indachtig (toen we het eten natuurlijk niet opkregen), bestelden we geen appetizer, maar ineens ons hoofdgerecht ("entree")... Het kalfsvlees was heerlijk mals, de kipfilet met wilde champignons was uitmuntend, de pasta's waren toppie, kortom het eten was zalig Maar na het eten luidde ons gezamenlijk oordeel wel : "great food, lousy service". De tip was er dan ook naar, NAH !
Morgen gaat onze roadtrip dan echt van start, en gaan we oostwaarts naar Palm Springs. De weersvooruitzichten zijn niet zo best voor de komende dagen (heet maar met onweersbuien), dus we zijn benieuwd wat dat gaat geven. Hasta la pasta !
Nadat we deze morgen ons ontbijt hadden verorberd en de auto hadden volgeladen en -getankt, kon onze grote tocht oostwaarts eindelijk beginnen. Al was de eerste etappe nog een tamelijk korte. 229 kilometers later hadden we onze bestemming van de dag reeds bereikt : Palm Springs. Bij het naderen van de mountains kwamen de verwachte donkere wolken opzetten, maar het bleef droog en de temperatuur ging stijl de hoogte in. Bij het uitstappen aan het hotel sloegen de 40° ons als een natte vod om de oren. Het is alsof je je hoofd in de oven steekt...
Aangezien we reeds om 13u ter plaatse waren (kort ritje !) en het inchecken en uitladen van de bagage zo gepiept was, besloten we om de natte vod van ons af te gooien en een duik te plaatsen in het zwembad van onze herberg voor één nacht : het Quality Inn. Niet dat dat echt verfrissend werkte, de koeling van het zwembad was blijkbaar kapot Wel weer de nodige vernevelaars (zoals in Universal City), die toch nog ièts van verfrissing boden. Na een uurtje plonsen en ploeteren hadden we toch wel weer zin gekregen in een uitstapje. Een mens reist niet naar Palm Springs, California om alleen maar aan het zwembad te luieren, right ? Right.
De enige lokale attractie die ons wel kon bekoren was de Aerial Tramway. Met de Buick de berg op (airco uit aub !), en daarna met de roterende Swiss-made cabine (waarin 80 personen passen) verder naar boven, een ritje van 10 minuten waarin je 1790 meter en 4 ecosystemen overbrugt ! Seriously ! Wat we het prettigst van de hele uitstap vonden, was het temperatuurverschil bovenop de berg. Op mount San Jacinta groeien de dennenbomen weelderig en is het 20° koeler dan in de vallei...
Na het diner bij het restaurant next door, de lokale Carrows, de hotelkamer terug opgezocht waar nu iedereen al halfdood op z'n bed ligt, en ondergetekende ook snel na het afsluiten van dit berichtje de oogleden zal laten zakken... Moe ! En het is nog maar kwart over negen...
Morgen een lange rit van wel 430 km tot in Kingman, Arizona... See ya'll tomorrow, folks !
Dienstmededeling 1 : Er zijn mensen die vragen waarom er niet meer foto's van ons op de site komen. De simpele uitleg hiervoor is... tijd ! De pc 's avonds even aanzetten om het dagelijks verslagje te brouwen en te publiceren, en het leegmaken van het fototoestel is alles wat we er nog kunnen persen voorlopig. Wees gerust, de foto's komen als we thuis zijn !
Dienstmededeling 2 : voor morgen, vrijdag 15 augustus : een gelukkige verjaardag voor onze Catsitter, Denise ! Proficiat !
Nieuwe staat, nieuwe schrijver ! Vandaag trokken we Arizona binnen, en voor vandaag neem ik, Kevin, het dan ook over van de P.
Onze dag begon omstreeks 8 a.m., wanneer we één voor één de badkamer en douche introkken om ons klaar te maken voor de lange trip die ons te wachten stond.
Alvorens de wagen in te stappen trokken we nogmaals naar het restaurant-next-door, ditmaal voor ons ontbijt. We hadden gedacht een lekker toastje, eventueel met een lekker eitje naar binnen te kunnen spelen. Dat was echter fout gedacht. Een kaart vol met heerlijke ontbijtgerechten, de ene al uitgebreider dan de ander. We kozen, genoten, en overaten ons. Onze Belgische maagjes bleken niet opgewassen te zijn tegen deze Amerikaanse ontbijten.
Met een overvolle maag trokken we dan maar naar de wagen en begonnen we aan onze 450 km (!) lange tocht van vandaag. Het eerste deel van de tocht was vrij saai. Lekker brommen op de highway, waar ons mama dan maar even het stuurwiel in handen nam om ons beestje wat te temmen. Het lange stuk rechtdoor werd wat opgefleurd door de mp3-speler, die we nu kunnen aansluiten op onze radio.
Nog voor we op de helft waren van onze rit kwamen we echter al aan het boeiende gedeelte. Meteen over de grens van Arizona verlieten we de highway, en begonnen we aan onze tocht door de bergen en indianenreservaten. De weg slingerde zich vlak langs de Colorado rivier, tot we bij de Parker Dam aankwamen, die de rivier tijdelijk omvormt tot een stuwmeer, Lake Havasu.
Omdat het toch wel een lange tocht was, en we allen wel zin hadden in wat anders dan continu in de wagen zitten, besloten we om een frisse duik te gaan pakken in het meer. Een duik was er, fris was hij echter niet. Het was zo warm buiten, dat het water niet eens afkoelde, maar uit het water blijven was al helemaal geen optie in de broeierige, 45 graden hete zon.
Na dit non-verkoelende, maar welgekomen intermezzo trokken we terug over de London Bridge, en begonnen we aan het laatste deel van de rit. Nog een stukje door de bergen en een stukje highway en dan waren we ter plekke: het Holiday Inn Express in Kingman, Arizona. Dit is bij uitstek het beste hotel waar we al verbleven. Bij het binnenkomen werd ons meteen een welkomstdrink en -snackje aangeboden. Eenmaal op onze kamer dachten we dat ze ons naar de balzaal hadden verwezen: wat een ruimte!
Na nog een snelle plons gepleegd te hebben in het zalige binnenzwembad van het hotel trokken we er op uit om onze maagjes weer te vullen. Aangezien iedereen wel zin had in een lekker stukje pizza, was de keuze voor Pizza Hut vrij snel gemaakt. Eens binnen waren onze Amerikaanse ogen weer groter dan onze Belgische maagjes. Om te beginnen een uitgebreide appetizer (cheese breadsticks), en daarna nog drie 12 pizzas en een pasta. Dit resulteerde dan ook in anderhalve pizza in to-go boxen.
Nu liggen we hier weer allemaal op de kamer, klaar om uit te rusten voor de rit van morgen, die ons 300 km verder, langs Pica (!) naar de Grand Canyon zal leiden.
Bij deze willen wij, op deze zaterdag 16 augustus, ons aller Liesje een gelukkige 18e verjaardag wensen ! Dikke kussen (en van één van ons nog wat kussen extra) van ons allemaal, en een dikke proficiat !
Na een prima ontbijtje in het hotel (fruit! yoghurt! melk! verse toast!) begonnen we onze trip richting Grand Canyon om 9u30 stipt. In plaats van de snellere Interstate 40 namen we de "Historic Route 66", waar we zo goed als alleen op reden, echt zalig. Het duurde niet lang of we passeerden Hackberry, waar een eigenaar van een voormalig Service Station zijn bouwval nu heeft ingericht als een General Store annex Route 66-museum, compleet met verschillende old-timers. Sommigen in zeer goede staat, zoals een Chevy Corvette uit 1956, of een Dodge uit 1935 (te koop voor $ 10.000, een koopje), anderen in complete vergane staat, waaronder een Ford T, of nog andere onherkenbare wrakken... Topmateriaal om te fotograferen, het geheel ademt de originele 50's-style uit... Verder was er op de "66" nog weinig te beleven, tot we aan (voor ons) het eindpunt kwamen, Seligman. Hier waande je je opnieuw in de jaren '50, met verschillende oude motels en diners en, uiteraard, de onvermijdelijke souvenirshops voor de vele toeristen die hier toch wel rondliepen. Ook nog even de naftbak volgegooid ($ 4.05 per gallon, dus zo'n 0,73 per liter ), want onze Buick lust wel een drupje.
Onderweg hadden we onze zinnen gezet op een foto van het plaatsnaambord van "Pica", waar we zouden rijden langsrijden. Met veel moeite vonden we twee caravans en een boerenkar die blijkbaar het gehucht Pica vormden (is er een naam voor een plaats kleiner dan een gehucht eigenlijk ?). Enkel een zandweggetje en een traincrossing, verder niets... jammer.
Tijd om de laatste etappe richting Grand Canyon aan te vatten. Hoe verder we vorderden, hoe donkerder de lucht werd... en inderdaad - bij het inchecken van onze tweede Holiday Inn Express op rij begon het te regenen. Maar we zijn Belgen, en die zijn niet door een paar regendruppels te stoppen ! Wij dus op naar de ingang van de Grote Canyon, alwaar we meteen de Annual Pass voor alle National Parks aanschaften, zodat we verder in geen enkel park nog inkom hoeven te betalen. En enkele minuten later stonden we ons dus aan de rand van de kloof te verwonderen, in het halfdonker, in de regen, rillend van de koude wind, maar we hadden hem wel gezien... Het weer werd uiteindelijk steeds slechter. Onweer, regelrechte plensbuien, ... it wasn't a pretty sight... We zochten nog een tweede viewpoint op, maar uiteindelijk restte ons niets anders dan het park terug uit te rijden en de Imax-cinema in te duiken voor de wereldberoemde 34-minuten durende Grand Canyon-film (prachtig trouwens), wat te shoppen in de verschillende soevenirshops (alweer...) en daarna de hotelkamer op te zoeken.
Tot overmaat van ramp zat ook het Steakhouse afgeladen vol deze avond, was de pasta/pizza-place vuil en smerig (niet eens de moeite gedaan om binnen te stappen), dus hebben we onze toevlucht gezocht tot een vertrouwde McDo.
Hopelijk trekt het weer snel bij, want morgenvroeg hebben we een surprise voor de Heren, en daar kunnen we geen dicht wolkendek (laat staan regen) bij gebruiken !
Onze laatste dag in Los Angeles hadden we gereserveerd voor ons tweede pretpark-op-rij, 
. 
, en dus meteen vers brood, kaas en wat turkey-breast ingeslagen voor het ontbijt van morgenvroeg. Zelfs choco (Nutella) en confituur hebben we nu in de aanbieding. Tegen dat je hier een gezond ontbijt gevonden hebt, is het tijd voor de lunch ! De 'burgers' komen ons na 3 dagen alreeds de beide oren uit. 
Hello !
.
Bij deze willen wij, op deze zaterdag 16 augustus, ons aller Liesje een gelukkige 18e verjaardag wensen !
