Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Wie zijn wij ?
Peter (42) & Mireille (39), Kevin (17) en Michael (14) Wonen : Antwerpen, België Laten thuis : Pica (3, chihuahua), Pitouche (8) en Pommeke (5), onze twee je-weet-wel-katers
19-08-2008
over Goosenecks, Glen Canyon & Capitol Reef... door Kevin
Vandaag stond er ons een lange verbindingstocht van Mexican Hat naar Torrey te wachten. Gelukkig viel er heel wat moois te bezichtigen op de lange weg.
De dag begon vrij moeizaam, mede omdat we gisteren zo laat gegeten hadden, en omdat onze nacht een uurtje korter was door het tijdsverschil in Utah. Wanneer we dan uiteindelijk gewassen, aangekleed en ingepakt waren, stonden we al voor de eerste tegenslag van de dag: in het hotel was geen ontbijt voorzien, en een winkel om wat eten te kopen was ook niet te vinden in Mexican Hat en omstreken. We begonnen dan maar aan onze tocht, en deze leidde ons al meteen langs het Goosenecks State Park: een reeks meanders in de San Juan River, enkele honderden meters onder ons. Een prachtig uitzicht, en weer een van de wonderlijke natuurverschijnsels voor op ons lijstje. Het volgende natuurverschijnsel waren de Natural Bridges, rotsformaties waar lang geleden een rivier zich een weg onderdoor had gebaand. Daarna zetten we onze weg verder, en gingen voor het eerst echt klimmen met onze Enclave. Langs de smalle, stijle unpaved roads de berg op, die ons opnieuw enkele uitzonderlijke en spectaculaire panoramas voorschotelden. Na nog enkele tientallen mijlen gereden te hebben kwamen we tot de ontdekking dat ook ver buiten Mexican Hat geen eten te vinden was. Ondertussen was het al half twee, en buiten een appeltje uit onze coolbox hadden we nog niets gegeten. We waren bijna de wanhoop nabij, we dachten dat onze tijd gekomen was, we zouden omkomen van de honger. Maar plots dook de verlossing aan de horizon op: een bord dat een servicestation op 4 mijl aangaf. In de shop van het tankstation in Hite in Glen Canyon konden we heerlijke diepvrieshamburgers, burritos en chicken wings eten; als men honger heeft smaakt alles! Na het eten volgde het langste stuk rijden tot aan Capitol Reef National Park, maar onderweg kregen we nog enkele prachtige uitzichten voorgeschoteld. Binnen 10 minuten reden we soms van het ene landschap het andere binnen. Zo zat je in de woestijn, en zo zat je weer in het bos, nog geen 10 minuten later rezen de rotsen weer torenhoog naast je op. Eens aangekomen in Capitol Reef had de rit voor enkelen onder ons al wat lang geduurd, en daar hebben we helaas niet de tijd kunnen nemen die nodig was om al dat moois en spectaculairs uitgebreid te bewonderen. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we niet vaak genoeg aan de rand van de rotsen hebben gestaan om alles op foto vast te leggen. Voor ons avondmaal trokken we ditmaal naar het restaurant van ons hotel (de Wonderland Inn in Torrey), en daar hebben we heerlijk kunnen dineren. Geroosterde kip, lasagna en cowboysteak was onze bestelling voor vanavond, en alles smaakte weer wonderwel. Nu hopen dat de bedjes lekker zacht zijn, en dan kunnen we er morgen weer tegenaan, dan leidt de weg ons richting Bryce Canyon.
Grand Canyon in the sun en Monument Valley, the 8th Wonder of the World...
hallo iedereen,
Gelukkig scheen deze ochtend bij het opstaan de zon opnieuw volop ! Gelukkig, want we hadden (zonder dat de boys hiervan wisten) een helicoptervlucht boven de Canyon geboekt... En dat was fenomenaal ! Het kost je een rib uit je lijf, maar het is het volledig waard De fotocamera klikte vlotjes, en de filmcamera snorde erop los (al kan dat ook het geluid van de helicopter geweest zijn). Al is zo'n half uurtje wentelen voorbij voor je 't weet, de indrukken die je opdoet als je echt de Grand Canyon van bovenaf ziet zijn met niets te vergelijken.
Daarna werd de auto ingeladen en uitgecheckt, en reden we langs de volledige South Rim van de Canyon oostwaarts, richting onze volgende bestemming : Mexican Hat in Utah. Op de verschillende viewpoints bij de Grand Canyon die we nog passeerden, werden er uiteraard opnieuw de nodige digitale beelden geschoten, de regendag van gisteren was dan ook vlug vergeten. Eenmaal de Canyon uit, schoten de Indiaanse stalletjes met sieraden en aardewerk als paddestoelen uit de grond. Daar moest uiteraard wat geshopt worden ! Het werd een lange rit (alweer zo'n 5,5 uur rijden), dus halverwege werd er lekker geluncht bij de Cameron Trading Post, een zaak met alweer prachtige Native American souvenirs, sieraden, kledij, en kitsch, maar bovenal met een dining room in Indiaanse stijl en zalig eten.
Opnieuw de weg op dan maar, want "the road is long and winding". De mijlen werden vlotjes gevreten door onze Buick, en op het eind van de middag naderde een nieuw hoogtepunt van de dag : het werkelijk prachtige -op Indiaans grondgebied gelegen- Monument Valley Tribal Park. Wie kent niet de bekende affiches van Marlboro met de cowboy en de rode monolieten op de achtergrond ? Da's Monument Valley. Of de vele westerns en andere Hollywood-films die hier werden opgenomen ? Monument Valley. Onze pas aangeschafte Annual Pass voor de Nationale parken telt hier niet, maar in ruil voor 5 dollar per persoon mogen we het park in. Daarvoor krijg je een A4-tje met daarop een scenic route van 17 mijl, die wordt afgeraden aan mensen met een gewone personenwagen. De rit gaat volledig over "unpaved" roads, en dat is zacht uitgedrukt. Een weg vol putten, kuilen, stenen en rood zand, waar onze hoog-op-de-poten-staande Enclave eens goed mee moest lachen uiteraard. Toch zagen we velen met gewone auto's en zelfs laag geveerde Mustangs de weg over sukkelen... Door het late uur en de snel ondergaande zon hebben we niet de volledige 17 mijl kunnen afwerken, maar dat mocht de pret niet drukken. De leuke off-road ervaring en werkelijk f e n o m e n a l e foto's nemen ze ons niet meer af.
Tijdens de laatste etappe naar Mexican Hat ging de zon onder, wat alweer onbeschrijflijke beelden van de omgeving opleverde. Dit is echt het indrukwekkendste landschap wat we al ooit hebben gezien, eigenlijk schieten woorden tekort om het te omschrijven.
Bij aankomst in het hotel was het dus al flink aan het schemeren. Mexican Hat is echt maar een zakdoek groot (3 hotels, 1 benzinestation, een drietal restaurants en 88 inwoners), dus er valt buiten slapen en eten echt niets te beleven. Het plaatsje dankt zijn naam aan de rotsformatie even buiten het centrum, waar men met wat fantasie een omgedraaide sombrero in kan herkennen. We trokken dus onze stapschoenen aan en begaven ons naar het Swinging Steaks restaurant, waar we na een half uurtje wachten een tafeltje konden bemachtigen. Nog een goed uur later (!) werden onze steaks (met Pinto beans, Salad & Texas toast) aan tafel geleverd... De steaks werden op een schommelend rooster boven een open vuur geroosterd, spectaculair om te zien en zeer lekker. Zoals ze hier zeggen : "It was worth the wait" !
Maar voor nu... : slaapwel ! Morgen wacht ons alweer een lange rit.
Na een prima ontbijtje in het hotel (fruit! yoghurt! melk! verse toast!) begonnen we onze trip richting Grand Canyon om 9u30 stipt. In plaats van de snellere Interstate 40 namen we de "Historic Route 66", waar we zo goed als alleen op reden, echt zalig. Het duurde niet lang of we passeerden Hackberry, waar een eigenaar van een voormalig Service Station zijn bouwval nu heeft ingericht als een General Store annex Route 66-museum, compleet met verschillende old-timers. Sommigen in zeer goede staat, zoals een Chevy Corvette uit 1956, of een Dodge uit 1935 (te koop voor $ 10.000, een koopje), anderen in complete vergane staat, waaronder een Ford T, of nog andere onherkenbare wrakken... Topmateriaal om te fotograferen, het geheel ademt de originele 50's-style uit... Verder was er op de "66" nog weinig te beleven, tot we aan (voor ons) het eindpunt kwamen, Seligman. Hier waande je je opnieuw in de jaren '50, met verschillende oude motels en diners en, uiteraard, de onvermijdelijke souvenirshops voor de vele toeristen die hier toch wel rondliepen. Ook nog even de naftbak volgegooid ($ 4.05 per gallon, dus zo'n 0,73 per liter ), want onze Buick lust wel een drupje.
Onderweg hadden we onze zinnen gezet op een foto van het plaatsnaambord van "Pica", waar we zouden rijden langsrijden. Met veel moeite vonden we twee caravans en een boerenkar die blijkbaar het gehucht Pica vormden (is er een naam voor een plaats kleiner dan een gehucht eigenlijk ?). Enkel een zandweggetje en een traincrossing, verder niets... jammer.
Tijd om de laatste etappe richting Grand Canyon aan te vatten. Hoe verder we vorderden, hoe donkerder de lucht werd... en inderdaad - bij het inchecken van onze tweede Holiday Inn Express op rij begon het te regenen. Maar we zijn Belgen, en die zijn niet door een paar regendruppels te stoppen ! Wij dus op naar de ingang van de Grote Canyon, alwaar we meteen de Annual Pass voor alle National Parks aanschaften, zodat we verder in geen enkel park nog inkom hoeven te betalen. En enkele minuten later stonden we ons dus aan de rand van de kloof te verwonderen, in het halfdonker, in de regen, rillend van de koude wind, maar we hadden hem wel gezien... Het weer werd uiteindelijk steeds slechter. Onweer, regelrechte plensbuien, ... it wasn't a pretty sight... We zochten nog een tweede viewpoint op, maar uiteindelijk restte ons niets anders dan het park terug uit te rijden en de Imax-cinema in te duiken voor de wereldberoemde 34-minuten durende Grand Canyon-film (prachtig trouwens), wat te shoppen in de verschillende soevenirshops (alweer...) en daarna de hotelkamer op te zoeken.
Tot overmaat van ramp zat ook het Steakhouse afgeladen vol deze avond, was de pasta/pizza-place vuil en smerig (niet eens de moeite gedaan om binnen te stappen), dus hebben we onze toevlucht gezocht tot een vertrouwde McDo.
Hopelijk trekt het weer snel bij, want morgenvroeg hebben we een surprise voor de Heren, en daar kunnen we geen dicht wolkendek (laat staan regen) bij gebruiken !
Bij deze willen wij, op deze zaterdag 16 augustus, ons aller Liesje een gelukkige 18e verjaardag wensen ! Dikke kussen (en van één van ons nog wat kussen extra) van ons allemaal, en een dikke proficiat !
Nieuwe staat, nieuwe schrijver ! Vandaag trokken we Arizona binnen, en voor vandaag neem ik, Kevin, het dan ook over van de P.
Onze dag begon omstreeks 8 a.m., wanneer we één voor één de badkamer en douche introkken om ons klaar te maken voor de lange trip die ons te wachten stond.
Alvorens de wagen in te stappen trokken we nogmaals naar het restaurant-next-door, ditmaal voor ons ontbijt. We hadden gedacht een lekker toastje, eventueel met een lekker eitje naar binnen te kunnen spelen. Dat was echter fout gedacht. Een kaart vol met heerlijke ontbijtgerechten, de ene al uitgebreider dan de ander. We kozen, genoten, en overaten ons. Onze Belgische maagjes bleken niet opgewassen te zijn tegen deze Amerikaanse ontbijten.
Met een overvolle maag trokken we dan maar naar de wagen en begonnen we aan onze 450 km (!) lange tocht van vandaag. Het eerste deel van de tocht was vrij saai. Lekker brommen op de highway, waar ons mama dan maar even het stuurwiel in handen nam om ons beestje wat te temmen. Het lange stuk rechtdoor werd wat opgefleurd door de mp3-speler, die we nu kunnen aansluiten op onze radio.
Nog voor we op de helft waren van onze rit kwamen we echter al aan het boeiende gedeelte. Meteen over de grens van Arizona verlieten we de highway, en begonnen we aan onze tocht door de bergen en indianenreservaten. De weg slingerde zich vlak langs de Colorado rivier, tot we bij de Parker Dam aankwamen, die de rivier tijdelijk omvormt tot een stuwmeer, Lake Havasu.
Omdat het toch wel een lange tocht was, en we allen wel zin hadden in wat anders dan continu in de wagen zitten, besloten we om een frisse duik te gaan pakken in het meer. Een duik was er, fris was hij echter niet. Het was zo warm buiten, dat het water niet eens afkoelde, maar uit het water blijven was al helemaal geen optie in de broeierige, 45 graden hete zon.
Na dit non-verkoelende, maar welgekomen intermezzo trokken we terug over de London Bridge, en begonnen we aan het laatste deel van de rit. Nog een stukje door de bergen en een stukje highway en dan waren we ter plekke: het Holiday Inn Express in Kingman, Arizona. Dit is bij uitstek het beste hotel waar we al verbleven. Bij het binnenkomen werd ons meteen een welkomstdrink en -snackje aangeboden. Eenmaal op onze kamer dachten we dat ze ons naar de balzaal hadden verwezen: wat een ruimte!
Na nog een snelle plons gepleegd te hebben in het zalige binnenzwembad van het hotel trokken we er op uit om onze maagjes weer te vullen. Aangezien iedereen wel zin had in een lekker stukje pizza, was de keuze voor Pizza Hut vrij snel gemaakt. Eens binnen waren onze Amerikaanse ogen weer groter dan onze Belgische maagjes. Om te beginnen een uitgebreide appetizer (cheese breadsticks), en daarna nog drie 12 pizzas en een pasta. Dit resulteerde dan ook in anderhalve pizza in to-go boxen.
Nu liggen we hier weer allemaal op de kamer, klaar om uit te rusten voor de rit van morgen, die ons 300 km verder, langs Pica (!) naar de Grand Canyon zal leiden.
Dienstmededeling 1 : Er zijn mensen die vragen waarom er niet meer foto's van ons op de site komen. De simpele uitleg hiervoor is... tijd ! De pc 's avonds even aanzetten om het dagelijks verslagje te brouwen en te publiceren, en het leegmaken van het fototoestel is alles wat we er nog kunnen persen voorlopig. Wees gerust, de foto's komen als we thuis zijn !
Dienstmededeling 2 : voor morgen, vrijdag 15 augustus : een gelukkige verjaardag voor onze Catsitter, Denise ! Proficiat !
Nadat we deze morgen ons ontbijt hadden verorberd en de auto hadden volgeladen en -getankt, kon onze grote tocht oostwaarts eindelijk beginnen. Al was de eerste etappe nog een tamelijk korte. 229 kilometers later hadden we onze bestemming van de dag reeds bereikt : Palm Springs. Bij het naderen van de mountains kwamen de verwachte donkere wolken opzetten, maar het bleef droog en de temperatuur ging stijl de hoogte in. Bij het uitstappen aan het hotel sloegen de 40° ons als een natte vod om de oren. Het is alsof je je hoofd in de oven steekt...
Aangezien we reeds om 13u ter plaatse waren (kort ritje !) en het inchecken en uitladen van de bagage zo gepiept was, besloten we om de natte vod van ons af te gooien en een duik te plaatsen in het zwembad van onze herberg voor één nacht : het Quality Inn. Niet dat dat echt verfrissend werkte, de koeling van het zwembad was blijkbaar kapot Wel weer de nodige vernevelaars (zoals in Universal City), die toch nog ièts van verfrissing boden. Na een uurtje plonsen en ploeteren hadden we toch wel weer zin gekregen in een uitstapje. Een mens reist niet naar Palm Springs, California om alleen maar aan het zwembad te luieren, right ? Right.
De enige lokale attractie die ons wel kon bekoren was de Aerial Tramway. Met de Buick de berg op (airco uit aub !), en daarna met de roterende Swiss-made cabine (waarin 80 personen passen) verder naar boven, een ritje van 10 minuten waarin je 1790 meter en 4 ecosystemen overbrugt ! Seriously ! Wat we het prettigst van de hele uitstap vonden, was het temperatuurverschil bovenop de berg. Op mount San Jacinta groeien de dennenbomen weelderig en is het 20° koeler dan in de vallei...
Na het diner bij het restaurant next door, de lokale Carrows, de hotelkamer terug opgezocht waar nu iedereen al halfdood op z'n bed ligt, en ondergetekende ook snel na het afsluiten van dit berichtje de oogleden zal laten zakken... Moe ! En het is nog maar kwart over negen...
Morgen een lange rit van wel 430 km tot in Kingman, Arizona... See ya'll tomorrow, folks !
Hello ! Deze ochtend zijn we opgestaan met een bewolkte hemel. Na het zelfgebrouwen tasje koffie en thee (dat vindt ons Mieke fantastisch, zo'n koffiezettertje op de kamer om de dag te beginnen) trokken we naar het hotelrestaurant voor het ontbijt dat voor het eerst inbegrepen was . Koffietje, fruitsapje, French toast, beetje scrambled eggs, niks mis mee.
Daarna stond de world famous San Diego Zoo op het programma, de dierentuin met de meeste bedreigde diersoorten ter wereld. Inclusief Chinese Reuzenpanda's, Australische Koala's en een hele trits andere fijne beestjes. Een groot, dichtbegroeid park waar je twee verschillende bustours en een rit met een kabelbaan kunt maken. Ondanks deze gemotoriseerde hulpmiddelen legden we toch weer ettelijke kilometers te voet af (die voeten !), en schoten we 220 foto's op onze geheugenkaart... Dat wordt filteren mensen... Wat opviel was dat bijna alle diersoorten een mooi, ruim biotoop tot hun beschikking hadden, wat wel als nadeel had dat de dieren zich tamelijk ver van de drukte van de bezoekers konden houden. Wat dan weer niet ten goede van de zichtbaarheid kwam, maar een mens kan niet alles hebben uiteraard.
In de late middag had de zon de wolken dan toch kunnen openbreken, en dus konden we zalig buiten dineren. Ons hotel bevindt zich toch wel midden in Little Italy zeker, dus om de hoek vonden we een hele trits leuke Italiaanse restaurantjes. Na wat menu's op straat te hebben bekeken, zetten we ons op het terras van Vincenzo in India Street. Onze les van gisteren indachtig (toen we het eten natuurlijk niet opkregen), bestelden we geen appetizer, maar ineens ons hoofdgerecht ("entree")... Het kalfsvlees was heerlijk mals, de kipfilet met wilde champignons was uitmuntend, de pasta's waren toppie, kortom het eten was zalig Maar na het eten luidde ons gezamenlijk oordeel wel : "great food, lousy service". De tip was er dan ook naar, NAH !
Morgen gaat onze roadtrip dan echt van start, en gaan we oostwaarts naar Palm Springs. De weersvooruitzichten zijn niet zo best voor de komende dagen (heet maar met onweersbuien), dus we zijn benieuwd wat dat gaat geven. Hasta la pasta !
Vandaag zijn we aan onze roadtrip begonnen en hebben we LA na de ochtendspits achter ons laten liggen. It was good, it was fun, but we have to move on... Na een picknickje onderweg (ontbijt, bokes met kaas en turkey !) loodste TomTom ons feilloos tot onze bestemming, en rond een uur of 1 arriveerden we bij ons adres voor de volgende twee nachten, het Best Western Bayside Inn hotel. Na wat gelobby in de lobby, lukte het om onze kamer op de 1e verdieping (met uitzicht op 3 muren en wat auto's) om te ruilen voor een exemplaar met bay-view op de 12e... Eenmaal geinstalleerd en ietwat opgefrist, trokken we onze wandelschoenen aan om de Bay te gaan verkennen.
Op 400m van het hotel ligt het Maritime Museum met o.a. de mooie driemaster "Star of India", een cruiseterminal waar de "Star of the Seas" klaar lag om af te meren, en het exuberante jacht "Princess Mariana". Maar onze namiddag spendeerden we aan boord van de "USS Midway", het beroemde vliegdekschip dat sinds 2004 is opengesteld voor het publiek. Eerder impulsief dan gepland, maar we wandelden erlangs en de boys hadden weinig overtuiging nodig ! Een absolute aanrader, zijn geld meer dan waard. Des avonds zijn we het Gaslamp Quarter ingetrokken om de speciale sfeer op te snuiven en een happeke te eten bij een van de vele tientallen restaurantjes. Terwijl het lokale baseball-team (de San Diego Padres) om de hoek een thuiswedstrijd afwerkten (hun Petco-Arena staat in het midden van Downtown), lieten wij ons de nachos, slaatjes, pasta en taco's welgevallen bij Whiskey Girl op 5th Avenue. Good stuff !
San Diego is dus écht wel America's Finest City, daar kunnen we op dit moment niets tegenin brengen ! Morgen wacht een bezoek aan de San Diego Zoo en Balboa Park, en hopen we wat te kunnen shoppen. Buenas noches !
De laatste dag in LA... : Knott's & Huntington Beach
Onze laatste dag in Los Angeles hadden we gereserveerd voor ons tweede pretpark-op-rij, Knott's Berry Farm. Na wat boodschappen en een (laat) ontbijt waren we omstreeks 11u in het park. Om de grote drukte voor te zijn begonnen we met de langste houten rollercoaster van de States, de Ghostrider. Drukte ? Welke drukte ? Het zou de hele dag verbazingwekkend rustig blijven in het park, er moest bijna nergens langer dan een paar minuten aangeschoven worden. Gelukkig maar, want in tegenstelling tot gisteren waren er hier geen overdekte lines of afkoelende vernevelaars te bespeuren ! De Ghostrider bleek trouwens niet alleen de langste, maar ook wat mij betreft de indrukwekkendste en snelste houten rollercoaster te zijn. Het ding ging zo snel dat ik op een gegeven moment "los" kwam van mijn stoeltje, gewoonweg fantastisch. Maar waar we gisteren in de Universal Studios aangenaam positief verrast waren met alle nieuwigheden sinds onze laatste keer, zo viel Knott's eigenlijk wat tegen... Vergane glorie, hier en daar afbladderende verf (behalve dan bij de allernieuwste attracties), geen drinkwaterkraantjes, weinig sfeer... Nadat we de leukste en snelste rides in recordtempo hadden afgewerkt (waaronder twee wel heel natte) besloten we het dus maar voor bekeken te houden en de rest van de dag aan het strand door te gaan brengen. Een goeie zet, want dàt was pas fun...! Huntington Beach is bekend om zijn hoge golven en is daardoor zeer geliefd bij surfers. De zwembroek om het middel houden was dus de opgave, wat maar nèt lukte .
Al bij al een leuke middag aan de Beach, al blijft de smaak van het superzoute water waarschijnlijk nog dagenlang in onze mond hangen Op de terugweg naar het hotel vonden we zowaar een supermarkt waar ook vers voedsel te krijgen was (de Food-4-Less) , en dus meteen vers brood, kaas en wat turkey-breast ingeslagen voor het ontbijt van morgenvroeg. Zelfs choco (Nutella) en confituur hebben we nu in de aanbieding. Tegen dat je hier een gezond ontbijt gevonden hebt, is het tijd voor de lunch ! De 'burgers' komen ons na 3 dagen alreeds de beide oren uit. Vanavond dan ook lekker eens anders gegeten bij Panda Express, een keten met Chinese specialiteiten, overheerlijk en tenminste wat minder vet...
Morgen inpakken en wegwezen, San Diego is waiting !
Good morning Belgium ! Terwijl wij ons hier stilaan klaarmaken om ons bedje op te zoeken (toch een klein beetje jetlag hé), wordt Belgïë wakker. Toch nog snel eerst even het blogje bijwerken.
Om onze vlucht van Philadelphia naar Los Angeles van 7u30 te halen, stond de wekker op 4 uur. Maar dat was eigenlijk niet nodig, want om half vier was iedereen klaarwakker. Ruim op tijd om nog op de luchthaven ons eerste breakfast op Amerikaanse bodem te nuttigen, en dat kon uiteraard niets minder dan een omelet zijn De vlucht verliep deze keer gelukkig vlekkeloos. Een veel recenter toestel (Airbus A321) met veel bredere en zachtere stoelen, en bovendien een piloot die de bus goed op z'n staart trapte : we waren uiteindelijk een half uur voor op schema in L.A. Wat een luchthaven... ! Daarbij vergeleken lijkt Brussel maar een provinciestadje (en dat is het natuurlijk ook). Iedere autoverhuurmaatschappij rijdt met een 4-tal full-size autobussen rondjes om de terminals om hun klanten op te pikken. Als de bus vol zit, draait de chauffeur af naar de rental company alwaar je daarna bij een loket of 10 (van Alamo alleen al) terechtkomt om je huurkarretje af te halen. Natuurlijk liet ondergetekende zich een upgrade van de gereserveerde minivan tot een SUV aansmeren (daar was eigenlijk niet veel overredingskracht voor nodig), maar deze supersonische auto mag er dan ook wezen. Oh my god, what a car ... Een prachtige bordeaux-rode Buick Enclave met werkelijk alles erop en eraan (en slechts 400 miles op de teller), ik kan niet wachten om deze rakker de woestijn in te jagen eind deze week Nadat de auto in de vingers zat (een V6 met 270 pk onder de kap moet éérst even getemd worden) draaiden we met onze trouwe vriend TomTom de snelweg op richting ons eerste écht eigen gekozen hotel, het Knott's Berry Farm Resort Hotel in Buena Park, waar we de komende drie nachten zullen kamperen.
De lunch moést uiteraard bij In-n-Out gebeuren (na 19 jaar eindelijk nog eens die Double-double proeven, het deed deugd...) en na wat boodschappen gedaan te hebben bij Target (op zoek naar de fameuze koelbox - zonder succes voorlopig) zochten we de prachtige Crystal Cathedral op in Garden Grove. Een schitterende constructie van staal en glas, die we jammer genoeg niet van binnenuit konden filmen en fotograferen omdat er een gigantische Japanse bruiloft aan de gang was...
Na het avondeten bij Sizzler (alweer zo'n klassieker) bij onze familie in Buena Park langsgegaan waar we alle neven en nichten (én oom en tante uiteraard) na 19 jaar nog eens mochten "huggen". Het was een fijn weerzien, zeer gezellig ook, maar we have to move on ! Morgen (zondag) staan de Universal Studios in Hollywood op het programma, slaapwel !
Inderdaad, het is al van dat... Wie had gedacht dat alles probleemloos en van een leien dakje zou verlopen, had het mis. Here's the story...
Het busje van Zwijndrecht Taxi was keurig op tijd, en bracht ons in no time naar Zaventem. Inchecken ging vlotjes, en zelfs het interview met de Amerikaanse veiligheidsbeambte verliep gesmeerd (Kevin kon gelukkig zijn fratsen tijdig achterwege laten. Opmerkingen als "amai, het staat hier wel BOMvol volk hé !" worden niet zo gesmaakt). Ook het boarden op onze B757-200 (die in de jaren tachtig ongetwijfeld het neusje van de zalm moet zijn geweest) begon perfect op tijd en met een klein vertragingkje van 22 minuten gingen we om 13u12 de lucht in. So far so good. Bij het naderen van onze transit-luchthaven Philadelphia, zo'n 8u30 later (hoe het in godsnaam mogelijk is dat in deze tijden een vliegtuig zo lang over 6000 km kan doen weet ik niet...) meldde de captain dat wegens grote drukte we in een loop boven de luchthaven moesten blijven cirkelen. Na een half uur loopings, nam de man echter het zekere voor het onzekere, dus toen hij zag dat zijn naftmeter te sterk naar beneden ging besloot hij ons op de grond te zetten in Albany, NY. Men zou verwachten dat na een halfuur bijtanken hij zijn woorden "let's get outta here as soon as we can" zou hardmaken, maar daar kwam niets van in. Er werd zwaar weer verwacht boven Philly en dus kregen we geen toestemming om af te komen. Zitten blijven dus, en toen we na een goeie 2 uur eindelijk onze tocht konden verderzetten, had iedereen zijn verbindingsvlucht al lang gemist. Aangezien de volgende vlucht richting Los Angeles pas "tomorrow morning" was, werden we met hotel- en mealvouchers in de Ramada Inn in ... Philadelphia gestoken. Ons avondmaal (om 02:30 Belgische tijd...) smaakte wonderwel, en de twee rooms met twee queen size bedden sliepen perfect . Overigens een grappig detail : wie kwamen wij tegen bij de shuttle busjes naar het hotel ? Onze buren van de Paul Housmansstraat, daarvoor moet je aan de andere kant van de oceaan zitten. Die stakkers zagen zelfs door het missen van hun vlucht naar Las Vegas hun wedding op 08/08/08 aan zich voorbijgaan... En nu zitten we dus terug op de luchthaven, wachtend op onze vlucht naar LA, waar we dan met een dag vertraging eindelijk écht aan onze vakantie gaan kunnen beginnen...
Het volgend bericht wil ik gewoon vanuit LA posten...
Jawel, het is bijna zover... Na een jaar hard knotsen en sparen gaat het ons dan toch lukken... : op vrijdag 8 augustus, om 13u45 Belgische tijd, zal een Boeing 757-200 van US Airways ons richting Philadelphia en daarna Los Angeles brengen. Een 21-daagse rondreis zal ons achtereenvolgens van Los Angeles over San Diego, Palm Springs, Kingman, de Grand Canyon, Mexican Hat (Monument Valley), Capitol Reef, Bryce Canyon, Zion National Park, Las Vegas, Death Valley, Yosemite, en Reno naar onze eindbestemming San Francisco voeren. Op dit blog zullen we de thuisblijvers (hallo Picaatje !) dagelijks op de hoogte proberen te houden van onze avonturen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Vandaag stond er ons een lange verbindingstocht van Mexican Hat naar Torrey te wachten. Gelukkig viel er heel wat moois te bezichtigen op de lange weg.
hallo iedereen, 
.
Bij deze willen wij, op deze zaterdag 16 augustus, ons aller Liesje een gelukkige 18e verjaardag wensen !
Hello !
Onze laatste dag in Los Angeles hadden we gereserveerd voor ons tweede pretpark-op-rij, 
, en dus meteen vers brood, kaas en wat turkey-breast ingeslagen voor het ontbijt van morgenvroeg. Zelfs choco (Nutella) en confituur hebben we nu in de aanbieding. Tegen dat je hier een gezond ontbijt gevonden hebt, is het tijd voor de lunch ! De 'burgers' komen ons na 3 dagen alreeds de beide oren uit. 
Inderdaad, het is al van dat... Wie had gedacht dat alles probleemloos en van een leien dakje zou verlopen, had het mis. 
