Het is vandaag onze laatste dag op Amerikaanse bodem, en op het laatste moment worden de plannen voor vandaag een beetje gewijzigd.
De afstand naar Monterey Bay en de Big Sur is wat verder dan verwacht (2 uur op, 2 uur af), en daar hebben we niet zo'n zin meer in.
In plaats daarvan nemen we de auto en rijden zelf een keer de "Crookedest Street of San Francisco" af (Lombard street), gaan de Golden Gate Bridge nog eens over, en belanden zo in het uiterst pittoreske Sausalito, een dorpje net aan de andere kant van de brug, waar de beau-monde van Frisco z'n boot en buitenhuisje heeft.
Het wemelt er van galeries, boetieks, en de "betere" restaurantjes. We wandelen er wat rond, en lunchen er voortreffelijk bij een Italiaanse bakker annex tearoom.
Als we de brug terug over zijn pikken we een stuk van de 49-mile scenic drive mee, en rijden zo langs het strand zuidwaarts, wat alweer prachtige beelden op ons netvlies brandt.
Niet alleen hebben we ook aan deze kant een prima uitzicht op de brug, maar de woeste kust die op sommige plaatsen vlekkeloos overgaat in een zandstrand en even verder weer een klip met rotsen vormt trekt ook op deze doordeweekse donderdag heel wat zonners, zwemmers én surfers. De golven lijken hier nog hoger dan die we in Huntington Beach in LA gezien hebben.
De tocht brengt ons langzaam zuidelijker en meer in de buurt van ons laatste hotel vlakbij de luchthaven. We kopen nog wat kleinigheden aan souvenirs en een laatste koffer bij Macy's (want we vrezen dat onze koffers allemaal wat te lijden gaan hebben van overgewicht morgen), en checken ons dan in bij het Clarion.
Tot groot verdriet van de boys staan ook hier weer alleen "double" beds ipv. Queen-size bedden. Kevin besluit prompt de nacht op de grond door te brengen. Het wordt tijd dat hij weer in zijn eigen bed kan geloof ik... 
Als we de auto hebben leeggemaakt brengen Kevin en ik de Buick terug naar Alamo op SFO airport. Iets meer dan 3.100 mijl hebben we op de teller gezet, niet minder dan 5.000 kilometer dus. Bedankt, tot ziens, je was een fijne wagen (maar jammer genoeg in Europa niet te betalen door je hoge verbruik). 
De hotelshuttle pikt ons op en luttele minuten later zijn we terug in het hotel waar alle 7 (!) koffers opnieuw worden uit- en ingeladen door onze experte ter zake.
Het on-line inchecken en afdrukken van de boarding passen gaat vlotjes, en dan hebben we plots het gevoel : "we zijn er helemaal klaar voor".
Het laatste avondmaal in de bar van het hotel is jammer genoeg flut. Spaghetti met fabrieksballen en tomatensaus, en de kippenborstfilet (gekookt) met halfrauwe afgekookte groenten en puree "uit een pakske" lijkt al helemaal nergens op. Afsluiten met een valse noot noemen ze dat. 
Eenmaal terug op de kamer, maken we de balans op van deze vakantie en kijken met een gelukzalig gevoel terug op drie prachtige weken. Een valse start, dat wel, maar dat was snel vergeten. De hotels vielen allemaal (met uitzondering van een enkele) ontzettend goed mee, het rijden met de SUV ging zalig (al was een enkele rit wat te lang), de natuur was overweldigend en onvergetelijk, het weer was prachtig (met uitzondering van een enkele regendag in de Grand Canyon), het eten was veel en lekker (een uitzondering zoals vanavond daar gelaten...), het drinken en de refills goedkoop en vaak gratis (ijswater !), de koopjes veelvuldig, het verkeer gedisciplineerd (behalve dat Amerikanen zich absoluut niet aan de snelheidsbeperkingen houden).
Ja, beste States, we komen zeker nog terug, maar nu willen we terug naar België. Het wordt stilaan tijd voor een goed pak Belgische friet. Of een verse bruine boterham met belegen kaas. En we willen onze poezen en ons PICAATJE terugzien (en sommigen nog iemand anders ook)... 
Byebye USA, Belgium, here we come !
P.
