Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Wie zijn wij ?
Peter (42) & Mireille (39), Kevin (17) en Michael (14) Wonen : Antwerpen, België Laten thuis : Pica (3, chihuahua), Pitouche (8) en Pommeke (5), onze twee je-weet-wel-katers
27-09-2005
Het is bijna zover...
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Jawel, het is bijna zover... Na een jaar hard knotsen en sparen gaat het ons dan toch lukken... : op vrijdag 8 augustus, om 13u45 Belgische tijd, zal een Boeing 757-200 van US Airways ons richting Philadelphia en daarna Los Angeles brengen. Een 21-daagse rondreis zal ons achtereenvolgens van Los Angeles over San Diego, Palm Springs, Kingman, de Grand Canyon, Mexican Hat (Monument Valley), Capitol Reef, Bryce Canyon, Zion National Park, Las Vegas, Death Valley, Yosemite, en Reno naar onze eindbestemming San Francisco voeren. Op dit blog zullen we de thuisblijvers (hallo Picaatje !) dagelijks op de hoogte proberen te houden van onze avonturen.
Inderdaad, het is al van dat... Wie had gedacht dat alles probleemloos en van een leien dakje zou verlopen, had het mis. Here's the story...
Het busje van Zwijndrecht Taxi was keurig op tijd, en bracht ons in no time naar Zaventem. Inchecken ging vlotjes, en zelfs het interview met de Amerikaanse veiligheidsbeambte verliep gesmeerd (Kevin kon gelukkig zijn fratsen tijdig achterwege laten. Opmerkingen als "amai, het staat hier wel BOMvol volk hé !" worden niet zo gesmaakt). Ook het boarden op onze B757-200 (die in de jaren tachtig ongetwijfeld het neusje van de zalm moet zijn geweest) begon perfect op tijd en met een klein vertragingkje van 22 minuten gingen we om 13u12 de lucht in. So far so good. Bij het naderen van onze transit-luchthaven Philadelphia, zo'n 8u30 later (hoe het in godsnaam mogelijk is dat in deze tijden een vliegtuig zo lang over 6000 km kan doen weet ik niet...) meldde de captain dat wegens grote drukte we in een loop boven de luchthaven moesten blijven cirkelen. Na een half uur loopings, nam de man echter het zekere voor het onzekere, dus toen hij zag dat zijn naftmeter te sterk naar beneden ging besloot hij ons op de grond te zetten in Albany, NY. Men zou verwachten dat na een halfuur bijtanken hij zijn woorden "let's get outta here as soon as we can" zou hardmaken, maar daar kwam niets van in. Er werd zwaar weer verwacht boven Philly en dus kregen we geen toestemming om af te komen. Zitten blijven dus, en toen we na een goeie 2 uur eindelijk onze tocht konden verderzetten, had iedereen zijn verbindingsvlucht al lang gemist. Aangezien de volgende vlucht richting Los Angeles pas "tomorrow morning" was, werden we met hotel- en mealvouchers in de Ramada Inn in ... Philadelphia gestoken. Ons avondmaal (om 02:30 Belgische tijd...) smaakte wonderwel, en de twee rooms met twee queen size bedden sliepen perfect . Overigens een grappig detail : wie kwamen wij tegen bij de shuttle busjes naar het hotel ? Onze buren van de Paul Housmansstraat, daarvoor moet je aan de andere kant van de oceaan zitten. Die stakkers zagen zelfs door het missen van hun vlucht naar Las Vegas hun wedding op 08/08/08 aan zich voorbijgaan... En nu zitten we dus terug op de luchthaven, wachtend op onze vlucht naar LA, waar we dan met een dag vertraging eindelijk écht aan onze vakantie gaan kunnen beginnen...
Het volgend bericht wil ik gewoon vanuit LA posten...
Good morning Belgium ! Terwijl wij ons hier stilaan klaarmaken om ons bedje op te zoeken (toch een klein beetje jetlag hé), wordt Belgïë wakker. Toch nog snel eerst even het blogje bijwerken.
Om onze vlucht van Philadelphia naar Los Angeles van 7u30 te halen, stond de wekker op 4 uur. Maar dat was eigenlijk niet nodig, want om half vier was iedereen klaarwakker. Ruim op tijd om nog op de luchthaven ons eerste breakfast op Amerikaanse bodem te nuttigen, en dat kon uiteraard niets minder dan een omelet zijn De vlucht verliep deze keer gelukkig vlekkeloos. Een veel recenter toestel (Airbus A321) met veel bredere en zachtere stoelen, en bovendien een piloot die de bus goed op z'n staart trapte : we waren uiteindelijk een half uur voor op schema in L.A. Wat een luchthaven... ! Daarbij vergeleken lijkt Brussel maar een provinciestadje (en dat is het natuurlijk ook). Iedere autoverhuurmaatschappij rijdt met een 4-tal full-size autobussen rondjes om de terminals om hun klanten op te pikken. Als de bus vol zit, draait de chauffeur af naar de rental company alwaar je daarna bij een loket of 10 (van Alamo alleen al) terechtkomt om je huurkarretje af te halen. Natuurlijk liet ondergetekende zich een upgrade van de gereserveerde minivan tot een SUV aansmeren (daar was eigenlijk niet veel overredingskracht voor nodig), maar deze supersonische auto mag er dan ook wezen. Oh my god, what a car ... Een prachtige bordeaux-rode Buick Enclave met werkelijk alles erop en eraan (en slechts 400 miles op de teller), ik kan niet wachten om deze rakker de woestijn in te jagen eind deze week Nadat de auto in de vingers zat (een V6 met 270 pk onder de kap moet éérst even getemd worden) draaiden we met onze trouwe vriend TomTom de snelweg op richting ons eerste écht eigen gekozen hotel, het Knott's Berry Farm Resort Hotel in Buena Park, waar we de komende drie nachten zullen kamperen.
De lunch moést uiteraard bij In-n-Out gebeuren (na 19 jaar eindelijk nog eens die Double-double proeven, het deed deugd...) en na wat boodschappen gedaan te hebben bij Target (op zoek naar de fameuze koelbox - zonder succes voorlopig) zochten we de prachtige Crystal Cathedral op in Garden Grove. Een schitterende constructie van staal en glas, die we jammer genoeg niet van binnenuit konden filmen en fotograferen omdat er een gigantische Japanse bruiloft aan de gang was...
Na het avondeten bij Sizzler (alweer zo'n klassieker) bij onze familie in Buena Park langsgegaan waar we alle neven en nichten (én oom en tante uiteraard) na 19 jaar nog eens mochten "huggen". Het was een fijn weerzien, zeer gezellig ook, maar we have to move on ! Morgen (zondag) staan de Universal Studios in Hollywood op het programma, slaapwel !
De laatste dag in LA... : Knott's & Huntington Beach
Onze laatste dag in Los Angeles hadden we gereserveerd voor ons tweede pretpark-op-rij, Knott's Berry Farm. Na wat boodschappen en een (laat) ontbijt waren we omstreeks 11u in het park. Om de grote drukte voor te zijn begonnen we met de langste houten rollercoaster van de States, de Ghostrider. Drukte ? Welke drukte ? Het zou de hele dag verbazingwekkend rustig blijven in het park, er moest bijna nergens langer dan een paar minuten aangeschoven worden. Gelukkig maar, want in tegenstelling tot gisteren waren er hier geen overdekte lines of afkoelende vernevelaars te bespeuren ! De Ghostrider bleek trouwens niet alleen de langste, maar ook wat mij betreft de indrukwekkendste en snelste houten rollercoaster te zijn. Het ding ging zo snel dat ik op een gegeven moment "los" kwam van mijn stoeltje, gewoonweg fantastisch. Maar waar we gisteren in de Universal Studios aangenaam positief verrast waren met alle nieuwigheden sinds onze laatste keer, zo viel Knott's eigenlijk wat tegen... Vergane glorie, hier en daar afbladderende verf (behalve dan bij de allernieuwste attracties), geen drinkwaterkraantjes, weinig sfeer... Nadat we de leukste en snelste rides in recordtempo hadden afgewerkt (waaronder twee wel heel natte) besloten we het dus maar voor bekeken te houden en de rest van de dag aan het strand door te gaan brengen. Een goeie zet, want dàt was pas fun...! Huntington Beach is bekend om zijn hoge golven en is daardoor zeer geliefd bij surfers. De zwembroek om het middel houden was dus de opgave, wat maar nèt lukte .
Al bij al een leuke middag aan de Beach, al blijft de smaak van het superzoute water waarschijnlijk nog dagenlang in onze mond hangen Op de terugweg naar het hotel vonden we zowaar een supermarkt waar ook vers voedsel te krijgen was (de Food-4-Less) , en dus meteen vers brood, kaas en wat turkey-breast ingeslagen voor het ontbijt van morgenvroeg. Zelfs choco (Nutella) en confituur hebben we nu in de aanbieding. Tegen dat je hier een gezond ontbijt gevonden hebt, is het tijd voor de lunch ! De 'burgers' komen ons na 3 dagen alreeds de beide oren uit. Vanavond dan ook lekker eens anders gegeten bij Panda Express, een keten met Chinese specialiteiten, overheerlijk en tenminste wat minder vet...
Morgen inpakken en wegwezen, San Diego is waiting !
Vandaag zijn we aan onze roadtrip begonnen en hebben we LA na de ochtendspits achter ons laten liggen. It was good, it was fun, but we have to move on... Na een picknickje onderweg (ontbijt, bokes met kaas en turkey !) loodste TomTom ons feilloos tot onze bestemming, en rond een uur of 1 arriveerden we bij ons adres voor de volgende twee nachten, het Best Western Bayside Inn hotel. Na wat gelobby in de lobby, lukte het om onze kamer op de 1e verdieping (met uitzicht op 3 muren en wat auto's) om te ruilen voor een exemplaar met bay-view op de 12e... Eenmaal geinstalleerd en ietwat opgefrist, trokken we onze wandelschoenen aan om de Bay te gaan verkennen.
Op 400m van het hotel ligt het Maritime Museum met o.a. de mooie driemaster "Star of India", een cruiseterminal waar de "Star of the Seas" klaar lag om af te meren, en het exuberante jacht "Princess Mariana". Maar onze namiddag spendeerden we aan boord van de "USS Midway", het beroemde vliegdekschip dat sinds 2004 is opengesteld voor het publiek. Eerder impulsief dan gepland, maar we wandelden erlangs en de boys hadden weinig overtuiging nodig ! Een absolute aanrader, zijn geld meer dan waard. Des avonds zijn we het Gaslamp Quarter ingetrokken om de speciale sfeer op te snuiven en een happeke te eten bij een van de vele tientallen restaurantjes. Terwijl het lokale baseball-team (de San Diego Padres) om de hoek een thuiswedstrijd afwerkten (hun Petco-Arena staat in het midden van Downtown), lieten wij ons de nachos, slaatjes, pasta en taco's welgevallen bij Whiskey Girl op 5th Avenue. Good stuff !
San Diego is dus écht wel America's Finest City, daar kunnen we op dit moment niets tegenin brengen ! Morgen wacht een bezoek aan de San Diego Zoo en Balboa Park, en hopen we wat te kunnen shoppen. Buenas noches !
Hello ! Deze ochtend zijn we opgestaan met een bewolkte hemel. Na het zelfgebrouwen tasje koffie en thee (dat vindt ons Mieke fantastisch, zo'n koffiezettertje op de kamer om de dag te beginnen) trokken we naar het hotelrestaurant voor het ontbijt dat voor het eerst inbegrepen was . Koffietje, fruitsapje, French toast, beetje scrambled eggs, niks mis mee.
Daarna stond de world famous San Diego Zoo op het programma, de dierentuin met de meeste bedreigde diersoorten ter wereld. Inclusief Chinese Reuzenpanda's, Australische Koala's en een hele trits andere fijne beestjes. Een groot, dichtbegroeid park waar je twee verschillende bustours en een rit met een kabelbaan kunt maken. Ondanks deze gemotoriseerde hulpmiddelen legden we toch weer ettelijke kilometers te voet af (die voeten !), en schoten we 220 foto's op onze geheugenkaart... Dat wordt filteren mensen... Wat opviel was dat bijna alle diersoorten een mooi, ruim biotoop tot hun beschikking hadden, wat wel als nadeel had dat de dieren zich tamelijk ver van de drukte van de bezoekers konden houden. Wat dan weer niet ten goede van de zichtbaarheid kwam, maar een mens kan niet alles hebben uiteraard.
In de late middag had de zon de wolken dan toch kunnen openbreken, en dus konden we zalig buiten dineren. Ons hotel bevindt zich toch wel midden in Little Italy zeker, dus om de hoek vonden we een hele trits leuke Italiaanse restaurantjes. Na wat menu's op straat te hebben bekeken, zetten we ons op het terras van Vincenzo in India Street. Onze les van gisteren indachtig (toen we het eten natuurlijk niet opkregen), bestelden we geen appetizer, maar ineens ons hoofdgerecht ("entree")... Het kalfsvlees was heerlijk mals, de kipfilet met wilde champignons was uitmuntend, de pasta's waren toppie, kortom het eten was zalig Maar na het eten luidde ons gezamenlijk oordeel wel : "great food, lousy service". De tip was er dan ook naar, NAH !
Morgen gaat onze roadtrip dan echt van start, en gaan we oostwaarts naar Palm Springs. De weersvooruitzichten zijn niet zo best voor de komende dagen (heet maar met onweersbuien), dus we zijn benieuwd wat dat gaat geven. Hasta la pasta !
Nadat we deze morgen ons ontbijt hadden verorberd en de auto hadden volgeladen en -getankt, kon onze grote tocht oostwaarts eindelijk beginnen. Al was de eerste etappe nog een tamelijk korte. 229 kilometers later hadden we onze bestemming van de dag reeds bereikt : Palm Springs. Bij het naderen van de mountains kwamen de verwachte donkere wolken opzetten, maar het bleef droog en de temperatuur ging stijl de hoogte in. Bij het uitstappen aan het hotel sloegen de 40° ons als een natte vod om de oren. Het is alsof je je hoofd in de oven steekt...
Aangezien we reeds om 13u ter plaatse waren (kort ritje !) en het inchecken en uitladen van de bagage zo gepiept was, besloten we om de natte vod van ons af te gooien en een duik te plaatsen in het zwembad van onze herberg voor één nacht : het Quality Inn. Niet dat dat echt verfrissend werkte, de koeling van het zwembad was blijkbaar kapot Wel weer de nodige vernevelaars (zoals in Universal City), die toch nog ièts van verfrissing boden. Na een uurtje plonsen en ploeteren hadden we toch wel weer zin gekregen in een uitstapje. Een mens reist niet naar Palm Springs, California om alleen maar aan het zwembad te luieren, right ? Right.
De enige lokale attractie die ons wel kon bekoren was de Aerial Tramway. Met de Buick de berg op (airco uit aub !), en daarna met de roterende Swiss-made cabine (waarin 80 personen passen) verder naar boven, een ritje van 10 minuten waarin je 1790 meter en 4 ecosystemen overbrugt ! Seriously ! Wat we het prettigst van de hele uitstap vonden, was het temperatuurverschil bovenop de berg. Op mount San Jacinta groeien de dennenbomen weelderig en is het 20° koeler dan in de vallei...
Na het diner bij het restaurant next door, de lokale Carrows, de hotelkamer terug opgezocht waar nu iedereen al halfdood op z'n bed ligt, en ondergetekende ook snel na het afsluiten van dit berichtje de oogleden zal laten zakken... Moe ! En het is nog maar kwart over negen...
Morgen een lange rit van wel 430 km tot in Kingman, Arizona... See ya'll tomorrow, folks !
Dienstmededeling 1 : Er zijn mensen die vragen waarom er niet meer foto's van ons op de site komen. De simpele uitleg hiervoor is... tijd ! De pc 's avonds even aanzetten om het dagelijks verslagje te brouwen en te publiceren, en het leegmaken van het fototoestel is alles wat we er nog kunnen persen voorlopig. Wees gerust, de foto's komen als we thuis zijn !
Dienstmededeling 2 : voor morgen, vrijdag 15 augustus : een gelukkige verjaardag voor onze Catsitter, Denise ! Proficiat !
Nieuwe staat, nieuwe schrijver ! Vandaag trokken we Arizona binnen, en voor vandaag neem ik, Kevin, het dan ook over van de P.
Onze dag begon omstreeks 8 a.m., wanneer we één voor één de badkamer en douche introkken om ons klaar te maken voor de lange trip die ons te wachten stond.
Alvorens de wagen in te stappen trokken we nogmaals naar het restaurant-next-door, ditmaal voor ons ontbijt. We hadden gedacht een lekker toastje, eventueel met een lekker eitje naar binnen te kunnen spelen. Dat was echter fout gedacht. Een kaart vol met heerlijke ontbijtgerechten, de ene al uitgebreider dan de ander. We kozen, genoten, en overaten ons. Onze Belgische maagjes bleken niet opgewassen te zijn tegen deze Amerikaanse ontbijten.
Met een overvolle maag trokken we dan maar naar de wagen en begonnen we aan onze 450 km (!) lange tocht van vandaag. Het eerste deel van de tocht was vrij saai. Lekker brommen op de highway, waar ons mama dan maar even het stuurwiel in handen nam om ons beestje wat te temmen. Het lange stuk rechtdoor werd wat opgefleurd door de mp3-speler, die we nu kunnen aansluiten op onze radio.
Nog voor we op de helft waren van onze rit kwamen we echter al aan het boeiende gedeelte. Meteen over de grens van Arizona verlieten we de highway, en begonnen we aan onze tocht door de bergen en indianenreservaten. De weg slingerde zich vlak langs de Colorado rivier, tot we bij de Parker Dam aankwamen, die de rivier tijdelijk omvormt tot een stuwmeer, Lake Havasu.
Omdat het toch wel een lange tocht was, en we allen wel zin hadden in wat anders dan continu in de wagen zitten, besloten we om een frisse duik te gaan pakken in het meer. Een duik was er, fris was hij echter niet. Het was zo warm buiten, dat het water niet eens afkoelde, maar uit het water blijven was al helemaal geen optie in de broeierige, 45 graden hete zon.
Na dit non-verkoelende, maar welgekomen intermezzo trokken we terug over de London Bridge, en begonnen we aan het laatste deel van de rit. Nog een stukje door de bergen en een stukje highway en dan waren we ter plekke: het Holiday Inn Express in Kingman, Arizona. Dit is bij uitstek het beste hotel waar we al verbleven. Bij het binnenkomen werd ons meteen een welkomstdrink en -snackje aangeboden. Eenmaal op onze kamer dachten we dat ze ons naar de balzaal hadden verwezen: wat een ruimte!
Na nog een snelle plons gepleegd te hebben in het zalige binnenzwembad van het hotel trokken we er op uit om onze maagjes weer te vullen. Aangezien iedereen wel zin had in een lekker stukje pizza, was de keuze voor Pizza Hut vrij snel gemaakt. Eens binnen waren onze Amerikaanse ogen weer groter dan onze Belgische maagjes. Om te beginnen een uitgebreide appetizer (cheese breadsticks), en daarna nog drie 12 pizzas en een pasta. Dit resulteerde dan ook in anderhalve pizza in to-go boxen.
Nu liggen we hier weer allemaal op de kamer, klaar om uit te rusten voor de rit van morgen, die ons 300 km verder, langs Pica (!) naar de Grand Canyon zal leiden.
Bij deze willen wij, op deze zaterdag 16 augustus, ons aller Liesje een gelukkige 18e verjaardag wensen ! Dikke kussen (en van één van ons nog wat kussen extra) van ons allemaal, en een dikke proficiat !
Na een prima ontbijtje in het hotel (fruit! yoghurt! melk! verse toast!) begonnen we onze trip richting Grand Canyon om 9u30 stipt. In plaats van de snellere Interstate 40 namen we de "Historic Route 66", waar we zo goed als alleen op reden, echt zalig. Het duurde niet lang of we passeerden Hackberry, waar een eigenaar van een voormalig Service Station zijn bouwval nu heeft ingericht als een General Store annex Route 66-museum, compleet met verschillende old-timers. Sommigen in zeer goede staat, zoals een Chevy Corvette uit 1956, of een Dodge uit 1935 (te koop voor $ 10.000, een koopje), anderen in complete vergane staat, waaronder een Ford T, of nog andere onherkenbare wrakken... Topmateriaal om te fotograferen, het geheel ademt de originele 50's-style uit... Verder was er op de "66" nog weinig te beleven, tot we aan (voor ons) het eindpunt kwamen, Seligman. Hier waande je je opnieuw in de jaren '50, met verschillende oude motels en diners en, uiteraard, de onvermijdelijke souvenirshops voor de vele toeristen die hier toch wel rondliepen. Ook nog even de naftbak volgegooid ($ 4.05 per gallon, dus zo'n 0,73 per liter ), want onze Buick lust wel een drupje.
Onderweg hadden we onze zinnen gezet op een foto van het plaatsnaambord van "Pica", waar we zouden rijden langsrijden. Met veel moeite vonden we twee caravans en een boerenkar die blijkbaar het gehucht Pica vormden (is er een naam voor een plaats kleiner dan een gehucht eigenlijk ?). Enkel een zandweggetje en een traincrossing, verder niets... jammer.
Tijd om de laatste etappe richting Grand Canyon aan te vatten. Hoe verder we vorderden, hoe donkerder de lucht werd... en inderdaad - bij het inchecken van onze tweede Holiday Inn Express op rij begon het te regenen. Maar we zijn Belgen, en die zijn niet door een paar regendruppels te stoppen ! Wij dus op naar de ingang van de Grote Canyon, alwaar we meteen de Annual Pass voor alle National Parks aanschaften, zodat we verder in geen enkel park nog inkom hoeven te betalen. En enkele minuten later stonden we ons dus aan de rand van de kloof te verwonderen, in het halfdonker, in de regen, rillend van de koude wind, maar we hadden hem wel gezien... Het weer werd uiteindelijk steeds slechter. Onweer, regelrechte plensbuien, ... it wasn't a pretty sight... We zochten nog een tweede viewpoint op, maar uiteindelijk restte ons niets anders dan het park terug uit te rijden en de Imax-cinema in te duiken voor de wereldberoemde 34-minuten durende Grand Canyon-film (prachtig trouwens), wat te shoppen in de verschillende soevenirshops (alweer...) en daarna de hotelkamer op te zoeken.
Tot overmaat van ramp zat ook het Steakhouse afgeladen vol deze avond, was de pasta/pizza-place vuil en smerig (niet eens de moeite gedaan om binnen te stappen), dus hebben we onze toevlucht gezocht tot een vertrouwde McDo.
Hopelijk trekt het weer snel bij, want morgenvroeg hebben we een surprise voor de Heren, en daar kunnen we geen dicht wolkendek (laat staan regen) bij gebruiken !
Grand Canyon in the sun en Monument Valley, the 8th Wonder of the World...
hallo iedereen,
Gelukkig scheen deze ochtend bij het opstaan de zon opnieuw volop ! Gelukkig, want we hadden (zonder dat de boys hiervan wisten) een helicoptervlucht boven de Canyon geboekt... En dat was fenomenaal ! Het kost je een rib uit je lijf, maar het is het volledig waard De fotocamera klikte vlotjes, en de filmcamera snorde erop los (al kan dat ook het geluid van de helicopter geweest zijn). Al is zo'n half uurtje wentelen voorbij voor je 't weet, de indrukken die je opdoet als je echt de Grand Canyon van bovenaf ziet zijn met niets te vergelijken.
Daarna werd de auto ingeladen en uitgecheckt, en reden we langs de volledige South Rim van de Canyon oostwaarts, richting onze volgende bestemming : Mexican Hat in Utah. Op de verschillende viewpoints bij de Grand Canyon die we nog passeerden, werden er uiteraard opnieuw de nodige digitale beelden geschoten, de regendag van gisteren was dan ook vlug vergeten. Eenmaal de Canyon uit, schoten de Indiaanse stalletjes met sieraden en aardewerk als paddestoelen uit de grond. Daar moest uiteraard wat geshopt worden ! Het werd een lange rit (alweer zo'n 5,5 uur rijden), dus halverwege werd er lekker geluncht bij de Cameron Trading Post, een zaak met alweer prachtige Native American souvenirs, sieraden, kledij, en kitsch, maar bovenal met een dining room in Indiaanse stijl en zalig eten.
Opnieuw de weg op dan maar, want "the road is long and winding". De mijlen werden vlotjes gevreten door onze Buick, en op het eind van de middag naderde een nieuw hoogtepunt van de dag : het werkelijk prachtige -op Indiaans grondgebied gelegen- Monument Valley Tribal Park. Wie kent niet de bekende affiches van Marlboro met de cowboy en de rode monolieten op de achtergrond ? Da's Monument Valley. Of de vele westerns en andere Hollywood-films die hier werden opgenomen ? Monument Valley. Onze pas aangeschafte Annual Pass voor de Nationale parken telt hier niet, maar in ruil voor 5 dollar per persoon mogen we het park in. Daarvoor krijg je een A4-tje met daarop een scenic route van 17 mijl, die wordt afgeraden aan mensen met een gewone personenwagen. De rit gaat volledig over "unpaved" roads, en dat is zacht uitgedrukt. Een weg vol putten, kuilen, stenen en rood zand, waar onze hoog-op-de-poten-staande Enclave eens goed mee moest lachen uiteraard. Toch zagen we velen met gewone auto's en zelfs laag geveerde Mustangs de weg over sukkelen... Door het late uur en de snel ondergaande zon hebben we niet de volledige 17 mijl kunnen afwerken, maar dat mocht de pret niet drukken. De leuke off-road ervaring en werkelijk f e n o m e n a l e foto's nemen ze ons niet meer af.
Tijdens de laatste etappe naar Mexican Hat ging de zon onder, wat alweer onbeschrijflijke beelden van de omgeving opleverde. Dit is echt het indrukwekkendste landschap wat we al ooit hebben gezien, eigenlijk schieten woorden tekort om het te omschrijven.
Bij aankomst in het hotel was het dus al flink aan het schemeren. Mexican Hat is echt maar een zakdoek groot (3 hotels, 1 benzinestation, een drietal restaurants en 88 inwoners), dus er valt buiten slapen en eten echt niets te beleven. Het plaatsje dankt zijn naam aan de rotsformatie even buiten het centrum, waar men met wat fantasie een omgedraaide sombrero in kan herkennen. We trokken dus onze stapschoenen aan en begaven ons naar het Swinging Steaks restaurant, waar we na een half uurtje wachten een tafeltje konden bemachtigen. Nog een goed uur later (!) werden onze steaks (met Pinto beans, Salad & Texas toast) aan tafel geleverd... De steaks werden op een schommelend rooster boven een open vuur geroosterd, spectaculair om te zien en zeer lekker. Zoals ze hier zeggen : "It was worth the wait" !
Maar voor nu... : slaapwel ! Morgen wacht ons alweer een lange rit.
over Goosenecks, Glen Canyon & Capitol Reef... door Kevin
Vandaag stond er ons een lange verbindingstocht van Mexican Hat naar Torrey te wachten. Gelukkig viel er heel wat moois te bezichtigen op de lange weg.
De dag begon vrij moeizaam, mede omdat we gisteren zo laat gegeten hadden, en omdat onze nacht een uurtje korter was door het tijdsverschil in Utah. Wanneer we dan uiteindelijk gewassen, aangekleed en ingepakt waren, stonden we al voor de eerste tegenslag van de dag: in het hotel was geen ontbijt voorzien, en een winkel om wat eten te kopen was ook niet te vinden in Mexican Hat en omstreken. We begonnen dan maar aan onze tocht, en deze leidde ons al meteen langs het Goosenecks State Park: een reeks meanders in de San Juan River, enkele honderden meters onder ons. Een prachtig uitzicht, en weer een van de wonderlijke natuurverschijnsels voor op ons lijstje. Het volgende natuurverschijnsel waren de Natural Bridges, rotsformaties waar lang geleden een rivier zich een weg onderdoor had gebaand. Daarna zetten we onze weg verder, en gingen voor het eerst echt klimmen met onze Enclave. Langs de smalle, stijle unpaved roads de berg op, die ons opnieuw enkele uitzonderlijke en spectaculaire panoramas voorschotelden. Na nog enkele tientallen mijlen gereden te hebben kwamen we tot de ontdekking dat ook ver buiten Mexican Hat geen eten te vinden was. Ondertussen was het al half twee, en buiten een appeltje uit onze coolbox hadden we nog niets gegeten. We waren bijna de wanhoop nabij, we dachten dat onze tijd gekomen was, we zouden omkomen van de honger. Maar plots dook de verlossing aan de horizon op: een bord dat een servicestation op 4 mijl aangaf. In de shop van het tankstation in Hite in Glen Canyon konden we heerlijke diepvrieshamburgers, burritos en chicken wings eten; als men honger heeft smaakt alles! Na het eten volgde het langste stuk rijden tot aan Capitol Reef National Park, maar onderweg kregen we nog enkele prachtige uitzichten voorgeschoteld. Binnen 10 minuten reden we soms van het ene landschap het andere binnen. Zo zat je in de woestijn, en zo zat je weer in het bos, nog geen 10 minuten later rezen de rotsen weer torenhoog naast je op. Eens aangekomen in Capitol Reef had de rit voor enkelen onder ons al wat lang geduurd, en daar hebben we helaas niet de tijd kunnen nemen die nodig was om al dat moois en spectaculairs uitgebreid te bewonderen. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat we niet vaak genoeg aan de rand van de rotsen hebben gestaan om alles op foto vast te leggen. Voor ons avondmaal trokken we ditmaal naar het restaurant van ons hotel (de Wonderland Inn in Torrey), en daar hebben we heerlijk kunnen dineren. Geroosterde kip, lasagna en cowboysteak was onze bestelling voor vanavond, en alles smaakte weer wonderwel. Nu hopen dat de bedjes lekker zacht zijn, en dan kunnen we er morgen weer tegenaan, dan leidt de weg ons richting Bryce Canyon.
Aangezien het gewicht van onze koffers alarmerend begon te dalen, had Mireille gisteren in de plaatselijke Laundromat van Torrey wat wasmachientjes en droogkastjes ingestoken om onze vuile was weer enigszins toon- en draagbaar te maken. We wisselden wat muntjes en voor het fijne prijsje van $ 4,75 was alles gewassen en gedroogd. Probeer dat maar eens in Europa ! En het toffe is dat ze voor vanavond ook alweer een bezigheid heeft want een en ander moet ook gestreken worden natuurlijk .
Na de marathonetappes van de twee voorbije dagen, was het vandaag tijd voor een ietwat kortere rit tussen Torrey (Capitol Reef) en Bryce Canyon. Eenmaal het ontbijt achter de kiezen, de cooler gevuld met verse ijsblokjes, en de Buick opgevuld met kerosine, waren we er volledig klaar voor.
De rit voerde ons langs een van de allermooiste "scenic byways" van de States, de Utah-12. Deze tweebaansweg gaat niet alleen door het Dixie National Forest, maar bevat ook een stuk van 29 mijl dat met niet minder als adembenemend omschreven kan worden. Tussen Boulder en Escalante gaat de weg eerst flink omhoog en op de top is er enkel aan beide kanten de afgrond met fantastische uitkijkpunten. Eenmaal over de summit van 7.600 feet slingert de weg zich opnieuw naar beneden door een vuurrode canyon. De Utah-12 is erkend als "All-American Road", wat zoveel wil zeggen als dat deze landschappen nergens anders in de VS voorkomen. Ik geloof het graag.
Iets na de middag al arriveerden we bij Bryce Canyon, waar we onze intrek zouden nemen in Ruby's Inn, wat ik me herinnerde als een hotelletje en een RV-campground. Groot was dan ook mijn verbazing toen bleek dat op de plaats waar ooit het kleine hotelletje had gestaan een heel dorp was verrezen. Het kleine Ruby's Inn is overgenomen door de Best Western-keten en bestaat nu uit een waar resort met een 5-tal lodges met verschillende verdiepingen, twee zwembaden, een supermarkt, tankstation, restaurants, een reusachtige souvenirshop, en... oh ja : een RV-campground. Om een onduidelijke reden had men ons bij Jetair voor dit hotel een kamer geschikt voor minder-validen geboekt (?), wat zich uiteraard vertaalde in een zeer ruime kamer met een nog ruimere badkamer. Niet getreurd ! Ook het internet is eindelijk van high-speed kwaliteit, wat de laatste dagen in de boerengaten Mexican Hat en Torrey wel anders was. Het was daar grommen en vloeken om een simpel berichtje op het blog te krijgen met een internet nog trager dan poppenstront. Laat staan foto's !
Na een frisse plons te hebben genomen in het zwembad, waren we voldoende afgekoeld om onze stapschoenen nog eens aan te trekken en gingen we het park in. Het prettige van Bryce Canyon is dat je met de auto eigenlijk bijna het volledige park kunt doorkruisen, om dan op tijd en stond aan een viewpoint te parkeren, en meteen van de mooiste uitzichten te genieten. Bryce is weer helemaal anders dan de Grand Canyon, of Monument Valley, of zelfs Capitol Reef. Het is kleiner, intiemer, beter te bevatten ook. Het bestaat uit prachtige stenen "hoodoos", die door de erosie continu van uitzicht veranderen. Binnen 100 jaar zal Bryce er mogelijk volledig anders uitzien...
Nadat we een 6-tal viewpoints gezien en uitvoerig gefotografeerd hadden, hielden we het voor bekeken en keerden terug naar de nederzetting die Ruby's Inn heet . Terwijl Michael en ik onze SUV van zijn in de woestijnen opgelopen stoflaag afhielpen in de carwash ($ 6, belachelijk gewoon !), amuseerden Kevin en Mireille zich in de souvenirshop. Wat t-shirts, een wintersweater, het kost hier allemaal twee keer niks.
Na het avondeten in een van de resto's van Ruby, hebben we nog wat inkopen gedaan in de grocery-shop voor het ontbijt van morgenvroeg, alsook wat snacks voor onderweg (appels, bananen), en als ons Mieke klaar is met de strijk, dan sluiten we de boel hier af en gaan we een stukske slapen.
Morgen hebben we toch weer een pittige rit voor de boeg, die ons eerst naar Zion National Park zal brengen en daarna naar Vegas.
Viva Las Vegas ! Peter.
P.S. : aan de reacties van verschillende mensen merken we dat het adres van ons blog flink wordt "doorgegeven", waarvoor dank ! Het doet deugd te zien dat we goed "gelezen" worden. En ook de reacties (zowel op de berichten als via het gastenboek) vinden we ongelooflijk tof, daar doet een mens het uiteindelijk voor . Dus blijven reageren, mensen !
Hello campers ! Er is (met de snelle internetverbinding die ons hier plots ter beschikking bleek) een begin gemaakt van een "fotoalbum". Natuurlijk proberen we dit de volgende dagen uit te breiden, de link staat hiernaast, onder het archief, en bij deze...
Sorry allemaal voor het late tijdstip van dit bericht, wat ik op donderdagochtend zit te schrijven, ipv van 's avonds voor het slapengaan Ik zal jullie vertellen waarom...
Gisterenmorgen zijn we dus uit Bryce vertrokken naar Las Vegas, onze bestemming voor twee nachten (eindelijk nog eens). Zoals ik al eerder schreef, hebben we in de grocery-store wat spul voor een ontbijt meegenomen, en na een uurtje rijden vinden we een alleraardigst parkeerplaatsje met picknicktafels onder de bomen. Cornflakes, crackers met Philadelphia en confituur, een stukje fruit, het is eens wat anders (er is zelfs geen ei in velden of wegen te bespeuren ), erg prettig. Niet veel later bereiken we Zion National Park, waar onze monden alweer openvallen van zoveel moois langs de weg. Prachtige foto's worden genomen, er wordt wat gefilmd door Kevin vanuit het open dak op de slingerende wegen, maar het blijft natuurlijk jammer dat je zo'n park maar heel beperkt kunt zien op een tocht als deze. Op een uurtje ben je er wel doorheen (door het zuidelijkste puntje van Zion loopt ook een "doorgaande" weg, wat in ons geval wel handig is uiteraard), maar eigenlijk verdient zo'n reusachtig natuurgebied dat je de auto wegzet en de shuttlebus verder neemt, noordelijk het park in. Dat je wandeltochten onderneemt, en zelfs een tentje om op een camping midden in het park je echt een te voelen met de natuur. Ik heb me die bedenking al in verschillende National Parks gemaakt de laatste dagen, misschien komt het er ooit wel van.
Op weg naar Las Vegas dan maar, en een dik uur later rijden we eindelijk nog eens op een échte Interstate, waar je zelfs kunt inhalen en 75 mph mag rijden ! Dat was al geleden van toen we Arizona binnenreden, een week zeker ? De temperatuur gaat gestaag de hoogte in, we gaan naar beneden, de woestijn weer in, en de boordcomputer geeft vlotjes 105°F (41°C) aan. Even lunchen om een uur of twee bij de Burger King (onthoudt dit uur, ik kom er nog op terug ), en tegen 16u zien we eindelijk het silhouet van Vegas opdoemen, met de toren van de Stratosphere als onmiskenbaar herkenningspunt. Waarom we ons hotel Luxor van hieruit nog niet zien wordt later duidelijk, want deze toch enorme piramide valt niet eens echt op (wat grootte betreft toch) tussen de enorme hotels op de Strip.
Inchecken dus eerst, maar waar raak je hier in godsnaam je auto kwijt ? Overal bordjes "valet parking", wat betekent dat een hotelmedewerker je karretje wegparkeert, maar aangezien we niet weten wat dat hier wel niet mag kosten, gokken we op de kleine wegwijzer "self parking". Na twee rondjes rijden vraag ik hulp aan een man die op een scheidsrechter lijkt, met zijn knalgele shirt en strenge blik (enkel zijn fluitje ontbreekt - if you know what I mean). Hij stuurt ons naar de àchterkant van de piramide, waar we na lang zoeken een plekje vinden op het dak van de garage, er moeten hier minstens 3000 auto's staan... Later blijkt overigens dat ook de valet parking gratis is, maar goed. We besluiten de koffers nog maar even in de auto te laten, want ik heb al gehoord dat hier lange rijen kunnen staan om in te checken. De incheckbalies bevinden zich uiteraard helemaal vooraan in de lobby, onze parking achteraan, dus... het hele casino door, en dus was het nog niet zo'n gek idee van die koffers De drukte valt uiteindelijk reuze mee op dit uur van de dag, er zijn dan ook dik 10 incheckbalies (het lijkt de luchthaven wel) en buiten het afwimpelen van een upgrade (omwille van de kleine kamer die we geboekt hebben voor z'n vieren) gaat alles heel vlot. Op de kamer moeten we eens lachen om de voorgestelde upgrade, het is bijna de grootste kamer die we tot nu toe al gehad hebben. Het enige wat we laten veranderen (terug naar de incheckrij, wel wat drukker nu), is dat we wat hoger in het gebouw willen dan de 4e verdieping. Ook dit is geen probleem, en nu genieten we van een schitterend uitzicht op het naastgelegen Mandalay Bay hotel en de opstijgende vliegtuigen, vanaf de 21e verdieping... De bagage uit de auto halen is nog het zwaarst : terug naar buiten in de hitte, en daarna het casino door met 4 zware koffers, de juiste lift vinden (#3 gaat van de 16e tot de 21e verdieping), en daarna de piramide rond, toch een goeie 15 minuten onderweg ...
En dan begaan we de fatale mistake. In plaats van een hapje te gaan eten (want niemand heeft al honger) of een plonsje te pakken in het overvolle zwembad, besluiten we naar het Premium Outlet center te gaan om eindelijk wat te gaan shoppen. Te lang in de woestijn gezeten zeker ? Als het outletcenter om 21u zijn deuren sluit, hebben we pas 4 shops gedaan (Adidas, Nike, Calvin Klein en Ralph Lauren) en zijn we platzak. Bovendien scheurt nu iedereen wél van de honger. We racen over de strip naar ons hotel (NOT, we doen er alweer een uur over - het is inmiddels razend druk), en als we eindelijk de auto weer kwijt zijn kunnen we gaan eten. We schuiven aan bij het Pyramid Café en het is half twaalf als we ons eten krijgen (soepje, Caesar salad, Chicken Pot pie, spaghetti & meatballs, en een California Turkey panini). Het smaakt verrukkelijk en ook de mojito die M en ik naar binnenslurpen is zalig. Kevin mag hier uiteraard nog geen alcohol drinken (zelfs voor een pintje moet hij nog 3 jaar en 2 maanden wachten), en ziet het met lede ogen aan
Uiteraard moet de Strip in "het donker" nog even gemonsterd worden, maar na een uurtje houden we het voor bekeken en vallen we half dood op ons bed neer. Een verslag voor het blog zal moeten wachten...
Vandaar...
Vandaag blijven we in Vegas, ik beloof jullie dat ik opnieuw het oude ritme oppik vanavond. Talk to you later !
Na onze uitspattingen van gisteren, werd er op algemeen verzoek een "uitslaapdag" ingelast. Allemaal goed en wel, de wekker werd uitgelaten, maar yours truly zat natuurlijk toch om 8u deze morgen al vrolijk het vorige (te late) verslag te schrijven. Uiteindelijk was tegen 10u eenieder uit de bedstee en onder de douche geraakt, en kon de Vegas-dag beginnen.
Uren en uren hebben we op Las Vegas Boulevard (de Strip dus) rondgelopen. Casino in, casino uit, er is ook zo ongelooflijk veel te zien... En iedere keer bij het buitenkomen een klop op je kop van de hitte (er werd vandaag 110 Farhrenheit = 43°C gemeten rond de middag, heb ik me laten vertellen)... Van Luxor naar Mandalay Bay, waar Kevin nog een ticket voor de musical Mamma Mia! op de kop wist te tikken voor vanavond. Daarna de straat op naar het MGM Grand, waar echte leeuwen zitten (liggen, eigenlijk, zoals het leeuwen betaamt). Vervolgens naar Planet Hollywood, waar een prachtig winkelcentrum is ingebouwd, met een tropische regenstorm als gratis attractie (verfrissend !). Het Paris, met z'n prachtige replica's van Eiffeltoren en Arc de Triomphe. Het Bellagio, pracht en praal op z'n Italiaans, net zoals het Venetian, waar je zowel buiten als binnen met gondels op kanalen kunt varen en kunt dineren op het San Marcoplein... En natuurlijk Caesar's Palace, waar het aantal fonteinen en beelden niet op twee handen te tellen zijn.
En 's avonds, in het donker terug de Strip op uiteraard, om dit keer alles mét neonverlichting op de digitale plaat vast te leggen. Eerst met de taxi naar het Paris (de voeten wilden niet meer mee inmiddels), alwaar bij Mon Ami Gabi een heerlijke Steak au Poivre kon genuttigd worden (opgediend door échte Franse garçons !) op het terras, met uitzicht op de dansende fonteinen van het Bellagio aan de overkant, iedere 15 minuten... De enige domper op deze fijne twee dagen Vegas, was het feit dat de vulkaanuitbarsting bij The Mirage tot eind 2008 buiten gebruik is, en dat we net een half uur te laat waren voor de Sirens of TI, het piraten-vuurgevecht dat 4x per avond wordt opgevoerd voor het Treasure Island. Een mens kan niet alles hebben in het leven... Gelukkig heeft P zijn talenten op de Roulette-kasten nog eens tentoongespreid, en de dag afgesloten met een keiharde winst van maar liefst 18 dollar ! Als al dat geluk in het spel maar geen ongeluk in de liefde betekent !
Morgen (vrijdag) wacht er ons alweer een zeer lange autorit (ik schat een uur of 7, 8...) die ons door Death Valley naar de Sierra Nevada zal leiden. Over contrasten gesproken...
Het duurde deze ochtend wel even voor we eindelijk in de auto zaten na onze "uittocht" uit het Luxor. Niet alleen moest alle bagage in één keer mee de kamer uit (anders blijft een mens lopen), onze kamer was nu eenmaal het verst mogelijk verwijderd van de lift als maar mogelijk was. Daarna moesten we nog het halve casino doorcrossen met alle koffers en tassen, de parking doorkruisen, en nog voor we goed en wel vertrokken waren was iedereen al bekaf .
Onze TomTom gaf als totale rijtijd maar liefst 8 uur aan, dus ook dat was reuzegoed nieuws. Pappie werd beschimpt en bespuwd om zoveel slechte planning. Bovendien had hij het gepresteerd om op deze rit het beruchte Death Valley National Park te voorzien, en dat nog wel op het heetst van de dag. Stupid Of toch niet
Met een volle tank draaiden we de snelweg op, en al een goeie twee uur later reden we het welkomstbord van het Death Valley NP voorbij. Met één oog op de temperatuur van het koelwater van de auto, en het andere op de weg doken we de vallei des doods in. Ietwat geruststellend was het feit dat we toch af en toe een auto kruisten, en dus niet meteen zouden sterven van ontbering, mocht de pechduivel toeslaan. Bovendien hadden we bij een van de laatste nederzettingen voor het park (Beatty) twee gallons drinkwater ingeslagen (en de Buick nog maar eens volgegooid, you never know). Maar... echt gloeiend gloeiend heet werd het niet in de Valley. Ja, natuurlijk, het werd vlotjes 45°C, maar de 50+ graden die we verwachtten, bleven uit (en gelukkig maar). Bovendien viel het dorre landschap niet echt in de smaak, waarschijnlijk zijn we de laatste week een beetje verwend geweest op dat vlak, en was dit allemaal een beetje minder spectaculair. Toch was het best wel een mooie tocht, met veel stijgen en dalen en opnieuw stijgen, en veel bochtenwerk. De P reed als een verre neef van Tommi Mäkinen (ietwat trager weliswaar)
Eenmaal het park weer uit doemden de bergen van de Sierra Nevada op. Niet dat we'r meteen over moesten, eerder erlangs. En de gevreesde 8 uur rijden werden er uiteindelijk maar 6 (stoeme madam van de TomTom !), want om 15u30 reeds reden we de parking van ons volgende hotel op, het Best Western Creekside Inn in Bishop. Een zeer mooi, net en vooral gezellig hotel. De kamers zijn spotless, uiteraard, maar ook de aankleding (ontvangst met frisdrank en versgebakken cookies, zeer vriendelijk personeel) is top. Bovendien ligt het aan een kreekje met kleine watervalletjes, kwebbelende eendjes, bloemenperkjes, terrasjes langs het water met zithoekjes en een zalig zwembad en spa.
Eenmaal de koffers naar boven gesleurd, sprongen we dan ook in onze zwembroek en werd de rest van de middag en vroege avond (eindelijk !) geluilekkerd aan het zwembad. Wat lezen, wat indommelen, wat plonzen, ..., dit hebben we eigenlijk te weinig kunnen doen deze vakantie. Een pico bello maaltijd in de Whiskey Creek, een stukje further down the road, rondde de avond af. Vakantie kan dus ook écht ontspannen zijn ! Het stadje Bishop (en meer in het bijzonder dit hotel) heeft er op slag 4 fans bij. Als het effe kan, komen we hier graag nog eens terug...
Tot morgen, wanneer we de Tioga Pass aanvallen en het Yosemite park induiken ! Cheerio !
Bij het ontbijt in Bishop deze ochtend, voelde Michael zich niet zo best. Hij klaagde van buikpijn en misselijkheid. Hij zou een groot stuk van de lange rit naar en door Yosemite vandaag slapen in de auto. De vermoeidheid begint duidelijk zijn tol te eisen...
Het was anders een mooie rit. Al snel na het vertrek uit Bishop bereikten we Lee Vining, met het daarbij gelegen Mono Lake. Een groot meer met zeer zout water (2,5 keer zo zout als de oceaan), waaruit grillige kalksteenrotsen omhoog steken die zijn ontstaan door een natuurlijke chemische verbinding tussen het zout en calcium. Indrukwekkend en uniek.
Van het ene natuurwonder, rijden we het naar het andere. Over de Tioga Pass, die van november tot eind mei (en soms langer) gesloten is voor het verkeer door de sneeuw, rijden we langs de oostelijke ingang het Yosemite National Park in. Op deze grote hoogte zijn de uitzichten adembenemend, het gebergte om ons heen, de naaldbossen, de ijskoude meren... Het aantal mensen in het park is wel beduidend hoger dan gisteren in Death Valley , wat niet verwonderlijk is. Het is bovendien een zaterdag in het hoogseizoen, dus dat belooft.
De rit over de volledige Tioga Road naar beneden tot in de vallei duurt makkelijk anderhalf uur. De omgeving verandert van bergachtig in bosrijk. En als we ons eenmaal in de vallei bevinden, waar ook Yosemite Village is, is de drukte die van een Spaanse costa. Volle parkeer- en kampeerterreinen, drukke wegen, niets blijft ons bespaard. Als we uiteindelijk de auto zijn kwijtgeraakt op een parking en een stukje hebben kunnen eten (het is dan inmiddels 16u) komen we tot de constatatie dat de watervallen in het park droog staan... Aangezien we nog wel een flinke rit te gaan hebben voor we in het hotel zijn (in het vorige maand nog door bosbranden geteisterde Mariposa), besluiten we het hier maar bij te laten, en blazen we de aftocht.
Uiteindelijk arriveren we om 18u in het hotel (Best Western Yosemite Way Station), wat maar een slap afkooksel blijkt te zijn van ons topadresje van gisteren in Bishop. Mireille en Kevin zijn nog het frist en zoeken een resto'tje waar we een kleinigheid kunnen nuttigen. Aangezien Michael en ik enkel een soepje willen kiezen we voor de meest "normale" herberg in dit hol midden in redneck-country. Als we er echter binnenstappen botsen we bijna onmiddellijk weer buiten door de vieze geur en walm die er hangt. Niet dus. Dan toch maar een taco en burrito bij een Mexicaanse tent. Veel keuze was er eigenlijk niet, we hoeven in dit gat nooit meer terug te komen
Het wordt een vroege avond. Iedereen is eigenlijk moe, de vele miles beginnen stilaan door te wegen denk ik. Nog één lange rit (morgen, tot Reno) en daarna nog naar Frisco, en dan zijn we waar we moeten zijn...
Reno, The Biggest Little City in the World, door Kevin.
Vanmorgen waren we allen weer vroeg uit de veren, want er stond ons een lange tocht te wachten vandaag. Even douchen en daarna snel naar het ontbijtbuffet. Dit ontbijtbuffet stelde wederom niet veel voor: wat keihardgekookte eitjes, enkele koude wafels, frosties en cornflakes en wat toast. Na dit snel naar binnen gespeeld te hebben waren we alweer on the road.
Vandaag trokken we van Mariposa naar Reno, via de snelste weg die onze Tommy (gps) kon vinden. Dat het de snelste weg was hebben we kunnen merken aan de uitzichten: er waren er namelijk geen. Het was een rit van 5 uur, grotendeels over saaie, lange, rechte interstates.
Gelukkig waren er de intermezzo's op de tocht. Zo was ons eerste intermezzo er een heel leuke voor de koopjesliefhebbers. Toen we vanop de interstate een JC Penney langs de weg zagen, hebben we zo snel mogelijk de afslag genomen en zijn we eens een kijkje gaan nemen. Er werd daar met kortingen gesmeten dat het niet meer netjes was: -50% en -60% waren geen uitzonderingen. Ook de leuke afprijzing van één stuk kopen aan volle prijs, het tweede aan 88 cent was eens wat anders en goedkopers. Na een hele hoop t-shirts, hemden, windbrekers, kousen én een koffer rijker te zijn verlieten we de winkel.
We trokken meteen naar het volgende topadresje voor onze lunch: de plaatselijke In 'n Out. Voor een laatste keer een heerlijke Double Double of een cheeseburger-meal en onze maagjes waren weeral gesteld voor deze middag. We reden dan maar verder richting onze bestemming, en maakten nog enkele plasstops, gekoppeld aan bezoekjes aan de plaatselijke giftshops.
Tegen 4.30 pm arriveerden we dan eindelijk aan het Grand Sierra Resort - The Summit waar we twee nachten zullen verblijven. Dit hotel maakt het fiasco van gisteren dubbel en dik goed. Het is een hotel in ware Las Vegas-style, casino op de begane vloer inclusief. Onze kamer bevindt zich op de 24ste verdieping (de zgn. "Summit" is van de 17e tot en met de 27e verd.) en is van een luxe zoals we nog niet eerder hebben gezien hier in de States. Strakke design-meubels, een supergrote plasma-tv aan de muur, een badkamer in marmer mét een eigen flatscreen-tv, zodat je je favoriete soap (of de Olympics...) niet hoeft te missen tijdens de sanitaire onderhoudswerkzaamheden. Ook het zwembad met knallende muziek (live DJ) is ook een place-to-be voor de jeugdigen onder ons, net zoals de Arcade en de bowling met 50 banen op de onderste verdieping.
Ons avondmaal was ook weer een knallend festijn. Voor minder dan 20 dollar de man konden we ongelimiteerd naar het gigantische buffet van 'The Lodge' gaan. Het aanbod dat ze hier hadden was fenomenaal. Een mexicaanse stand, een italiaanse stand, een koud buffet, een internationaal buffet, een visbuffet en nog veel meer dan dat.
Na lekker gegeten te hebben trokken M en P nog even naar het casino om hun geluk te beproeven op de slots. De P heeft hier blijkbaar meer talent voor dan M, want P wist zijn inzet te verdubbelen, M wist er maar 5 cent aan toe te voegen. Het is misschien niet veel, maar het blijft winst !
Nu zitten we weer lekker op de kamer, ons voor te bereiden op ons uitstapje naar het gigantische Lake Tahoe, een beetje verderop. Tot morgen!
Het rijden zit er bijna op, vanaf nu maken we meer tijd voor kleine uitstapjes en rusten. Zo verblijven we 2 nachten in Reno, en konden dus deze morgen alweer iets langer slapen, zonder te "moeten" verdertrekken. Dat het tempo vandaag dan ook heel wat lager lag dan anders, viel te verwachten.
Pas om 8u30 deed de eerste z'n oogjes open, en alvorens iedereen klaar was om te gaan ontbijten was het dik 10u. We genoten van het ontbijtbuffet in het hotel, wat alweer behoorlijk stevig was. Geen probleem, dan kun je de lunch over slaan en doortrekken tot de avond . Het gevoel van honger is ons alle 4 al een paar dagen vreemd trouwens, we eten steeds kleinere porties, ik denk dat iedereen zo'n beetje verzadigd raakt van al die buffetten en zware kost...
We hadden graag een tocht op het nabijgelegen Lake Tahoe gemaakt vandaag, met zo'n zalige ouderwetse raderboot, maar waren uiteraard te laat om de afvaart van 11u nog te halen, dus lieten dat plan maar varen . In plaats daarvan klommen we de Buick nog eens in, en reden zonder al te veel verwachtingen naar het meer.
De weg naar Lake Tahoe was niet veel bijzonders, een stukje highway hier, een stukje highway daar, en plots doemde daar dat prachtige ijsblauwe water voor ons op. Omgeven door schitterende bossen is dit echt een "verborgen parel", die de sfeer van gezellige wintersportvakanties uitademt. Maar ook 's zomers heeft dit ongelooflijk diepe meer (501 meter !) z'n charme, zoals we zelf ondervonden toen we al redelijk snel (bij toeval) een stukje State Park ontdekten waar we enkel een mooie foto van het uitzicht wilden maken, maar tot onze verbazing ook een picknickplaats, toiletten én een zandstrandje tot onze beschikking kregen. Tijd om de zwembroek nog eens boven te halen dus ! Het geplons in het kristalheldere water (waar het lijkt of er schilfertjes bladgoud opdwarrelen als je het zand omhoogschept !) was heerlijk verkwikkend, al is de temperatuur in dit bergachtig gebied zowieso al heel aangenaam, zo'n 27°C. Na wat lezen, dutten en zonnen was iedereen weer voldoende opgedroogd om de tocht rond het meer verder te zetten. Er werden ons daarna nog wel enkele prachtige uitzichten voorgeschoteld, waaronder een stukje bergkam met aan beide kanten een steile afgrond naar het meer (!), adembenemend gewoon. Maar een nieuw strandje werd ons niet meer gegund. We kwamen enkel nog private stranden ("No Trespassing !") of onaangename stukken strand met grote kiezels en stenen tegen...
En zo belandden we terug in Reno, waar ik nog één keer geprobeerd heb de grote jackpot mee naar België terug te nemen, maar het jammer genoeg bij een winst van $ 3 moet houden ... Een grote gokker zal ik wel nooit worden, maar verloren heb ik zowel in Vegas als in Reno niet, da's ook een kunst !
Morgen is het tijd voor onze laatste grote etappe, want we zullen de laatste 3 dagen van onze vakantie doorbrengen in San Francisco. Het weer is in elk geval veelbelovend (dat is daar wel eens anders), want men voorspelt 27° voor de hele week.
Vandaag was het tijd voor onze laatste grote rit, van Reno naar San Francisco... De rit deed ons in elk geval al een beetje aan "thuis" denken, want de kwaliteit van het wegdek van de Interstate 80 was van het slechtste wat we hier de afgelopen 3 weken onder onze banden hebben gehad...
Tegen drieën deze middag zien we de Golden Gate Bridge opdoemen en in no time staan we voor ons hotel, het Holiday Inn Express op Van Ness Street, wat redelijk dicht in het centrum ligt. Wel een van de kleinste kamers die we al gehad hebben (maar we klagen niet). De ontvangst is prima, we krijgen van de goedgeluimde receptionist kaartjes van de stad, adresjes om te eten, enfin alles wat we maar nodig hebben. Eenmaal de auto in de parkeergarage gedropt ($ 34 per dag !!) en de bagage op de kamer gezet, trekken we te voet de stad in. Om de hoek van ons hotel is de eindhalte van de Cable Car (de ouderwetse, toeristische tram die door ondergrondse kabels wordt voortgetrokken), maar die laten we voorlopig even voor wat ie is. Onze voettocht gaat gelukkig hoofdzakelijk bergaf, richting Lombard Street (het bekende straatje met 8 haarspeldbochten naar beneden) voor de foto's, en daarna verder door richting Fisherman's Wharf (veel te toeristisch) en pier 39. Dit is de plek waar de zeeleeuwen op hun pontons liggen te zonnen en er zelfs een echte show van maken met hun gebrul en fratsen. Zo liggen ze elkaar geregeld het water in te duwen, waardoor de vergelijking met twee van onze kinderen redelijk snel gemaakt is Ook is de pier een van de belangrijkste attracties van SF geworden, met z'n vele shops, restaurantjes, straatmuzikanten en ander vertier.
Als het tijd wordt om naar het hotel terug te keren, besluiten we de eindhalte van de cable car opnieuw op te zoeken. Onderwijl word ik nog even gehasseld door een zwarte neger die er dankzij zijn vlotte praatjes in slaagt om mijn splinternieuwe witte Nikes te poetsen (!). Meestal laat ik me niet vangen, maar éven niet opletten is genoeg . Als de man echter ook nog 10 $ voor zijn 20 seconden werk wil vangen gaat het me wat ver, en stuur ik hem met 2 dollar terug naar af. Zwanzer !
De cable car blijkt overigens mateloos populair, want er staat een enorme rij wachtenden. Aangezien we denken dat het zeker nog een uur gaat duren voor we op het trammetje zitten, spring ik op een taxi af die net zijn lading dropt bij een hotel op de hoek. En guess what, niet langer dan 10 minuten later staan we weer voor ons hotel, en dat voor de luttele prijs van 11 dolares, inclusief tip ! Daar kan geen openbaar vervoer tegenop !
We verfrissen ons wat, eten een heerlijke pasta bij een Italiaanse tent vlak om de hoek (niet goedkoop, wel zeer smakelijk), en gaan nu richting bedje, want morgenvroeg moeten er op tijd uit om de boot naar Alcatraz te halen. Als we daar maar weer uit komen !
Als om 7 uur de wekker afloopt is vrijwel iedereen meteen wakker. Niet moeilijk, de nacht was hier koud, en de bedjes vreselijk smal. Het moet gezegd, de jongens zeuren wel eens wat, maar ze dragen hun lot waardig en slapen al de hele vakantie in hetzelfde bed (wat we eerlijk gezegd niet hadden verwacht).
Om 8 uur stipt staan we in klaar in de lobby voor ons ontbijt, maar dat blijkt niet in de prijs te zijn inbegrepen vandaag, en enkel in buffetvorm genomen te kunnen worden, wat maar liefst 20 dollar de man gaat kosten. Hiervoor bedanken we vriendelijk en besluiten om maar meteen de bus te nemen richting pier 33 waar we om 10 uur de boot zullen nemen richting Alcatraz. Voor niet meer dan 4 dollar staan we 12 minuten later op Fisherman's Wharf, vanwaar het nog 5 minuten wandelen is naar de pier. Een croissant en donut later zitten we in het ochtendzonnetje, dat al pittig op onze bol brandt, te wachten.
De boot vertrekt om 10u stipt, en binnen het kwartier staan we op Alcatraz-island, samen met honderden andere toeristen. De ferry's volgen elkaar in een stevig tempo op, ieder half uur wordt er een nieuwe lading bezoekers gedropt, dus het eiland loopt lekker vol. We gaan de heuvel op (een klim van een meter of 40, of "13 stories" zoals ze hier zeggen), en als we het main building binnengaan krijgen we alle vier een koptelefoon en een soort walkman, die ons -in het Nederlands- het hele gebouw rondloodst, compleet met getuigenissen van voormalige bewakers en gevangenen. Het is zeer realistisch allemaal, de celblokken, de isolatiecellen, de verblijven van de bewakers, het verhaal van de opstand van mei 1946 waarbij 5 doden vielen... het enige nadeel is dat het écht wel druk is en er dus zeer veel toeristen rondlopen, wat het gevoel van realisme wel wat tenietdoet.
Als we eenmaal terug voet op vaste wal zetten, besluiten we om de tip van Ann & Marc (die een paar dagen voor ons in San Francisco hun tour begonnen zijn, en wiens verslagen we nu ook volgen op hun blog) te gebruiken, en 4 tickets te kopen voor de "hop on, hop off"-bus. Een gouden tip, het is de ideale manier om alle belangrijke toeristische gebouwen te zien, zonder parkeerproblemen. We zitten zalig bovenop de open dubbeldekbus, en laten onze haren wapperen in de wind (als de bus rijdt tenminste) terwijl we lustig on- en offhoppen bij de Transamerica Pyramid in het Financial district, bij Union Square, het Civic Center & City Hall, het Alamo Square met de "painted ladies", het Golden Gate park en natuurlijk de Golden Gate Bridge waar ons gebit bijna uit onze mond waait, vooral als we zuidwaarts over de brug terug rijden. Jesus !
Om 18u komen we vermoeid en allemaal een beetje verbrand van de zon (het is hier zowaar een hittegolf deze week !) terug in het hotel, alwaar ik al snel een topadresje van een Thais restaurant om de hoek vind. Voor weinig geld krijgen we hier vanavond eindelijk eens een goeie curry geserveerd, en iedereen smult z'n buikje vol.
Het was alweer een topdag, en morgen nemen we al een beetje afscheid van het centrum van San Francisco als we van hotel gaan wisselen en onze intrek zullen nemen in een herberg vlakbij de luchthaven, zodat morgenavond de Buick bij Alamo ingeleverd kan worden. Het einde nadert, maar eerst gaan we er nog eens alles uithalen wat erin zit, als we richting Monterey Bay gaan en de 17-mile drive zullen uitproberen...
Het is vandaag onze laatste dag op Amerikaanse bodem, en op het laatste moment worden de plannen voor vandaag een beetje gewijzigd. De afstand naar Monterey Bay en de Big Sur is wat verder dan verwacht (2 uur op, 2 uur af), en daar hebben we niet zo'n zin meer in.
In plaats daarvan nemen we de auto en rijden zelf een keer de "Crookedest Street of San Francisco" af (Lombard street), gaan de Golden Gate Bridge nog eens over, en belanden zo in het uiterst pittoreske Sausalito, een dorpje net aan de andere kant van de brug, waar de beau-monde van Frisco z'n boot en buitenhuisje heeft.
Het wemelt er van galeries, boetieks, en de "betere" restaurantjes. We wandelen er wat rond, en lunchen er voortreffelijk bij een Italiaanse bakker annex tearoom.
Als we de brug terug over zijn pikken we een stuk van de 49-mile scenic drive mee, en rijden zo langs het strand zuidwaarts, wat alweer prachtige beelden op ons netvlies brandt. Niet alleen hebben we ook aan deze kant een prima uitzicht op de brug, maar de woeste kust die op sommige plaatsen vlekkeloos overgaat in een zandstrand en even verder weer een klip met rotsen vormt trekt ook op deze doordeweekse donderdag heel wat zonners, zwemmers én surfers. De golven lijken hier nog hoger dan die we in Huntington Beach in LA gezien hebben.
De tocht brengt ons langzaam zuidelijker en meer in de buurt van ons laatste hotel vlakbij de luchthaven. We kopen nog wat kleinigheden aan souvenirs en een laatste koffer bij Macy's (want we vrezen dat onze koffers allemaal wat te lijden gaan hebben van overgewicht morgen), en checken ons dan in bij het Clarion.
Tot groot verdriet van de boys staan ook hier weer alleen "double" beds ipv. Queen-size bedden. Kevin besluit prompt de nacht op de grond door te brengen. Het wordt tijd dat hij weer in zijn eigen bed kan geloof ik...
Als we de auto hebben leeggemaakt brengen Kevin en ik de Buick terug naar Alamo op SFO airport. Iets meer dan 3.100 mijl hebben we op de teller gezet, niet minder dan 5.000 kilometer dus. Bedankt, tot ziens, je was een fijne wagen (maar jammer genoeg in Europa niet te betalen door je hoge verbruik).
De hotelshuttle pikt ons op en luttele minuten later zijn we terug in het hotel waar alle 7 (!) koffers opnieuw worden uit- en ingeladen door onze experte ter zake.
Het on-line inchecken en afdrukken van de boarding passen gaat vlotjes, en dan hebben we plots het gevoel : "we zijn er helemaal klaar voor".
Het laatste avondmaal in de bar van het hotel is jammer genoeg flut. Spaghetti met fabrieksballen en tomatensaus, en de kippenborstfilet (gekookt) met halfrauwe afgekookte groenten en puree "uit een pakske" lijkt al helemaal nergens op. Afsluiten met een valse noot noemen ze dat.
Eenmaal terug op de kamer, maken we de balans op van deze vakantie en kijken met een gelukzalig gevoel terug op drie prachtige weken. Een valse start, dat wel, maar dat was snel vergeten. De hotels vielen allemaal (met uitzondering van een enkele) ontzettend goed mee, het rijden met de SUV ging zalig (al was een enkele rit wat te lang), de natuur was overweldigend en onvergetelijk, het weer was prachtig (met uitzondering van een enkele regendag in de Grand Canyon), het eten was veel en lekker (een uitzondering zoals vanavond daar gelaten...), het drinken en de refills goedkoop en vaak gratis (ijswater !), de koopjes veelvuldig, het verkeer gedisciplineerd (behalve dat Amerikanen zich absoluut niet aan de snelheidsbeperkingen houden).
Ja, beste States, we komen zeker nog terug, maar nu willen we terug naar België. Het wordt stilaan tijd voor een goed pak Belgische friet. Of een verse bruine boterham met belegen kaas. En we willen onze poezen en ons PICAATJE terugzien (en sommigen nog iemand anders ook)...
Beste vrienden, familieleden, collega's en andere bloglezers...,
Het zit er nu echt helemaal op.
De terugvluchten verliepen vlekkeloos, deze keer geen vertragingen, geen onverwacht oponthoud, gewoon zoals het hoort.
Voor dag en dauw kraaide de Amerikaanse haan voor de laatste keer, en om 8 uur stipt zaten we op de hotelshuttle richting San Francisco International Airport. Ondanks de 2 bijgekochte koffers, hadden 2 van onze 4 originele koffers overgewicht, en moest er dus nog even snel (op de grond voor de check-in, je had het moeten zien) een en ander worden overgeladen. Maar eenmaal dat euvel verholpen, werd onze bagage tot in Brussel gelabeld, en hadden we er dus verder geen omkijken meer naar.
We namen een klein ontbijt op de luchthaven aan de gate, en stipt op tijd ging de Airbus A319 de lucht in, richting Philadelphia. Zo overbrugden we de eerste 3 tijdzones, en ondanks een korte overstap van 1,5 uur was het dus alweer donker toen de Boeing 757 in Philly de lucht in ging voor de laatste etappe naar Brussel.
Echt slapen kun je op zo'n vlucht toch niet (al helemaal niet als je op de middenstoelen zit in een rij van drie, zoals Mireille en Michael), ook al vlieg je dan 's nachts en zijn alle lichten gedoofd. Dus bij het landen om 10u30 deze morgen op Zaventem was het voor onze biologische klok dan ook eigenlijk pas 1u30 's nachts... Bovendien was zaterdag 30 augustus (en dat viel uiteraard te verwachten) een drukke aankomstdag voor de luchthaven, dus hebben we er ruim een uur over gedaan om onze 7 koffers van de transportband te verzamelen... De chauffeur van het luchthavenvervoerbusje was de wanhoop al bijna nabij...
Bij aankomst thuis om 12u30 stonden oma en opa ons al op te wachten met Picaatje. Het weerzien was natuurlijk bijzonder hartelijk (en nat !).
En nu is het voor ons echt over en uit. De oogleden worden zwaar, tussen twee keer geeuwen zit ongeveer 15 seconden, het is tijd dat hier het licht uit gaat...
Dus slaapwel en tot zeer binnenkort allemaal. Iedereen van harte bedankt voor het lezen en de vele toffe reacties !
Inderdaad, het is al van dat... Wie had gedacht dat alles probleemloos en van een leien dakje zou verlopen, had het mis. 
.
Onze laatste dag in Los Angeles hadden we gereserveerd voor ons tweede pretpark-op-rij, 
, en dus meteen vers brood, kaas en wat turkey-breast ingeslagen voor het ontbijt van morgenvroeg. Zelfs choco (Nutella) en confituur hebben we nu in de aanbieding. Tegen dat je hier een gezond ontbijt gevonden hebt, is het tijd voor de lunch ! De 'burgers' komen ons na 3 dagen alreeds de beide oren uit. 
Hello !
.
Bij deze willen wij, op deze zaterdag 16 augustus, ons aller Liesje een gelukkige 18e verjaardag wensen !
hallo iedereen, 
Vandaag stond er ons een lange verbindingstocht van Mexican Hat naar Torrey te wachten. Gelukkig viel er heel wat moois te bezichtigen op de lange weg.
Aangezien het gewicht van onze koffers alarmerend begon te dalen, had Mireille gisteren in de plaatselijke Laundromat van Torrey wat wasmachientjes en droogkastjes ingestoken om onze vuile was weer enigszins toon- en draagbaar te maken. We wisselden wat muntjes en voor het fijne prijsje van $ 4,75 was alles gewassen en gedroogd. Probeer dat maar eens in Europa ! En het toffe is dat ze voor vanavond ook alweer een bezigheid heeft want een en ander moet ook gestreken worden natuurlijk 
), en tegen 16u zien we eindelijk het silhouet van Vegas opdoemen, met de toren van de 
Na onze uitspattingen van gisteren, werd er op algemeen verzoek een "uitslaapdag" ingelast. Allemaal goed en wel, de wekker werd uitgelaten, maar yours truly zat natuurlijk toch om 8u deze morgen al vrolijk het vorige (te late) verslag te schrijven. 
Bij het ontbijt in Bishop deze ochtend, voelde Michael zich niet zo best. Hij klaagde van buikpijn en misselijkheid. Hij zou een groot stuk van de lange rit naar en door Yosemite vandaag slapen in de auto. De vermoeidheid begint duidelijk zijn tol te eisen...
Vanmorgen waren we allen weer vroeg uit de veren, want er stond ons een lange tocht te wachten vandaag. Even douchen en daarna snel naar het ontbijtbuffet. Dit ontbijtbuffet stelde wederom niet veel voor: wat keihardgekookte eitjes, enkele koude wafels, frosties en cornflakes en wat toast. Na dit snel naar binnen gespeeld te hebben waren we alweer on the road.
Hello campers,
Als om 7 uur de wekker afloopt is vrijwel iedereen meteen wakker. Niet moeilijk, de nacht was hier koud, en de bedjes vreselijk smal. Het moet gezegd, de jongens zeuren wel eens wat, maar ze dragen hun lot waardig en slapen al de hele vakantie in hetzelfde bed (wat we eerlijk gezegd niet hadden verwacht).
