A few questions that I need to know How you could ever hurt me so? I need to know what I've done wrong And how long its been going on Was it that I never paid enough attention? Or did I not give enough affection? Not only will your answers keep me sane But I'll know never to make the same mistake again
You can tell me to my face Or even on the phone You can write it in a letter Eitherway I have to know
Did I never treat you right? Did I always start the fight? Eitherway I'm going outta my mind All the answers to my questions..
Vragen, Meer dan duizend vragen, Voortaan in mezelf nu dragen. Want ik voel niet waar je bent, Vechten, Vechten tegen stilte, Bittere kou en alle kilte, Heb ik jou ooit echt gekend? Nu ik enkel leegte voel, Besef ik het pas goed, Dat alles wat er ooit eens was , Ik voortaan vergeten moet. Overleven, Nooit meer beleven, Passie wordt iets van toen. Toch blijft er verlangen, Hunkerend verlangen, Alles ooit terug te mogen overdoen. De pijn die ik voel is intenser dan de grootste pijn, Hoe was het ook alweer om een gewaardeerd iemand te zijn? Ik weet het niet meer ben het allang vergeten, Interesseert me niet meer want ik voel me bezeten. Diepe emotionele krassen opgelopen in mijn korte bestaan, Ik verlang naar het moment waarop de wereld zal vergaan. Misschien dat dan wordt gezien wat mij aan is gedaan, Ooit zal de rust keren maar nu voel ik me als een vulkaan . Leven zonder jou doet zeer, Ik mis je kracht, je liefde en zoveel meer. Opnieuw alleen het lukt niet echt, het hart doet pijn, ik voel me slecht. Is er een oplossing voor het verdriet? Geef me ze dan, want ik ken ze niet...
Ik voel me gevangen in een web van verdriet Ik wil het niet uiten; wil niet dat iemand het ziet Mijn hart krimpt samen, ik krijg een brok in mijn keel. Ik probeer het te dragen, maar het wordt me soms teveel Het liefst zou ik huilen, dus mijn hart gaat op slot Want als ik het zou uiten, dan ga ik eraan kapot...
Ik voel me zo vaak nietig en klein Zou zo graag es wat machtiger zijn Alles is zo koel Ik kan niet beschrijven wat ik voel Het is alsof ik mezelf niet meer vind Ik kan niet meer Alles doet zeer Geen leven meer in mij Met jou was ik blij Maar mijn verdriet ruimt stilaan plaats voor woede Woede en onbegrip. Waarom? Waarom deed je mij dit aan? Waarom leef je in een wereld vol leugens? Waarom? En meteen komen er dan weer andere emoties boven Gisteren op stap geweest met mijn nicht en wat vrienden En dan laaien de gevoelens voor mijn engeltje weer op Gevoelens die ik soms naar de achtergrond verdring Maar die nooit zijn verdwenen of zullen verdwijnen Die ene onmogelijk liefde, die ik altijd graag zal zien Ik voel me zo klein Wanneer mag ik terug es gelukkig zijn?
Wat moet ik toch met mezelf beginnen? Alles lijkt zo leeg vanbinnen Mijn hart bevroren, alsof niks of niemand me nog kan bekoren Niet meer weten wat te denken of te voelen Is dat nu wat mensen met innerlijke leegte bedoelen?
Hoelang hou ik mezelf nog in bedwang Het voelt alsof jij macht over mij krijgt Je laat me twijfelen en maakt me bang Als je lief bent, als je dreigt
Ik wil zo graag met je praten. Jij wil het niet En ik voel me daardoor steeds meer verzwakt Het liefst zou ik jou weer zien Maar ik moet er tegenin gaan
Je zei dat ik de enige was voor jou Maar ik was niet de enige tegen wie je dit zei Gelukkig ontdekte ik het op tijd Maar je hebt me pijn gedaan Ergens wil ik je niet kwijt Maar toch moet ik je laten gaan
Het doet pijn iemand los te laten van wie je houdt en waarvan je dacht dat hij de ware was...
Gisteravond zat ik alleen... alleen op mijn kamer. Mijn verstand zegt dat ik je moet loslaten. Maar mijn gevoel zegt dat ik je achterna moet... De eeuwige tweestrijd! Maar ik kan je niet achterna... Je laat het me niet toe. En je deed me pijn, zo'n verschikkelijke pijn, met je koude, harde woorden. Ik wil het niet al deze pijn. Ik wil vechten, vechten om verder te gaan met mijn leven. Het gaat door... ik weet niet voor hoelang, maar het leven gaat door... ook zonder jou...
Overdag hou ik me zoveel mogelijk bezig, probeer zoveel mogelijk mijn gedachten te verzetten. Maar 's avonds .... pffft! De avonden zijn zo lang alleen. Ik krijg zo nu en dan wel bezoek en mensen over de vloer, maar het is toch anders nu hij er niet meer is. De gedachte dat hij zo ver weg zit en dan waarschijnlijk ook nog met iemand anders, zijn genoeg om weer traantjes te laten vloeien.
Stilte... maar toch hoor ik je stem Je stem die mijn hart zo fel raakte Je zei dat je me nooit meer alleen zou laten Weet je hoe gelukkig je me toen maakte? Ik hoefde niet te wenen, zei je Want niemand, maar dan ook niemand zou ons uit elkaar krijgen Je zou voor altijd bij me blijven Een leven zonder mij stelde niks voor Je wilde niet meer verder alleen Door mij kreeg je leven weer glans... Achteraf gebleken allemaal loze beloftes Ik begrijp het nog steeds niet Wat heb ik verkeerd gedaan??
Door onze tijd samen, ook al was die nog zo kort, Ben ik echt van je gaan houden Je zag me anders dan hoe anderen me zagen Gewoon omdat ik mezelf kon zijn bij jou De dingen die ik voelde, maakten me bang Bang om je te verliezen Maar jij gaf me zekerheid Jij liet mij me mooi en speciaal voelen Omdat je in me geloofde zoals ik was En als ik naar je keek, gaf je me het gevoel Dat ik diegene was waar jij voor bestond, Voor leefde, van hield,... Ik gaf je mijn tranen en mijn angst Ik zocht naar vertrouwen Maar ik vond een waarheid Die ik niet voor waarheid durfde te houden Een waarheid die mijn hart niet wilde aanvaarden Ik wilde ontkennen dat je me pijn deed Dat ik door jouw leugens de grip op mezelf verloor En me anders ben gaan gedragen Dat ik verdronk in de tranen die jij me gaf...
Langs de waterkant Stonden wij verstrengeld Geen angst om te vallen Mijn complete vertrouwen in jou
Uit het niets en met volle kracht Gooide je me in het water Je liet me schreeuwen en spartelen In een oceaan van verdriet
Je bleef even staan Draaide je om en liep weg Zonder dat je me een hand toereikte Om me aan de kant te trekken..
Vannacht kreeg ik bezoek van een goeie vriend en het was best gezellig samen. Ik had het nodig om er es tussenuit te zijn. We kennen mekaar sinds jaar en dag en we zijn zeer vertrouwd met mekaar. Iedereen heeft wel es nood aan affectie en lichamelijk contact, om het mooi uit te drukken... Maar toch dwalen mijn gedachten steeds weer af naar K. Waarom? Waarom? Het is de enigste vraag die door mijn hoofd blijft spoken. Waarom deed hij me dit aan? Waarom deed hij me zo'n pijn? Ik verdiende dit niet. Ik zou alles voor hem hebben gedaan. Ben ik dan zo naïef geweest, dat ik hem niet doorzag? Ik begrijp het niet. Zal het ook nooit begrijpen... Ik verdrink in mijn eigen emoties.
Eerder vandaag kreeg ik ook een vriend op de koffie, met wie ik vorig jaar een paar dates heb gehad. Een pracht van een kerel. Knap, lief & lekker... Het was best een gezellig weerzien. We hebben intussen allebei een serieuze relatie achter de rug... of wat een serieuze relatie had moeten worden. Dus hebben wel wat bijgepraat.
En ja, het is vakantie voor de kids en die zijn nu 2 weken bij me. Maar ook daar weer laaien de emoties op. We zouden met ons vieren samen 2 weken op reis gaan... In alles wat ik doe, hoor of zie, duikt hij op...
Alles is voorgoed gedaan Als jij er klaar voor bent 'k Heb aan je zijde gestaan Mijn God, ik heb je graag gekend
Ik blijf nu hier jij gaat naar daar En daar is niet zover van hier We spreken af, ik weet niet waar En daar ontmoeten we elkaar
Zonder jou tikt de klok even snel Maar de tijden veranderen wel Dus ik neem afscheid, jij moet nu gaan Weet dat je in men hart altijd blijft voortbestaan
Een klein stukje van een prachtig nummer van Clouseau. Het is vandaag precies 17 jaar geleden dat een vriend van me is overleden, maar ik denk nog zo vaak terug aan hem. Hij was een pracht van een kerel; zo eentje die je nu naar mijn gevoel niet meer vindt...
De vorige gedichten zette ik ook in zijn gastenboek. Weet niet eens of hij de moeite nam om ze te lezen. Vandaag zouden we samen met de kids op verlof vertrekken. Hij is echter vorige vrijdag al vertrokken. Ik besloot om vandaag nog één gedicht in zijn gastenboek te zetten...
Ik heb een masker opgezet en als mijn vrienden erom vragen, dan zeg ik dat het wel gaat alleen. De herinneringen verberg ik, alsof ik zo vergeten kan dat ik je mis, hoe koud het is en hoe leeg zo zonder jou hier om me heen.
Ik kan je niet laten gaan, al zeg en weet ik dat het beter is alleen en zonder jou. Want je hebt me zo'n pijn gedaan. Maar ik kan het gewoon niet aan. Ik mis je armen om me heen. Het is zo moeilijk te leven in een wereld zonder jou, want jij was mijn wereld. Mijn wereld die van vandaag op morgen is vergaan.
Ik heb bijna alles geprobeerd, alles om je te vergeten. Ik lees wat boeken, kijk tv, ga op stap, maar daar verandert ook niets mee. Ik voel je nog steeds, ik verlang en denk nog steeds aan jou.
Ik kan je niet laten gaan, al zeg en weet ik dat het beter is alleen en zonder jou. Want je hebt me zo'n pijn gedaan. Maar ik kan het gewoon niet aan. Ik mis je armen om me heen. Het is zo moeilijk te leven in een wereld zonder jou.
De tijd staat stil, de tijd die al mijn wonden zou moeten helen verloopt niet zonder jou.
Ik kan je niet laten gaan, al schreeuw ik tegen mezelf dat het beter is alleen en zonder jou. Ik kan het gewoon niet aan. Ik mis je armen om me heen en alles aan je waar ik zo van hou. Het is zo hard te leven in een wereld zonder jou...
Zul je het dan pas zien? Als het donker is op de weg En ik jou niet langer kan zien En mijn liefde voor jou steeds duidelijker wordt Wanneer de tranen die ik huil alles van mij laten zien Als ik niet meer makkelijk kan praten Zul jij het dan pas zien Zul jij het dan pas snappen Zul jij het dan pas weten Dat jij een deel van mij bent Dat ik alleen maar de helft ben Dat ik alleen niks voorstel Dat ik alleen niet veilig ben Dat ik alleen niet kan slapen Dat ik alleen niet wil wakker worden Dat ik alleen niet weg wil gaan Dat ik alleen niet thuis wil komen Dat ik alleen de weg niet weet Dat ik alleen overal verdwaal Dat ik alleen maar een klein meisje ben Een meisje gevangen in het duister Een bang meisje op zoek naar jou Jij die er altijd voor mij wezen zou!
Er hangen donkere wolken voor de zon. Ik kruip weg in een hoekje en denk aan hoe het begon. Tranen biggelen over mijn wangen, Het verdriet heeft me gevangen. "Wat deed ik verkeerd?" vraag ik me steeds weer af. "Is dit dan mijn verdiende straf?" Wanneer zal de zon weer gaan schijnen? Ik heb hem achter de wolken zien verdwijnen. Hoe kan ik deze donkere periode doorkomen? Had ik dit alles misschien kunnen voorkomen? Mijn mooie wereld spatte uit elkaar, Wist ik de antwoorden maar. Waar moet ik nu heen? Mijn veilige thuis verdween.
Je kijkt me aan met een koele blik Het is voorbij Je houdt niet meer van me Is het echt waar..? Stelde jouw liefde voor mij niks voor? En ik had helemaal niks door..
In jouw ooit zo mooie ogen zie ik alleen nog haat Alle eerlijkheid die ik ooit voor waar hield, wordt vervangen door een ijskoude blik Geen traan, geen snik
Je pakt je spullen Je verdwijnt uit mijn leven Je hebt niks uit te leggen Ik loop snel langs je heen zonder een woord te zeggen
Vrijdag 29 juni staat in mijn geheugen gegrift. K. maakt zich 's ochtends nog es kwaad omdat hij het beu is dat ik steeds weer over dat afspraakje begin en hem vraag me te bewijzen dat het niet is gebeurd. Ik weet het niet, maar volgens mij voelde hij dat ik zou kunnen bewijzen dat dat afspraakje er wel degelijk was geweest en is hij gewoon gevlucht. Want die ochtend zei hij dat ik geen last meer van hem zou hebben en gaf me zijn huissleutel af. Ik wist niet waar ik het had; kon geen woord meer zeggen. Ik? De perfectie? De ideale? Zijn ware met wie hij de rest van zijn leven wou delen? Ik bleef ineens en totaal onverwachts alleen achter. Ik begreep er niks van...
Een paar uur later kreeg ik een bericht van hem waarin hij me zei dat ik de waarheid wou en de waarheid kreeg en waarin hij toegaf dat dat afspraakje er wel degelijk was geweest. Maar dat dat er nu niet meer toe deed, want dat het voorgoed uit was tussen ons. Mijn wereld stortte in. Hoe kon dat nu? Waarom??
Ik had nog een paar chatgesprekken met hem, maar die waren vrij vijandig. Hij maakte me uit voor alles wat lelijk was. Ineens was ik diegene die niks kon verdragen; waar niet mee te leven viel; die zou gewild hebben dat hij zijn familie en vrienden voor me liet vallen... Iets wat ik noopit had gevraagd. Van vandaag op morgen was ik van de ware gedegradeerd tot een mens waar niet mee te leven viel...
Vandaag begin ik aan mijn nieuwe job als directie assitente in een bedrijf dat gespecialiseerd is in geldverwerkingsapparatuur, toegangscontrole en tijdsregistratie (vnl vanuit Nederland). Ik maak er kennis met de nieuwe collega's en heb al gauw door dat er daar heel wat werk aan de winkel is. Een dag zou er best 48 uren mogen tellen. Maar het is een nieuwe uitdaging, die ik met beide handen wil aannemen. Verder bieden we ook een dienstpakket aan aan zelfstandigen en kleine ondernemingen, in die zin dat wij hun administratieve rompslomp overnemen zodat zij zich met hun vak kunnen bezighouden.
Intussen verloopt alles privé nog prima, behalve dan het feit dat er een meisje is opgedoken die beweert een vrij onschuldig afspraakje te hebben gehad met K. Hij ontkent, maar ik geloof haar en daar valt al wel es een woord over. Hij is immers van mening dat ik niet van hem kan houden als ik hem niet vertrouw. Noem het vrouwelijke intuïtie, maar ik voelde gewoon dat zij gelijk had en wilde het gewoon uit zijn mond horen. Ik wilde dat hij me de waarheid vertelde. Meer niet. En dan had ik het voorval gelaten voor wat het was. Want voor de rest verliep alles prima. Hij had het hart van mijn kids al veroverd. We zouden op 16 juli samen met de kids op verlof vertrekken. Ik was nog altijd zijn ware, zijn ideale, diegene die de perfectie benaderde. Hij sprak zelfs over trouwen volgend jaar en misschien zelfs nog een kindje. Hij gaf me zo'n speciaal gevoel; een gevoel van liefde en geborgenheid. We spendeerden vooral door zijn werk nogal weinig tijd samen, maar daar zou weldra verandering in komen als hij van werk zou veranderen...
Vandaag is mijn laatste officiële werkdag in het BC. Ik heb er toch 2 jaar vertoefd en een zeer aangename tijd meegemaakt. Ik heb er veel mensen leren kennen, onder wie toch wel een aantal zeer aangename en amusante persoonlijkheden waarmee ik heel wat plezier heb beleefd. Vooral de middagpauzes waren soms hilarisch, soms pikant, maar eigenlijk zelden serieus... Hoe vaak hebben we niet geprobeerd om het 's middags es serieus te houden? Maar binnnen de kortste keren waren sex, relaties en pikante aanverwanten het gespreksonderwerp.
En ja, gezien ik in 2006 niet bepaald de 'heilige' had uitgehangen, was iedereen daar bij jullie nogal benieuwd naar mijn ervaringen. De vraag 'En hoe was je weekend?' veranderde al wel es in 'En? Sex gehad dit weekend? Met wie?' Haha.
Maar aangezien ik sinds februari P. moest vergeten en ik het daar absoluut niet makkelijk mee had, moest ik verder met mijn leven. Ik weet nog dat Nancy zei dat mijn hartje nog bij hem was. Maar life goes on en sinds begin februari had ik K. leren kennen en alles leek van een leien dakje te lopen. We hebben er nog mee gelachen dat het gewoon te goed ging om te blijven duren... en dat is intussen gebleken. En daar vertel ik jullie alles over in mijn volgende blogbericht...
Ik had jullie beloofd om jullie wat op de hoogte te houden van het reilen en zeilen in mijn leventje, gezien ik weldra het BC zal verlaten en ik dan de amusante en leuke gesprekken onder de middag zou moeten missen. Jullie haalden ooit aan dat ik beter een boek zou schrijven over mijn leven... hihi. Vandaar dat ik besloten heb om geregeld een blog te schrijven om jullie wat meer te vertellen. Ik probeer dit zeker wekelijks te doen. Zal nu wel eerst de schade van de afgelopen maanden moeten ophalen en wat vaker schrijven.
Ik heb dit bericht op een oudere datum gezet, omdat ik tot op heden en gedurende de laatste maanden nog niet de tijd heb gehad om veel te schrijven en te mailen en er intussen toch al heel wat is gebeurd. Voortaan zal ik hier mijn ervaringen en belevenissen noteren, zodat jullie het spoor niet bijster raken.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Maar toch dwalen mijn gedachten steeds weer af naar K. Waarom? Waarom? Het is de enigste vraag die door mijn hoofd blijft spoken. Waarom deed hij me dit aan? Waarom deed hij me zo'n pijn? Ik verdiende dit niet. Ik zou alles voor hem hebben gedaan. Ben ik dan zo naïef geweest, dat ik hem niet doorzag? Ik begrijp het niet. Zal het ook nooit begrijpen... Ik verdrink in mijn eigen emoties. 
Het was best een gezellig weerzien. We hebben intussen allebei een serieuze relatie achter de rug... of wat een serieuze relatie had moeten worden. Dus hebben wel wat bijgepraat.
