En daar stonden we dan. Wat nu? Samen gingen we een koffie drinken in het restaurant van het ziekenhuis. Mieke babbelde. Ze had schijnbaar al een heel scenario in haar hoofd. Uiterlijk zag ze er goed uit. Het was haar niet aan te zien dat ze dodelijk ziek was. Diezelfde dag hadden we contact met de palliatieve medewerkers van het AZ Maria Middelares. We bespraken documenten over de wilsbeschikking. Verder moesten we nog naar de apotheker want ook vandaag werd er gestart met de morfine medicatie die de pijn zou bestrijden. Mieke wou ook nog persoonlijk bij een aantal bekenden langsgaan om hen zelf het verdict te melden. Anderen contacteerde ze per telefoon. Wat een sterke vrouw! De volgende dag werden er nog plannen gemaakt. We zouden nog ….. want we gingen ervan uit dat het einde in de herfst zou liggen. Binnen de week stelde ze vast dat haar mobiliteit al een flinke deuk had gekregen. Tim vroeg haar wat ze nog eens graag zou lusten. Haar antwoord was een kaasfondue. Tim heeft dan alles in het werk gesteld om een restaurant te vinden die bereid was nog een fondue te serveren in deze periode. En met heel veel smaak heeft ze die fondue gegeten.

Wat een genoegen heeft ze geschept uit het feit dat ze de kleine Lina nog een fruitpapje heeft kunnen geven. Op 18 mei heeft ze noodgedwongen haar eigen bed gewisseld met een ziekenhuisbed. Voor ons was dit ook een zwaar moment. Fijne momenten beleefde ze toen ze nog een keer, mits ondersteuning, met haar twee oogappels naar de speeltuin kon. Het was toen 22 mei. Slechts 10 dagen na het verdikt. En telkens zei ze tegen mij: dit was dan ook de laatste keer dat....