Hoe moest het nu verder? Op 9 maart 2016 waren we bij de oncoloog. Hier werd besloten om opnieuw 4 zware chemo toe te passen. En er was wel haast bij. Volgende maandag zouden we reeds starten. De bijwerkingen waren niet min. Er was geen slechte en een goede week meer. Slechts twee slechte weken. En er kwamen steeds meer kwalen de kop op steken: netelroos, blaasontsteking, nierontsteking, … Van week tot week groeide de medicijnendoos aan. Maar er werden toch nog toekomstplannen gemaakt. Samen besloten we de dennenhaag, die de scheiding maakte met onze buren, te verwijderen en deze te vervangen door een houten schutting. Ik zou minder snoeiwerk hebben en het dus makkelijker hrbben zei Mieke. Altijd zorgen voor een ander. Op 9 mei 2016 was er weer een PET-scan gepland. Op 12 mei terug naar de oncoloog voor het bespreken van de PET-scan. Het verdikt was zwaar. De oncoloog sprak: “Neemt u plaats. Ik heb hier voor mij de foto van de scan. Het resultaat is niet goed. Het is zeer slecht.” Toen viel er een stilte. We namen mekaars hand vast en keken elkaar aan. Het was hard maar geen van ons beiden was verrast. De laatste acht weken was Marijke immers voortdurend ziek. Daarna ging de oncoloog verder:” Mevrouw, ik kan u helaas niet meer genezen. De laatste vier chemos hebben geen enkel effect meer gehad. De kanker is uitgezaaid over uw ganse lichaam. Ook uw botten zijn reeds aangetast. Het enige wat ik nog voor u kan doen is u pijnvrij proberen te houden en u het leven zo confortabel mogelijk proberen te maken”