Toen ik gisterenavond uit mijn douche stapte stelde ik vast dat mijn trouwring niet meer om mijn vinger zat. Toch een raar gevoel. Hij zit reeds meer dan 43 jaar rond die vinger. Mijn conclusie was dat hij in de coniferen was blijven hangen toen ik met mijn handen en armen binnenin de struiken aan het binden was. Alsof ik nog niet genoeg afgezien had. Mijn handen en armen staan vol schaafwondjes van die takjes. Maar Mieke gaf de moed niet op. Zij is gaan zoeken onder de coniferen. Niets gevonden. Dan maar enkele zakken met snoeihout terug leeggemaakt en bingo! Zo fier als een pauw kwam ze met mijn ring binnen! Vandaag hebben we onze 3 compostvaten leeggemaakt en het nog niet verteerd materiaal terug in de vaten gedaan. Het resultaat is dat wij nu meer dan 300 liter verteerde compost hebben.