Zoals beloofd ga ik een verhaal vertellen dat, mocht ik van vlees en bloed zijn, mijn gezicht vol rimpels zou trekken. Gelukkig ben ik uit sterk metaal gemaakt en moeten de Ekerenaars niet bezorgd opschrikken als ze naar me kijken.
In het Veltwijckpark woont een koppel eksters in een boom vlakbij het Veltwijckkasteel. Het koppel eksters heeft dit jaar drie flink uit de kluiten gewassen jongen. Ze voldoende eten geven houdt de ouders continu bezig. Het brengt hen geregeld binnenin het kasteel, door een openstaand raam. Het leidt naar een kamer met koekjes, zie je. Eksters zijn een beetje lui.
Op een dag was papa ekster een koek aan het stelen, toen plots de deur openging en enkele mensen het lokaal binnenkwamen. Papa ekster wist zich gelukkig snel te verstoppen. Wat hij hoorde vond hij erg vermakelijk. De koek werd snel in het nest afgeleverd en hij vloog meteen door naar mij. Ik ben namelijk een goede vriend van alle vogels. Dat komt door de beker die ik vast heb, zie je, en die zit altijd vol water en dat water proeft op miraculeuze wijze naar bier.
"Dag xxxx," zo begroet hij mij bij mijn geheime naam die geen mens weet, maar de dieren wel. "Dag vader ekster, heb je dorst? Kom maar drinken, er staat genoeg in."
"Nee hoor," zo zegt de ekster, "ik was zonet getuige van het meest vreemde verhaal dat ik ooit hoorde en ik wou het aan jou komen vertellen."
"Vertel," zo zeg ik, want ik smul van elk verhaal. Als je zoals ik stevig vasthangt aan een sokkel, dan vind je alle verhalen leuk.
Vader ekster vertelde over zijn rooftocht in het kasteel, en hoe hij bijna betrapt was. Maar toen ging hij verder met wat hij de mensen hoorde vertellen...
"We zijn goed op schema." Zo startte de eerste man zegt papa ekster me: "En niemand heeft het door." "We zijn begonnen met een schepen voor toerisme aan te duiden als eerste voorzichtige stap." Papa ekster zag hoe de andere man en vrouw bevestigend knikten. Ze waren met z'n drieën, twee mannen en een vrouw. "We hebben een gigantische stap genomen toen we de tram hebben tegengehouden. Dat was cruciaal."
"Ja," zei de dame in het gezelschap enthousiast, "de mensen hebben echt niet door dat we toen echt vooruit zijn gegaan in ons plan. Ze moesten eens weten!"
De eerste man, die een stralende grijns op het gezicht had, ging verder: "En nu zetten we stap drie, kasteelfeesten in een middeleeuws kader hier in het Veltwijckkasteel. Loopt dat vlot?"
De tweede man, wat ouder, nam nu het woord: "We gaan de Ekerse verenigingen vragen mee te doen. We hopen ze te overtuigen dat ze middeleeuwse kostuums aandoen, en, dat was een idee van de schepen van toerisme, ze middeleeuwse ambachten uit te laten voeren. Bijvoorbeeld potten bakken, koekskes bakken op een houtvuur, een zwijntje braden aan het spit. Dat soort dingen. We hopen dat er een paar zijn die zich met een zwaard op een paard hijsen, een schandpaal hier en daar, misschien een heksenverbranding of twee, of een heks die we in de kasteelvijver gooien."
"Een heks in de kasteelvijver gooien?" Hernam de eerste spreker.
"Ja," zei de dame in het gezelschap. Dat is van die film van Monty Python. Als een heks gestopt in een zak met stenen in water blijft drijven is ze een heks en moet je ze verbranden, maar dat is dan niet meer nodig want ze is al dood. Is ze geen heks dan verdrinkt ze en moet je ze ook niet verbranden."
"Boeiend," zei de man met de grijns. "En niemand heeft het door?"
"Nee," zei de oudere man. "Geen enkele adviesraad heeft tot hiertoe alarm geblazen. Iedereen denkt dat het om te lachen is."
"Zeer goed, perfect. We moeten goed ons doel voor ogen houden. De middeleeuwse kasteelfeesten worden een groot succes, dat is zeker. Mensen smullen van dit soort fantasietjes. Elke jongen wil stiekem de Rode Ridder zijn. Elk meisje een prinses. Dan volgt de volgende stap: na het buiten houden van de tram vorig jaar, verbannen we de fiets uit het straatbeeld. Daar verwacht ik veel tegenwind, dat moeten we kort in de kiem smoren. Ik voer al de nodige gesprekken om dat geregeld te krijgen. Dan komt de grote stap tweede helft 2015. We breken alle Ekerse wegen open. De mensen denken dat door de kracht van de verandering nu plots alle wegen worden heraangelegd. Flauwekul natuurlijk!" Barstte hij in luid lachen uit.
"We laten de wegen gewoon achter als vuile modderpoelen! Met het sloopmateriaal bouwen we een dikke muur rond het district. De benzinepompen gaan meteen dicht en we laten de mensen hun auto's voorttrekken door paarden, meteen gevolgd door het afsluiten van gas en elektriciteit. En dan zijn ze in onze macht!"
De ogen van de grijnzende man, zag papa ekster, gingen gloeien: "Dan delen we middeleeuwse kleren uit aan de inwoners, we installeren aan de ingangspoort ter hoogte van de Bist een ticketstand en Bokrijk Ekeren is een feit!" Alledrie lachten ze luid, een beetje schril, vond papa ekster.
"Ze zullen nogal zagen daar in het echte Bokrijk!" Riep de dame enthousiast! "Binnen het jaar praat niemand nog over Bokrijk, maar over Ekeren, waar de tijd echt is blijven stilstaan! Al die inkomsten vloeien allemaal naar hier en het echte Bokrijk is direct falliet"
Papa ekster kon toen zijn lach nog amper inhouden en is snel door het open raam weggevlucht. "En ekster?" Riep de dame nog: "Dat is een slecht voorteken. Dat brengt ongeluk!"
"Rustig," zei de grijnzende heer: "Niet teveel opgaan in het verhaal. Dat is zeker dat stom beest dat hier de koeken steelt. We moeten ons focussen op wie we als heks in de vijver gaan gooien..." Maar toen was papa ekster al te ver weg om de rest te horen.
Kijk, dat vind ik jammer. Nu weet ik nog altijd niet wie ze als heks gaan verbranden of verdrinken tijdens de Ekerse kasteelfeesten. Dat gaat verhalen geven op de woensdagmarkt, geloof me maar.
15-06-2014 om 17:02
geschreven door 't Bierpruverke
Tags:Ekeren, Bierpruver, Veltwijck, politiek
14-06-2014
Een sokkel op een pleintje
Voor de mensen die mij niet weten staan. Ik sta op een schone sokkel in Ekeren, omringd door een stukje groen gras, een haag, een boom, en ook veel
parkeerplaatsen. Hoewel de omgeving best wat groener mag, sta ik hier graag op dit kleine pleintje. Er is hier namelijk veel beweging: natuurlijk de buurtbewoners, die mij graag zien en ik zie hen heel graag. Maar er is ook een school vlakbij, en het lawaai en gelach van kinderen heeft mij altijd
bekoord. De bibliotheek ernaast brengt ook veel heen en weer geloop met zich mee. Er is de woensdagmarkt, mijn lievelingsdag in de week en is het feest in Ekeren dan komen ze vaak voorbij mijn sokkel: de carnavalsstoet die niet toevallig door De Bierpruvers wordt georganiseerd. Ik ben dan zo fier gelijk ne gieter. En niet te vergeten de dagen dat ik een schoon nieuw kostuum krijg, of als de Ganzenrijders passeren en ik santé roep, maar niemand
hoort het door het lawaai van de ruiters.
De Ekerenaars worden Bierpruvers genoemd. En ik ben 't Bierpruverke. Sommigen noemen mij Louieke Den Bierpruver en ik vind dat schattig, maar mijn
echte naam kent niemand en die hou ik voor mij alleen.
Ik sta graag waar ik sta, en het Kristus Koningplein is misschien een prestigieuzere plek. Maar zo'n groot plein is niets voor mij. Een Bierpruver is een
gewone mens. Wij drinken pinten, geen champagne, hoogstens cava. Wij gaan naar school te voet of met de fiets, of in een gewone auto, geen chique
bolide. En ik hou van lawaai van kindjes die naar school gaan en 's avonds door hun mama en papa worden opgehaald en die dan vertellen dat ze hebben gevoetbald op het speelplein. En ik hou van de woensdagmarkt waar foorkramers met veel lawaai en gelach de mensen verder helpen, een supermarkt waar achter de groentebakken niemand staat kan daar niet tegen op.
Veel beweging, veel gepraat, gelach en soms gehuil. Wegwandelen kan ik niet, ze hebben mij goed vastgezet op die sokkel. Soms zou ik omlaag willen springen en weglopen en misschien eens op verlof gaan naar de zee. Maar ik hoor hier veel: van de kinderen, de papa's en mama's, de foorkramers, de oude madammekes met grote sjakossen. En omdat niemand denkt dat ik kan horen, is dat heel interessant.
Ge zult wel zien.
14-06-2014 om 10:48
geschreven door 't Bierpruverke
Zoals beloofd ga ik een verhaal vertellen dat, mocht ik van vlees en bloed zijn, mijn gezicht vol rimpels zou trekken. Gelukkig ben ik uit sterk metaal gemaakt en moeten de Ekerenaars niet bezorgd opschrikken als ze naar me kijken.
