Wat was dat daar een schoon bedoening vanavond in het kasteeltje van burgemeester Guyot. 'Van wie?' zegt ze, awel, Hof De Bist. Waar vroeger de bomma koffie kwam drinken en pateekes eten terwijl de kleinkinderen in de speeltuin ravotten. Het kasteel ernaast. 'Aha,' zegt ge, 'dat Hof De Bist'. Het heeft in de steigers gestaan en de werken zijn eindelijk gedaan en nu is dat het cultuurcentrum van Ekeren.
Ik hoorde iemand zeggen dat de kale speciaal moest zeggen in zijn speech dat het heel laagdrempelig is. Hij heeft dat ook gedaan, 'goedenavond dames en heren, welkom in dit laagdrempelig cultuurcentrum.'
Nu, ik weet niet of ge al eens de trappen hebt geteld waar ge over moet vooraleer ge binnen zijt. Ik weet ook niet of ge eens de trappen hebt geteld eens ge binnen zijt vooraleer ge boven aankomt in de zaal !
Ik wel. Ik raad jullie allemaal aan er eens te gaan kijken en ook te tellen. Dan moet ge dat getal goed in uw hoofd houden (als ge alle sterren gaat tellen verliest ge ook vroeg of laat uwen tel) en dan moet ge, met een ernstig en afgestreken gezicht, tegen een imaginair of echt publiek zeggen: 'Dames en heren, ik ben blij dat Ekeren een laagdrempelig cultuur centrum heeft.' Ik ga erom wedden. Halverwege proest ge het uit. Dat is niet te doen. Die zin is niet af te maken.
Ge moet ook weten dat hij na die zin zei: 'Dit cultuurcentrum ligt overal middenin en is overal dichtbij.'
Nu ligt Hof De Bist op veel plaatsen, maar vooral overal erg ver vandaan en vooral middenin niets. Dat is schoon, dat is rustig, maar als ge wilt dat er mensen komen, dan is dichtbij beter dan ver weg. Ik raad u na de opdracht met de laagdrempeligheid aan naar buiten te stappen, om u heen te kijken, en dan, opnieuw met het gezicht in de plooi te zeggen: 'En dit cultuurcentrum ligt waarlijk in het centrum van de wereld en ligt dichtbij onze Ekerse woonkern.'
Opnieuw, ik beloof u, dat is onmogelijk.
En toch heeft de kale tijdens de plechtige opening zijn zin afgemaakt zonder in gieren uit te barsten.
Ik weet ook waarom.
Uuuuren, daaaagen, heeft hij zitten oefenen in het Veltwijckkasteel. 'Amai,' zult ge zeggen, 'weeral een kasteel. Is dat ne burgemeester of ne vorst ofzo?' Tja, (stilte).
Maar na dagen en uren oefenen, bleef hij halverwege de zin steken, minstens in een kuch die niet overging, meestal lag hij gierend van het lachen te rollen over de grond. Alles hebben ze geprobeerd: vertellen over Den Grooten Oorlog, saaie stukken voorlezen uit de septemberverklaring, passages voorlezen uit werk van Schopenhauer, kerkmuziek laten horen, zeggen dat hij de volgende verkiezingen gaat verliezen. Het hielp allemaal niets. 'Het gaat niet, het gaat niet,' hoorden we hem jammerend roepen door het open raam. 'Ge moogt doen wat ge wilt, ik krijg dat er niet uit. Hof De Bist is alles wat ge wilt, maar niet laagdrempelig. Het ligt overal, maar nergens dichtbij behalve bij een beek. Ik stop ermee, ik zeg gewoon welkom in Hof De Bist, en nu ga ik naar huis want het duurt wel even voor ik thuis ben.'
Paniek alom. Tot de wijze en wat oudere man van de ploeg zich herinnerde wat mémé vroeger altijd zei wanneer pépé niet bijkwam van het lachen: 'Pakt nen ajuin, snijdt 'em open en houdt 'em onder zijnen neus! Tzal rap gedaan zijn!'
'Ik weet het, mannen,' zei hij luidop. We hebben een ajuin nodig, we snijden hem open, en dan zal hij zeker niet lachen. Mémé wist dat al.'
En zo gebeurde. Een medewerkster werd uitgestuurd op zoek naar een grote ajuin vol met de ogen pijnigende sappen. En ja hoor, bij de volgende oefening, voltooide hij zonder enige lach of snik zijn speech, al stond hij de hele tijd met pijnlijk tranende ogen naar zijn kleine testpubliek te kijken.
'Ziet ge het,' riep de ouderdomsdeken van de ploeg. De ajuin is de oplossing.
En zo komt het dat, vanavond, voor 'le tout Eeckeren', de kalende man, zonder de minste grijns of lach, niet de minste hik of gniffel, laat staan enige rol over de grond, in alle ernst, juist met een bijzonder ernstig gezicht, wist te zeggen: 'Goedenavond, dames en heren, welkom in deze laagdrempelige cultuurtempel, gelegen in het centrum van de wereld en nabij iedereen en alleman.'
Wie goed heeft opgelet kon zien dat naast het blad met de speech een dikke ui lag, opengesneden, en pijnlijke dampen verspreidend.
24-09-2014 om 22:12
geschreven door 't Bierpruverke
14-09-2014
Den Bierpruver is boos
Den Bierpruver is boos.
Dat komt niet veel voor. Ik ben zoals ge weet van brons. En
brons is verdomd stevig. Daar krijgt ge geen rimpels in. Als ge me niet
gelooft, probeer het maar eens. Als ik boos ben, dan kan dat niet naar buiten.
Dan kookt mijn binnenste als de binnenkant van een vulkaan. En wat gebeurt er met een vulkaan waar
de magma niet uit kan ontsnappen... Die springt helemaal uit elkaar. Weg vulkaan. Weg alles wat eromheen staat, groeit, ligt of hangt. Het is beter dat ik niet boos ben. De gevolgen zijn niet te overzien
Elke Ekerenaar weet dat ik met hart en ziel hou van mijn
pleintje en mijn buurt. En mijn buurt houdt van mij en verzorgt mij goed. En
dat tonen de buurtbewoners bijvoorbeeld elk jaar door met de Bierpruverfeesten een fantastisch feest te organiseren met een geweldige rommelmarkt. De hele buurt zit dan gezellig buiten en heel Ekeren
en omstreken gaat dan op zoek naar leuke spulletjes voor een zacht prijsje. Het
is één van mijn hoogdagen in het jaar, de telkens terugkerende drukte van de
rommelmarkt.
Behalve dit jaar. Dit jaar staan er ineens vijf kramen op mijn
pleintje, maar geen ervan wordt bemand door mijn lieve buurtgenoten. Ze zijn
hoor ik niet meer welkom op het feest dat jaarlijks voor mij wordt
georganiseerd.
Er klonk vandaag leuke muziek. Het zonnetje was zoals hoort van de
partij. Mijn lieve meter Mia had zelfs een mooi kostuum voor mij gemaakt van
het koor Carmina en daar werd ik heel blij om want ik hou van feesten en bij
feesten hoort muziek. Maar ik was tegelijk verdrietig want mijn feest is het
feest van de buurt, en de buurt was vandaag welja, waar was de buurt? Ze
bleven binnen blijkbaar. Ik zag ze schuchter bewegen achter de ramen, maar niemand kwam
buiten. Ik deed teken naar de huizen waar ik zicht op heb, maar niemand kwam
buiten. Ik begreep het niet. Weg hun drukte en plezier, weg hun gelach en
gesjacher. En niemand die zich liet zien...
Toen hij het woord nam nadat ik was aangekleed werd het mij pas duidelijk. En toen werd ik ontzettend boos. Dat mannetje met kalend hoofd en zijn baardje
heeft de buurt dit jaar verboden feest te vieren. Blijkbaar zijn de mensen en
hun rommelmarkt te min en moet het buurtfeest veranderd worden in een chique bedoening
met proeverijen en hapjes en veel tierlala, want het moet allemaal in een nieuw
kleedje.
Wel, en mijn mensen dan? Wat met mijn lieve buurt? Het Bierpruverfeest
is verdomme hun feest, en niet van de kale met zijn baard! Hoe kan het zijn dat mijn buurt niet meer welkom is op
zijn eigen feest??!! Wie verzint nu zoiets! Ik begrijp heel goed dat mijn buren thuis bleven en niet kwamen proeven en happen en chique kwamen wezen op een feest dat niet van hen is!
Dat het kalende mannetje maar oplet. Ik heb veel vrienden
onder de vogels. Dat hij maar een hoed draagt als hij buiten komt, als hij niet
wil dat er straks een schone beloning op zijn hoofd valt. Kijk, daar is papa
ekster, ik zal hem eens vlug iets in het oor fluisteren.
14-09-2014 om 19:49
geschreven door 't Bierpruverke
06-09-2014
Doel 4
Beste lezer. Het is even geleden dat je hier iets van mij las, maar dat
kwam omdat enkele mensen naar mij toe waren gewandeld en hadden gezegd,
"Hé, zeg Bierpruver, wat schrijft gij daar allemaal. Dat kan toch niet
waar zijn. Dat is toch pure fantasie, man." Wel, lezer, dat heeft mij
gepakt. Want van een Bierpruver kunt ge zeggen dat hij teveel drinkt,
teveel feest, maar liegen? Nee, een Bierpruver liegt niet. Wat
aandikken, dat wel, maar echt liegen? Dat doen anderen. Maar
ondertussen heeft iedereen die het nieuws een beetje volgt, moeten
vaststellen dat ik gelijk heb, en dat de verhalen die mij bereiken ...
blijkbaar juist zijn. Ik kan ook maar zeggen wat ik hoor, hé. Vandaar dat ik een verhaal ga vertellen dat pas naar mij toe waaide met een zachte bries vanuit hartje stad. En het gaat zo:
Die ochtend in het stadhuis op de Grote Markt. "Dag ***. Kom binnen." "Dag Bart." "En, hoe zit het ermee in Ekeren?" "Euhm, hoe bedoel je? Waarom die vraag?" "Zie
je, ***, ik heb altijd gedacht dat je goed weet waar je mee bezig
bent. Dat je weliswaar een beetje saai bent, maar je doet geen zotte
dingen, zie je?" "Euhm, danku, Bart." "Maar de laatste tijd hoor ik hoe langer hoe vreemder verhalen over waar je allemaal mee bezig bent." "Waar ik mee bezig ben?" "Ja, waar jij mee bezig bent, en ik zou het appreciëren als je me niet de hele tijd herhaalt." De
burgemeester van de grootste stad van Vlaanderen, voorzitter van de
grootste Vlaamse partij en tegelijk de echte formateur van de federale
regeringsvorming, en de enige echte schaduwminister president van de
rijkste Belgische regio, keek met een bedenkelijk gezicht naar de
kalende man met baardje. "Waar was jij de nacht toen Doel 4 werd gesaboteerd?" "Euh, thuis zeker? TV kijken?" De
burgemeester-voorzitter-formateur-minister president keek scherp naar
de man voor hem die toch precies een beetje een vale kleur kreeg. "Heb je daar toevallig getuigen van, buiten je vrouw?" "Nee, Bart. Alleen moeder de vrouw." "Iemand heeft Doel 4 gesaboteerd, zodat het district Ekeren binnenkort zonder elektriciteit valt." "Ja, ik heb dat ook gehoord. Maar we vinden dat niet erg hoor, in Ekeren. We willen ons graag opofferen." "Ja,
kijk ***. Ik ga eerlijk zijn. We weten allemaal van je gekke idee
Ekeren tot een soort Bokrijk om te vormen en via de verkoop van
pannenkoeken en lokale biersoorten een toeristische toplocatie te
worden, en ik begrijp dat in Bokrijk geen elektriciteit hoort. Je ... idee ... is
totaal geschift, wat mij betreft, maar zie, hier op de Grote Markt
interesseert het ons geen barst wat jij daar doet zolang de mensen er
maar op ons stemmen." Even brak de bekende grijns het gezicht van de kalende man met baardje. "Maar
heel het land zonder elektriciteit zetten?!" De
voorzitter-burgemeester-minister president en schaduw formateur begon zowaar te roepen, wat geleden was van de avond van 14 oktober 2012. "Hoe zal ik het zeggen, is dat er niet wat over?!" De man met het baardje vond schijnbaar een pluisje op de linkermouw van zijn jasje en kreeg het blijkbaar niet weg. "Kijk mij aan als ik tegen u praat!" De man met het baardje schrok zichtbaar en keek naar een ver punt ergens rechtsboven het hoofd van de burgemeester. "Dit
is er over, ***, dat besef je toch wel? Als dit ooit bekend wordt, dan
kunnen we onze plannen Vlaanderen onafhankelijk te maken voor altijd
opbergen. We worden de risee, en dat is dan nog positief ingeschat." Het werd zo stil dat de tikkende klok aan de muur duidelijk hoorbaar werd. "Wat nu, burgemeester?" Hernam *** na een tijdje. "Wat
valt eraan te doen, niets zeker?" "Ik zou het appreciëren dat je vanaf nu
alles wat je van plan bent, wat dan ook, zelfs het verplaatsen van een
vuilbak in Ekeren, aan mij komt melden en dat je niets, maar dan ook
helemaal niets meer uitvoert zonder dat ik daarmee akkoord ben, heb je
dat begrepen?!" "Ja, meneer de burgemeester." "Maakt dat ge
buiten zijt, onnozelaar, en de volgende keer bind ik u vast aan Brabo
met een bordje: "Kieper een emmer met ijswater over mijn hoofd. Is dat duidelijk?" "Heel duidelijk, meneer de burgemeester. Dag meneer de burgemeester."
06-09-2014 om 12:01
geschreven door 't Bierpruverke
Tags:Ekeren
15-06-2014
Bokrijk
Zoals beloofd ga ik een verhaal vertellen dat, mocht ik van vlees en bloed zijn, mijn gezicht vol rimpels zou trekken. Gelukkig ben ik uit sterk metaal gemaakt en moeten de Ekerenaars niet bezorgd opschrikken als ze naar me kijken.
In het Veltwijckpark woont een koppel eksters in een boom vlakbij het Veltwijckkasteel. Het koppel eksters heeft dit jaar drie flink uit de kluiten gewassen jongen. Ze voldoende eten geven houdt de ouders continu bezig. Het brengt hen geregeld binnenin het kasteel, door een openstaand raam. Het leidt naar een kamer met koekjes, zie je. Eksters zijn een beetje lui.
Op een dag was papa ekster een koek aan het stelen, toen plots de deur openging en enkele mensen het lokaal binnenkwamen. Papa ekster wist zich gelukkig snel te verstoppen. Wat hij hoorde vond hij erg vermakelijk. De koek werd snel in het nest afgeleverd en hij vloog meteen door naar mij. Ik ben namelijk een goede vriend van alle vogels. Dat komt door de beker die ik vast heb, zie je, en die zit altijd vol water en dat water proeft op miraculeuze wijze naar bier.
"Dag xxxx," zo begroet hij mij bij mijn geheime naam die geen mens weet, maar de dieren wel. "Dag vader ekster, heb je dorst? Kom maar drinken, er staat genoeg in."
"Nee hoor," zo zegt de ekster, "ik was zonet getuige van het meest vreemde verhaal dat ik ooit hoorde en ik wou het aan jou komen vertellen."
"Vertel," zo zeg ik, want ik smul van elk verhaal. Als je zoals ik stevig vasthangt aan een sokkel, dan vind je alle verhalen leuk.
Vader ekster vertelde over zijn rooftocht in het kasteel, en hoe hij bijna betrapt was. Maar toen ging hij verder met wat hij de mensen hoorde vertellen...
"We zijn goed op schema." Zo startte de eerste man zegt papa ekster me: "En niemand heeft het door." "We zijn begonnen met een schepen voor toerisme aan te duiden als eerste voorzichtige stap." Papa ekster zag hoe de andere man en vrouw bevestigend knikten. Ze waren met z'n drieën, twee mannen en een vrouw. "We hebben een gigantische stap genomen toen we de tram hebben tegengehouden. Dat was cruciaal."
"Ja," zei de dame in het gezelschap enthousiast, "de mensen hebben echt niet door dat we toen echt vooruit zijn gegaan in ons plan. Ze moesten eens weten!"
De eerste man, die een stralende grijns op het gezicht had, ging verder: "En nu zetten we stap drie, kasteelfeesten in een middeleeuws kader hier in het Veltwijckkasteel. Loopt dat vlot?"
De tweede man, wat ouder, nam nu het woord: "We gaan de Ekerse verenigingen vragen mee te doen. We hopen ze te overtuigen dat ze middeleeuwse kostuums aandoen, en, dat was een idee van de schepen van toerisme, ze middeleeuwse ambachten uit te laten voeren. Bijvoorbeeld potten bakken, koekskes bakken op een houtvuur, een zwijntje braden aan het spit. Dat soort dingen. We hopen dat er een paar zijn die zich met een zwaard op een paard hijsen, een schandpaal hier en daar, misschien een heksenverbranding of twee, of een heks die we in de kasteelvijver gooien."
"Een heks in de kasteelvijver gooien?" Hernam de eerste spreker.
"Ja," zei de dame in het gezelschap. Dat is van die film van Monty Python. Als een heks gestopt in een zak met stenen in water blijft drijven is ze een heks en moet je ze verbranden, maar dat is dan niet meer nodig want ze is al dood. Is ze geen heks dan verdrinkt ze en moet je ze ook niet verbranden."
"Boeiend," zei de man met de grijns. "En niemand heeft het door?"
"Nee," zei de oudere man. "Geen enkele adviesraad heeft tot hiertoe alarm geblazen. Iedereen denkt dat het om te lachen is."
"Zeer goed, perfect. We moeten goed ons doel voor ogen houden. De middeleeuwse kasteelfeesten worden een groot succes, dat is zeker. Mensen smullen van dit soort fantasietjes. Elke jongen wil stiekem de Rode Ridder zijn. Elk meisje een prinses. Dan volgt de volgende stap: na het buiten houden van de tram vorig jaar, verbannen we de fiets uit het straatbeeld. Daar verwacht ik veel tegenwind, dat moeten we kort in de kiem smoren. Ik voer al de nodige gesprekken om dat geregeld te krijgen. Dan komt de grote stap tweede helft 2015. We breken alle Ekerse wegen open. De mensen denken dat door de kracht van de verandering nu plots alle wegen worden heraangelegd. Flauwekul natuurlijk!" Barstte hij in luid lachen uit.
"We laten de wegen gewoon achter als vuile modderpoelen! Met het sloopmateriaal bouwen we een dikke muur rond het district. De benzinepompen gaan meteen dicht en we laten de mensen hun auto's voorttrekken door paarden, meteen gevolgd door het afsluiten van gas en elektriciteit. En dan zijn ze in onze macht!"
De ogen van de grijnzende man, zag papa ekster, gingen gloeien: "Dan delen we middeleeuwse kleren uit aan de inwoners, we installeren aan de ingangspoort ter hoogte van de Bist een ticketstand en Bokrijk Ekeren is een feit!" Alledrie lachten ze luid, een beetje schril, vond papa ekster.
"Ze zullen nogal zagen daar in het echte Bokrijk!" Riep de dame enthousiast! "Binnen het jaar praat niemand nog over Bokrijk, maar over Ekeren, waar de tijd echt is blijven stilstaan! Al die inkomsten vloeien allemaal naar hier en het echte Bokrijk is direct falliet"
Papa ekster kon toen zijn lach nog amper inhouden en is snel door het open raam weggevlucht. "En ekster?" Riep de dame nog: "Dat is een slecht voorteken. Dat brengt ongeluk!"
"Rustig," zei de grijnzende heer: "Niet teveel opgaan in het verhaal. Dat is zeker dat stom beest dat hier de koeken steelt. We moeten ons focussen op wie we als heks in de vijver gaan gooien..." Maar toen was papa ekster al te ver weg om de rest te horen.
Kijk, dat vind ik jammer. Nu weet ik nog altijd niet wie ze als heks gaan verbranden of verdrinken tijdens de Ekerse kasteelfeesten. Dat gaat verhalen geven op de woensdagmarkt, geloof me maar.
15-06-2014 om 17:02
geschreven door 't Bierpruverke
Tags:Ekeren, Bierpruver, Veltwijck, politiek
14-06-2014
Een sokkel op een pleintje
Voor de mensen die mij niet weten staan. Ik sta op een schone sokkel in Ekeren, omringd door een stukje groen gras, een haag, een boom, en ook veel
parkeerplaatsen. Hoewel de omgeving best wat groener mag, sta ik hier graag op dit kleine pleintje. Er is hier namelijk veel beweging: natuurlijk de buurtbewoners, die mij graag zien en ik zie hen heel graag. Maar er is ook een school vlakbij, en het lawaai en gelach van kinderen heeft mij altijd
bekoord. De bibliotheek ernaast brengt ook veel heen en weer geloop met zich mee. Er is de woensdagmarkt, mijn lievelingsdag in de week en is het feest in Ekeren dan komen ze vaak voorbij mijn sokkel: de carnavalsstoet die niet toevallig door De Bierpruvers wordt georganiseerd. Ik ben dan zo fier gelijk ne gieter. En niet te vergeten de dagen dat ik een schoon nieuw kostuum krijg, of als de Ganzenrijders passeren en ik santé roep, maar niemand
hoort het door het lawaai van de ruiters.
De Ekerenaars worden Bierpruvers genoemd. En ik ben 't Bierpruverke. Sommigen noemen mij Louieke Den Bierpruver en ik vind dat schattig, maar mijn
echte naam kent niemand en die hou ik voor mij alleen.
Ik sta graag waar ik sta, en het Kristus Koningplein is misschien een prestigieuzere plek. Maar zo'n groot plein is niets voor mij. Een Bierpruver is een
gewone mens. Wij drinken pinten, geen champagne, hoogstens cava. Wij gaan naar school te voet of met de fiets, of in een gewone auto, geen chique
bolide. En ik hou van lawaai van kindjes die naar school gaan en 's avonds door hun mama en papa worden opgehaald en die dan vertellen dat ze hebben gevoetbald op het speelplein. En ik hou van de woensdagmarkt waar foorkramers met veel lawaai en gelach de mensen verder helpen, een supermarkt waar achter de groentebakken niemand staat kan daar niet tegen op.
Veel beweging, veel gepraat, gelach en soms gehuil. Wegwandelen kan ik niet, ze hebben mij goed vastgezet op die sokkel. Soms zou ik omlaag willen springen en weglopen en misschien eens op verlof gaan naar de zee. Maar ik hoor hier veel: van de kinderen, de papa's en mama's, de foorkramers, de oude madammekes met grote sjakossen. En omdat niemand denkt dat ik kan horen, is dat heel interessant.
Ge zult wel zien.
14-06-2014 om 10:48
geschreven door 't Bierpruverke
Zoals beloofd ga ik een verhaal vertellen dat, mocht ik van vlees en bloed zijn, mijn gezicht vol rimpels zou trekken. Gelukkig ben ik uit sterk metaal gemaakt en moeten de Ekerenaars niet bezorgd opschrikken als ze naar me kijken.
