Dit  verhaal begint met – moeten we zeggen – de meest gekke tweet die de Ekerse districtsvoorzitter tot nu toe op de wereld losliet: #gemra Antwerpen 25 agenten, districtsraad #Ekeren 0 agenten. Zelfde stad? #veiligheid

Wacht. Ik zal hem nog eens herhalen: #gemra Antwerpen 25 agenten, districtsraad #Ekeren 0 agenten. Zelfde stad? #veiligheid

Even terugspoelen. De districtsraad van maandag 26 januari leek eerst te verlopen zoals de mensen ondertussen gewoon zijn. Eerst een luik bestaande uit het intrekken van beslissingen die de Ekerse meerderheid vier maanden daarvoor zelf had genomen omdat ondertussen bleek dat ze niet werkten.

Dan een tweede luik met maatregelen van de stad die het district Ekeren nog wat bevoegdheden afnemen, al of niet in combinatie met facturen die de stad doorstuurt naar het district, u weet wel, de stad bezuinigt, op de kap van de Ekerenaar.

Als laatste gevolgd door een reeks vragen van de Ekerse oppositiepartijen die klagen dat de Ekerse meerderheid nog altijd niet is toegekomen aan de letter “T” in het woordenboek, de letter “T” van transparantie. U weet wel wat ik bedoel. Dat leidt altijd tot een woedeaanval van de districtsvoorzitter, die aan niets en niemand wil toegeven dat hij eigenlijk niets te zeggen heeft in Ekeren. De Vlaming klaagt dat Bart De Wever alles beslist in de federale en Vlaamse regering. Wel, in Ekeren is dat niet anders. Geen zieke boom wordt uitgedaan zonder dat Bart De Wever dat weet. Geen euro wordt gespendeerd aan een gat in het wegdek, zonder de goedkeuring van Zijne Hoogheid.

Maar … de 26^e januari was er toch iets anders dan anders… Na de zitting keuvelt de voorzitter graag nog even na met de N-VA schepenen en raadsleden. Plots klopt de voorzitter zich op het hoofd. Hij roept: “Wie weet waar ik nu aan denk, die mag mij een pint trakteren!”  De voorzitter bedient zich vaak van deze uitdaging. Niet tot grote vreugde van de leden, maar tot nu toe heeft niemand het ooit gewaagd de voorzitter hierover in te lichten.

De eerste hand gaat omhoog. “Dat het de schuld is van de sossen?”

“Ja! Nee!” Zegt de voorzitter geïrriteerd. “Natuurlijk is alles hun schuld, maar daar denk ik niet aan. Volgende!” Gaat hij verder: “Schiet op. Ik heb dorst!”

“Vergeten uw favoriete programma op te nemen? Ja Jan?” Vraagt de benjamin van de groep.

“Maar nee gij. Nee, nee. Ik zal een hint geven: Allé, kijk eens door het raam. Wat zien jullie?”

Iedereen rent naar het raam, maar buiten was het pikdonker en niemand zag iets. “Niets, voorzitter,” zo zegt de ouderdomsdeken. “Ik zie niets.”

“Voilà, dat is mijn punt!” Zo zegt de voorzitter, zich op de dijen kletsend. “In het Antwerpse stadhuis is het vanavond gemeenteraad. 25 agenten. Ik herhaal, 25 tot de tanden bewapende agenten met kogelvrije vesten, geweren en gevaarlijke gevechtshonden controleren iedereen die het stadhuis binnen wil. En dat is nodig! Het zit daar vol met gevaarlijke radicalen!”

Iedereen kijkt de voorzitter aan. Hier en daar met opengevallen mond. Stilte.

“En hier in Ekeren? Iemand?” Zo probeert de voorzitter.

De schepen voor toerisme doet een poging. “Is vanavond een journalist ontmaskerd als jihadist?”

“Spijtig,” zegt de voorzitter. “Jammer, maar niemand wint vanavond. Mijn punt is: wij hebben geen politie die ons tijdens de districtsraad verdedigt. Stel je voor dat iemand het districtshuis wil doen ontploffen. Er is niet eens een wijkagent die ons beschermt. Niemand. Het kasteel ligt zo diep in de bossen, dat het waarschijnlijk maanden duurt voor iemand hier komt kijken. Wat zou er met Ekeren gebeuren in de tussentijd? Het zou een ramp zijn.”

“Maar,” zo vraagt de ouderdomsdeken, “zouden we Bart De Wever niet kunnen vragen de wijkagent voor de deur te laten patrouilleren?”

“Al lang geprobeerd!” Onderbreekt de voorzitter hem. “Ik heb gesmeekt, zelfs aangeboden de wijkagent te betalen met districtsbudget, maar Bart De Wever geeft niet toe. De laatste reserves van de politie zijn ingezet voor een permanente bewaking van het stadhuis. Dit is echt heel erg voor Ekeren!”

De woorden van de voorzitter worden gevolgd door een lange stilte.

“Maar hoe kunnen wij hier iets aan doen? Hoe kunnen wij onze veiligheid verzekeren?” Zo roept de schepen voor toerisme met enige dramatiek in de stem. “Dit is zo erg! Wat kunnen we doen?”

Alsof hij hierop wachtte, breekt een grijns het gezicht van de voorzitter: “Ik heb gelukkig een plan! Ik heb voor iedereen een schop bij en op het voorplein van het kasteel ligt hout, hamers en nagels. Jullie drie,” wijzend naar een groepje raadsleden dat de hele discussie vanop afstand had gevolgd, “Breek de stenen brug af, en vervang die door een houten ophaalbrug met de planken die buiten liggen. Het steenpuin van de brug gebruiken jullie om een tweede defensieve linie te bouwen achter de slotgracht.”

“En jullie,” zich omdraaiend naar de anderen, “pak het breekijzer, breek de vloer open onder mijn voorzittersstoel, en graaf een schuilkelder, ik heb alles op een plan uitgetekend. We schermen daarna de schuilkelder af met een luik en zetten mijn stoel daarna erop. Niemand die dat ziet.”

“En wie gaat ons dan beveiligen? Er is nog altijd geen politieagent!” Zo kwam de ouderdomsdeken gevat tussen.

“Daar heb ik ook aan gedacht. Ik de raadzaal staan nog vlaggen voorzien van een flinke ijzeren punt. We betrekken om beurten de wacht. Wanneer we iets verdacht zien, geeft de wachter een afgesproken signaal, zodat we snel via het luik de schuilkelder in kunnen.”

“Grandioos,” zegt de schepen voor toerisme. “Wat een strak plan.”

Vier dagen en nachten lang klonk er vanuit het Veltwijckkasteel het geluid van ijzer op steen en vallend steenpuin. Langzaam kreeg een nieuwe houten brug vorm. Een nieuwe vestingwal verrees waar eens een mooi ijzeren hek het kasteel afschermde.

Na vier dagen naderde een inwoner de valbrug. Zijn identiteitskaart was vervallen en er moest dringend een nieuwe worden aangevraagd. Toen hij nietsvermoedend het kasteel naderde, weerklonk plots het geluid van een merel. De houten brug werd razendsnel opgetrokken en een schim rende gebukt naar het hoofdgebouw. Door de ramen heen klonken verschrikte geluiden, gevolgd door het schrapend geluid van een stoel, kort erna een bons, als van een houten luik op een stenen vloer.

En toen werd het muisstil.

De Ekerenaar wist niet goed wat doen, wachtte nog even, maar keerde toen om en slenterde terug door de dreef. Vanachter een raam gadeslagen door een wantrouwig glurend raadslid, scherpe stok in de hand. “Het is in orde,” fluisterde ze, “kom maar naar boven. Het was maar een verkenner.”

Een vreemd gekraai weerklonk en was voor de Ekerenaar nog net hoorbaar. De inwoner draaide zich weer om, maar hij zag nog altijd geen enkele beweging. Hij haalde schouders op. Een koude wind waaide door de dreef en bruine bladeren waaiden op. 

Bijlagen:
download (2).jpg (12.7 KB)   

“Godverdoemme hé! Godverdoemme! Godverdoemme! Godverdoemme!”

Die woensdagochtend daverde het Veltwijckkasteel op haar grondvesten, toen de voorzitter van het district Ekeren, vier luide vloeken slaakte. Het personeel, dat al meer ervaring had met de driftbuiten van de grote baas, zuchtte eens diep, ze keken elkaar aan, en iedereen zei tegelijk: “Het is de schuld van de socialisten.”

De voorzitter kwam luttele seconden later binnengestormd vragend waar de andere N-VA schepenen waren. Die hadden het kasteel ook voelen trillen en kwamen alvast aangerend om te horen welke de oorzaak was van deze woede uitbarsting.

“Is het de schuld van de sossen, voorzitter?” zo vroeg de ouderdomsdeken van de partij.

“Natuurlijk zijn het de sossen! Godverdoemme, duzend keer godverdoemme!” Herhaalde de voorzitter, een nieuwe aardbeving veroorzakend ter hoogte van het kasteel.

“Wat hebben ze nu weer gedaan?” Vroeg de ouderdomsdeken. Hij is de enige binnen de partij die af en toe nog een vraag stelt aan de Ekerse voorzitter.

“Ze delen een flyer uit op de woensdagmarkt, dat wij beslist hebben dat de woensdagmarkt in 2016 verhuist naar het Kristus Koningplein, en dat we de buurt en de markthandelaars niet betrokken hebben!”

Terwijl mevrouw de schepen, bevoegd voor foren en markten, plots met volle aandacht het plafond van het kasteel bestudeerde, antwoordde de ouderdomsdeken: “Maar wij hebben toch beslist dat de woensdagmarkt verhuist? Wij hebben toch amper iemand rond onze plannen gesproken en we weten toch dat de marktkramers verschrikkelijk boos zijn op ons omdat we geen overleg hebben gehouden?”

“Ja! Natuurlijk!” Riep de voorzitter. “Dat is helemaal waar! Maar waarom moeten die socialisten dat dan ook per se aan de grote klok hangen! Stel je voor dat de mensen het door hebben dat wij niets moeten hebben van inspraak. Waar staan we dan?” Zo riep de voorzitter.

“Euh. Tja. Misschien volgende keer toch met de mensen praten?” Zo stelde de ouderdomsdeken voor, met lichte trilling in de stem.

“Onnozelaar! Wat doet gij eigenlijk in de politiek, hier zie, ik zal eens twitteren dat het een bende leugenaars zijn! Tzal rap gedaan zijn!”

Waarna de virtuele twitter wereld even schudde toen volgende tweet verscheen: “Tis de schuld van de sossen! De opwarming van het klimaat! De file op de ring gisteren! De woensdagmarkt en mijn hoofdpijn! #Ekeren #hoofdpijn”

De schepen bevoegd voor foren en markten haastte zich snel de zaal uit. De ouderdomsdeken probeerde iets te zeggen, mompelde iets onverstaanbaars, en vroeg zich voor de honderdste keer af waarom hij met politiek was begonnen. 

28-01-2015 om 17:50 geschreven door 't Bierpruverke