Wat was dat daar een schoon bedoening vanavond in het kasteeltje van  burgemeester Guyot. 'Van wie?' zegt ze, awel, Hof De Bist. Waar vroeger de bomma koffie kwam drinken en pateekes eten terwijl de kleinkinderen in de speeltuin ravotten. Het kasteel ernaast. 'Aha,' zegt ge, 'dat Hof De Bist'. Het heeft in de steigers gestaan en de werken zijn eindelijk gedaan en nu is dat het cultuurcentrum van Ekeren. 

Ik hoorde iemand zeggen dat de kale speciaal moest zeggen in zijn speech dat het heel laagdrempelig is. Hij heeft dat ook gedaan, 'goedenavond dames en heren, welkom in dit laagdrempelig cultuurcentrum.'

Nu, ik weet niet of ge al eens de trappen hebt geteld waar ge over moet vooraleer ge binnen zijt. Ik weet ook niet of ge eens de trappen hebt geteld eens ge binnen zijt vooraleer ge boven aankomt in de zaal !

Ik wel. Ik raad jullie allemaal aan er eens te gaan kijken en ook te tellen. Dan moet ge dat getal goed in uw hoofd houden (als ge alle sterren gaat tellen verliest ge ook vroeg of laat uwen tel) en dan moet ge, met een ernstig en afgestreken gezicht, tegen een imaginair of echt publiek zeggen: 'Dames en heren, ik ben blij dat Ekeren een laagdrempelig cultuur centrum heeft.' Ik ga erom wedden. Halverwege proest ge het uit. Dat is niet te doen. Die zin is niet af te maken. 

Ge moet ook weten dat hij na die zin zei: 'Dit cultuurcentrum ligt overal middenin en is overal dichtbij.' 

Nu ligt Hof De Bist op veel plaatsen, maar vooral overal erg ver vandaan en vooral middenin niets. Dat is schoon, dat is rustig, maar als ge wilt dat er mensen komen, dan is dichtbij beter dan ver weg. Ik raad u na de opdracht met de laagdrempeligheid aan naar buiten te stappen, om u heen te kijken, en dan, opnieuw met het gezicht in de plooi te zeggen: 'En dit cultuurcentrum ligt waarlijk in het centrum van de wereld en ligt dichtbij onze Ekerse woonkern.'

Opnieuw, ik beloof u, dat is onmogelijk.

En toch heeft de kale tijdens de plechtige opening zijn zin afgemaakt zonder in gieren uit te barsten. 

Ik weet ook waarom. 

Uuuuren, daaaagen, heeft hij zitten oefenen in het Veltwijckkasteel. 'Amai,' zult ge zeggen, 'weeral een kasteel. Is dat ne burgemeester of ne vorst ofzo?' Tja, (stilte).

Maar na dagen en uren oefenen, bleef hij halverwege de zin steken, minstens in een kuch die niet overging, meestal lag hij gierend van het lachen te rollen over de grond. Alles hebben ze geprobeerd: vertellen over Den Grooten Oorlog, saaie stukken voorlezen uit de septemberverklaring, passages voorlezen uit werk van Schopenhauer, kerkmuziek laten horen, zeggen dat hij de volgende verkiezingen gaat verliezen. Het hielp allemaal niets. 'Het gaat niet, het gaat niet,' hoorden we hem jammerend roepen door het open raam. 'Ge moogt doen wat ge wilt, ik krijg dat er niet uit. Hof De Bist is alles wat ge wilt, maar niet laagdrempelig. Het ligt overal, maar nergens dichtbij behalve bij een beek. Ik stop ermee, ik zeg gewoon welkom in Hof De Bist, en nu ga ik naar huis want het duurt wel even voor ik thuis ben.'

Paniek alom. Tot de wijze en wat oudere man van de ploeg zich herinnerde wat mémé vroeger altijd zei wanneer pépé niet bijkwam van het lachen: 'Pakt nen ajuin, snijdt 'em open en houdt 'em onder zijnen neus! Tzal rap gedaan zijn!' 

'Ik weet het, mannen,' zei hij luidop. We hebben een ajuin nodig, we snijden hem open, en dan zal hij zeker niet lachen. Mémé wist dat al.'

En zo gebeurde. Een medewerkster werd uitgestuurd op zoek naar een grote ajuin vol met de ogen pijnigende sappen. En ja hoor, bij de volgende oefening, voltooide hij zonder enige lach of snik zijn speech, al stond hij de hele tijd met pijnlijk tranende ogen naar zijn kleine testpubliek te kijken.

'Ziet ge het,' riep de ouderdomsdeken van de ploeg. De ajuin is de oplossing.

En zo komt het dat, vanavond, voor 'le tout Eeckeren', de kalende man, zonder de minste grijns of lach, niet de minste hik of gniffel, laat staan enige rol over de grond, in alle ernst, juist met een bijzonder ernstig gezicht, wist te zeggen: 'Goedenavond, dames en heren, welkom in deze laagdrempelige cultuurtempel, gelegen in het centrum van de wereld en nabij iedereen en alleman.' 

Wie goed heeft opgelet kon zien dat naast het blad met de speech een dikke ui lag, opengesneden, en pijnlijke dampen verspreidend.