De grootste watervallen van de wereld bezoeken was echt wel een prachtdag op zich.  We begonnen onderaan in het parc en wandelde geleidelijk aan naar boven tot we het mooiste zicht kregen.  Tonnen water bulderden oorverdovend naar beneden ( er was een abnormaal hoog niveau door de masale regevnval van de laatste weken ) en je werd zuipenat; heerlijk !
We kregen de watervallen van alle kanten te zien en er waren loopbruggen voorzien waardoor je recht naar beneden kon kijken, echt de moeite waard.
En er was niet enkel natuurpracht maar ook heel veel mooie vlinders, slangen en vogels te bewonderen.

Lange kilometers woestenij passeerde onze wielen.  Overal waar je stopt spreken de mensen je aan met dezelfde drie vragen: De donde viene? Donde va? De donde son?  op dat laatste wordt altijd Belgica gezegd en telkens zeggen ze : aaaaaaah Belgica ( op den duur echt grappig hoe ze het op dezelde toon zeggen )  waarop wij vragen; que saves de Belgica?  waarop 99% antwoordt: Nada !
Wij vinden het raar maar ja zeg nu zelf, hoe dikwijls komt Chili of Argentinië bij ons op de TV?

Wij zijn in ieder geval tot in San Pedro geraakt en zijn door Valle de la Luna gereden die zeer de moeite waard was !  (foto's volgen)

 Alhoewel er een ongelofelijke sterrenhemel boven ons hoofd stond, zagen we s'nachts in de verte weerlichten.  Gelukkig geen druppel gevoeld maar s'morgens hing er wel ziltige mist. 
Eerst reden we door het Nationale parc om vervolgens weer op de grote baan uit te komen tussen de camions.  Zodra we konden, namen we routa 1 naar Taltal; een mooi vissersdorp met mmm lekkere verse vis.
Met een dikke buik namen we een korte siesta onder de palmbomen van het parc en bolden we daarna pas verder.  Rond Paposa is de kustlijn ruiger en ook de zee; giga golven storten zich op de rotsen en moedige surfers wagen hun kans.  Wij klefferde op de rotsen tussen de zeesterren en de anemonen.  Onze voeten legden we uiteindelijk te rusten tussen de cactussen met zicht op zee.

Voor we Bahia Inglesa verlieten zijn we eerst nog wat gaan zonnekloppen op het strand tot het te heet werd. Daarna een terrasje gedaan in Caldera en een lekker Dorade gegeten. 
Op de moto viel het best mee om in de zon te rijden want de zeebries was lekker fris.  De Chileense kust is eigenlijk wel mooier dan de Argentijnse omdat er vele rotsen en bergen zijn. 
In Chanaral verlieten we de routa 5 (Panamericana) en namen een ripio naar Nationaal Parc; Pan de Azucar.
Op een strand tussen de rotsen hielden we halt om de tent op te slaan.  Tegen de avond deden we een kleine wandeling en zagen we gieren, krabben en zeeleeuwen maar die laatste waren net iets te ver om te fotograferen. 
Gezellig met z'n tweetjes genoten we van de branding bij zonsondergang....

Zonsopgang op de Salar, het is een mooi zicht! We ademde wolkjes uit en trokken onze dikke wanten aan. Sputterend kwamen onze rossen op gang en reden we door een bizar maanlandschap met gigantische duinen van alle kleuren.  Onze camera stond niet veel stil ;-)
Na een 75 km kwamen we in de tegenovergestelde richting een eenzame fietser tegen: Martin
Beladen met vele flessen water kroop hij omhoog.  We wish you good luck martin and hope you can go to Antoniofagasta de la sierra en do what we wanted to do !
Het laatste stuk naar Copiapo ging heel wat vlotter en na de zoveelste mijn te zijn gepasseerd waren we blij om eens te kunnen stoppen. 
We hielden ons echter bij het plan en reden na de break door naar de kust tot in Bahia Inglesa. 
Ons hotteletje ligt vlak aan de baai en wat is het zalig om de zee te ruiken en met onze blote voeten op het strand te wandelen.  Geen groenten uit blik met tonijn en zakjes puree maar heerlijke vis deze keer mjam mjam

s'morgens vroeg opgestaan om niet te veel in de hitte te moeten rijden, bleek totaal overbodig te zijn!
Wolken en koude wind stond op het menu samen met vele km stijgen.
Onderweg stopte el jefe voor een plasje en werd verpletterd door haar eigen moto (dikke blauwe plek) maar bleek een hard kop te hebben waar zelfs het stuur scheef van staat !
De temperatuur bleef zakken tot aan een lutte -1,5° graad en plots kwam er sneeuw langst de weg. Voor we het goed besefte, reden we in het compleet winterdecor.
De pret bleef duren tot aan de Paso San Francisco 4725m hoog en dan stopte de asfaltbaan en ook de sneeuw...maar de zon was terug
De grootste en mooiste vulkanen (Ojos del salado) kregen we niet te zien maar de kleinere waren ook wel ferm. 
Langzaam zakte we langst Laguna Verde en zagen we weer slecht weer hangen.
Eerst een lange hagelbui op onze knikker en dan regen, regen, regen tot aan de grenspost van Chili, gelegen naast Salar Maricunga.  Met nog 173 km voor de boeg zagen we het niet meer zitten en kregen een zetel aangeboden in het verpleegkamertje van de grenspost tussen de flessen zuurstof en pampers, zo tof.
We waren nat tot op ons vel. We bleken die dag de enige te zijn die pas hadden overgestoken.

Bij het ochtendgloren braken we ons wildtentenkamp op en zette koers richting Aimogasta.  Onderweg zagen we geen piep van de Salar maar wel kilometers olijfbomen.  Niet veel later kruisten we een Duits koppel Elisabeth en Rupert die hun reis maken met een KTM 650. Zij zetten koers naar Iguazu. Volgens hun zouden we morgen een 50 km slechte ripio te verwerken krijgen...slik
De vochtige groene bergen rondom Tucuman zijn verdwenen, alles is weer dor en droog.  De moto geeft 32 graden buiten temp aan, puf puf
Na ons middagmaal in Tinogasta beten we nog even door en reden verder tot in Fiambala.  We laten de mooie termas voor wat ze zijn en verkiezen een koude douche in een hospedaje

Morgen vertrekken we vroeg met vele flessen cola met benzine, extra proviant en water want vanaf hier is er geen dorp meer tot aan de kant van chili, zo'n kleine 500 km verder !
We zullen de etappe naar Chili in 2 dagen afleggen want de helft van de baan is ripio en er moeten vele km geklommen en afgedaald worden.

Het eerste gedeelte was druk op de geasfalteerde wegen maar eenmaal we rechts afsloegen richting Andalgala en waande ons even terug op de Careterra Austral; groene tropische bossen en een kleine weg.  Deze kroop helemaal omhoog en voor we het wisten zaten we boven de wolken, wat een prachtig zicht. 
Na enkele kleine dorpen te hebben doorgekruist, reden we weer in niemandsland en daalden we af via een andere pas.  Een heel ander zicht deze keer; rotsen en cactussen tot in Andalgala.  in deze stad informeerde we ons naar de volgende baan en kregen te horen dat deze voor enkel 4x4 bestemd was omdat er meerdere keren een rivier doorkruist moet worden en de weg er slecht bij ligt, ok.  We hadden onze les wel geleerd in Bolivië en dus namen we de asfaltbaan richting Aimogasta ipv Belen.  50 km verder verlieten we de weg en bolden een uitgedroogd beekje in om te overnachten.