De tent stond opgesteld tussen een kabbelend beekje en de zee alwaar dolfijnen tegen het strand kwamen jagen op vis.  Alhoewel het zicht fantatisch was, bleek het een luidruchtige nacht te zijn met weinig slaap voor el cmdt.
De ochtendstond gaf bakken regen in de mond en van armoe schuilden we in het toerisme-infokotje tot we de boot op konden.  De oversteek naar Castro koste voor 2 personen en 2 moto's 67000 pesos en duurde 7u30.   Gelukkig was het weer gekalmeerd toen we zee gingen varen en konden we zelfs genieten van zwemmende (vliegende) pinquins en mooie eilanden.
Chiloe is het tweede grootste eiland van zuid-amerika en heeft vele unieke vissersdorpen die op palen zijn gebouwd.  Verder is het heel rijk aan grote ongerepte natuur en wildernis.

Er was geen wolk te bespeuren aan de hemel en dat is hier zeer uitzonderlijk !
Voor we in Chaiten toekwamen, verlieten we de weg naar Termas de Amarillo en kwamen onderweg een koppel canadezen tegen met de moto, eindelijk eens een andere vrouw op twee wielen ! Zij gingen hetzelfde doen als ons maar dan in omgekeerde volgorde.
De thermen liggen tussen de groene bergen en het warmwater is een zwembad groot.  Het duurde niet lang of we lieten ons glijden in het hete water, zaaaaaaaalig ! 
Deze thermen waren maar 3000 pesos pp en er is een camping aan verbonden, echte aanrader.
Daarna vetrokkene naar El Chaiten; in mei 2008 barste de vulkaan achter het dropje uit en liet daarbij een een rivier door de dijken breken.  Als gevolg hiervan werd de helft van het dorp weggepoeld door de modder.  Vandaag de dag lijkt chaiten een spookstad met verlaten huizen maar schijn bedriegt.  Een 400 tal mensen weigerden hun dorp te verlaten en proberen er nieuw leven in te blazen.   De vulkaan is trouwens nog steeds aktief en kan zelfs bezocht worden via het parc Pumalin.

Terwijl we 's morgens bij de warme bakker stonden begon het alweer te regen en moeten we inventief omgaan met de flora... gewoon een bladje plukken langst de kant van de weg om te gebruiken als paraplu
Het slecht weer duurde maar even en op onze weg passeerde we kleine dorpjes zoals Villa Vanguardia en Villa St Lucia.  Even later torende een grote gletjser boven de bossen uit: Glaciar Yelcho.
Aan de brug van het gelijknamend meer hielden we halt om de tent op te slaan en om te genieten van al deze prachtige natuur.

Na weerom een aantal uur tussen de beboste heuvels gereden te hebben passeerden we een kleine hut waar de mensen hun hand omhoog staken en wuifden.
We dachten waarom zouden we de nacht hier niet doorbrengen...
Het bleek een jong gezin te zijn met drie kinderen.  in het kleine huisje brande de houtkachel, we mochten de tent zetten waar we wilden.  Met Jose en zijn zoon Filipe deden we een wandeling in het dichtbegroeide bos naar een kleine laguna.
We zagen een roodborstje zo groot als een merel met de staart van een winterkoning en verstonden waar het luide kabaal vandaan kwam, dat we al dagenlang hoorde.  Nadien dronken we nog de gebruikelijke maté met de familie en vertelden over elkaars leven.
's nachts begon het jammerlijk genoeg weer te regenen.

Na de onderhoudswerken aan de moto's en een belletje naar huis zijn we doorgereden naar Puerto Aisen.  Deze "haven" had niks bijzonder en we reden dan maar door tot we aan zijwegje zagen met lago... We hadden het meertje voor ons alleen samen met een horde muggen jippie !!  's morgens werden we wakker van de vele vogels die in de bergen met bossen huizen.  Eén vogel maakte hels kabaal, tot heel dicht aan onze tent maar we kregen den duvel niet te zien...

Tentje opgedoekt en terug de ripio op tot in Cerro Castillo alwaar de valleien steeds groter werden. Onderweg zagen we de gevolgen van een botsidentje... takelen ? nee gij, gewoon de auto laten liggen en de banden recuperen!  Na castillo staken we een col over en lieten de besneeuwde bergen achter ons.
Tropische bossen maakten plaats voor groene weiden, geurende bloemen en stekende dazen maar eens doorzoeven op de asfalt was een aangename afwisseling. 
In Coihaique goten we de tank vol en vonden we een camping in het dennenbos bij de familie flodder





zicht op de vallei van Cerro Castillo



Bloemen voor mijn moeke die weer een operatie moest ondergaan; VEEL STERKTE !

Na het ochtendmaal was het zwoegen door de slechte ripio en op een stuk met los zand werden we losjes ingehaald door een paar Adventure's zonder bagage. Even verderop kwamen we aan in Puerto Tranquillo alwaar ook de bende BMW'ers in een restaurant leken te vertoeven.  Geen van deze  Engelse "heren" vond het nodig om goeidag te zeggen en aan de overkant zagen we hun "supportcar" staan met daarin, jawel, 2 reserve 1200'ers voor in geval ze op hun bek gaan.  Er bestaan dus wel degelijk 2 soorten travelmotards en bij deze horen we gelukkig niet.
Enfin, even rondgevraagd tot we een bootje konden delen met een paar chilenen om de "marmeren eilanden" te gaan bewonderen.  5000 pesos pp voor 1u30.  Hun het meer op en een halfuurtje later dobberden we langst de eilanden.  Het is sterk te betwijfelen of ze wel uit marmer bestaan want de onderkant wordt aangetast door het water.  Het zicht was indrukwekkend en zeker als we met de bootjes rakelings in de grotjes vaarden.

Na het boottochtje reden we nog wat verder en sloegen af naar Pt Murta.  Bij het informatie-kotje kregen we te horen dat er een rodeo was, mmm tof !  Even later parkeerden we onze stalen rossen tussen de echte paarden en gingen een kijkje nemen op de banken van de tribune.
De ruiters (per 2) krijgen in de arena een jonge stier die ze eerst 3 kleine toertjes tussen vlaggetjes moeten laten maken en dan 2 grote halve toeren.  De stier wordt tussen de 2 paarden gekneld waarbij de borst van één paard haaks moet gehouden worden tegen de schouder van de stier.  Klinkt eenvoudig maar het zag er heel moeilijk uit en iedereen was uitgeput na die paar rondjes, ook de stier die soms neerviel en niet meer wou opstaan.  Gelukkig was het een vredelievend spel dat integenstelling tot de arenas in spanje.

In Cochrane scheen volop de zon en we profiteerde ervan om de moto's even na te kijken, ketting te kuisen en te constateren dat de reservefles met bezine volledig uitgelopen was in de topkoffer van el jefe... zucht  Al wat er in zat dreef er letterlijk in en al wat van plastiek of lijm was, moest eraan geloven.
Alles werd uitgestald en voorbijgangers vroegen of we een uitverkoop hielden
Tegen de middag rustig vertrokken op de caretera die naast de rivier liep.
In Pt Bertrand zijn we even gestopt om het meer te bewonderen met zijn azuurblauwe kleur.  De weg werd slechter (veel diepe putten tussen los grof grind) en een voorbijrijdende motard durfde zelfs zijn stuur niet lossen om "hello" te zeggen, pff het watje ! We moesten efkes zoeken maar vonden toch rond 18 u een wildkampeerplekje aan het water. Het was een rustige dag met veel zon en dat deed deugd na de voorbije waterellende...


kayakers op waterval einde lago bertrand



pt Bertrand



lago tranquillo



hoezo overbelanden ?



tot nu noe is er nog niks afgevallen ...

De terugweg naar Cochrane verliep eerst droog daarna nat, weeral ! Nu konden we wat meer foto's nemen in het stuk waar het vorige keer onmogelijk was.  De baan is steeds ripio maar in goede staat vergeleken met de klXXX routa 40.  Eén ding weten we wel, als ze werken aan de baan dan is deze slechter als voordien.  Ook hier wat het weer opgepassen geblazen aan een grondverzakking en aan nat mul zand dat als weg moest fungeren...
De ripio wisselde steeds af van grind, modder, stenen en dit terwijl het aanhoudend bleef regen met haarspeldbochten, rotsbrokken en putten waar u tegen kan zeggen...
Sommige cowboys met hun 4x4 zoeven ons voorbij en één hiervan stak ne kilometer verder in de gracht met zijne blinkende bak, hahaha prutser ! 
Onze lichten waren uit na deze lange vermoeiende dag. 
Morgen gaan we noordwaarst richting Puerto Tranquilo.

Ongelofelijk maar waar, s' morgens is er geen regen maar de wolken voorspellen niet veel goeds.  Snel wegwezen zodat we 55 km verderop de overzetboot kunnen nemen naar het laatste bewoond stukje Chili.  De bossen zijn hier subtropisch en daarachter toren grote bergen uit met besneeuwde toppen.  Water van deze gletsjers donderen naar beneden in vele prachtige watervallen. Er zijn er zoveel dat je ophoudt met ze te fotograferen...
Het piepkleine haventje Pt Yungay bestaande uit 1 cafetaria zorgt de veerboot 3x daags voor een gratische overzet naar de overkant over de Estera Mitchell.
Het laatste stuk naar O'Higgings (105 km) is soms indrukwekkend met stijle cols naast diepe afgronden waarin een rivier kolkt.  Geen ruimte voor een vergissing want er staan geen afsluitingen.  Na ongeveer een uurtje rijden kwam de regen naar beneden... met bakken !
Geen film of foto meer, rijden of verzuipen !
Moe, koud en nat tot op een bloot vel, komen we aan in het laatste dorpje Villa O'Higgings.
Na lekker stoofvlees met puree naar binnen te hebben gewerkt terwijl al onze kleren te drogen lagen voor de houtkachel, konden we toch nog een korte wandeling maken door het dorp. Veel is er niet te zien want het is een zakdoek groot maar toch heeft het zijn charme.  Je ziet duidelijk dat het massatoerisme hier (nog) geen verandering heeft teweeg gebracht. Paarden lopen hier los door de straten en wieken het gras in ieders tuin.

De caretera Austral neemt ons verder tussen groene velden, bossen, gigantische meren en magische bergen. We rijden niet alleen naar het zuiden, vele fietsers volgen dezelfde weg om in het dorpje Villa O'Higgings de bootoversteek te maken naar het Argentijnse vaste land richting El Chalten. ( niet mogelijk met auto of moto )
Wij slaan na ongeveer 100 km rechtsaf terwijl het begint te regenen en banen onze weg verder richting Caleta Tortel.  Dit dorpje staat volledig op houten palen en was vroeger enkel bereikbaar per boot.  Soppe nat komen we aan en nemen een hostelletje met uitzicht op de baai.  Het duurde pas tot laat op de avond dat het eindelijk ophield met regenen en we een wandeling konden maken op de houten loopbruggen.  Overal riepen salamanders op hun soortgenoten terwijl het donker werd.

Na nog een nachtje wildkamperen naast de ripio reden we via een breder wordende vallei  verder naar Cochrane.  Dit is de westkant van de Andes en alles is hier groen integenstelling tot de dorre pampas.  De lucht zit vol dikke wolken en vanaf nu mogen we regelmatig regen verwachten...
Plots cirkelden er een tros condors boven onze hoofden en we moesten toeteren voor de overstekende guanacos.
Even verderop stuiten we op de Carretera Austral die niet breder bleek te zijn dan het wegje dat we volgden, tof !  Een grote canon met blauw water liep naast de weg tot aan Cochrane.
Cochrane is een niet-toeristisch armtierig dorpje.  Overal roken de schouwen want er wordt enkel gestookt met hout.  De huisjes zijn piepklein en bestaan uit hout met enkel glas, this is the place to be !
het is hier zo mooi dat we waarschijnlijk de caretera austral gaan volgen tot in het diepste punt ( ongeveer 240 km )
Van Cochrane gaan we dus verder naar Caleta Tortel ( dorp volledig bestaande uit hout boven het water en zonder straten ) en dan nemen we in Purto Yungay de ferry naar de rest van de caretera tot aan Villa O'Higgins alwaar de weg stopt.  Vandaar moeten we dan terugkeren en de reis verder zetten...

Tegen de ochtend was de wind weg en konden we verder rijden.  We namen een klein baantje ( routa 41) die naar paso Roballos loopt alwaar we grens konden oversteken.  Eerst was de weg e wat zanderig maar dan reden we de vallei in Lago Ghio en werd de baan wat rotsachtig.  Voor het eerst reden we moedersziel alleen en genoten van de prachtige ongerepte natuur.  Raar maar waar dit was het mooiste baantje tot nu toe! 
Alhoewel de donderwolken boven de bergen dreigend leken, viel er geen regen ( nog niet )
De grensovergang was origineel; een klein gebouw, omringt door honderde schapen en guanaco's.  Van gans de dag maar 6 wagens gezien, super !
Even na de grens begon het weer te verslechteren want de wind was weer daar.  We hielden het voor bekeken en zette de tent neer naast de weg met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen.

Veel ripio voor ons en slecht weer in bergen van PN Perito Moreno, lieten er ons toe beslissen het PN niet te gaan bezoeken en rechtdoor te rijden naar het gehucht Caracoles.
De ripio was slechter dan we ooit hadden gehad, om zoveel km een wegomlegging voor de nieuwe routa 40 (asfalt) en voorbij vliegende stenen van tegenliggers. 
Na 210 km ripio kwamen we moe aan in Caracoles dat nog minder dan een gehucht was en amper 10 huizen bestond.  Het volgend dorp ligt 110 km verder en dan nog eens uit de richting..
En als dat nog niet genoeg was, stak de wind nog eens op. We zochten dan maar dekking bij een werf van de wegarbeiders die hier door de grote afzondering gedurende 45 dagen continu werken en daarna 11 dagen vrijaf hebben.  Tent opgeslaan tussen nen afgedankt container en metaalafval maar de zwamworstjes met puree en blikje groentjes smaken super !

Kevin was een amerikaan die we de dag ervoor hadden leren kennen en die eveneens met de moto onderweg is. Hij rijdt al 18 maanden rond en liep een hele dag te kauwen op een wit stuk brood.  Zijn tenen kwamen door zijn schoenen en zijn moto zag er al even gehavend uit. wat een kerel, alles om te reizen...
s'morgens nam hij een foto van ons beide en zeiden vaarwel.  De weg was eerst asfalt en dan ripio.  Onderweg weer een bende salonmotards gezien en drie brazilianen die ongeveer 500 km ripio voor de boeg hadden, enfin.  De kampplaats was op een uitgedroogde poel, vlak aan Lago Cardiel met zicht op nomansland

Vroeg opgestaan en vertrokken naar de Fitz Roy. In het bos zagen we een familie spechten met rode kuif eten zoeken en geven aan het jong ( type woody wood pecker )
Via het meer Lago Capri, Rio blanco en een stijle klim naar laguno de los tres, 4 uur zwoegen tot aan het zicht op de ijzige fitz roy.
Fitz Roy is één van de koudste en grilligste berg van zuid-amerika, juist daarnaast ligt de bekende Cerro Torre.
Er waren momenteel geen expeditie's bezig.  Het zotte ras klimmers van de jaren 90 blijkt volledig uitgestorven te zijn.
Al de heren die na ons naar boven kwamen waren er aan voor de moeite want het begon te regenen.

Morgen beginnen we aan het echte ruige werk via de routa 40 Argentinië en carretera Austral Chili. Honderden ripio voor de boeg en vanaf nu weinig tankstations en internet!
Geplande route is;
Tres Lagos
Gdor Gregores
Nationaal parc Perito Moreno (niet de gletsjer)
Bajo Caracoles
grens over met chili
Cochrane of nog lager Purto Yungay
verder naar het noorden richting Chaiten (chili)
We verlaten de toeristische trekpleisters en gaan het onbekende tegemoet...

El comandante

De wind was alom weer aanwezig en deze keer was hij ijskoud.  De besneeuwde bergtoppen deden de wind vergeten en het waren mooie km'ers tot aan El Chalten.  20 jaar geleden stonden er amper 3 huizen en nu is het uitgegroeid tot een klein dorp met shops, hotels, hostels, internetcafe's en pizzerias.  Het dorp heeft oa drie campings, één voor de klimmers die hier dagen tot een maand kunnen zitten wachten tot het weer goed genoeg is om de bergen in te gaan, en 2 andere voor de trekkers.  Wij hebben de tent opgezet in El Refugio en vielen na een pizza in slaap.  Morgen beloven ze goed weer en dan gaan we ervan profiteren om een wandeling (4u heen) te doen naar de Fitz Roy (3405 m).  Deze berg heeft één der technisch moeilijkste klimroutes ter wereld ! Klimmen kunnen we hier echter niet doen want ze verhuren hier alles behalve ... een touw. Slim gezien .
Het nationaal parc bevat nog vele andere bergen en heeft ook heel wat fauna en flora te bieden waaronder de poema, herten en el condor, die we al thermiek zagen pakken, hoog tegen de wolken.

Bij deze wil ik de collega's bedanken voor de toffe berichtjes, t'is altijd fijn om van het thuisfront te horen! Thanks Alain, Johan, Karel, Paul, Jurgen, Simon en Kristof ( en de andere moest ik ze vergeten zijn
El Jefe

Afscheid genomen en hem een goede reis gewenst ( hij ging richting Ushuaia ), vertrokken we nu verder naar El Calafate.  Aan de grens ging het wat langzaam door de horde toeristen.  Het enigste station waar we konden tanken, had geen bezine.  Shit. Gelukkig hadden we een bidonneke reserve van 4 liter waarmee we dan maar moesten doorrijden tot aan La Esperanza.  Ne flike omweg van 100 km maar bon, zonder bezine geraken we er niet hé.
Na Esperansa stak de wind weer op en liet ons nog vermoeiende 140 km lang afzien. In El calafate had el jefe geen zin meer om de tent nog op te stellen en dus slapen we vannacht in een lekker zacht bedje mm

De weersvoorspellingen waren correct, de wind blies ons bijna uit onze schoenen.  Aan sommige passages aan de ronding van de vallei naar camping Japones, hielden mensen zicht vast aan bomen en aan stenen, wijs !
De 3u30 durende wandeling ging door bossen en eindigde op een oude morene alwaar we zicht kregen op de Torres'en... wauw
Daarna keerden we terug langst hetzelfde pad met rugwind ( dat ging al wat sneller ) Rond 19 u kwamen we aan in de camping en genoten van een frisse pint en een warme douche.
's avond hadden we aan laatste avondmaal met onze vriend Greg en kropen de slaapzakken in.

's morgens begon rustig met een deels bewolkte lucht en hier en daar wat druppels.  Aan de ingang van het parc was de wind weer neig opgestoken en aangezien de weersvoorspellingen nog meer wind gaven de volgende dag ( 80 km/hr) besloten we niet naar Glasier Grey te gaan maar door te steken naar camping Las Torres alwaar we een de dag erop een wandeling konden maken naar Las Torres.
De weg door het parc was gewoonweg schitterend !! ( de weg zelf heel wat minder met keien groter dan je voeten )  Het ene mooie schilderachtige landschap na het andere, golvend tussen de bergen en dat met zon op de bergen.
Dit hadden we niet kunnen wensen want deze streek is gekend voor het turbulente weer.

Tussen de bomen van de camping werd de tent opgezet en even later kwam een andere motorziel aangereden.  We maakte kennis met Greg uit Canada en bleven tot zonsondergang babbelen en verhalen vertellen.

Vertrokken vanuit Punta Arenas, vechtend tegen heel wat sterke wind, wilden we nog niet stoppen in Puerto Natales en reden door naar Torres del Paine.  Na ongeveer 15 km kwamen we een afslag tegen die toegang gaf aan het parc, langst de achterkant.  De baan was ripio en de busjes met dagtoeristen zoefden ons aan hoge snelheid voorbij.
We voelden er niks voor om hun te vergezellen de cueva's en vervolgde onze weg tot we een houten hek zagen die niet vast zat. Achter het hek vonden we een super plaatske aan een riviertje alwaar we onze tent konden zetten.  Het uitzicht was super en  de nacht was dat ook.

We hebben een nieuwe voorband laten steken bij de moto van El comandante nadat we tevergeefs in zona Franca waren gaan kijken. (btw-vrije winkels) Daarna wasje gaan doen en geld gaan wisselen.  De koers is gene vette 620 pesos voor 1 euro.
Bij de moto van el jefe hebben we onderhoud laten uitvoeren en een ijzeren plaatje laten lassen op de zijsteun omdat de moto al eens was omgewaaid.

Morgen zoeken we naar Puerto Natales te vertrekken via de routa 9 om het Nationaal parc Torres del Paine te gaan bezoeken.  Daar zullen we enkele dagen met de rugzak rondtrekken om van de prachtige natuur te genieten.

Na een kort nachtje, opgestaan om 5 u en de tent weer opgedoekt om de grens over te steken.  De weg tussen San Sebastian en Porvenier hadden we nog niet gedaan en kronkelde op en neer langst de Estrecho Magallanes alwaar vissers hun bootjes op het droge trokken. 


Deze vissers duiken met perslucht vanop de boot naar naar langwerpige schepdieren

Onderweg kwamen we op de baan niet veel volk tegen tot dat we 2 moto's aan de kant van de weg zagen staan bij een tent.  De Suzuki was van een braziliaan die we al eerder tegenkwamen en de moto zonder achterwiel was kennelijk van nen belg.  Deze laatste was samen met een andere motard naar Porvenier vertrokken om te gaan zoeken achter een ander achterwiel en/of band.  Op die paar dagen tijd dat we in Tierra DF waren, hebben we toch al gehoord van 2 motorongelukken ( zonder al te veer erg ) en ook deze dag zagen we een 4x4 passeren met aanhangwagen waarop een BMS GS1200 stond die eveneens tegen den dek was gegaan.
We zijn 22 dagen met de moto onderweg en we hebben sindsdien al veel motards gezien. De meeste komen uit Duitsland, Brazilië, Spanje, Colombia, Polen en Italie Tot nu toe staat BMW aan de top, net daaronder gevolgd door Honda AfrikaTwin, Suzuki GStrom, en oudere enduro-cross modellen van Yamaha, Honda en Kawasaki. 

In het gezellige haventje Porvenier
werd het lang wachten op de Ferry.  We hadden volgens de Rough Gide om 14 u een boot kunnen pakken maar de uren waren veranderd; 20 u vertrek zucht, dan maar eens wat rondwandelen en hun klein museum gaan bekijken.  Eigenlijk wel tof want ze gaven uitleg over de oorspronkelijk inwoners ( vele indianenstammen ) en over de europese goldrush.
   mumie en foto van Indiaan


 lokaal cafe

Tijdens de 2u30 durende oversteek over de Magallanes kwamen we de Brazilaan, een Bask, een Argentijn en een belg tegen.  Deze laatste had zijn moto gekocht in BA van een fransman en slaagde erin papieren te vervalsen om zo toegelaten te worden tot andere landen.
Dolfijnen sprong uit het water voor de boot en tegen de late avond vaarden we Punta Arenas binnen. Wij kropen in een klein familiehostel gelegen aan Av Espana alwaar het rustig slapen was.

We overleefden de mossels ( nog nooit zo goed geslapen) en zeiden vaarwel aan Tierra del Fiego. Voor de eerste keer reden we noordwaarts en lieten de zon achter
Het werd een vermoeiende dag met veel wind op kop.  De enkele dappere zotten die we met de fiets tegenkwamen, hadden de wind gelukkig in het gat ;-)
Vlak voor de grens hielden we het voor bekeken en zette de tent op aan een weide in San Sebastian.

De zon kwam weer te voorschijn en we smeten alles naar buiten om te laten drogen.  Daarna reden we naar een piepklein haventje ( 1 houten pier ) in Bahia Ensenada .  
We lieten de moto achter en vertrokken te voet terug riching onze tent.
De wandeltocht (8km) volgde eerst de kustlijn van het Beagle Kanaal en keerde daarna landinwaarts om uit te geven op Rio Lapataia.  Hierbij zan je in de verte besneeuwde bergtoppen van de Andes.



Het water was teruggetrokken en kilometers mosselbanken lagen te blinken in de zon... mmm dat zag er wel lekker uit.
El comandante kroop op handen en voeten door het zand en plukte de dikste mossels!

 

In de bossen kwamen we een veel voorkomende zwam tegen die rare zwellingen doet ontstaan in de takken.  Hun zaden zijn oranje bolletjes en de wandelenpaden liggen er vol van.



El  jefe kreeg bij het einde van de wandeling een lift terug om de moto te gaan ophalen en na het aperitief werden de mosseltjes klaargemaakt!

Tegen de avond deed de vos nog eens zijn ronde en kwam een grote valk paraderen voor de camera.
Vlak voor het slapengaan las el jefe in de gids dat er best geen mosselen geplukt worden in Terra del Fiego;
soms is er namelijk een soort algenbloei die er voor zorgt dat er een (dodelijk) gif vrijkomt en opgenomen wordt door schelpdieren...  het koken van de schelpdieren, verhoogd daarbij de toxiciteit! De mossels die je in het restaurant kan eten, worden eerst getest alvorens ze verkocht worden.
oeps, we hadden maar eventjes 3kg mosselen binnen.

Parque National del Tierra del Fuego is 630 vierkante km groot en grenst aan Chili. Hier is veel te zien aan fauna en flora. Geen zonnetje echter maar wolken domineerden het luchtruim.  We maakte een wandeling naar Lago Rocca (zoet water)



en passeerden eerst Archipielago Cormoranes (zout) en Rio Lapatia (zoet).
Genietend van de natuur kregen we watervogels te zien zoals de Upland of  Magallanes Geese, Falkland Goose, Buffnecked ibis, black crowned Night Heron, en de 'Peuguito' valk. Aan de grens met Chili stopte het pad en keerden we terug naar het tent net voordat het begon te regenen.
De wandeling naar Lago Rocca zelf, stelde niet veel voor maar de kleine wandelingen vanuit de kamping, des te meer.
Laat tegen de avond (22u) stopte het met regenen en daar waren we niet rouwig om want de tent liet langst alle kanten water door!

'Peuguito'

crested cara cara of Carancho

 magallanes gees

We sprongen op de moto en reden een paar kilometers verder om via de Castorera-weg naar de beverkolonie te gaan kijken.
We werden weliswaar opgegeten door de muggen maar we stonden daar alleen te kijken naar 2 ijverige bevers die hun dam van onderhoud voorzagen.  Dit parc is planckendael x100.

s' morgens de haven van Ushuaia eens gaan bekijken waar een gigantisch cruise-schip lag voor eventjes 2500 passagiers.
Vanuit de haven kan je met een ander schip ( 70 passagiers) voor ongeveer 5000 usd een 10-daagse cruise boeken voor een Antartica-belevenis. Volgens een Franse onderdaan was het spectaculair...



Wij hielden het bij een wandeling naar "Glacier Martial".  Niet spectaculair maar gezien het prachtige weer, een mooie gelegenheid om de omgeving van hoger af te kunnen bekijken.  2u30 later stonden we aan de sneeuwgrens en kregen een
zicht op Bahia de Ushuaia.





In de namiddag zijn we dan naar het nationaal parc gereden ( inkom inwoners 5 pesos, buitenlanders 65 pesos ) Lapataia genoemd, alwaar we stopten aan El Fin de la routa 3.  De diepste weg naar het zuiden, houdt hier halt; een foto'ke waard!



Onze overnachtingplaats was op een vrije kamping, gelegen aan Lago Verde, volop in de natuur met prachtig uitzicht.  Een vos ( waarschijnlijk de Grey Fox) kwam snuffelen aan de tent terwijl zwarte wilde konijntjes vrolijk rondhuppelden.
schitterend...

Op de toegevoegde map zie je ons beginpunt ( hoofdstad Buenos Aires ) en nu het keerpunt Ushuaia.  Daarna zullen we de Andes volgen via de grens van Chili, tot helemaal in het noorden Iguazu ( grens Brazilië )  Daarna keren we terug naar BA