Lange kilometers woestenij passeerde onze wielen.  Overal waar je stopt spreken de mensen je aan met dezelfde drie vragen: De donde viene? Donde va? De donde son?  op dat laatste wordt altijd Belgica gezegd en telkens zeggen ze : aaaaaaah Belgica ( op den duur echt grappig hoe ze het op dezelde toon zeggen )  waarop wij vragen; que saves de Belgica?  waarop 99% antwoordt: Nada !
Wij vinden het raar maar ja zeg nu zelf, hoe dikwijls komt Chili of Argentinië bij ons op de TV?

Wij zijn in ieder geval tot in San Pedro geraakt en zijn door Valle de la Luna gereden die zeer de moeite waard was !  (foto's volgen)

 Alhoewel er een ongelofelijke sterrenhemel boven ons hoofd stond, zagen we s'nachts in de verte weerlichten.  Gelukkig geen druppel gevoeld maar s'morgens hing er wel ziltige mist. 
Eerst reden we door het Nationale parc om vervolgens weer op de grote baan uit te komen tussen de camions.  Zodra we konden, namen we routa 1 naar Taltal; een mooi vissersdorp met mmm lekkere verse vis.
Met een dikke buik namen we een korte siesta onder de palmbomen van het parc en bolden we daarna pas verder.  Rond Paposa is de kustlijn ruiger en ook de zee; giga golven storten zich op de rotsen en moedige surfers wagen hun kans.  Wij klefferde op de rotsen tussen de zeesterren en de anemonen.  Onze voeten legden we uiteindelijk te rusten tussen de cactussen met zicht op zee.

Voor we Bahia Inglesa verlieten zijn we eerst nog wat gaan zonnekloppen op het strand tot het te heet werd. Daarna een terrasje gedaan in Caldera en een lekker Dorade gegeten. 
Op de moto viel het best mee om in de zon te rijden want de zeebries was lekker fris.  De Chileense kust is eigenlijk wel mooier dan de Argentijnse omdat er vele rotsen en bergen zijn. 
In Chanaral verlieten we de routa 5 (Panamericana) en namen een ripio naar Nationaal Parc; Pan de Azucar.
Op een strand tussen de rotsen hielden we halt om de tent op te slaan.  Tegen de avond deden we een kleine wandeling en zagen we gieren, krabben en zeeleeuwen maar die laatste waren net iets te ver om te fotograferen. 
Gezellig met z'n tweetjes genoten we van de branding bij zonsondergang....

Zonsopgang op de Salar, het is een mooi zicht! We ademde wolkjes uit en trokken onze dikke wanten aan. Sputterend kwamen onze rossen op gang en reden we door een bizar maanlandschap met gigantische duinen van alle kleuren.  Onze camera stond niet veel stil ;-)
Na een 75 km kwamen we in de tegenovergestelde richting een eenzame fietser tegen: Martin
Beladen met vele flessen water kroop hij omhoog.  We wish you good luck martin and hope you can go to Antoniofagasta de la sierra en do what we wanted to do !
Het laatste stuk naar Copiapo ging heel wat vlotter en na de zoveelste mijn te zijn gepasseerd waren we blij om eens te kunnen stoppen. 
We hielden ons echter bij het plan en reden na de break door naar de kust tot in Bahia Inglesa. 
Ons hotteletje ligt vlak aan de baai en wat is het zalig om de zee te ruiken en met onze blote voeten op het strand te wandelen.  Geen groenten uit blik met tonijn en zakjes puree maar heerlijke vis deze keer mjam mjam

s'morgens vroeg opgestaan om niet te veel in de hitte te moeten rijden, bleek totaal overbodig te zijn!
Wolken en koude wind stond op het menu samen met vele km stijgen.
Onderweg stopte el jefe voor een plasje en werd verpletterd door haar eigen moto (dikke blauwe plek) maar bleek een hard kop te hebben waar zelfs het stuur scheef van staat !
De temperatuur bleef zakken tot aan een lutte -1,5° graad en plots kwam er sneeuw langst de weg. Voor we het goed besefte, reden we in het compleet winterdecor.
De pret bleef duren tot aan de Paso San Francisco 4725m hoog en dan stopte de asfaltbaan en ook de sneeuw...maar de zon was terug
De grootste en mooiste vulkanen (Ojos del salado) kregen we niet te zien maar de kleinere waren ook wel ferm. 
Langzaam zakte we langst Laguna Verde en zagen we weer slecht weer hangen.
Eerst een lange hagelbui op onze knikker en dan regen, regen, regen tot aan de grenspost van Chili, gelegen naast Salar Maricunga.  Met nog 173 km voor de boeg zagen we het niet meer zitten en kregen een zetel aangeboden in het verpleegkamertje van de grenspost tussen de flessen zuurstof en pampers, zo tof.
We waren nat tot op ons vel. We bleken die dag de enige te zijn die pas hadden overgestoken.

Bij het ochtendgloren braken we ons wildtentenkamp op en zette koers richting Aimogasta.  Onderweg zagen we geen piep van de Salar maar wel kilometers olijfbomen.  Niet veel later kruisten we een Duits koppel Elisabeth en Rupert die hun reis maken met een KTM 650. Zij zetten koers naar Iguazu. Volgens hun zouden we morgen een 50 km slechte ripio te verwerken krijgen...slik
De vochtige groene bergen rondom Tucuman zijn verdwenen, alles is weer dor en droog.  De moto geeft 32 graden buiten temp aan, puf puf
Na ons middagmaal in Tinogasta beten we nog even door en reden verder tot in Fiambala.  We laten de mooie termas voor wat ze zijn en verkiezen een koude douche in een hospedaje

Morgen vertrekken we vroeg met vele flessen cola met benzine, extra proviant en water want vanaf hier is er geen dorp meer tot aan de kant van chili, zo'n kleine 500 km verder !
We zullen de etappe naar Chili in 2 dagen afleggen want de helft van de baan is ripio en er moeten vele km geklommen en afgedaald worden.

Het eerste gedeelte was druk op de geasfalteerde wegen maar eenmaal we rechts afsloegen richting Andalgala en waande ons even terug op de Careterra Austral; groene tropische bossen en een kleine weg.  Deze kroop helemaal omhoog en voor we het wisten zaten we boven de wolken, wat een prachtig zicht. 
Na enkele kleine dorpen te hebben doorgekruist, reden we weer in niemandsland en daalden we af via een andere pas.  Een heel ander zicht deze keer; rotsen en cactussen tot in Andalgala.  in deze stad informeerde we ons naar de volgende baan en kregen te horen dat deze voor enkel 4x4 bestemd was omdat er meerdere keren een rivier doorkruist moet worden en de weg er slecht bij ligt, ok.  We hadden onze les wel geleerd in Bolivië en dus namen we de asfaltbaan richting Aimogasta ipv Belen.  50 km verder verlieten we de weg en bolden een uitgedroogd beekje in om te overnachten.

Onze lijvekes hebben rust nodig want we hebben ze samen met de moto afgebeuld ;-)  lekker picante de pollo eten en genieten van een dagje zon tussen de kleurrijke mensen
We trekken morgen Argentinië terug binnen en moeten spijtig genoeg weer een garage opzoeken in Tucuman:
de reparaties die aan de f650 bmw (oude) werden gedaan in Salta, zijn verkeerd uitgelopen: tandwiel niet goed en problemen met ketting en misschien de as.  We kunnen geen risico lopen miserie op te lopen dus moeten we noodgedwongen terug naar het zuiden, zo een 520 km, zucht

De zon probeerde door te wolken de breken en de lama's kwamen uit de bergen, dicht bij het huisje.  Bij het ochtendgloren zeiden we vaarwel aan mercedes en haar kleien ukkepuk. De moed wou ons in de schoenen zakken toen we na 300 m weer met modder geconfronteerd werden maar we legde gras op de slechtste stukken ploederde er door.  Daarna trok de hemel open en konden we genieten van de zon en de prachtige bergen!
Zelfs cactussen trokken onze aandacht, we vergaten de afgelopen miserie tot de ketting van de zwarte BMW eraf vloog ! Gelukkig zonder brokken kregen we de ketting er terug op en reden e wat voorzichtiger ;-)
Toen we terug in Tupiza aankwamen, stonden er donderwolken boven onze hoofden en besliste we om door te rijden naar Villazon. 

De eerste 40 km tussen de dorpen vielen beter mee als we vreesden en in San Pablo konden we de pickel laten lassen, oef.  s'nachts had het geregend en dat zorgde weer voor de gebruikelijke modder ellende.  Deze keer kwam het herhaaldelijk vast te zitten tussen het voorste wiel en de sluiklap; foert de sluiklap eraf dan maar.  Onweer omsingelde ons en we wisten dat we een schuilplaats moesten vinden.  Een koppel bood onderdak aan in het kotje waar ze lamapoten droogde ( verschrikkelijke stank ) maar wij blij !
Mercecdes en haar man verzorgen 50 tal lama's die ze verkopen voor het vlees en de wol. 
Iedere eigenaar bindt lintjes met verschillende kleuren aan hun oren want de beesten lopen 'vrij' rond en mixen wel eens.  Door de lintjes houden ze de beesten uit elkaar.
Het huisje waar ze in leven is 8m² groot, we hoeven er niet bij te zeggen hoe hard hun leven wel is.

We lieten ons niet afschrikken door de wolken en reden vol goeie moed de modder tegemoet...  wegwijzers kwamen we niet tegen en een lokal liet ons weten dat er 2 wegen liepen naar Quetena.  We probeerde de eerste; Pueblo Fantasma (oud verlaten dorp) maar het duurde niet lang of we stonden stil.  Deze modder ( die gebruikt wordt om huizen mee te bouwen ) kleeft verschrikkelijk, kruipt overal tussen en in en wordt beenhard als het droog is.  Na wat gepeuter met een takje, handen en water, na het afladen van de volledige bagage en deze tevoet verder dragend, geraakte we uit de brij om even verder vast te stellen dat de weg volldig kapot gereden was door de 4x4.  Hier was geen doorkomen meer aan, zucht, even foto nemen van het dorp en terugkeren.  We hadden op 3 u, 13 km afgelegd.

Dan maar weg 2 die iets meer de vallei leek te volgen maar daarna weer omhoog liep en bere slecht werd.  Dikke keien, geulen van weglopend water en modder deden wederom ons de das om.
We waren al laat in de namiddag, hadden met zakken gesleurd op de moeilijkste stukken, en stonden maar amper 15 km verder dan ons origineel vertrekpunt !
We hadden het raden naar het aantal resterende km ( we schatten een 80 km in totaal tot in Quetena ) het weer was onbetrouwbaar, de wegen waren voor een zwaar beladen moto als de onze te slecht en we waren kapot van het sleurwerk. 
We lieten ons gezond verstand spreken en besloten terug te keren.  De tol van de vermoeidheid sloeg echter toe en el comandante slipte en botste op een grashoop. Hij jumpte in de lucht en maakte een perfecte para-rol.  Hij kon er nog mee lachen ook ! Iedereen kwam er zonder builen ( wel blutsen ) vanaf. Nadat we de laatste rivier overstaken werd echter een ander probleem vastgesteld; de steun van de zwarte BMW was deels afgebroken net zoals de slijklap achteraan.
Gebroken sliepen we op ons zelfde plaatske als de nacht ervoor.  We deden 8 uur over 45 km en kwamen op een hoogte van 4600 m .

Vroeg in de ochtend lastig de moto's om te starten.  Pruttelend trokken we verder en genoten we van het mooie zicht en  kleine nederzettingen .Hier leven de mensen van veeteelt ( lama's, geiten of schapen ) en kom je geen gewassen tegen.  De zomers zijn nat en de winters poederdroog en ijzig koud ;-20 graden overdag !  We zitten namelijk op de altiplano ( rond de 4000m hogte )
San antonio de lopez is een klein dorp waar we bezine konden kopen bij de mensen en het duidelijk werd dat we in de zomer zijn ( veel regen )  Veel vervoer zie je hier niet buiten een brommer Jawa 350 en grote jeeps die toeristen een vier-daagse rondrit geven via Lago Verde naar Salar de uyuni. Regelmatig zagen we Alpaca's grazen op de vlakten terwijl we vloekten op de slechter wordende wegen en dito overstekende rivieren.  We hielden halt in een "dorp" verder; San Antonio de Lipez.  Hier keken ze verbaast op want ze hadden hier nog geen gringo's op moto gezien ! YES eindelijk !!
De meesten zijn hier gringoschuw en verstoppen zich achter een muurtje als je ze iets wilt vragen

Alhoewel het een beetje regende, zagen we het het komende avontuur helemaal zitten; via de Boliviaanse Cordillera de grens over steken naar Chili.  De weg naar Tupiza was meermaals onderbroken en door de regen waren de wegomleidingen geen pretje door de modder.  Het valt op dat Bolivië het armste land van gans Zuid-Amerika is want het is dikwijls armoe troef.
In Tupiza kochten we zoveel mogelijk bezine  want in de volgende dorpen zijn er geen tankstations.  De bezine kost in hier 3,5 bolivianos de liter ( 1 euro = 8 bolivianos) Vreemde nummerplaten betalen tot 100 km van de grens, het dubbele. We parkeerden onze moto's 50 m verder en konden met lege cola flessen aan de gewone prijs bezine kopen Deze uitleg kregen we van de bezinehouder zelf !
Na een lekker maaltijd tussen de mensen vertrokken we richting de bergen en hadden 500 km offroad voor de boeg. De weg slingerde over bergkammen en duikelde dan meermaals de vallei in. 
Moe maar voldaan zetten we het tentje op bij zonsondergang op de 4200m hoogte (altiplano) wat s'nachts serieus wat koppijn gaf.

's nachts had het geregend en daar hadden hadden we schrik voor; de rivieren die we weer moesten oversteken konden krachtiger zijn en de wegen slechter.  Vroeg vertrokken terwijl de wolken de bergen omringde met een mysterieuze sfeer, verlieten we Iruya.  Hoe hoger we klommen richting de pas, hoe slechter de baan werd; modderworstelen !!  Alle groeven gevuld, rode klei kleefde tussen de remmen, de wielen mama !  Met engelendgeduld kwamen we zonder kleerscheuren terug op de gewone baan , routa 9.  El comandante vlamde deze keer volle gas door het water en viel niet meer stil.
Slecht weer lag achter ons en dreef ons naar de grens met Bolivië.
In La quiaca ( de laatste Argentijnse stad op 5121km van ushuaya verwijderd) besloten we het erop te wagen de grens over te steken met Bolivië alhoewel onze verzekering dit niet dekt en ge zonder verzekering normaal niet binnen geraakt.
Gelukkig voor ons was de groene kaart afgeleverd door een agentschap dat in heel Zuid-America bestaat en zodoende zagen de politieagenten geen probleem ! Rijden maar !!!
De kleuren en de drukte van Bolivië zijn een aangename afwisseling en van hieruit plannen we een tocht via Tupiza , San pablo de Lipez, Laguna Colorada naar San Pedro de Atacames (CHILI).

De baan tussen Salta en Jujuy ( routa 9 ) was een goede aanrader van Craig; een baan met 365 bochten tussen overweldigend groen, super asfalt en bijna geen tegenligger YOEHOE het duurde niet lang of we moesten stoppen omdat de achterrem was aan het roken was hihi
Na Jujuy veranderde het landschap drastisch en kregen we weerom mooi gekleurde bergen te zien rondom Humahuaca.  Daar kregen we het schitterende idee om wat avontuurlijks te gaan doen; rijden naar Iruya !
Dit dorpje weggestoken tussen de bergen aan de rivivier ligt achter een pas van 4000m hoogte en de weg er naar toe; een bus breed en geen asfalt.
Het waren maar 47 km maar we deden er 3u30 over om er te geraken; het wegje kronkelde, zigzagde, steeg naar de pas en dook weer naar beneden de bergen in.  De hoogte laat zich hier duidelijk voelen: alles gebeurdt in een vitesse lager want de motor krijgt net zoals onze longen, veel minder zuurstof binnen !
Rivieren werden overgestoken met chassis en voeten in het water ;-) SUPER
El comandante (rudy) reed zich telkens vast en zodoende werden zijn voeten extra gewassen.
Iruya lijkt helemaal niet meer op het Argentinië maar eerder op Bolivië of Peru.  De mensen, de huizen alles is hier anders...