“Het is toch maar met een ander zijn vuiligheid dat je blijft zitten”, zei buurvrouw Leonie, doelend op de prachtige berk die meer dan 25 jaar geleden door de vorige bewoners van deze sociale woning werd geplant in wat nu mijn voortuintje is.

Een paar keer in het jaar vegen, wanneer haar zaden en bladeren ter aarde vallen… dat is toch wel het minste wat ik voor dit prachtige natuurwezen kan doen. Zij schenkt ons met haar imposante kruin zoveel zuurstof, levensadem. Zij voedt ons, waar die stinkers met hun ‘1-auto-per-persoon’-levensstijl de levenslucht aan onze longen onttrekken. Af en toe de uitwerpselen die mijn gevleugelde vrienden van op haar takken laten vallen van het voetpad weg schrobben. Wat kan ik nog meer ondernemen opdat mijn gedenaturaliseerde buren, deze minnaars van beton, staal en polyester, niet op het idee zouden komen een finaal offensief tegen deze eenzame bosnimf in te zetten. Nee, van mij mochten ze de straat en het voetpad hier morgen komen weghalen. Leg die moordende consumptiemaatschappij maar plat.

Het is inderdaad met een ander zijn vuil dat ik blijf zitten. Ik heb niet om asfalt gevraagd, en om de stalen rossen die er moordend overheen scheren. Ja, op sommige dagen wil ik hier weer weg… terug naar de moederschoot, waar de kristalheldere rivier zich een weg langs haar huidplooien baant en de groene bronchioli respiratorii niet worden belaagd.