De middelste foto van degene hieronder is met Robbeneiland rechtsboven.
Hierboven is het uitzicht op Kaapstad van ong. 1/3 op de flank van de Tafelberg. Hoger gaat niet met de fiets.
Op de terugweg knapte er al een spaak in het voorwiel. Dan maar terug naar de fietswinkel. Daar heb ik de fiets teruggegeven en wat bijgelegd om andere en nieuwere fiets te kopen. Gisteren viel mijn oog reeds op deze, maar viel wat klein uit. Met wat bijstellen valt het best mee
Woensdag, eerste dag en de missie was het kopen van een tweedehands fiets. Het adres was reeds opgezocht thuis. In de vroege namiddag fietste ik de stad in. Makkelijker gezegd dan gedaan. Al snel was ik de weg kwijt in het labyrint van de stad. Gelukkig bracht de kaart mij terug op goede weg.
Vandaag kwam de eerste echte test van de fiets. Vanuit het hostel liep de weg onmiddellijk omhoog richting de kabelbaan die ganse horden mensen bovenop Tafelberg brengt. Daar zag ik een fietser die me wist te vertellen dat je nog een heel eind verder kan fietsen.
Dinsdag om 5u50 de trein genomen naar Gent-St-Pieters > Antwerpen > Schiphol. Daar nog 11u vliegen bijtellen en om 21u15 (zelfde tijd als bij ons) landde ik in Kaapstad. Kaapstad die reeds 3 jaar te lijden heeft onder extreme droogte. Gelukkig was het deze winter natter dan de laatste jaren.
Maandagvoormiddag heb ik de camping achter mij gelaten. Nog vlug langs de supermarkt en dan richting Argeles-Gazost. Snel de fiets uit de auto, want grijze wolken werden steeds donker van kleur. Col de Spandelles was aan de beurt. Voor de eerste keer heb ik tijdens een beklimming gedacht om rechtsomkeer te maken. Wat een gedrocht van een col (deze kant toch). Op en af op een verschrikkelijk slechte weg. Daarbij een uitzicht van enkel bomen. Deze beklimming staat met stip op de eerste plaats van never again. Onderweg gedacht welke op nr 2 zou staan en ik kon me geen enkele beklimming voor de geest halen waar ik dit gevoel had.
Dinsdag werden de waterreservoirs in de Pyreneeën nog eens flink bijgevuld, indien ze nog niet overvol waren. Dit was weliswaar voorspeld, echter niet in die mate. De missie van de dag was toch sowieso de oversteek naar Spanje te maken richting Nationaal Park Ordessa & Monte Perdido. Jaren geleden daar al eens geweest met Dominique, Kenny en Bram. Toen wandelden we door de Ordessa-kloof. Nu wandelde ik woensdag door de tweede bekendste canyon van het park. Mooie lange wandeling, maar bijna gans het pad ging door bos waardoor mooie vergezichten uitbleven. Toen ik mijn huis op wielen aan het werk zette richting Frankrijk slingerde de weg naar omhoog. Pas daar kreeg ik een mooi geheel uitzicht over de canyon.
Donderdag stonden de benen zo hard dat ze meer op twee langwerpige fossielen leken. Hourquette dAncizan opgereden, man wat deed dat zeer. Nochtans gemakkelijke beklimming, maar het leek wel een buitencategorie-col. Na deze zelfpijniging op motorkracht via de Aspin naar Arreau. Dit mooie dorp werd mijn thuis voor één dag en twee nachten.
Gisteren Col dAzet en Col dAspin opgefietst.
Nu zit ik in Bagnères-de-Luchon voor minstens drie nachten op een camping. Een goede uitvalsbasis voor de vele cols hier in het rond. Vandaag, zaterdag is een rustdag. De volgende dagen vlieg ik er weer in
Ik zit nog steeds op de camping van Luz-Saint Sauveur. Goede douches, goede wifi en 10/nacht maakt dat ik hier goed zit voor het moment. Deftig weer geweest de laatste 3 dagen. Morgen wel wat minder, maar dan zit ik goed hier. Een rustdag is toch welgekomen en via VRT Nu kan ik naar de koers kijken.
Gisteren Luz-Ardiden opgereden. Vandaag was Cirque de Troumouse aan de beurt. Verder niet veel nieuws.
Foto's van boven naar onder:
- de achtbaan van Luz-Ardiden
- Profrenner, euch... wielertoerist boven op Luz-Ardiden
- 2x onderweg naar Cirque de Troumouse
- Voor de tweede keer deze trip stopte de weg zo'n anderhalve a 2km voor de top wegens sneeuw en ijs
... Maandag begon de dag nog mooi en warm. Ik liet Col d' Izpegui achter mij om eerst boodschappen te doen en nadien naar Port de Larrau te rijden. Onderweg begon het te regenen dat het niet te doen was. Maandag werd echt meer dan een uitgeregende dag. Boven op Port de Larrau nog even gewacht of het niet beter zou worden. Al snel bleek dat dit naïeve hoop was. Dan maar een stuk naar beneden gereden tot aan het dorpje Larrau. Daar was een camping. Geen slecht idee leek me dat met dat hondenweer. Plaats zat, maar de camping was zo goed als verzopen. Mevrouw zei ook nog eens dat het gans de week zo'n weer ging blijven. Zelf wist ik ook even van geen hout pijlen te maken en als een kieken zonder kop verder gereden niet wetend wat nu. Even van slag en het bleiten stond me nader dan het lachen. Even aan de kant om toch even alles op een rijtje te zetten. GPS ingezet richting een plaats en kijken om onderweg een slaapplaats te vinden. Na 10 a 15km zag ik in een dorp een parkeerplaats waar reeds een camper stond. Eten gekookt en nadien stopte het zowaar met regenen. Daar gebruik van gemaakt om te gaan wandelen. Wat was dat nodig om het hoofd eens leeg te maken. Nadien gekeken wat de opties waren, van plan B tot plan Z. Vele namen opgeschreven van plaatsen tot een stuk in Spanje waar ik het weer zou van opzoeken de dag nadien. Voor de eerste keer gedacht 'had ik nu maar een smartphone'. De dag nadien naar de 'Tourist Information' waar gratis WIFI was. Na maandag zou dinsdag en woensdag het rijtje van drie-op-een-rij -slecht-weer-dagen vervolledigen. Nadien werd beterschap voorspeld. Plan B werd het dan maar Naar Luz Saint Sauveur, een plaats dat ik reeds goed ken. In moeilijke omstandigheden grijpt men terug naar iets bekend zeker? In de namiddag moest ik over Col d'Aubisque. Boven op de col auto aan de kant en nagedacht om hem toch in de gietende regen nar beneden te rijden om hem te beklimmen. Thermisch onderlijfje, truitje, windstopper, regenjas 1 en regenjas 2, tot plastiek zakken rond mijn voeten. Bbrrr... ijskoud gehad in de weg naar beneden. pas na zo'n 2km klimmen kwam er wat warmte in mijn bovenlijf, de benen bleven nog wat langer aanvoelen als ijspegels. Klimmen naar een droge camionette die op de top staat is wel een goede motivatie. 'Vive le soleil' euhh 'Vive le Velo'. Nadien stuk naar beneden gereden, naar een parking op Col de Soulor waar altijd veel campers staan. Deze keer geen enkele mobilhome te zien. Dan maar wat verder naar beneden.
Gisteren woensdag hier in Luz Saint Sauveur voor 2 nachten een campingbewoner geworden. Gelukkig waren er gisteren ook wat perioden zonder regen.
Vandaag mijn favoriete beklimming, de Tourmalet voor de vijfde maal van deze kant. Blijft toch een parel. Laatste 2km kreeg ik er nog een gratis (koude) douche bovenop. Alweer regen, moet dat nu??? Na enkel km's dalen was de regen opnieuw verleden tijd. Vandaag een mooie dag in het dal. Komende dag zien er ook redelijk uit en vanaf dinsdag geven ze warm en mooi weer. Hopelijk blijft dit zo. Ik heb mijn deel van slecht weer wel gehad vind ik.
Al mag ik niet te veel klagen. Maandag zag ik enkele wandelaars die Santiago de Compostela als einddoel hebben. Gisteren zag ik hier ook 2 Franse fietsers met bagage en al op de fiets. Deze zag ik zondag ook op de Izpegui. Die moeten ook nog wat anders voorhebben bij regenweer.
Hey daar Van laatste post die ik plaatste was de inkt nog niet droog of deze was reeds achterhaald. Ik schreef dat ze dit weekend goed weer gaven in de Picos de Europa. Dat was ook, maar na het schrijven bekeek ik nog eens de voorspellingen. Het zonnig weekend was opgeslorpt door wolken. Dju toch Toch beslist om naar Lagos de Govadonga aan de andere kant van de Picos te rijden. Onderweg bleek dit de juiste beslissing. De route was wondermooi. Eenmaal daar was het alweer een grijze bedoening. Bij het naar boven rijden met de auto was het onderste meer, Lago de Enol nog zichtbaar (foto met 2 kalfjes) het tweede, Lago de la Ercina bleef aan mijn ogen onttrokken. Eens terug naar beneden bleek zelf Lago de Enol verdwenen, opgeslorpt door mist en regen. In de zomer moet dat daar overdreven toeristisch zijn. Bijgevolg staan daar overal bordjes dat je daar niet mag overnachten, niet met een auto, noch met een tent. Beneden een parking tussen mobilhomes gevonden. De volgende ochtend zag het er weerom niet al te best uit. Het veranderde weerbericht indachtig dat gans het weekend tristesse voorspelde, gaf de doorslag. Vrijdagochtend met pijn in het hart figuurlijk mijn boeltje samengepakt en vertrokken richting Pyreneeën. Jammer, wat ik met mijn eigen ogen van de Picos zag was prachtig, wat ik met mijn eigen ogen op fotos heb gezien was een overtreffende trap waard. Nog eens terugkomen? Misschien wel, maar wie zegt dat ze dan haar sluier afneemt. En het is niet bij de deur hé. Vrijdag dus zon slordige 400km gereden om in Lekunberri voor de eerste keer een camping op te zoeken. Wat een luxe zon warme douche en stromend water. Je weet pas alledaagse dingen opnieuw te waarderen wanneer je ze een tijdje moet missen. De volgende dag San Miguel de Aralar beklommen. Een doodlopende col die zoals de naam doet voorspellen, eindigt bij een heiligdom. De ganse beklimming mij zitten afvragen of dit nu de Pyreneeën zijn of niet. Net niet denk ik. Na de beklimming nog een deugddoende douche en tijd om andere oorden op te zoeken. Zon 70 a 80 km verder in Erratzu terecht gekomen. Gisteren, zaterdag Puerto de Izpegui beklommen naar de Franse grens. Afgedaald Frankrijk in om dan Col d Ispéguy (zelfde, andere kant) aan mijn palmares toe te voegen. In de namiddag postgevat op diezelfde col om de nacht door te brengen. Nu, zondagnamiddag sta ik hier nog, wellicht voeg ik daar komende nacht nog aan toe. Geen idee of ik nu in Frankrijk of Spanje ben. Misschien loopt de grens wel door mijn busje? Wat ik wel zeker ben, is dat ik in mijn geliefde Pyreneeën ben, Les Pyrénées Atlantiques om precies te zijn. De ontgoocheling van de Picos is onmiddellijk verdwenen als sneeuw voor de zon. Zon en warmte mag je letterlijk nemen, maar hier komen blijft altijd iets speciaals voor mij. Voorlopig geen bergketen waar ik liever (terug)kom. Moeilijk uit te leggen waarom, maar het is gewoon zo. Deze voormiddag de wandelschoenen eens aan een echte test onderworpen. Alhoewel niet zo ver gewandeld, want het wolkendek werd steeds donkerder om rond 13u hier de boel even op stelten te zetten. Vochtige koele lucht botst hier op warme droge lucht vanuit Spanje en daar komt geregeld gekletter van. Meestal s avonds, blijkbaar ook soms overdag. Tijdens de wandeling opnieuw wat fotos genomen van Vale Gieren die hoog en ver vlogen. Nu zit ik hier in mijn busje op Word te typen, om het straks te plakken op blog en komt er net zon gier op zon 30m van mijn busje vliegen. Eindelijk een scherpe foto die ik niet moet inzoomen. Heerlijk moment dat nog maar eens onderstreept wat een zalige plaats dit is. Tot de volgende
