Maandagvoormiddag heb ik de camping achter mij gelaten. Nog vlug langs de supermarkt en dan richting Argeles-Gazost. Snel de fiets uit de auto, want grijze wolken werden steeds donker van kleur. Col de Spandelles was aan de beurt. Voor de eerste keer heb ik tijdens een beklimming gedacht om rechtsomkeer te maken. Wat een gedrocht van een col (deze kant toch). Op en af op een verschrikkelijk slechte weg. Daarbij een uitzicht van enkel bomen. Deze beklimming staat met stip op de eerste plaats van never again. Onderweg gedacht welke op nr 2 zou staan en ik kon me geen enkele beklimming voor de geest halen waar ik dit gevoel had.
Dinsdag werden de waterreservoirs in de Pyreneeën nog eens flink bijgevuld, indien ze nog niet overvol waren. Dit was weliswaar voorspeld, echter niet in die mate. De missie van de dag was toch sowieso de oversteek naar Spanje te maken richting Nationaal Park Ordessa & Monte Perdido. Jaren geleden daar al eens geweest met Dominique, Kenny en Bram. Toen wandelden we door de Ordessa-kloof. Nu wandelde ik woensdag door de tweede bekendste canyon van het park. Mooie lange wandeling, maar bijna gans het pad ging door bos waardoor mooie vergezichten uitbleven. Toen ik mijn huis op wielen aan het werk zette richting Frankrijk slingerde de weg naar omhoog. Pas daar kreeg ik een mooi geheel uitzicht over de canyon.
Donderdag stonden de benen zo hard dat ze meer op twee langwerpige fossielen leken. Hourquette dAncizan opgereden, man wat deed dat zeer. Nochtans gemakkelijke beklimming, maar het leek wel een buitencategorie-col. Na deze zelfpijniging op motorkracht via de Aspin naar Arreau. Dit mooie dorp werd mijn thuis voor één dag en twee nachten.
Gisteren Col dAzet en Col dAspin opgefietst.
Nu zit ik in Bagnères-de-Luchon voor minstens drie nachten op een camping. Een goede uitvalsbasis voor de vele cols hier in het rond. Vandaag, zaterdag is een rustdag. De volgende dagen vlieg ik er weer in
