Hey Hier ben ik weer. Vrijdag was de eerste en laatste post op de blog. Dit had te maken met het weerbericht dat vrijdag slecht weer voorspelde, het weekend redelijk goed om van maandag tot komende donderdag gewoon slecht te zijn. Zaterdag was het dus opnieuw tijd om een stuk bergop te fietsen. Deze keer moest Alto Campoo eraan geloven. Een doodlopende beklimming naar een skistation in Cantabria. Het weer zag er allesbehalve uitnodigend uit met een donker en dreigend wolkendek. Niet wat je wil zien als je naar 1987m wil klimmen. Onderweg bleef de regen, naast wat gedruppel gelukkig uit. Op 1840m was het ineens abrupt gedaan met de pret. Een halve meter sneeuw en ijs bedekten de laatste anderhalve km van de beklimming. Tijdens de afdaling begon het opnieuw te druppelen en net wanneer ik aan mijn camionette was gingen de hemelsluizen helemaal open. Een mens moet al eens geluk hebben zeker. Slecht weer bleef het menu van de dag, dus maar een eindje doorgereden. In de late namiddag een slaapplaats gezocht in een dorpje op de flanken van een volgende uitdaging bergop. Vlug op verkenning gegaan of er wel een café was waar s avonds voetbal te zien was. In de vooravond kwamen opnieuw enkele hevige en langdurende buien over. De moed zakte serieus in de schoenen en ik heb redelijk wat gevloekt. s Avonds naar het café Ik was er eerst nog alleen en deed een klapke met de barman. Die mannen trekken hun eigenlijk niets aan van het weer. Toen ik naar de voorspelling van zondag vroeg, viel hij uit de lucht. Wellicht een beetje zon, wat regen en wolken was zijn antwoord. Ik begin wel door te hebben dat dat de enige manier is om er hier mee om te gaan, anders word je zot. Naar Real Liverpool gekeken tussen allemaal Real-supporters. Zondag opnieuw de fiets op recht naar de top van Puerto de Piedrasluengas, wat een topnamen toch. Het weer was opnieuw niet veel soeps. Later ben ik doorgereden naar Potes, aan de voet van de Picos de Europa. Maandag rustdag en reed ik per auto naar Fuent Dé op 1200-en- nog-wat meter hoogte. Daar vertrekt een kabelbaan naar 1800m, tevens de start van veel wandelingen. Ik keek eens rond er ergens een goede slaapplaats zou zijn voor s avonds. Daar kwam ik een Portugees tegen, Carlos is de naam. Even aan de praat geraakt, bleek een meditatiefreek te zijn die in een commune woont in Portugal. Hij zal de lente en zomer van commune naar rijden door Europa. Nadien ging ik naar de kabelbaan. Mist en wolken hielden de bergtoppen in een wurggreep, dus had ik twijfels of ik wel naar boven wilde. Ieder uur aan mensen die van boven kwamen gevraagd hoe het daarboven was. Grijs en mistig was steeds het antwoord en geen 17 heen en terug waard. Een echte rustdag dus. s Avonds ging ik terug naar Potes, waar ik Carlos opnieuw tegenkwam. Samen aan de wijn geraakt. Toch ne raren zulle. Zo ne spirituele wereldverbeteraar, wel enen die overpositief in het leven staat, maar wel nog in de realiteit zit. Veel over reizen gebabbeld, ook met andere camionettereizigers. Wanneer hij begon af te dwalen over zijn spiritualiteit geïnteresseerd geluisterd al kan ik me er niet echt in vinden, maar ieder zijn ding zeker. Je hebt volgens hen je lichaam, je denken en je ziel. Die moeten in balans zijn en dan komt alles goed. Kan je nog volgen?... ik ook niet. Wel leuke avond. Deze morgen naar La Vega de Liebana gereden om daar Puerto de San Gloria aan te vatten, een beklimming van 19km aan 6% voor de fietsers onder ons. Eerste 3kms mindere stijgingspercentages, perfect om warm te draaien dus. Omwille dat de conditie voelbaar aan het beteren is, weinig getraind vooraf, en dat het geen al te zware col is kwam ik vlug in een goed klimritme. De ganse col dit ritme kunnen aanhouden zonder een moment af te zien, gewoon zalig. Een beetje mijn meditatie. Zelfs wanneer ik de hoogte bereikte waar bomen struiken worden en mist de heerschappij over Cantabria en Austurias het meestal overneemt, kon het me weinig schelen dat er geen vertezichten waren. Gewoon blijven genieten van het moment. Ofwel waren lichaam, gedachten en ziel toch eens in balans . Wanneer ik de top rondde ritste ik mijn truitje dicht om de sponsors (Kia en roze olifant, want ik rijd met overjaarse truitje van de Wielervrienden)content te stellen en de overwinning was binnen . 'Vive le Velo'. Zoals reeds gezegd is de conditie aan het komen. Ik voel dat mijn piek echter te laat zal komen om de Tour de France te winnen. Vanaf vrijdag geven ze gans het weekend goed weer. Hopelijk hebben ze het bij het rechte eind en dan gaan de wandelschoenen aan in de buurt van Lagos de Covadonga. Fietsers zullen nu denken dat dat geen plaats is om te wandelen, maar om de pedalen rond te draaien. We zien nog wel Muchos saludos
Foto's worden gelijk wat door elkaar gezet door blog.
Foto onderaan is mijn geïmproviseerde douche. haarspeldbochten, uitzicht vanuit mijn suite en regenboog zijn vanuit het bergketentje midden in het hol van Pluto.
... zondag ben ik dus in Spanje beland. Volgens de inwoners zelf niet Spanje, maar Baskenland. De eerste slaapplaats was een dorpje halfweg een beklimming. Aan de kerk vond ik een relatief vlak stuk om de camionette ongeveer waterpas te zetten. Vlug de koerskledij aangetrokken, fiets uitgehaald en enkele km's afgedaald om naar de top te fietsen. Maandag opnieuw een tijdje al rijdend doorgebracht. Op de kaart een stuk recht naar beneden ligt een bergketentje. Onderweg stopte ik nog niet om inkopen te doen met het gedacht dit in de namiddag te doen. Dat bergketentje, geen flauw idee hoe het noemt, was werkelijk het hol van Pluto. Enkel heeeeeeeeeel kleine dorpje zonder winkels. Gelukkig heb ik steeds genoeg voorraad mee. In de namiddag met de auto de col opgereden die ik in gedachten had. Werkelijk fantastische omgeving. Alles heeft hier wat mee van de Franse kant vd Pyreneeën. Daags nadien deze beklommen met de fiets. In de namiddag een dorp gezocht om te overnachten. In Frankrijk slaap ik steeds op parkings tussen campers. Hier is dit niet te vinden, waardoor ik meestal in kleine dorpjes slaap. Eigenlijk wel zalig. De tijd is hier meer dan een tijdje blijven stilstaan en de inwoners kijken eerst wel raar op, maar ik ben meer dan welkom.
Regen op dinsdag deed me beslissen om de fiets toch maar in de auto te laten en naar Cantabria te rijden. In Bourgos inkopen kunnen doen in een grote supermarkt. Als een kind in een speelgoedwinkel liep ik rond, wat een tijdje zonder supermarkt niet doet met een mens. Nadien ben ik in Vega de Pas beland. Straks voor de derde nacht slaap ik voor de kerk, straks word ik nog gelovig, of toch niet. Gisteren 2 cols beklommen, waarvan de eerste een parel was. Slecht 1120m hoog, maar leek op hooggebergte. Nadien nog eens met de auto naar omhoog gereden met de camera steeds dicht bij me. Wanneer ik terug naar beneden reed cirkelden gieren boven de vallei.
Moederdag was ik nog thuis. Diezelfde zondagnamiddag heel wat grief ingeladen, ook Club Brugge kampioen zien spelen (op TV) om op maandag te vertrekken. Maandag zelf nog heel wat moeten regelen en nog verder ingeladen, dus dinsdag was pas dag van vertrek. Langs De Panne ben ik Frankrijk binnen gereden. Eerste dag niet zover gereden. Enkele plaatsen, zoals Cape Blanc bezocht. s' Avonds een slaapplaats gezocht aan het strand.
Omwille van veel te veel ronde punten de dag ervoor ben ik langs de autosnelweg naar Normandië gereden op woensdag. Woensdagnamiddag reeds wat plaatsen en museum bezocht. Donderdag ook naar plaatsen zoals Omaha Beach en het Amerikaans oorlogskerkhof geweest. Om toch stil van te worden. Omaha Beach lag er vredig stil bij, wel wat anders dan dat het bijna 75 jaar geleden was.
Na Normandië op vrijdag de 17e via de autosnelweg naar omgeving Bearitz. Leuk om daar anderhalve dag te zijn, maar ik had genoeg water gezien en wilde naar de bergen...
 "Twisted Evil"){kind=icon}
. 'Vive le Velo'. Zoals reeds gezegd is de conditie aan het komen. Ik voel dat mijn piek echter te laat zal komen om de Tour de France te winnen.
