Maandagvoormiddag heb ik de camping achter mij gelaten. Nog vlug langs de supermarkt en dan richting Argeles-Gazost. Snel de fiets uit de auto, want grijze wolken werden steeds donker van kleur. Col de Spandelles was aan de beurt. Voor de eerste keer heb ik tijdens een beklimming gedacht om rechtsomkeer te maken. Wat een gedrocht van een col (deze kant toch). Op en af op een verschrikkelijk slechte weg. Daarbij een uitzicht van enkel bomen. Deze beklimming staat met stip op de eerste plaats van never again. Onderweg gedacht welke op nr 2 zou staan en ik kon me geen enkele beklimming voor de geest halen waar ik dit gevoel had.
Dinsdag werden de waterreservoirs in de Pyreneeën nog eens flink bijgevuld, indien ze nog niet overvol waren. Dit was weliswaar voorspeld, echter niet in die mate. De missie van de dag was toch sowieso de oversteek naar Spanje te maken richting Nationaal Park Ordessa & Monte Perdido. Jaren geleden daar al eens geweest met Dominique, Kenny en Bram. Toen wandelden we door de Ordessa-kloof. Nu wandelde ik woensdag door de tweede bekendste canyon van het park. Mooie lange wandeling, maar bijna gans het pad ging door bos waardoor mooie vergezichten uitbleven. Toen ik mijn huis op wielen aan het werk zette richting Frankrijk slingerde de weg naar omhoog. Pas daar kreeg ik een mooi geheel uitzicht over de canyon.
Donderdag stonden de benen zo hard dat ze meer op twee langwerpige fossielen leken. Hourquette dAncizan opgereden, man wat deed dat zeer. Nochtans gemakkelijke beklimming, maar het leek wel een buitencategorie-col. Na deze zelfpijniging op motorkracht via de Aspin naar Arreau. Dit mooie dorp werd mijn thuis voor één dag en twee nachten.
Gisteren Col dAzet en Col dAspin opgefietst.
Nu zit ik in Bagnères-de-Luchon voor minstens drie nachten op een camping. Een goede uitvalsbasis voor de vele cols hier in het rond. Vandaag, zaterdag is een rustdag. De volgende dagen vlieg ik er weer in
Ik zit nog steeds op de camping van Luz-Saint Sauveur. Goede douches, goede wifi en 10/nacht maakt dat ik hier goed zit voor het moment. Deftig weer geweest de laatste 3 dagen. Morgen wel wat minder, maar dan zit ik goed hier. Een rustdag is toch welgekomen en via VRT Nu kan ik naar de koers kijken.
Gisteren Luz-Ardiden opgereden. Vandaag was Cirque de Troumouse aan de beurt. Verder niet veel nieuws.
Foto's van boven naar onder:
- de achtbaan van Luz-Ardiden
- Profrenner, euch... wielertoerist boven op Luz-Ardiden
- 2x onderweg naar Cirque de Troumouse
- Voor de tweede keer deze trip stopte de weg zo'n anderhalve a 2km voor de top wegens sneeuw en ijs
... Maandag begon de dag nog mooi en warm. Ik liet Col d' Izpegui achter mij om eerst boodschappen te doen en nadien naar Port de Larrau te rijden. Onderweg begon het te regenen dat het niet te doen was. Maandag werd echt meer dan een uitgeregende dag. Boven op Port de Larrau nog even gewacht of het niet beter zou worden. Al snel bleek dat dit naïeve hoop was. Dan maar een stuk naar beneden gereden tot aan het dorpje Larrau. Daar was een camping. Geen slecht idee leek me dat met dat hondenweer. Plaats zat, maar de camping was zo goed als verzopen. Mevrouw zei ook nog eens dat het gans de week zo'n weer ging blijven. Zelf wist ik ook even van geen hout pijlen te maken en als een kieken zonder kop verder gereden niet wetend wat nu. Even van slag en het bleiten stond me nader dan het lachen. Even aan de kant om toch even alles op een rijtje te zetten. GPS ingezet richting een plaats en kijken om onderweg een slaapplaats te vinden. Na 10 a 15km zag ik in een dorp een parkeerplaats waar reeds een camper stond. Eten gekookt en nadien stopte het zowaar met regenen. Daar gebruik van gemaakt om te gaan wandelen. Wat was dat nodig om het hoofd eens leeg te maken. Nadien gekeken wat de opties waren, van plan B tot plan Z. Vele namen opgeschreven van plaatsen tot een stuk in Spanje waar ik het weer zou van opzoeken de dag nadien. Voor de eerste keer gedacht 'had ik nu maar een smartphone'. De dag nadien naar de 'Tourist Information' waar gratis WIFI was. Na maandag zou dinsdag en woensdag het rijtje van drie-op-een-rij -slecht-weer-dagen vervolledigen. Nadien werd beterschap voorspeld. Plan B werd het dan maar Naar Luz Saint Sauveur, een plaats dat ik reeds goed ken. In moeilijke omstandigheden grijpt men terug naar iets bekend zeker? In de namiddag moest ik over Col d'Aubisque. Boven op de col auto aan de kant en nagedacht om hem toch in de gietende regen nar beneden te rijden om hem te beklimmen. Thermisch onderlijfje, truitje, windstopper, regenjas 1 en regenjas 2, tot plastiek zakken rond mijn voeten. Bbrrr... ijskoud gehad in de weg naar beneden. pas na zo'n 2km klimmen kwam er wat warmte in mijn bovenlijf, de benen bleven nog wat langer aanvoelen als ijspegels. Klimmen naar een droge camionette die op de top staat is wel een goede motivatie. 'Vive le soleil' euhh 'Vive le Velo'. Nadien stuk naar beneden gereden, naar een parking op Col de Soulor waar altijd veel campers staan. Deze keer geen enkele mobilhome te zien. Dan maar wat verder naar beneden.
Gisteren woensdag hier in Luz Saint Sauveur voor 2 nachten een campingbewoner geworden. Gelukkig waren er gisteren ook wat perioden zonder regen.
Vandaag mijn favoriete beklimming, de Tourmalet voor de vijfde maal van deze kant. Blijft toch een parel. Laatste 2km kreeg ik er nog een gratis (koude) douche bovenop. Alweer regen, moet dat nu??? Na enkel km's dalen was de regen opnieuw verleden tijd. Vandaag een mooie dag in het dal. Komende dag zien er ook redelijk uit en vanaf dinsdag geven ze warm en mooi weer. Hopelijk blijft dit zo. Ik heb mijn deel van slecht weer wel gehad vind ik.
Al mag ik niet te veel klagen. Maandag zag ik enkele wandelaars die Santiago de Compostela als einddoel hebben. Gisteren zag ik hier ook 2 Franse fietsers met bagage en al op de fiets. Deze zag ik zondag ook op de Izpegui. Die moeten ook nog wat anders voorhebben bij regenweer.
Hey daar Van laatste post die ik plaatste was de inkt nog niet droog of deze was reeds achterhaald. Ik schreef dat ze dit weekend goed weer gaven in de Picos de Europa. Dat was ook, maar na het schrijven bekeek ik nog eens de voorspellingen. Het zonnig weekend was opgeslorpt door wolken. Dju toch Toch beslist om naar Lagos de Govadonga aan de andere kant van de Picos te rijden. Onderweg bleek dit de juiste beslissing. De route was wondermooi. Eenmaal daar was het alweer een grijze bedoening. Bij het naar boven rijden met de auto was het onderste meer, Lago de Enol nog zichtbaar (foto met 2 kalfjes) het tweede, Lago de la Ercina bleef aan mijn ogen onttrokken. Eens terug naar beneden bleek zelf Lago de Enol verdwenen, opgeslorpt door mist en regen. In de zomer moet dat daar overdreven toeristisch zijn. Bijgevolg staan daar overal bordjes dat je daar niet mag overnachten, niet met een auto, noch met een tent. Beneden een parking tussen mobilhomes gevonden. De volgende ochtend zag het er weerom niet al te best uit. Het veranderde weerbericht indachtig dat gans het weekend tristesse voorspelde, gaf de doorslag. Vrijdagochtend met pijn in het hart figuurlijk mijn boeltje samengepakt en vertrokken richting Pyreneeën. Jammer, wat ik met mijn eigen ogen van de Picos zag was prachtig, wat ik met mijn eigen ogen op fotos heb gezien was een overtreffende trap waard. Nog eens terugkomen? Misschien wel, maar wie zegt dat ze dan haar sluier afneemt. En het is niet bij de deur hé. Vrijdag dus zon slordige 400km gereden om in Lekunberri voor de eerste keer een camping op te zoeken. Wat een luxe zon warme douche en stromend water. Je weet pas alledaagse dingen opnieuw te waarderen wanneer je ze een tijdje moet missen. De volgende dag San Miguel de Aralar beklommen. Een doodlopende col die zoals de naam doet voorspellen, eindigt bij een heiligdom. De ganse beklimming mij zitten afvragen of dit nu de Pyreneeën zijn of niet. Net niet denk ik. Na de beklimming nog een deugddoende douche en tijd om andere oorden op te zoeken. Zon 70 a 80 km verder in Erratzu terecht gekomen. Gisteren, zaterdag Puerto de Izpegui beklommen naar de Franse grens. Afgedaald Frankrijk in om dan Col d Ispéguy (zelfde, andere kant) aan mijn palmares toe te voegen. In de namiddag postgevat op diezelfde col om de nacht door te brengen. Nu, zondagnamiddag sta ik hier nog, wellicht voeg ik daar komende nacht nog aan toe. Geen idee of ik nu in Frankrijk of Spanje ben. Misschien loopt de grens wel door mijn busje? Wat ik wel zeker ben, is dat ik in mijn geliefde Pyreneeën ben, Les Pyrénées Atlantiques om precies te zijn. De ontgoocheling van de Picos is onmiddellijk verdwenen als sneeuw voor de zon. Zon en warmte mag je letterlijk nemen, maar hier komen blijft altijd iets speciaals voor mij. Voorlopig geen bergketen waar ik liever (terug)kom. Moeilijk uit te leggen waarom, maar het is gewoon zo. Deze voormiddag de wandelschoenen eens aan een echte test onderworpen. Alhoewel niet zo ver gewandeld, want het wolkendek werd steeds donkerder om rond 13u hier de boel even op stelten te zetten. Vochtige koele lucht botst hier op warme droge lucht vanuit Spanje en daar komt geregeld gekletter van. Meestal s avonds, blijkbaar ook soms overdag. Tijdens de wandeling opnieuw wat fotos genomen van Vale Gieren die hoog en ver vlogen. Nu zit ik hier in mijn busje op Word te typen, om het straks te plakken op blog en komt er net zon gier op zon 30m van mijn busje vliegen. Eindelijk een scherpe foto die ik niet moet inzoomen. Heerlijk moment dat nog maar eens onderstreept wat een zalige plaats dit is. Tot de volgende
Hey Hier ben ik weer. Vrijdag was de eerste en laatste post op de blog. Dit had te maken met het weerbericht dat vrijdag slecht weer voorspelde, het weekend redelijk goed om van maandag tot komende donderdag gewoon slecht te zijn. Zaterdag was het dus opnieuw tijd om een stuk bergop te fietsen. Deze keer moest Alto Campoo eraan geloven. Een doodlopende beklimming naar een skistation in Cantabria. Het weer zag er allesbehalve uitnodigend uit met een donker en dreigend wolkendek. Niet wat je wil zien als je naar 1987m wil klimmen. Onderweg bleef de regen, naast wat gedruppel gelukkig uit. Op 1840m was het ineens abrupt gedaan met de pret. Een halve meter sneeuw en ijs bedekten de laatste anderhalve km van de beklimming. Tijdens de afdaling begon het opnieuw te druppelen en net wanneer ik aan mijn camionette was gingen de hemelsluizen helemaal open. Een mens moet al eens geluk hebben zeker. Slecht weer bleef het menu van de dag, dus maar een eindje doorgereden. In de late namiddag een slaapplaats gezocht in een dorpje op de flanken van een volgende uitdaging bergop. Vlug op verkenning gegaan of er wel een café was waar s avonds voetbal te zien was. In de vooravond kwamen opnieuw enkele hevige en langdurende buien over. De moed zakte serieus in de schoenen en ik heb redelijk wat gevloekt. s Avonds naar het café Ik was er eerst nog alleen en deed een klapke met de barman. Die mannen trekken hun eigenlijk niets aan van het weer. Toen ik naar de voorspelling van zondag vroeg, viel hij uit de lucht. Wellicht een beetje zon, wat regen en wolken was zijn antwoord. Ik begin wel door te hebben dat dat de enige manier is om er hier mee om te gaan, anders word je zot. Naar Real Liverpool gekeken tussen allemaal Real-supporters. Zondag opnieuw de fiets op recht naar de top van Puerto de Piedrasluengas, wat een topnamen toch. Het weer was opnieuw niet veel soeps. Later ben ik doorgereden naar Potes, aan de voet van de Picos de Europa. Maandag rustdag en reed ik per auto naar Fuent Dé op 1200-en- nog-wat meter hoogte. Daar vertrekt een kabelbaan naar 1800m, tevens de start van veel wandelingen. Ik keek eens rond er ergens een goede slaapplaats zou zijn voor s avonds. Daar kwam ik een Portugees tegen, Carlos is de naam. Even aan de praat geraakt, bleek een meditatiefreek te zijn die in een commune woont in Portugal. Hij zal de lente en zomer van commune naar rijden door Europa. Nadien ging ik naar de kabelbaan. Mist en wolken hielden de bergtoppen in een wurggreep, dus had ik twijfels of ik wel naar boven wilde. Ieder uur aan mensen die van boven kwamen gevraagd hoe het daarboven was. Grijs en mistig was steeds het antwoord en geen 17 heen en terug waard. Een echte rustdag dus. s Avonds ging ik terug naar Potes, waar ik Carlos opnieuw tegenkwam. Samen aan de wijn geraakt. Toch ne raren zulle. Zo ne spirituele wereldverbeteraar, wel enen die overpositief in het leven staat, maar wel nog in de realiteit zit. Veel over reizen gebabbeld, ook met andere camionettereizigers. Wanneer hij begon af te dwalen over zijn spiritualiteit geïnteresseerd geluisterd al kan ik me er niet echt in vinden, maar ieder zijn ding zeker. Je hebt volgens hen je lichaam, je denken en je ziel. Die moeten in balans zijn en dan komt alles goed. Kan je nog volgen?... ik ook niet. Wel leuke avond. Deze morgen naar La Vega de Liebana gereden om daar Puerto de San Gloria aan te vatten, een beklimming van 19km aan 6% voor de fietsers onder ons. Eerste 3kms mindere stijgingspercentages, perfect om warm te draaien dus. Omwille dat de conditie voelbaar aan het beteren is, weinig getraind vooraf, en dat het geen al te zware col is kwam ik vlug in een goed klimritme. De ganse col dit ritme kunnen aanhouden zonder een moment af te zien, gewoon zalig. Een beetje mijn meditatie. Zelfs wanneer ik de hoogte bereikte waar bomen struiken worden en mist de heerschappij over Cantabria en Austurias het meestal overneemt, kon het me weinig schelen dat er geen vertezichten waren. Gewoon blijven genieten van het moment. Ofwel waren lichaam, gedachten en ziel toch eens in balans . Wanneer ik de top rondde ritste ik mijn truitje dicht om de sponsors (Kia en roze olifant, want ik rijd met overjaarse truitje van de Wielervrienden)content te stellen en de overwinning was binnen . 'Vive le Velo'. Zoals reeds gezegd is de conditie aan het komen. Ik voel dat mijn piek echter te laat zal komen om de Tour de France te winnen. Vanaf vrijdag geven ze gans het weekend goed weer. Hopelijk hebben ze het bij het rechte eind en dan gaan de wandelschoenen aan in de buurt van Lagos de Covadonga. Fietsers zullen nu denken dat dat geen plaats is om te wandelen, maar om de pedalen rond te draaien. We zien nog wel Muchos saludos
Foto's worden gelijk wat door elkaar gezet door blog.
Foto onderaan is mijn geïmproviseerde douche. haarspeldbochten, uitzicht vanuit mijn suite en regenboog zijn vanuit het bergketentje midden in het hol van Pluto.
... zondag ben ik dus in Spanje beland. Volgens de inwoners zelf niet Spanje, maar Baskenland. De eerste slaapplaats was een dorpje halfweg een beklimming. Aan de kerk vond ik een relatief vlak stuk om de camionette ongeveer waterpas te zetten. Vlug de koerskledij aangetrokken, fiets uitgehaald en enkele km's afgedaald om naar de top te fietsen. Maandag opnieuw een tijdje al rijdend doorgebracht. Op de kaart een stuk recht naar beneden ligt een bergketentje. Onderweg stopte ik nog niet om inkopen te doen met het gedacht dit in de namiddag te doen. Dat bergketentje, geen flauw idee hoe het noemt, was werkelijk het hol van Pluto. Enkel heeeeeeeeeel kleine dorpje zonder winkels. Gelukkig heb ik steeds genoeg voorraad mee. In de namiddag met de auto de col opgereden die ik in gedachten had. Werkelijk fantastische omgeving. Alles heeft hier wat mee van de Franse kant vd Pyreneeën. Daags nadien deze beklommen met de fiets. In de namiddag een dorp gezocht om te overnachten. In Frankrijk slaap ik steeds op parkings tussen campers. Hier is dit niet te vinden, waardoor ik meestal in kleine dorpjes slaap. Eigenlijk wel zalig. De tijd is hier meer dan een tijdje blijven stilstaan en de inwoners kijken eerst wel raar op, maar ik ben meer dan welkom.
Regen op dinsdag deed me beslissen om de fiets toch maar in de auto te laten en naar Cantabria te rijden. In Bourgos inkopen kunnen doen in een grote supermarkt. Als een kind in een speelgoedwinkel liep ik rond, wat een tijdje zonder supermarkt niet doet met een mens. Nadien ben ik in Vega de Pas beland. Straks voor de derde nacht slaap ik voor de kerk, straks word ik nog gelovig, of toch niet. Gisteren 2 cols beklommen, waarvan de eerste een parel was. Slecht 1120m hoog, maar leek op hooggebergte. Nadien nog eens met de auto naar omhoog gereden met de camera steeds dicht bij me. Wanneer ik terug naar beneden reed cirkelden gieren boven de vallei.
Moederdag was ik nog thuis. Diezelfde zondagnamiddag heel wat grief ingeladen, ook Club Brugge kampioen zien spelen (op TV) om op maandag te vertrekken. Maandag zelf nog heel wat moeten regelen en nog verder ingeladen, dus dinsdag was pas dag van vertrek. Langs De Panne ben ik Frankrijk binnen gereden. Eerste dag niet zover gereden. Enkele plaatsen, zoals Cape Blanc bezocht. s' Avonds een slaapplaats gezocht aan het strand.
Omwille van veel te veel ronde punten de dag ervoor ben ik langs de autosnelweg naar Normandië gereden op woensdag. Woensdagnamiddag reeds wat plaatsen en museum bezocht. Donderdag ook naar plaatsen zoals Omaha Beach en het Amerikaans oorlogskerkhof geweest. Om toch stil van te worden. Omaha Beach lag er vredig stil bij, wel wat anders dan dat het bijna 75 jaar geleden was.
Na Normandië op vrijdag de 17e via de autosnelweg naar omgeving Bearitz. Leuk om daar anderhalve dag te zijn, maar ik had genoeg water gezien en wilde naar de bergen...
 "Twisted Evil"){kind=icon}
. 'Vive le Velo'. Zoals reeds gezegd is de conditie aan het komen. Ik voel dat mijn piek echter te laat zal komen om de Tour de France te winnen.
