Hey daar Van laatste post die ik plaatste was de inkt nog niet droog of deze was reeds achterhaald. Ik schreef dat ze dit weekend goed weer gaven in de Picos de Europa. Dat was ook, maar na het schrijven bekeek ik nog eens de voorspellingen. Het zonnig weekend was opgeslorpt door wolken. Dju toch Toch beslist om naar Lagos de Govadonga aan de andere kant van de Picos te rijden. Onderweg bleek dit de juiste beslissing. De route was wondermooi. Eenmaal daar was het alweer een grijze bedoening. Bij het naar boven rijden met de auto was het onderste meer, Lago de Enol nog zichtbaar (foto met 2 kalfjes) het tweede, Lago de la Ercina bleef aan mijn ogen onttrokken. Eens terug naar beneden bleek zelf Lago de Enol verdwenen, opgeslorpt door mist en regen. In de zomer moet dat daar overdreven toeristisch zijn. Bijgevolg staan daar overal bordjes dat je daar niet mag overnachten, niet met een auto, noch met een tent. Beneden een parking tussen mobilhomes gevonden. De volgende ochtend zag het er weerom niet al te best uit. Het veranderde weerbericht indachtig dat gans het weekend tristesse voorspelde, gaf de doorslag. Vrijdagochtend met pijn in het hart figuurlijk mijn boeltje samengepakt en vertrokken richting Pyreneeën. Jammer, wat ik met mijn eigen ogen van de Picos zag was prachtig, wat ik met mijn eigen ogen op fotos heb gezien was een overtreffende trap waard. Nog eens terugkomen? Misschien wel, maar wie zegt dat ze dan haar sluier afneemt. En het is niet bij de deur hé. Vrijdag dus zon slordige 400km gereden om in Lekunberri voor de eerste keer een camping op te zoeken. Wat een luxe zon warme douche en stromend water. Je weet pas alledaagse dingen opnieuw te waarderen wanneer je ze een tijdje moet missen. De volgende dag San Miguel de Aralar beklommen. Een doodlopende col die zoals de naam doet voorspellen, eindigt bij een heiligdom. De ganse beklimming mij zitten afvragen of dit nu de Pyreneeën zijn of niet. Net niet denk ik. Na de beklimming nog een deugddoende douche en tijd om andere oorden op te zoeken. Zon 70 a 80 km verder in Erratzu terecht gekomen. Gisteren, zaterdag Puerto de Izpegui beklommen naar de Franse grens. Afgedaald Frankrijk in om dan Col d Ispéguy (zelfde, andere kant) aan mijn palmares toe te voegen. In de namiddag postgevat op diezelfde col om de nacht door te brengen. Nu, zondagnamiddag sta ik hier nog, wellicht voeg ik daar komende nacht nog aan toe. Geen idee of ik nu in Frankrijk of Spanje ben. Misschien loopt de grens wel door mijn busje? Wat ik wel zeker ben, is dat ik in mijn geliefde Pyreneeën ben, Les Pyrénées Atlantiques om precies te zijn. De ontgoocheling van de Picos is onmiddellijk verdwenen als sneeuw voor de zon. Zon en warmte mag je letterlijk nemen, maar hier komen blijft altijd iets speciaals voor mij. Voorlopig geen bergketen waar ik liever (terug)kom. Moeilijk uit te leggen waarom, maar het is gewoon zo. Deze voormiddag de wandelschoenen eens aan een echte test onderworpen. Alhoewel niet zo ver gewandeld, want het wolkendek werd steeds donkerder om rond 13u hier de boel even op stelten te zetten. Vochtige koele lucht botst hier op warme droge lucht vanuit Spanje en daar komt geregeld gekletter van. Meestal s avonds, blijkbaar ook soms overdag. Tijdens de wandeling opnieuw wat fotos genomen van Vale Gieren die hoog en ver vlogen. Nu zit ik hier in mijn busje op Word te typen, om het straks te plakken op blog en komt er net zon gier op zon 30m van mijn busje vliegen. Eindelijk een scherpe foto die ik niet moet inzoomen. Heerlijk moment dat nog maar eens onderstreept wat een zalige plaats dit is. Tot de volgende
Hey Hier ben ik weer. Vrijdag was de eerste en laatste post op de blog. Dit had te maken met het weerbericht dat vrijdag slecht weer voorspelde, het weekend redelijk goed om van maandag tot komende donderdag gewoon slecht te zijn. Zaterdag was het dus opnieuw tijd om een stuk bergop te fietsen. Deze keer moest Alto Campoo eraan geloven. Een doodlopende beklimming naar een skistation in Cantabria. Het weer zag er allesbehalve uitnodigend uit met een donker en dreigend wolkendek. Niet wat je wil zien als je naar 1987m wil klimmen. Onderweg bleef de regen, naast wat gedruppel gelukkig uit. Op 1840m was het ineens abrupt gedaan met de pret. Een halve meter sneeuw en ijs bedekten de laatste anderhalve km van de beklimming. Tijdens de afdaling begon het opnieuw te druppelen en net wanneer ik aan mijn camionette was gingen de hemelsluizen helemaal open. Een mens moet al eens geluk hebben zeker. Slecht weer bleef het menu van de dag, dus maar een eindje doorgereden. In de late namiddag een slaapplaats gezocht in een dorpje op de flanken van een volgende uitdaging bergop. Vlug op verkenning gegaan of er wel een café was waar s avonds voetbal te zien was. In de vooravond kwamen opnieuw enkele hevige en langdurende buien over. De moed zakte serieus in de schoenen en ik heb redelijk wat gevloekt. s Avonds naar het café Ik was er eerst nog alleen en deed een klapke met de barman. Die mannen trekken hun eigenlijk niets aan van het weer. Toen ik naar de voorspelling van zondag vroeg, viel hij uit de lucht. Wellicht een beetje zon, wat regen en wolken was zijn antwoord. Ik begin wel door te hebben dat dat de enige manier is om er hier mee om te gaan, anders word je zot. Naar Real Liverpool gekeken tussen allemaal Real-supporters. Zondag opnieuw de fiets op recht naar de top van Puerto de Piedrasluengas, wat een topnamen toch. Het weer was opnieuw niet veel soeps. Later ben ik doorgereden naar Potes, aan de voet van de Picos de Europa. Maandag rustdag en reed ik per auto naar Fuent Dé op 1200-en- nog-wat meter hoogte. Daar vertrekt een kabelbaan naar 1800m, tevens de start van veel wandelingen. Ik keek eens rond er ergens een goede slaapplaats zou zijn voor s avonds. Daar kwam ik een Portugees tegen, Carlos is de naam. Even aan de praat geraakt, bleek een meditatiefreek te zijn die in een commune woont in Portugal. Hij zal de lente en zomer van commune naar rijden door Europa. Nadien ging ik naar de kabelbaan. Mist en wolken hielden de bergtoppen in een wurggreep, dus had ik twijfels of ik wel naar boven wilde. Ieder uur aan mensen die van boven kwamen gevraagd hoe het daarboven was. Grijs en mistig was steeds het antwoord en geen 17 heen en terug waard. Een echte rustdag dus. s Avonds ging ik terug naar Potes, waar ik Carlos opnieuw tegenkwam. Samen aan de wijn geraakt. Toch ne raren zulle. Zo ne spirituele wereldverbeteraar, wel enen die overpositief in het leven staat, maar wel nog in de realiteit zit. Veel over reizen gebabbeld, ook met andere camionettereizigers. Wanneer hij begon af te dwalen over zijn spiritualiteit geïnteresseerd geluisterd al kan ik me er niet echt in vinden, maar ieder zijn ding zeker. Je hebt volgens hen je lichaam, je denken en je ziel. Die moeten in balans zijn en dan komt alles goed. Kan je nog volgen?... ik ook niet. Wel leuke avond. Deze morgen naar La Vega de Liebana gereden om daar Puerto de San Gloria aan te vatten, een beklimming van 19km aan 6% voor de fietsers onder ons. Eerste 3kms mindere stijgingspercentages, perfect om warm te draaien dus. Omwille dat de conditie voelbaar aan het beteren is, weinig getraind vooraf, en dat het geen al te zware col is kwam ik vlug in een goed klimritme. De ganse col dit ritme kunnen aanhouden zonder een moment af te zien, gewoon zalig. Een beetje mijn meditatie. Zelfs wanneer ik de hoogte bereikte waar bomen struiken worden en mist de heerschappij over Cantabria en Austurias het meestal overneemt, kon het me weinig schelen dat er geen vertezichten waren. Gewoon blijven genieten van het moment. Ofwel waren lichaam, gedachten en ziel toch eens in balans . Wanneer ik de top rondde ritste ik mijn truitje dicht om de sponsors (Kia en roze olifant, want ik rijd met overjaarse truitje van de Wielervrienden)content te stellen en de overwinning was binnen . 'Vive le Velo'. Zoals reeds gezegd is de conditie aan het komen. Ik voel dat mijn piek echter te laat zal komen om de Tour de France te winnen. Vanaf vrijdag geven ze gans het weekend goed weer. Hopelijk hebben ze het bij het rechte eind en dan gaan de wandelschoenen aan in de buurt van Lagos de Covadonga. Fietsers zullen nu denken dat dat geen plaats is om te wandelen, maar om de pedalen rond te draaien. We zien nog wel Muchos saludos
 "Twisted Evil"){kind=icon}
. 'Vive le Velo'. Zoals reeds gezegd is de conditie aan het komen. Ik voel dat mijn piek echter te laat zal komen om de Tour de France te winnen.
