Hey daar
Van laatste post die ik plaatste was de inkt nog niet droog of deze was reeds achterhaald. Ik schreef dat ze dit weekend goed weer gaven in de Picos de Europa. Dat was ook, maar na het schrijven bekeek ik nog eens de voorspellingen. Het zonnig weekend was opgeslorpt door wolken. Dju toch…
Toch beslist om naar Lagos de Govadonga aan de andere kant van de Picos te rijden. Onderweg bleek dit de juiste beslissing. De route was wondermooi. Eenmaal daar was het alweer een grijze bedoening. Bij het naar boven rijden met de auto was het onderste meer, Lago de Enol nog zichtbaar  (foto met 2 kalfjes) het tweede, Lago de la Ercina bleef aan mijn ogen onttrokken. Eens terug naar beneden bleek zelf Lago de Enol verdwenen, opgeslorpt door mist en regen. In de  zomer moet dat daar overdreven toeristisch zijn. Bijgevolg staan daar overal bordjes dat je daar niet mag overnachten, niet met een auto, noch met een tent. Beneden een parking tussen mobilhomes gevonden.
De volgende ochtend zag het er weerom niet al te best uit. Het veranderde weerbericht indachtig dat  gans het weekend tristesse voorspelde, gaf de doorslag. Vrijdagochtend met pijn in het hart figuurlijk mijn boeltje samengepakt en vertrokken richting Pyreneeën. Jammer, wat ik met mijn eigen ogen van de Picos zag was prachtig, wat ik met mijn eigen ogen op foto’s heb gezien was een overtreffende trap waard. Nog eens terugkomen? Misschien wel, maar wie zegt dat ze dan haar sluier afneemt. En het is niet bij de deur hé.
Vrijdag dus zo’n slordige 400km gereden om in Lekunberri voor de eerste keer een camping op te zoeken. Wat een luxe zo’n warme douche en stromend water. Je weet pas alledaagse dingen opnieuw te waarderen wanneer je ze een tijdje moet missen. De volgende dag San Miguel de Aralar beklommen. Een doodlopende col die zoals de naam doet voorspellen, eindigt bij een heiligdom. De ganse beklimming mij zitten afvragen of dit nu de Pyreneeën zijn of niet. Net niet denk ik. Na de beklimming nog een deugddoende douche en tijd om andere oorden op te zoeken. Zo’n 70 a 80 km verder in Erratzu terecht gekomen. Gisteren, zaterdag Puerto de Izpegui beklommen naar de Franse grens. Afgedaald Frankrijk in om dan Col d’ Ispéguy (zelfde, andere kant) aan mijn palmares toe te voegen. In de namiddag postgevat op diezelfde col om de nacht door te brengen. Nu, zondagnamiddag sta ik hier nog, wellicht voeg ik daar komende nacht nog aan toe. Geen idee of ik nu in Frankrijk of Spanje ben. Misschien loopt de grens wel door mijn busje? Wat ik wel zeker ben, is dat ik in mijn geliefde Pyreneeën ben, Les Pyrénées Atlantiques om precies te zijn. De ontgoocheling van de Picos is onmiddellijk verdwenen als sneeuw voor de zon. Zon en warmte mag je letterlijk nemen, maar hier komen blijft altijd iets speciaals voor mij. Voorlopig geen bergketen waar ik liever (terug)kom. Moeilijk uit te leggen waarom, maar het is gewoon zo.
Deze voormiddag de wandelschoenen eens aan een echte test onderworpen. Alhoewel niet zo ver gewandeld, want het wolkendek werd steeds donkerder om rond 13u hier de boel even op stelten te zetten. Vochtige koele lucht botst hier op warme droge lucht vanuit Spanje en daar komt geregeld gekletter van. Meestal ’s avonds, blijkbaar ook soms overdag. Tijdens de wandeling opnieuw wat foto’s genomen van Vale Gieren die hoog en ver vlogen. Nu zit ik hier in mijn busje op Word te typen, om het straks te plakken op blog en komt er net zo’n gier op zo’n 30m van mijn busje vliegen. Eindelijk een scherpe foto die ik niet moet inzoomen. Heerlijk moment dat nog maar eens onderstreept wat een zalige plaats dit is.
Tot de volgende