|
Hey
Vaandaag, zaterdag voorspellen ze een ganse dag regen. Het ziet ernaar uit dat de Zuid-Afrikaanse Frank De Boosere gelijk heeft. Vandaag is ook de dag dat ik precies halverwege de trip zit. Misschien een goed moment om eens wat te schrijven op blog ipv fotos. Voor wie lezen wil
Reeds enkele weken geleden aangekomen in Kaapstad op een dinsdagavond. Slechts drie dagen in Kaapstad gebleven omdat in een stad zijn voor mij soms aanvoelt als een verplicht nummertje. Nochtans heeft Kaapstad wel zijn charmes. Het doel daar was de fiets kopen. Die heb ik gevonden, maar eigenlijk heb ik er niet mee gedaan wat ik voor ogen had. Alleszins niet zo veel als ik had gedacht. Tablemountain Road en Signal Hill waren leuk om te doen. Weinig verkeer en een mooi uitzicht over Kaapstad deden het hem. Op zaterdag begon de roadtrip met lichte stress. Links rijdend, wat al jaren geleden was de stad uitrijden. Uiteindelijk ging dit vlotter dan verwacht en is dit nu al een gewoonte. Eerste stop was Stellenbosch. De wagen was nog maar net geparkeerd of er stond al iemand aan het portier om geld te innen voor de parkeerplaats. Helemaal geen parkeerwachtster, dus kon ze fluiten achter geld. Mocht ze het nu nog wat subtieler aangepakt hebben
. Daar in de namiddag eerst de weg naar Hellshoogte gezocht. Gelukkig kwam ik twee mountainbikers tegen die mij op sleeptouw namen tot aan de voet van de beklimming. Prachtige naam, mooie uitzichten, maar druk verkeer. Volgende dag Franschhhoek Pass. Nog mooiere beklimming, maar opnieuw druk. Daar heb ik zowat gedacht dat het misschien niet zo aangenaam is om hier te fietsen. Ze vliegen hier omhoog en omlaag met hun wagen en veel respect voor de fietser is er niet. Tradouws Pass stond wel nog op de lijst. Deze enkele dagen nadien wel nog gedaan en maar goed ook. Prachtig en verkeersluw, ineens een goede afsluiter van het Zuid-Afrika-bergfietsen. Zit de fiets wel nog steeds achter in de mini Toyota. Het project van Dimention Data (sponsor in de koers) is om iedere Zuid-Afrikaans kind een fiets te bezorgen. Ik ga mijn fiets meenemen naar Johannesburg en daar weggeven. Das al één fiets minder dat ze moeten voorzien.
Na Stellenbosch en Franschhoek kwamen de walvissen in Hermanus. Twee dagen na elkaar op de uitkijk gezeten met de camera in aanslag. Vooral de eerste dag was het een komen en gaan van deze giganten. Telkens wanneer ik mijn camera wegstopte om te vertrekken was er wel een walvis die zich begon te showen om mij nog wat langer aan de waterkant te houden. Na Hermanus kwam Tradouws Pass en Route 62. Het helemaal andere land dan aan de kust. De ganse 8oo a 1000km langs de oceaan tussen Kaapstad en Port Elizabeth zijn prachtig, maar voelen helemaal niet Afrikaans aan. Het enige wat het niet helemaal Europees of Amerikaans doet aanvoelen is dat 85 a 90% van bevolking zwart is. Na nog een stop in Wilderness en Jeffrey Bay ging het naar Addo. Met de tijd die ik had, kon ik makkelijker langer over de Tuinroute gedaan hebben, maar de lokroep van de beestjes was te groot. Die eerste olifanten en leeuwen in het wild zijn kippenvelmomenten. Ook werd dit ineens Echt Afrika vanwege deze beestjes, maar vooral omdat de westerse huizen hier niet meer te zien zijn en blanken steeds schaarser worden. Op de weg tussen Addo en de Wild Coast, de oostkust zie je volledig zwarte gemeenschappen met de typische ronde huizen. Net hutten, enkel is het hout en leem vervangen door stenen.
Van Coffee Bay ging de weg verder naar Drakensberg, waar ik dus nu nog zit. Deze bergen zijn anders dan de bergen die ik tot nu toe al gezien heb. De typisch rechte kam (ook zoals Tafelberg) komen doordat de bergen niet omhoog gestuwd zijn zoals vele bergketens. Bergen hier waren een hoog plateau en zijn door water en wind miljoenen jaren aan een stuk uitgesleten. Op de tour via Sani Pass naar Lesotho ook Maria ontmoet. Wat een madamke. Zot van de bergen en verpleegster die al verschillende keren voor enkele maanden in het Midden-Oosten werkte. Oa. In Afghanistan en Irak. Dat zijn verhalen die ze kan vertellen. Vooral in Afghanistan bijna dagelijks de explosie horen en voelen om nadien overspoeld te worden met gewonden en doden. Het beste verhaal vond ik dat ze met groep vrijwilligers in Ecuador de bergen in trok wanneer het weer te slecht was voor de dokters om het bergvolk bij te staan. Ezels volgepakt met medicijnen gingen mee de bergen in om zo de zieken te kunnen genezen in barre tijden.
Mijn plan was om eigenlijk meer te kamperen, maar ik voel mij hier wel thuis in de backpackers hostels. Zo leerde ik wel meer medereizigers kennen met een verhaal. In Wilderness en Coffee Bay kwam ik een Deen tegen. Helemaal naar de kl
. met een burn-out ging hij naar India om vijf weken aan een stuk twaalf uur per dag te mediteren. Zot zou ik worden. In Sani Pass Lodge ook een te gekke Israëlische ontmoet. Ook een Israëlisch koppel waar ik tot gisteren redelijk wat tijd mee gespendeerd heb. Niet mijn favoriete volk omdat onbeschofte eikels nog zacht uitgedrukt is wanneer ze na hun legerdienst in groep gaan reizen. Nu een ietwat (klein beetje) andere kijk gekregen op de zaak. Velen zijn na drie jaar verplichte legerdienst in steeds zijnde oorlogsmodus (wat niet verwonderlijk is door de agressie, zeg maar terrorisme van de overheid en zionisten tegenover Palestijnen) helemaal fucked-up. Wat hun manier van doen in groep helemaal niet goedpraat. Een beetje respect voor andere is nog altijd niet te veel gevraagd, denk ik. Ook vrouwen hebben verplichte legerdienst. De Israëlische die ik ontmoette stond veelal aan een checkpoint. Zo moest zij onder bevel dikwijls Palestijnen deels vernederen. Iets wat ze helemaal niet wilde, maar wel niet onderuit kon. Vele Israëli gaan na deze legerdienst helemaal om zeep naar India om daar hele dagen gedrogeerd te zijn. Velen blijven helemaal hangen en blijven heel hun leven van de regen in de drop belanden.
Wie het nog ziet zitten om verder te lezen ook nog een stukje politiek Zuid-Afrika
De apartheid is sinds de jaren 90 afgeschaft. Officieel toch. Helemaal weg lijkt deze toch niet te zijn. Zon kleine 10% is blank, maar bezit 72% van het land. Sinds de apartheid zijn er volgens mij velen onder de zwarte bevolking beter af omdat ze meer verdienen en een deftige job hebben. Maar zeg dat maar aan de bewoners van de townships en de vele anderen die nog steeds in armoede ronddolen. Ook vele hostels worden gerund door blanken met heel wat gekleurd personeel. Je vraagt je soms af waarom zoveel personeel. Wellicht omdat ze weinig verdienen. Wel goed dat ze een goede job hebben en niet in armoede leven, maar echt gelijkheid is nog ver weg. De zwarte bevolking, noch de blanke is tevreden met hoe het nu loopt. Wanneer je hen erover vraagt is het bijna unaniem. Onder Mandela zijn heel wat stappen gezet in de richting van een beter bestaan voor iedereen. Vooral kleurlingen, want blanken waren vooral bang te verliezen wat ze hadden. Maar ook vele blanken zagen of begonnen Mandela te zien als een positieve evolutie. Nadien kwam Mbeki die de vooruitgang niet zonder moeite verderzette. Na Mbeki kwam Zuma of nZuma die de hele boel omzeep heeft geholpen door corruptie. Het zou mij niet verwonderen mocht er binnen dir en twee jaar eens een kleine revolutie uitbreken.
Dinsdag ga ik richting Johannesburg om de auto in te leveren. Volgend weekend komen Bart en Maarten daar aan. De mini Toyota wordt dan een grote 4x4 met tenten op het dak en backpackers hostels worden vervangen door campings. Iets waar ik begin naar uit te kijken, want soms mis ik mijn camionette wel. Campings in Kruger NP liggen vast, laat de beestjes maar komen. Mijn camera zal opgeladen zijn
|
