Gisterenavond hebben Wim en ik nog maar eens gepraat... Hij kreeg de keuze van mij: ofwel de echte waarheid vanaf nu over alles, ofwel pak ik men valiezen.
We hebben de dag dat het gebeurd is nog maar eens overlopen.. daar waar hij eerst altijd antwoordde dat hij dat niet meer wist, wist hij het nu opeens wel! En dan begon hij dus opnieuw aan zen verhaal nu wist hij wel
wat er gezegd werd op msn (eerst waren ze naast elkaar op pc via msn elkaar
aan het opgeilen), dat wist hij vorige keren dat we het erover hadden zogezegd
niet!! En dan zei Lizzy blijkbaar dat als ze allebei met 'goesting' zaten ze daar
iets moesten aan doen (via die msn chat dus). En dan is zij naar boven gegaan
zei Wim, ik zei 'ja en dan wist je dat je moest volgen ofzo?' Nee ze keek nog zo eens naar hem, ja kan me al voorstellen wat voor blik! En dan zijn ze naar boven gegaan en beginnen kussen en dan heeft zij haar
slaapkleed uitgedaan Vorige keer zei hij nog dat ieder zen
kleren aangehouden had, nu is het weer kleren uit! En dan heeft hij zen broek
uit gedaan en hebben ze verder gekust (al geloof ik daar niks van dat ieder
braaf zen eigen kleren heeft uitgedaan!). Als je begint te kussen met 'goesting
tot seks' dan ga je daarin op en doe je elkaars kleren uit... (ofwel kijk ik
teveel tv). Maar bon dan heeft zij uit haar schuif condoom gepakt en aan hem
gegeven, heeft hij zen onderbroek uitgedaan en die condoom aangedaan en dan is
hij 'over haar gegaan' hé. Ja dat stukje zit altijd duidelijk in zen verhaal van
die condoom, beetje té duidelijk
Daarna is hij naast haar gaan liggen en vroeg zij aan hem of
het goed was en of hij het lekker vond en hij heeft ja gezegd Vorige keer was er
niks gezegd na de daad had Wim gezegd, nu herinnert hij het zich wel?! Pfft!
Dan is haar kind beginnen wenen en is ze hem gaan halen
en ermee naar beneden gegaan en dan heeft Wim zen kleren aangedaan en ook naar
beneden gegaan en nog wat op de pc zegt hij.
Vorige keren was het dat zij haar gaan douchen was, dat wist hij
nu ineens niet meer juist! Iets erna belde ik dat ik klaar was met men
examen en dan is hij me komen halen aan school
Vorige keren als we erover gepraat hebben zei Wim ook dat ze geen contact meer hadden
gehad (behalve dan de 4de juni vorig jaar) en nu ineens hebben ze daarna nog een keer op
msn gebabbeld erover, dat het absoluut niet mocht uitkomen, want dat zij haar vent
graag ziet en Wim mij...
Het voelt nog altijd niet juist ik ken Lizzy wel douchen, niet
douchen wat was het nu?... Ze hebben daarna nog samen gedoucht en 'nagenoten', ben
ik gewoon zeker van!! Zij is zo'n 'douche madam', douchte soms 3 keer op een dag!
Voor mij is het belangrijk dat ik echt alles weet, zelfs de
details!
Mijn gevoel is blijkbaar altijd al juist geweest en ik voel
dat het nog altijd niet de waarheid is!
Zoals ik op een forum gelezen heb... Die vrouw zei 'ik wou
alles weten, hoe kwetsend ook, tot in het kleinste detail, want anders maakte
ik er men eigen fantasieverhaal van dat vééél erger was dan wat er echt gebeurd
was' en zo is dat bij mij ook!
Heb zin om Wim een sms te sturen... dat hij nog maar eens
goed moet nadenken en alles in zen hoofd goed moet overlopen over wat er
gebeurd is, want dat men valiezen gepakt en gezakt staan!!
Elke keer ik meer dreig komt er meer uit... En herinnert hij
zich ineens wel van alles! Dit doet gewoon zo'n pijn !!!
Pfft weet het echt niet meer Waarom kon hij van de eerste
keer niet alles eerlijk vertellen?? Ik moet dreigen en roepen en tieren om de
waarheid uit zen mond te krijgen! Hoe kunnen we dan verder?? Als hij nu nog
niet eens eindelijk EERLIJK kan zijn??
De jongste en ik zijn ziek geweest dus heb me even daarop geconcentreerd...
Wim heeft even beseft hoe zwaar het allemaal wel voor mij is (denk ik), nadat ik een nacht op de zetel geslapen heb.. Hij lag al te slapen en ik kon gewoon niet naast hem gaan liggen. Om 6u s'ochtends komt Wim in paniek naar beneden en vraagt waarom ik op de zetel lig. Hij zei dat als er iemand daar zou moeten liggen, hij dat zou moeten zijn en als ik niet samen in bed wil slapen ik dat gewoon moet zeggen tegen hem... De volgende dagen is hij extra lief... Hij is ook extra lief in bed, té lief... Ik schiet die nacht recht en vraag of hij zichzelf wel normaal vindt? Hij zegt niks en zegt alleen 'sorry'... Weer een bevestiging dat hij alleen aan 1 ding kan denken!
Tijdens familie etentjes op zondag zorg ik dat ik er deftig uitzie en ik krijg complimenten a volonté, maar vanbinnen ga ik kapot! Ik moet bijna weer werken na mijn bevallingsverlof, maar dat zie ik helemaal niet zitten... Ik leef nog in een roes, ben als een zombie en eet nog altijd gewoon omdat het moet voor de borstvoeding... Een paar weekjes extra thuis kan ik wel gebruiken!
Ik heb nog altijd geen definitieve beslissing genomen en dat moet ik dringend eens gaan doen, want het maakt het anders alleen maar moeilijker! Ik ben alleen zo verward! Ik word heen en weer geslingerd tussen boosheid, verdriet, angst,... Ik heb ook nog steeds het gevoel dat hij mij niet maar 1 keer bedrogen heeft. En zolang dat gevoel niet weg gaat dan kan ik mezelf er moeilijk over zetten.
We hebben 1 nacht tot een of 3 zitten praten, nu ja praten... Ik praat vooral, Wim zegt amper iets... Ik ben doodeerlijk en zeg hem dat ik soms zo boos op hem ben dat hij mij een ander leven ontzegd heeft. Ik zie men kinderen zo graag, maar 5 jaar geleden toen het gebeurde was ik pas een maand erna zwanger van de oudste. Als hij dus eerlijk alles had opgebiecht als het gebeurd was dan had ik een heel ander leven gehad! Ik had iets anders kunnen studeren (ja ik was amper 18j als ik zwanger raakte van de oudste), met iemand anders verder kunnen gaan,... Aarrrgghhh dat maakt me soms zo woedend!! Men vriendin zegt me dat ik gewoon een beslissing moet maken en niet steeds moet nadenken over het 'wat als'...
Ik heb altijd al gezegd toen 2013 eraan zat te komen dat dat een ongeluksjaar zou zijn voor mij... Ben nogal zo bijgelovig namelijk! Gelukkig werd de jongste nog net in 2012 geboren, anders is het maar heel ongepast om 2013 je ongeluksjaar te noemen.
Gisteren was Wim een dag thuis omdat we s'middags na school 2 vriendjes van de oudste mee naar huis zouden nemen en hun mee zouden nemen naar een spelletjesnamiddag. Je zou zeggen dat je dan in de voormiddag als de oudste op school is wel tijd hebt om even te praten? Maar niet dus! Wim deed weer maar eens zijn gewone dagdagelijkse dingen en praatjes... We gingen als een normaal gezin naar de winkel, de auto wassen, naar de glasbak,... En ik onderga het allemaal, met enorm veel pijn weliswaar, maar ik vind het nu eenmaal niet aan mij om telkens te vragen om te praten! HIJ heeft een kans gevraagd om zich te bewijzen en het goed te maken, dus moet hij dat dan maar doen ook! Weet je dat Wim zelfs durft te vragen wat er scheelt als ik met een lange lip loop???
Mijn hartsvriendin maakt zich zorgen en zegt dat ze het echt geen goed idee vindt dat Wim's ouders dit weekend langs komen. Ze denkt dat ik me niet ga kunnen inhouden en de boel gaat ontploffen... Wel dat is dan Wim zijn probleem! Als hij zelf niet eens beseft dat het niet goed is om nu gezellig zijn ouders uit te nodigen in deze situatie dan moet hij de gevolgen maar dragen, niet?
Wanneer de vriendjes van de oudste naar huis zijn begint Wim op zijn playstation te spelen, opeens bedenk ik me - tijdens een gesprek met een vriendin - dat Wim zijn resultaten van de geslachtziektes nog steeds niet binnen zijn. Ik vroeg hem dus of hij al resultaten van de geslachtziektes gekregen had. Nee zei hij Ik zei dat dat raar is want zoiets is na 3 dagen al in orde. Ik vroeg hem of hij wel gevraagd had om die geslachtziektes te testen? Jaja zei hij ik heb gevraagd om alles te testen. Ik zeg ja, maar geslachtziektes moet je specifiek vragen hé. Toen zei hij niks meer en wist ik genoeg! Ik heb hem duidelijk genoeg gezegd dat hij dat specifiek moest vragen! Ik zei dat hij dan naar de huisdokter moest bellen, om te zien of ze in het labo dat nog konden testen. Wim blijft gewoon op zen playstation spelen! Ik roep dat hij moest maken dat hij belt antwoordt hij seg wat maakt dat nu verschil of ik nu direct bel? Ik zei dat dat voor mij VEEEEL verschil maakt! Uiteindelijk zet hij zijn spelletje af en zit hij een half uur rond te draaien met de telefoon en kwam hij vragen wat hij moest zeggen aan de huisarts? Ja hallo?? HIJ moest maar zien dat hij het van de 1ste keer goed had gevraagd! Eindelijk belt hij en de huisarts vraagt hem om deze middag terug te bellen, de huisarts ging kijken of het labo het nog kon testen met het bloed dat ze van Wim hebben. De rest van de avond verloopt - weer maar eens - 'normaal'!
Vandaag 21/02: Wim stuurt mij net een sms om te zeggen dat ik naar onze touroperator moet bellen om een babypakket te bestellen voor de reis naar Turkije Ik hoop voor hem dat hij naar de huisarts gebeld heeft! Want mij nu even herinneren naar wie of wat ik moet bellen en dan zijn eigen telefoontjes niet doen?! Oh ik zou zo alles kapot gooien wat ik nu in men handen krijg! Ben echt razend!
Het huis ligt er vuil bij, een puinhoop! Maar het laatste waar ik nu zin in heb is het huishouden... Voel me gewoon leeg, op,...! Alles doet gewoon pijn! Op de kinderen kan je niets aanmerken, die hebben propere kledij, een dagelijks bad, vers eten en genoeg aandacht...
Als Wim nog lang zo normaal gaat doen en geen initiatief neemt, zal het niet lang duren voor ik men boeltje pak vrees ik! Soms zou ik Wim mijn blog willen laten lezen, zo kan hij zien hoeveel pijn hij me eigenlijk wel doet, want nu lijkt het alsof hij dat niet beseft (ook al zegt hij van wel)! Maar dat zou te makkelijk zijn voor hem, dan kan hij hier elke dag lezen wat hij fout doet in mijn ogen en kan hij zich elke dag snel herpakken... Nee dat zou echt wel te gemakkelijk zijn!
Ik loop al dagen met barstende hoofdpijn, iets wat ik normaal niet heb dus dat zegt al genoeg... Bovendien heb ik ook een dik oog en doet met de dag meer pijn. Allemaal lichamelijke uitingen van stress volgens mij... Bovendien had men pluspapa deze zondag luidop opgemerkt dat ik zo mager was, zeker zo vlak na een bevalling. En als hij het al ziet! Zal dus niet lang duren voor de mensen vragen beginnen stellen...
Ik probeer zo goed mogelijk te eten voor de borstvoeding, maar met smaak is het niet echt, ik eet eerder omdat het moet. s'Ochtends krijg ik een sms van Wim, hij vraagt hoe het met de jongste haar slijmpjes zit? Over mijn dik oog vraagt hij niks... Hij is steeds bezig dat hij alles wil doen om voor ons te vechten, maar ik merk er bitter weinig van. Moeite doen zit voor mij ook in de kleine dingen, zoals vragen hoe het met mij gaat als hij weet dat er iets met me is... Niet af en toe een boeket bloemen kopen hé!
Het 'waarom' blijft steeds door men hoofd spoken en zeker het 'waarom' dat hij 4 juni weer contact met haar gezocht heeft. Als Lizzy in dat gesprek had geantwoord 'kom maar af, want ben alleen thuis' had Wim dan gegaan? Al die vragen blijven spoken...
Zaterdag komen zijn ouders langs, hij heeft niet eens moeite gedaan om dat bezoek proberen af te wimpelen. Ik heb Wim duidelijk gemaakt dat ik me niet meer inhoud voor zen moeder, als ze iets doet wat me niet aanstaat zal ze het geweten hebben. Ik heb nu het recht om gelukkig te zijn en het is in normale omstandigheden al een hele stress voor mij om zijn ouders (lees moeder) te zien en nu in deze situatie helemaal! Gedaan dus met mijn mond houden voor 'de lieve vrede'! (de relatie tussen mijn schoonmoeder en mij is echt verschrikkelijk, maar dat is weer een ander verhaal. Er is in ieder geval genoeg gebeurd dat het zover gekomen is dat ik haar haat en haar gedoe kan ik er nu echt niet bijnemen!) Ik ben er ook gewoon weer zo boos om dat Wim zelf niet beseft dat het niet oké is om nu zomaar zijn ouders 'even gezellig' op bezoek te laten komen! Zoals ik dus al zei voel ik bitter weinig van 'zich bewijzen'. Ik heb hem nooit mogen vragen om te kiezen tussen zijn moeder en mij, dat heb ik ook nooit gedaan ondanks alles wat ze ons heeft aangedaan. Maar hoeveel pijn hij me nu gedaan heeft, vind ik niet dat ik nog ongelukkig moet leven. En als Wim niet snel voor mij op komt tegenover zijn moeder dan zal ik hem toch moeten vragen om te kiezen! Hij heeft zaterdag dus zijn laatste kans om te tonen dat hij wel voor mij kan opkomen...
Wim had een vroege shift en is rond 14u45 thuis, nog een uur dus voor onze oudste van school gehaald moet worden. Ideaal moment dus om ongestoord te kunnen praten zou je denken, maar dat is blijkbaar buiten Wim gerekend. Hij zet zich voor tv en begint een opgenomen programma te kijken. Het doet zo'n pijn dat hij geen enkel initiatief neemt!!!
Hij gaat de oudste van school halen en daarna rijden we samen door om haar af te zetten bij de dansles. Tijdens de dansles moest ik snel shoppen voor nieuw ondergoed... Stiekem zoek ik de meest sexy onderbroeken uit, zo weet Wim tenminste wat hij mist en kan hij ook eens lijden! Na de dansles gaan we snel in een fastfood restaurant eten, wederom zonder een woord over de 'huidige situatie' te wisselen. Hij praat alleen maar over dagdagelijkse dingen... Voor ik het weet zit ik weer in de drukke 'avondspits' om beide kids in bad te krijgen en de oudste in bed. Daarna in de zetel geploft om de jongste te voeden en Wim ligt snurkend naast me in de zetel, ik vind het maar een makkelijke manier om een deftig gesprek te ontwijken! En zo is 'another day' zonder te praten weer voorbij.
Hoelang trek ik dit nog zonder enige poging van Wim om zich te bewijzen?
Ik ben Wim van zijn werk gaan afhalen daarnet, hij komt in de auto en doet gewoon normaal... Dat is moeilijk voor mij om te bevatten. Hoe kan hij zo normaal doen? Oké we kunnen niet constant ruzie maken, de kinderen zijn er ook nog, maar toch is het moeilijk voor mij... Ik word zelfs misselijk als ik in de spiegel kijk en hem zie...
Hij zegt dat hij zen fiets van het station gaat afhalen en dat hij dan de oudste wel naar de zwemles zal brengen. Hij zal over huis komen tijdens de zwemles om het eten al voor te bereiden... Alles gaat in een roes aan me voorbij. Wil hij opeens de perfecte vader zijn? Of doet hij het om mij even rust te gunnen? Of heeft hij bewijzen nodig dat hij een goede vader is voor de rechter, moest ik toch beslissen om zonder hem verder te gaan? Ik weet het allemaal niet...
We komen thuis en ik heb amper een woord gezegd, hij vraagt wat er scheelt, ik antwoord 'niks'. Hij vraagt het nog eens en ik antwoord bits dat ik al een heel weekend 'normaal' heb moeten doen dus dat ik dat niet ook de hele week nog kan. Is dat dan zo moeilijk voor je? Vraagt hij. Ik zeg niks en knik gewoon, maar in mezelf roep ik kwaad dat hij dat wel kan zo 5 jaar komedie spelen en liegen en bedriegen, wel ik kan dat niet!
Hij is nu net vertrokken naar de voetbal, hij had me gevraagd of hij mocht. Zoiets is toch niet aan mij om te beslissen? Ik wil geen paranoia vrouw zijn die haar vent thuis opsluit en alles verbiedt. Het doet me wel pijn dat hij zelf niet beslist heeft om thuis te blijven... Hij zegt zo vaak dat hij alles wil doen om zich te bewijzen en voor ons wil vechten, maar ik merk er maar bitter weinig van! Net zoals toen ik een paar dagen geleden begon over relatietherapie... Hij antwoordde meteen dat hij het zo wil kunnen oplossen en dat dat teveel geld kost? Op dit moment is geld het laatste waar ik aan denk! En zegt hij dit omdat hij er echt zelf wil aan werken? Of wil hij daar niet naartoe uit schrik om door de mand te vallen en er nog meer bedrog aan het licht komt? Want ja dat gevoel laat me nog steeds niet los dat hij ook nog met anderen het bed gedeeld heeft! In tussentijd heeft hij tijd genoeg gehad om eventuele sporen die hij zou kunnen achter gelaten hebben, te wissen!
Dan ga ik nu maar even de kids in bad steken, want anders kan hij me ook nog beschuldigen dat ik een slechte moeder ben... Het huishouden blijft nu wel liggen ja, daar staat men hoofd echt niet naar. Maar op de kinderen kan je niets aanmerken!
Het bloedbeeld van Wim is normaal, de huisarts zegt dat zijn vermoeidheid komt door stress... Hallo en ik dan?? De resultaten van de geslachtziektes zitten er nog niet bij, dat duurt blijkbaar wat langer.
We gaan een dagje naar een indoor speeltuin, onze kinderen hoeven de dupe niet te zijn en een dagje zonder spanning zal hun goed doen...Ik loop de hele dag in de speeltuin rond met gemengde gevoelens....
S'avonds komt Wim naast me zitten in de zetel, hij vraagt of ik wil praten... Voor het eerst sinds ik het ontdekt heb komt hij me dit zelf vragen! Ik begin opnieuw over het hoe, wat, waar en wanneer het gebeurd is... Ik blijf hierover doordrammen omdat het voor mij belangrijk is om alles te weten, elk detail hoe pijnlijk ook. Maar ik wil ALLES weten! Wim doet zijn verhaal nog eens... Ik was op school examen doen en we waren de avond ervoor bij Lizzy thuis blijven slapen omdat zij vlakbij mijn school woonde. Wim was al een jaar afgestudeerd dus hij bleef met haar thuis. Ze zaten ieder op een computer en begonnen via msn over seks te praten. Volgens Wim zei Lizzy opeens dat ze veel zin had en dat ze naar boven wou gaan, hij zei dat dat niet kon (daar geloof ik niks van maar kom). Uiteindelijk heeft ze hem overhaald en gaan ze naar boven. Ze hebben hun uitgekleed en zijn beginnen kussen, dan heeft Wim zelf een condoom aangedaan en 'heeft hij haar gepakt'. Het duurde niet lang voor hij 'klaar' was volgens Wim (en volgens Lizzy ook niet blijkbaar, want dat heeft ze al in dat eerdere gesprek tegen mij gezegd). Zijn hun verhalen mooi op elkaar afgestemd of is het de waarheid? Ik wil elk detail weten en vraag wat er gezegd is op msn, dat weet hij niet meer zegt hij! Ik begin vanbinnen al te koken... Hoe kan je zoiets niet meer weten? Moest ik zoiets doen zou ik alles nog heel goed weten! Het zou elke dag door men hoofd als een film afspelen en ik zou zeker geen 5 jaar kunnen doen alsof er niets gebeurd is! Volgens Wim kan je dat wel 'niet meer weten', want omdat hij mij niet kwijt wou en zoveel spijt had heeft hij het al die jaren verdrongen en willen vergeten zegt hij. Ik vind het maar een flauw excuus... Ik begin hem suggesties te geven van wat er gezegd zou kunnen zijn in dat gesprek op msn en opeens begint Wim wel dingen te vertellen. Ik word boos, want als ik het hem voorkauw weet hij het opeens wel weer allemaal? Ik overloop opnieuw hoe het allemaal gebeurd is en opeens hebben ze hun niet helemaal uitgekleed, maar enkel hun broek en onderbroek uit gedaan en hadden ze hun t-shirt nog aan... Wat is het nu eigenlijk? Naar boven gaan en hun uitkleden of naar boven gaan en even hun broek uitdoen? Ik word nog bozer van het steeds veranderende verhaal en weet nu echt niet meer wat te geloven. Wim antwoordt nog steeds op het merendeel van mijn vragen met 'ik weet het niet'. Ik kan niet verder zonder antwoorden op mijn vragen en ik vind dus dat het weinig zin heeft als hij toch niet op mijn vragen kan antwoorden... Ik kan zo niet verder gaan! Ik ben heel boos en gefrustreerd en loop naar boven.... Ik begin men valies te maken, want op dit moment heeft het in mijn ogen allemaal weinig zin. Wim loopt me achterna naar boven en houdt me tegen. Ik mag niet vertrekken...
Ik kalmeer en wil gewoon gaan slapen en hopen dat ik wakker word uit deze nachtmerrie... Ik ga slapen en Wim komt dicht tegen me aanliggen... Hij doet zo lief! Ik zie hem nog steeds graag, anders zou ik mezelf dit niet zo hard aantrekken en was ik al lang weg geweest! Zoals met alles besef je pas wat je hebt als je het kwijt bent... In mijn geval is dit dus seks, want ik heb altijd al een vrij laag libido gehad en nu ik weet dat ik niet zomaar meer seks kan hebben, heb ik veel zin... Begrijpe wie begrijpe kan, maar ik voel me zo! Wim begint me te strelen en ik wou verder gaan, zien wat het met me zou doen! Ik had ook iets van 'let's get it over with'... Uiteindelijk hebben we seks, tijdens 'de daad' flitsen beelden van Wim en Lizzy door men hoofd, ik krijg al tranen in men ogen en als we 'klaar' zijn stort ik helemaal in! Ik begin te huilen als een klein kind en kan niet stoppen, het is onbeschrijflijk hoe ik me voel, ik wist niet dat een mens zo veel pijn kan hebben.
Ik voel me nu echt vies en het voelt ook alsof ik hem beloond heb voor wat hij me heeft aangedaan.... Ik denk niet dat ik ooit nog met hem seks kan hebben, wetende hoe ik me nu voel... Ik voel me rotslecht! Het doet pijn dat Wim het niet gestopt heeft dat ik verder wou gaan... Het is voor mij eigenlijk een bevestiging dat hij geen rekening houdt met gevoelens en als een vrouw hem over haar laat gaan dan doet hij het!
Zondag gaan we eten bij mijn ouders en verloopt alles normaal... Achja normaal doen is makkelijk hé, ik heb 5 jaar in een leugen geleefd!
Vandaag maandag de 18de februari voel ik me weer gevoelloos, ik heb mijn blog helemaal geschreven en weet niet wat ik nu ga doen... Waarschijnlijk weer nadenken, nadenken, nadenken,.... Tot ik men gedachtes weer kan komen neerschrijven hier.
Hoe het nu verder moet dat weet ik tot op de dag van vandaag nog altijd niet!
In tussentijd is het ook nog valentijn... De dag van de liefde, wat heeft dat voor mij op dit moment te betekenen? Wim is werken dus ik heb weer de hele dag tijd om na te denken...
Ik bedenk me hoe vies ik me voel dat ik nog seks heb gehad met Wim nadat hij met Lizzy geslapen heeft... Ik wil van Wim weten of het met of zonder condoom was en hij zegt met condoom. Omdat ik op dit moment niets geloof van wat Wim zegt vraag ik het via de facebook chat aan Lizzy. Zij antwoordt dat ze nooit condooms in huis heeft... Doet ze dit om mij op stang te jagen? Ik zit tussen 2 verhalen en weet niet wie of wat te geloven! Ik denk verder door en als het zonder condoom geweest is dan kan 1 van de kinderen van Lizzy van Wim zijn! Hoe ik me voel tijdens deze bedenking is met geen woorden te beschrijven... Een vriendin zet foto's van Wim en onze oudste naast foto's van Lizzy's kind... De gelijkenissen zijn schokkend!
Wim komt thuis met een bos bloemen, hij zegt dat ze niet speciaal voor valentijn zijn en dat hij ook weet dat dit niets goed maakt. Hij heeft ze gekocht omdat hij me graag ziet zegt hij. Ik zet de bloemen in water en meteen erna gooi ik de foto's voor zijn neus... Hij verschiet zelf van de gelijkenissen, maar hij blijft erbij dat het met condoom was. Hij is bereidt een DNA test te doen als ik dat wil. Ik spreek Lizzy over mijn vermoedens en wil een DNA staal van haar kind. Zij argumenteert meteen dat dat belastend is voor haar kind... Hoe kan wat speeksel afgeven in godsnaam belastend zijn voor een kind? Ik hoop dat ze nu eindelijk toegeeft dat het wel met condoom was maar ze blijft bij haar verhaal... Omdat Lizzy niet vrijwillig zal meewerken aan het DNA onderzoek kan alleen Wim dit via gerechtelijke weg eisen. Hij wil dit doen voor mij zegt hij... Maar zegt hij dit omdat hij de waarheid spreekt over de condoom? Of zegt hij dit omdat hij toch weet dat dit tijd in beslag zal nemen en wij er ons ondertussen misschien al doorgeslaan hebben? Ik weet echt niet wat te denken....
15 februari... Ik had al even een valentijnsontbijt geregeld en aangezien we toch moeten eten besluit ik om het niet te annuleren. Gezellig was anders, maar zoals ik zei, eten moet een mens toch! Wim is voor het ontbijt langs de huisarts geweest voor een bloedname, testen op geslachtziektes. Het doet me pijn dat ik ook dit zelf heb moeten vragen aan hem. Hij heeft ook een algemeen bloedbeeld gevraagd omdat hij de laatste tijd zo moe is. Ik weet niet goed wat te denken, want mij is het pas opgevallen dat hij constant slaapt sinds ik het weet... Ik vraag me af of het een makkelijke manier is om gesprekken met mij te ontwijken... De rest van de dag verloopt eigenlijk 'normaal'. We praten over 'bloemetjes en bijtjes'... Het doet me eigenlijk pijn dat hij zo gewoon over normale dingen kan praten alsof er niks gebeurd is, alsof het hem niks doet! En ik vraag me af doordat ik ook gewoon antwoord en mee praat Wim denkt dat alles oké is?
Ik leef momenteel gewoon in een roes, nog in schock... Alles gebeurd op automatische piloot en ik schiet sneller uit tegen de oudste. Ik voel me er slecht door, maar het is sterker dan mezelf. De kinderen kunnen hier niets aan doen... Ik voel me gevoelloos en ik weet niet wat ik wil. Ik ga men 'klopje' nog krijgen en die zal hard aankomen.
Wim moet vroeg beginnen werken, voor hij vertrekt zegt hij dat hij mij graag ziet en dat is het dan. Iets na de middag krijg ik - denk ik- het gevreesde 'klopje', doordat ik te hard bibber en toch wil proberen de jongste haar nagel te knippen, knip ik te ver en begint haar vingertje te bloeden. Ik begin te huilen en kan niet stoppen... Net als haar vingertje niet stopt met bloeden. Ik voel me een rotslechte moeder...
Als Wim thuis komt en me met de jongste vindt, ik al huilend en de jongste haar vingertje nog steeds aan het bloeden, wordt het me helemaal teveel. We laten de oudste boven wat tv kijken zodat we kunnen praten... We praten en laten beide veel tranen, we praten vooral over hoe het verder moet en of ik Wim nog een kans wil geven. Hij blijft herhalen dat hij er echt alles aan wil doen om onze relatie te redden. Omdat ik toch niks overhaast wil/kan beslissen ben ik bereid om hem de tijd te geven zich te bewijzen. Dat is toch het minste wat ik kan doen aangezien we 2 kinderen hebben samen.
S'avonds vraag ik hem wat hij nu van plan is met Lizzy en of hij ze nog in zijn vriendenlijst op facebook heeft staan. Hij komt naast me zitten met zijn smartphone en verwijdert haar uit zijn vriendenlijst en uit zen telefoon lijst. Langs de ene kant voelt dat goed, maar langs de andere kant vraag ik me af of hij dat gewoon doet 'omdat dat moet' en omdat ik er ZELF over begonnen ben. Ja als ik heel eerlijk ben doet het me een beetje pijn dat hij dit niet uit zichzelf gedaan heeft...
Ik zit steeds met het gevoel 'eens een bedrieger altijd een bedrieger' en ik krijg dat gevoel maar moeilijk weg.
Ik begin weer teveel na te denken en ik herlees het gesprek nog eens opnieuw... Ik zie dat het gesprek dateert van 4 juni vorig jaar... Ik had een positieve zwangerschapstest in men handen van onze jongste op 4 mei! Exact 1 maand na dat ik zwanger ben zoekt hij, na 5 jaar, terug contact met haar?! Mijn gedachten slaan helemaal op hol en ik denk het ene na het andere... WAAROM zoekt hij na 5 jaar terug contact met haar ?WAAROM als ik net zwanger ben van onze 2de? HIJ is eerst begonnen over een 2de, HIJ wou zo graag een 2de.... Toen ik aan Wim de eerste keer vroeg waarom hij met haar geslapen heeft antwoordde hij 'uit goesting zeker' en als ik hem vroeg waarom hij op 4 juni vorig jaar weer contact met haar zoekt antwoordt hij 'ook uit goesting zeker'. Maar dat gaat er bij mij helemaal niet in! 4 juni vorig jaar ben ik 1 maand zwanger, dan hebben we niets anders gedaan als naar bed geweest! Dat is toch onlogisch dat hij dat dan 'uit goesting' doet?? Hij zegt ook dat hij meteen spijt had van dat flirterig gesprek, maar daar geloof ik echt NIETS van want HIJ zoekt op 11 juni opnieuw met haar contact! Alles spookt door men hoofd en ik geloof niks van zijn uitleg, ik kan niks geloven van zijn uitleg want het is allemaal gewoon té onlogisch! Oh man, soms wou ik gewoon dat hij slim genoeg was geweest om het gesprek te wissen! Dit doet gewoon zoveel pijn, té veel pijn!
'Eens een bedrieger, altijd een bedrieger'... Het blijft door men hoofd spoken, want ALS ik hem een 2de kans geef wil ik me nooit meer zo voelen als nu!
Het is 5 dagen geleden dat ik het te weten kwam... Ondertussen heb ik gepraat, gehuild, gevloekt, geroepen, voor me uit gestaard, gehoopt dat het allemaal een nachtmerrie is,...
Ik wil van Wim weten hoe en wat er toen gebeurd is, elk detail,elk woord dat er gezegd is, elke aanraking, alles! Het is 5 jaar geleden gebeurd ergens begin, midden of eind juni, hij weet niet meer wanneer precies. Ik word boos als hij zegt dat hij niet meer weet wanneer het juist gebeurd is... Als je zoiets doet dan weet je toch nog wel goed genoeg waar, wanneer, hoe en met wie? Zoiets spookt toch elke dag door je gedachten? Blijkbaar heeft het nooit door zen gedachten gespookt, hij heeft me 5 jaar lang in men gezicht kunnen beliegen! En mijn 'vriendin' ook! Hoe kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik heb het wel altijd al aangevoeld... Ik heb hem zeker 100 keer gevraagd of hij me ooit bedrogen heeft, hij heeft het zelfs op onze oudste haar hoofd gezworen! Hij antwoordt op bijna elke vraag die ik stel dat hij dat niet meer weet... Ik moet dus men antwoorden ergens anders gaan zoeken en ik besluit om 'mijn vriendin' een bericht te sturen via facebook chat. Zij vindt het blijkbaar allemaal om te lachen! Voor haar was het geen seks want volgens haar was Wim al na 2 minuten 'klaar'. Maakt mij allemaal niet uit hoe lang het geduurd heeft, als je in elkaars lichaam zit is het seks! Zij blijft erbij dat het geen seks was zonder voorspel, zonder gevoelens,... Ik stop het gesprek, want ik word alleen maar razend kwaad op haar, op Wim, op alles en iedereen. Ik kan maar moeilijk begrijpen dat je seks kan hebben zonder gevoelens, althans ik hoop dat het zonder gevoelens was. Ook weer zoiets dat Wim me altijd gezegd heeft, dat hij nooit met iemand anders seks zou kunnen hebben zonder gevoelens. Hoe naief was/ben ik eigenlijk? Ik vraag me af of ik ooit weer intiem kan zijn met hem zonder het beeld van hun samen... Het antwoord zal ik sneller weten dan ik op dit moment denk. Ik bedenk me dat als ik verder wil met hem, ik niet wil leven als een zottin die constant denkt waar hij is en met wie. Er gaat zoveel door men hoofd en ik zou zo graag even rust in men hoofd willen!
Ik blijf het gevoel hebben dat hij me niet maar 1 keer bedrogen heeft. Elke relatie heeft ups en downs op vlak van intimiteit en seks, maar bij ons heeft het net iets meer downs gehad en dat weet ik maar al te goed. Als hij het 5 jaar geleden gedaan heeft, terwijl op dat moment ons seksleven niet echt 'een down' had, wie weet wat hij dan gedaan heeft terwijl we een serieuze dip in ons seksleven hadden? Ik kan volgens mij nooit meer een woord geloven van wat hij zegt en ik vraag me af of ik zo wel wil leven? Mijn moeder was 13 jaar samen met mijn vader en mijn vader is er na 13 jaar van door gegaan met 1 van de beste vriendinnen van men moeder. Eens hij thuis vertrokken was kwam het ene na het andere bedrog uit. Ik wil zo geen leven, maar op dit moment lijkt de geschiedenis zich gewoon te herhalen! Wim weet hoe mijn jeugd verlopen is en wat mijn vader allemaal uitgespookt heeft vroeger, dus ik denk dat hij niet half beseft hoeveel pijn hij me doet.... Ik besluit om het (nog) niet tegen mijn familie te vertellen tot ik zeker weet hoe ik verder wil. Als mijn familie het nu zou weten zouden ze hem misschien niet meer binnen laten of accepteren en als ik beslis om onze relatie nog een kans te geven, dan zou dat de dingen alleen maar moeilijker maken. Het is 3u s'nachts als ik zit te sms'en met men vriendin. Zij vraagt me of ik Wim al terug geconfronteerd had met die datingsite. Hij had zich in het verleden ingeschreven op zo'n datingsite en smsjes naar zo'n teletekst porno girl zitten versturen. Hij had dit indertijd eerlijk aan mij komen opbiechten, want hij voelde zich zo schuldig (zei hij toen). Hij had dus wel genoeg schuldgevoelens om een datingsite en wat porno toe te geven aan mij, maar iets wat echt lichamelijk 'in real life' gebeurd is kan hij me niet vertellen? Daar heeft hij niet genoeg schuldgevoelens voor? Ik sms haar terug dat ik tegen Wim heb staan roepen dat ik het niet begrijp dat hij wel genoeg schuldgevoelens had om zoiets op te biechten van een datingsite, maar niet genoeg schuldgevoel over echte seks. Dat gaat er gewoon niet in bij mij, ik kan het gewoon niet begrijpen. Ik word hier gewoon gek van!
Ze vraagt me daarna nog of ik sinds die datingsites nog iets gemerkt heb en of er nog iets anders gebeurd zou kunnen zijn? Wim blijft beweren dat er na Lizzy niks meer gebeurd is... Op de rekeningen heb ik nooit meer iets abnormaals gezien (jah die datingsite heeft ons wat geld gekost!). Ik vertel haar dat ik iedereen al hoor zeggen 'Het is al zo lang geleden, jullie hebben nu 2 kinderen, get over it en leef verder u leven.' En wil Wim me echt niet kwijt of zegt hij dat nu omdat dat nu zo hoort om dat te zeggen in deze situatie? Terwijl ik dat sms ligt Wim goed te snurken, zijn slaap laat hij er niet voor! Hij heeft ook geen traan gelaten, geen knieval gedaan om te smeken om bij hem te blijven,... NIKS. Toen hij mij kwam opbiechten over die datingsite heeft hij dat allemaal wel gedaan en nu niet dus ik vraag me af of hij wel menselijke gevoelens heeft? Het is ondertussen al bijna 4u en ik besluit om toch wat proberen te slapen....
Dinsdag 12 februari begint als een normale dag... In de namiddag afgesproken met een vriendin om met de kindjes naar de indoor speeltuin te gaan. Iets na de middag belt men pluspapa om te vragen of ik nu eindelijk eens de facebookpagina van zen restaurant wil aanpassen. Ik heb nog een uurtje tijd dus ik open men facebook, ik zie dat ik op de pagina van het restaurant op 'bewerk' kan klikken... Vreemd want ik ben geen beheerder van de pagina. Ik bel naar men pluspapa met de vraag wie de beheerder is en dat weet hij niet. Ik moest van hem checken of idereen dan zomaar de pagina kan bewerken. 'Kijk eens via de facebook van je mama en Wim (mijn vriend)' zegt hij.
Ik open dus de facebookpagina van Wim... Al jaren geen mail of facebook van hem open gedaan (dat is ooit wel anders geweest, noem me gerust obsessief jaloers in die tijd). Er springt me meteen een gesprek tussen hem en mijn vriendin in het oog... Die ene zin - 'zullen we NOG eens afspreken, want daar heb ik NOG wel eens zin in'- dwingt me om verder te lezen... Het hele gesprek gaat me in flitsen voorbij, na een paar seconden weet ik genoeg!
Ik neem men telefoon en bel Wim op, hij neemt op en ik roep 'ben je ooit met Lizzy naar bed geweest?' Hij antwoordt 'nee wie zegt dat?' Ik zeg dat dat er niet toe doet en vraag het hem nog eens. 'Maar nee' antwoordt hij, ik roep dat hij moet stoppen met liegen want dat ik het zwart op wit kan lezen in een facebook gesprek tussen hem en haar.... Stilte aan de andere kant van de lijn en dan opeens 'ja ik heb met haar geslapen'... Ik barst in huilen uit, 'met haar??? Een vriendin!!' snik ik. 'Sorry' zegt hij, gevolgd door 'ik wil je niet kwijt'. Ik hoor men oudste van beneden roepen 'mamaaa gaan we nu vertrekken naar de speeltuin?'
Ohja die speeltuin... Ik verman me voor de kinderen, droog men tranen en vertrek naar de indoor speeltuin. Als moeder moét je gewoon, ook al is je hele wereld net ingestort...
Ik moest eerst nog langs Wim zen werk, wat spullen die nog bij een collega in de auto zaten overladen.. Ik bel als ik op de parking sta, hij komt naar buiten en als ik hem zie begint men maag te keren... Zijn collega volgt en ik doe dus maar normaal. Hij doet mijn deur open en vraagt 'wat nu?'... Daar heb ik nu helemaal nog geen antwoord op! Ik zeg amper een woord en rij verder naar de speeltuin.
Ik had op voorhand een sms naar men vriendin gestuurd dat ik er niet zou uitzien omdat ik net iets ontdekt had over Wim. We spreken af aan de lift van de parking van de speeltuin. Ze komt eraan en ziet aan men blik dat het serieus fout zit. We gaan naar binnen zodat de kids kunnen beginnen spelen en niets merken van wat er gaande is. Ik staar voor me uit en zeg droog 'Wim heeft met Lizzy geslapen'... Men vriendin kan geen woord uitbrengen, ze is even verbijsterd als ik. 'De laatste van wie ik zoiets verwacht had was Wim' zegt ze... Ja meestal degenen van wie je zoiets het minste verwacht, die doen dat!
Ik praat er nog over met men vriendin en ondertussen staat Wim opeens in de speeltuin. Mijn vriendin weet niet hoe ze haar moet gedragen tegen hem (ze is mijn hartsvriendin en Wim en ik zijn al bijna 9j samen dus ondertussen zijn ook zij goede vrienden geworden) en ze gaat naar huis... Ik wil beginnen roepen tegen hem, maar hij fluistert 'niet hier'.
We rijden naar huis zonder een woord te zeggen, hij legt alleen zen hand op mijn been... Ik reageer niet, voel me gewoon leeg.
S'avonds als de oudste in bed ligt en de jongste in het park slaapt gooi ik al men woede eruit... Opeens staat de oudste op de gang boven en vraagt waarom mama zo aan het roepen is... Ik besef dat ik te ver ben gegaan, de kinderen hebben hier niets mee te maken!
Ik ga gewoon slapen, het is allemaal nog te vers... Al werd het wel een slapeloze nacht....
!!! 
