Ik heb altijd al gezegd toen 2013 eraan zat te komen dat dat een ongeluksjaar zou zijn voor mij... Ben nogal zo bijgelovig namelijk! Gelukkig werd de jongste nog net in 2012 geboren, anders is het maar heel ongepast om 2013 je ongeluksjaar te noemen.
Gisteren was Wim een dag thuis omdat we s'middags na school 2 vriendjes van de oudste mee naar huis zouden nemen en hun mee zouden nemen naar een spelletjesnamiddag. Je zou zeggen dat je dan in de voormiddag als de oudste op school is wel tijd hebt om even te praten? Maar niet dus! Wim deed weer maar eens zijn gewone dagdagelijkse dingen en praatjes... We gingen als een normaal gezin naar de winkel, de auto wassen, naar de glasbak,... En ik onderga het allemaal, met enorm veel pijn weliswaar, maar ik vind het nu eenmaal niet aan mij om telkens te vragen om te praten! HIJ heeft een kans gevraagd om zich te bewijzen en het goed te maken, dus moet hij dat dan maar doen ook! Weet je dat Wim zelfs durft te vragen wat er scheelt als ik met een lange lip loop???
Mijn hartsvriendin maakt zich zorgen en zegt dat ze het echt geen goed idee vindt dat Wim's ouders dit weekend langs komen. Ze denkt dat ik me niet ga kunnen inhouden en de boel gaat ontploffen... Wel dat is dan Wim zijn probleem! Als hij zelf niet eens beseft dat het niet goed is om nu gezellig zijn ouders uit te nodigen in deze situatie dan moet hij de gevolgen maar dragen, niet?
Wanneer de vriendjes van de oudste naar huis zijn begint Wim op zijn playstation te spelen, opeens bedenk ik me - tijdens een gesprek met een vriendin - dat Wim zijn resultaten van de geslachtziektes nog steeds niet binnen zijn. Ik vroeg hem dus of hij al resultaten van de geslachtziektes gekregen had. Nee zei hij Ik zei dat dat raar is want zoiets is na 3 dagen al in orde. Ik vroeg hem of hij wel gevraagd had om die geslachtziektes te testen? Jaja zei hij ik heb gevraagd om alles te testen. Ik zeg ja, maar geslachtziektes moet je specifiek vragen hé. Toen zei hij niks meer en wist ik genoeg! Ik heb hem duidelijk genoeg gezegd dat hij dat specifiek moest vragen! Ik zei dat hij dan naar de huisdokter moest bellen, om te zien of ze in het labo dat nog konden testen. Wim blijft gewoon op zen playstation spelen! Ik roep dat hij moest maken dat hij belt antwoordt hij seg wat maakt dat nu verschil of ik nu direct bel? Ik zei dat dat voor mij VEEEEL verschil maakt! Uiteindelijk zet hij zijn spelletje af en zit hij een half uur rond te draaien met de telefoon en kwam hij vragen wat hij moest zeggen aan de huisarts? Ja hallo?? HIJ moest maar zien dat hij het van de 1ste keer goed had gevraagd! Eindelijk belt hij en de huisarts vraagt hem om deze middag terug te bellen, de huisarts ging kijken of het labo het nog kon testen met het bloed dat ze van Wim hebben. De rest van de avond verloopt - weer maar eens - 'normaal'!
Vandaag 21/02: Wim stuurt mij net een sms om te zeggen dat ik naar onze touroperator moet bellen om een babypakket te bestellen voor de reis naar Turkije Ik hoop voor hem dat hij naar de huisarts gebeld heeft! Want mij nu even herinneren naar wie of wat ik moet bellen en dan zijn eigen telefoontjes niet doen?! Oh ik zou zo alles kapot gooien wat ik nu in men handen krijg! Ben echt razend!
Het huis ligt er vuil bij, een puinhoop! Maar het laatste waar ik nu zin in heb is het huishouden... Voel me gewoon leeg, op,...! Alles doet gewoon pijn! Op de kinderen kan je niets aanmerken, die hebben propere kledij, een dagelijks bad, vers eten en genoeg aandacht...
Als Wim nog lang zo normaal gaat doen en geen initiatief neemt, zal het niet lang duren voor ik men boeltje pak vrees ik! Soms zou ik Wim mijn blog willen laten lezen, zo kan hij zien hoeveel pijn hij me eigenlijk wel doet, want nu lijkt het alsof hij dat niet beseft (ook al zegt hij van wel)! Maar dat zou te makkelijk zijn voor hem, dan kan hij hier elke dag lezen wat hij fout doet in mijn ogen en kan hij zich elke dag snel herpakken... Nee dat zou echt wel te gemakkelijk zijn!
Ik loop al dagen met barstende hoofdpijn, iets wat ik normaal niet heb dus dat zegt al genoeg... Bovendien heb ik ook een dik oog en doet met de dag meer pijn. Allemaal lichamelijke uitingen van stress volgens mij... Bovendien had men pluspapa deze zondag luidop opgemerkt dat ik zo mager was, zeker zo vlak na een bevalling. En als hij het al ziet! Zal dus niet lang duren voor de mensen vragen beginnen stellen...
Ik probeer zo goed mogelijk te eten voor de borstvoeding, maar met smaak is het niet echt, ik eet eerder omdat het moet. s'Ochtends krijg ik een sms van Wim, hij vraagt hoe het met de jongste haar slijmpjes zit? Over mijn dik oog vraagt hij niks... Hij is steeds bezig dat hij alles wil doen om voor ons te vechten, maar ik merk er bitter weinig van. Moeite doen zit voor mij ook in de kleine dingen, zoals vragen hoe het met mij gaat als hij weet dat er iets met me is... Niet af en toe een boeket bloemen kopen hé!
Het 'waarom' blijft steeds door men hoofd spoken en zeker het 'waarom' dat hij 4 juni weer contact met haar gezocht heeft. Als Lizzy in dat gesprek had geantwoord 'kom maar af, want ben alleen thuis' had Wim dan gegaan? Al die vragen blijven spoken...
Zaterdag komen zijn ouders langs, hij heeft niet eens moeite gedaan om dat bezoek proberen af te wimpelen. Ik heb Wim duidelijk gemaakt dat ik me niet meer inhoud voor zen moeder, als ze iets doet wat me niet aanstaat zal ze het geweten hebben. Ik heb nu het recht om gelukkig te zijn en het is in normale omstandigheden al een hele stress voor mij om zijn ouders (lees moeder) te zien en nu in deze situatie helemaal! Gedaan dus met mijn mond houden voor 'de lieve vrede'! (de relatie tussen mijn schoonmoeder en mij is echt verschrikkelijk, maar dat is weer een ander verhaal. Er is in ieder geval genoeg gebeurd dat het zover gekomen is dat ik haar haat en haar gedoe kan ik er nu echt niet bijnemen!) Ik ben er ook gewoon weer zo boos om dat Wim zelf niet beseft dat het niet oké is om nu zomaar zijn ouders 'even gezellig' op bezoek te laten komen! Zoals ik dus al zei voel ik bitter weinig van 'zich bewijzen'. Ik heb hem nooit mogen vragen om te kiezen tussen zijn moeder en mij, dat heb ik ook nooit gedaan ondanks alles wat ze ons heeft aangedaan. Maar hoeveel pijn hij me nu gedaan heeft, vind ik niet dat ik nog ongelukkig moet leven. En als Wim niet snel voor mij op komt tegenover zijn moeder dan zal ik hem toch moeten vragen om te kiezen! Hij heeft zaterdag dus zijn laatste kans om te tonen dat hij wel voor mij kan opkomen...
Wim had een vroege shift en is rond 14u45 thuis, nog een uur dus voor onze oudste van school gehaald moet worden. Ideaal moment dus om ongestoord te kunnen praten zou je denken, maar dat is blijkbaar buiten Wim gerekend. Hij zet zich voor tv en begint een opgenomen programma te kijken. Het doet zo'n pijn dat hij geen enkel initiatief neemt!!!
Hij gaat de oudste van school halen en daarna rijden we samen door om haar af te zetten bij de dansles. Tijdens de dansles moest ik snel shoppen voor nieuw ondergoed... Stiekem zoek ik de meest sexy onderbroeken uit, zo weet Wim tenminste wat hij mist en kan hij ook eens lijden! Na de dansles gaan we snel in een fastfood restaurant eten, wederom zonder een woord over de 'huidige situatie' te wisselen. Hij praat alleen maar over dagdagelijkse dingen... Voor ik het weet zit ik weer in de drukke 'avondspits' om beide kids in bad te krijgen en de oudste in bed. Daarna in de zetel geploft om de jongste te voeden en Wim ligt snurkend naast me in de zetel, ik vind het maar een makkelijke manier om een deftig gesprek te ontwijken! En zo is 'another day' zonder te praten weer voorbij.
Hoelang trek ik dit nog zonder enige poging van Wim om zich te bewijzen?
Ik ben Wim van zijn werk gaan afhalen daarnet, hij komt in de auto en doet gewoon normaal... Dat is moeilijk voor mij om te bevatten. Hoe kan hij zo normaal doen? Oké we kunnen niet constant ruzie maken, de kinderen zijn er ook nog, maar toch is het moeilijk voor mij... Ik word zelfs misselijk als ik in de spiegel kijk en hem zie...
Hij zegt dat hij zen fiets van het station gaat afhalen en dat hij dan de oudste wel naar de zwemles zal brengen. Hij zal over huis komen tijdens de zwemles om het eten al voor te bereiden... Alles gaat in een roes aan me voorbij. Wil hij opeens de perfecte vader zijn? Of doet hij het om mij even rust te gunnen? Of heeft hij bewijzen nodig dat hij een goede vader is voor de rechter, moest ik toch beslissen om zonder hem verder te gaan? Ik weet het allemaal niet...
We komen thuis en ik heb amper een woord gezegd, hij vraagt wat er scheelt, ik antwoord 'niks'. Hij vraagt het nog eens en ik antwoord bits dat ik al een heel weekend 'normaal' heb moeten doen dus dat ik dat niet ook de hele week nog kan. Is dat dan zo moeilijk voor je? Vraagt hij. Ik zeg niks en knik gewoon, maar in mezelf roep ik kwaad dat hij dat wel kan zo 5 jaar komedie spelen en liegen en bedriegen, wel ik kan dat niet!
Hij is nu net vertrokken naar de voetbal, hij had me gevraagd of hij mocht. Zoiets is toch niet aan mij om te beslissen? Ik wil geen paranoia vrouw zijn die haar vent thuis opsluit en alles verbiedt. Het doet me wel pijn dat hij zelf niet beslist heeft om thuis te blijven... Hij zegt zo vaak dat hij alles wil doen om zich te bewijzen en voor ons wil vechten, maar ik merk er maar bitter weinig van! Net zoals toen ik een paar dagen geleden begon over relatietherapie... Hij antwoordde meteen dat hij het zo wil kunnen oplossen en dat dat teveel geld kost? Op dit moment is geld het laatste waar ik aan denk! En zegt hij dit omdat hij er echt zelf wil aan werken? Of wil hij daar niet naartoe uit schrik om door de mand te vallen en er nog meer bedrog aan het licht komt? Want ja dat gevoel laat me nog steeds niet los dat hij ook nog met anderen het bed gedeeld heeft! In tussentijd heeft hij tijd genoeg gehad om eventuele sporen die hij zou kunnen achter gelaten hebben, te wissen!
Dan ga ik nu maar even de kids in bad steken, want anders kan hij me ook nog beschuldigen dat ik een slechte moeder ben... Het huishouden blijft nu wel liggen ja, daar staat men hoofd echt niet naar. Maar op de kinderen kan je niets aanmerken!
Het bloedbeeld van Wim is normaal, de huisarts zegt dat zijn vermoeidheid komt door stress... Hallo en ik dan?? De resultaten van de geslachtziektes zitten er nog niet bij, dat duurt blijkbaar wat langer.
We gaan een dagje naar een indoor speeltuin, onze kinderen hoeven de dupe niet te zijn en een dagje zonder spanning zal hun goed doen...Ik loop de hele dag in de speeltuin rond met gemengde gevoelens....
S'avonds komt Wim naast me zitten in de zetel, hij vraagt of ik wil praten... Voor het eerst sinds ik het ontdekt heb komt hij me dit zelf vragen! Ik begin opnieuw over het hoe, wat, waar en wanneer het gebeurd is... Ik blijf hierover doordrammen omdat het voor mij belangrijk is om alles te weten, elk detail hoe pijnlijk ook. Maar ik wil ALLES weten! Wim doet zijn verhaal nog eens... Ik was op school examen doen en we waren de avond ervoor bij Lizzy thuis blijven slapen omdat zij vlakbij mijn school woonde. Wim was al een jaar afgestudeerd dus hij bleef met haar thuis. Ze zaten ieder op een computer en begonnen via msn over seks te praten. Volgens Wim zei Lizzy opeens dat ze veel zin had en dat ze naar boven wou gaan, hij zei dat dat niet kon (daar geloof ik niks van maar kom). Uiteindelijk heeft ze hem overhaald en gaan ze naar boven. Ze hebben hun uitgekleed en zijn beginnen kussen, dan heeft Wim zelf een condoom aangedaan en 'heeft hij haar gepakt'. Het duurde niet lang voor hij 'klaar' was volgens Wim (en volgens Lizzy ook niet blijkbaar, want dat heeft ze al in dat eerdere gesprek tegen mij gezegd). Zijn hun verhalen mooi op elkaar afgestemd of is het de waarheid? Ik wil elk detail weten en vraag wat er gezegd is op msn, dat weet hij niet meer zegt hij! Ik begin vanbinnen al te koken... Hoe kan je zoiets niet meer weten? Moest ik zoiets doen zou ik alles nog heel goed weten! Het zou elke dag door men hoofd als een film afspelen en ik zou zeker geen 5 jaar kunnen doen alsof er niets gebeurd is! Volgens Wim kan je dat wel 'niet meer weten', want omdat hij mij niet kwijt wou en zoveel spijt had heeft hij het al die jaren verdrongen en willen vergeten zegt hij. Ik vind het maar een flauw excuus... Ik begin hem suggesties te geven van wat er gezegd zou kunnen zijn in dat gesprek op msn en opeens begint Wim wel dingen te vertellen. Ik word boos, want als ik het hem voorkauw weet hij het opeens wel weer allemaal? Ik overloop opnieuw hoe het allemaal gebeurd is en opeens hebben ze hun niet helemaal uitgekleed, maar enkel hun broek en onderbroek uit gedaan en hadden ze hun t-shirt nog aan... Wat is het nu eigenlijk? Naar boven gaan en hun uitkleden of naar boven gaan en even hun broek uitdoen? Ik word nog bozer van het steeds veranderende verhaal en weet nu echt niet meer wat te geloven. Wim antwoordt nog steeds op het merendeel van mijn vragen met 'ik weet het niet'. Ik kan niet verder zonder antwoorden op mijn vragen en ik vind dus dat het weinig zin heeft als hij toch niet op mijn vragen kan antwoorden... Ik kan zo niet verder gaan! Ik ben heel boos en gefrustreerd en loop naar boven.... Ik begin men valies te maken, want op dit moment heeft het in mijn ogen allemaal weinig zin. Wim loopt me achterna naar boven en houdt me tegen. Ik mag niet vertrekken...
Ik kalmeer en wil gewoon gaan slapen en hopen dat ik wakker word uit deze nachtmerrie... Ik ga slapen en Wim komt dicht tegen me aanliggen... Hij doet zo lief! Ik zie hem nog steeds graag, anders zou ik mezelf dit niet zo hard aantrekken en was ik al lang weg geweest! Zoals met alles besef je pas wat je hebt als je het kwijt bent... In mijn geval is dit dus seks, want ik heb altijd al een vrij laag libido gehad en nu ik weet dat ik niet zomaar meer seks kan hebben, heb ik veel zin... Begrijpe wie begrijpe kan, maar ik voel me zo! Wim begint me te strelen en ik wou verder gaan, zien wat het met me zou doen! Ik had ook iets van 'let's get it over with'... Uiteindelijk hebben we seks, tijdens 'de daad' flitsen beelden van Wim en Lizzy door men hoofd, ik krijg al tranen in men ogen en als we 'klaar' zijn stort ik helemaal in! Ik begin te huilen als een klein kind en kan niet stoppen, het is onbeschrijflijk hoe ik me voel, ik wist niet dat een mens zo veel pijn kan hebben.
Ik voel me nu echt vies en het voelt ook alsof ik hem beloond heb voor wat hij me heeft aangedaan.... Ik denk niet dat ik ooit nog met hem seks kan hebben, wetende hoe ik me nu voel... Ik voel me rotslecht! Het doet pijn dat Wim het niet gestopt heeft dat ik verder wou gaan... Het is voor mij eigenlijk een bevestiging dat hij geen rekening houdt met gevoelens en als een vrouw hem over haar laat gaan dan doet hij het!
Zondag gaan we eten bij mijn ouders en verloopt alles normaal... Achja normaal doen is makkelijk hé, ik heb 5 jaar in een leugen geleefd!
Vandaag maandag de 18de februari voel ik me weer gevoelloos, ik heb mijn blog helemaal geschreven en weet niet wat ik nu ga doen... Waarschijnlijk weer nadenken, nadenken, nadenken,.... Tot ik men gedachtes weer kan komen neerschrijven hier.
Hoe het nu verder moet dat weet ik tot op de dag van vandaag nog altijd niet!
In tussentijd is het ook nog valentijn... De dag van de liefde, wat heeft dat voor mij op dit moment te betekenen? Wim is werken dus ik heb weer de hele dag tijd om na te denken...
Ik bedenk me hoe vies ik me voel dat ik nog seks heb gehad met Wim nadat hij met Lizzy geslapen heeft... Ik wil van Wim weten of het met of zonder condoom was en hij zegt met condoom. Omdat ik op dit moment niets geloof van wat Wim zegt vraag ik het via de facebook chat aan Lizzy. Zij antwoordt dat ze nooit condooms in huis heeft... Doet ze dit om mij op stang te jagen? Ik zit tussen 2 verhalen en weet niet wie of wat te geloven! Ik denk verder door en als het zonder condoom geweest is dan kan 1 van de kinderen van Lizzy van Wim zijn! Hoe ik me voel tijdens deze bedenking is met geen woorden te beschrijven... Een vriendin zet foto's van Wim en onze oudste naast foto's van Lizzy's kind... De gelijkenissen zijn schokkend!
Wim komt thuis met een bos bloemen, hij zegt dat ze niet speciaal voor valentijn zijn en dat hij ook weet dat dit niets goed maakt. Hij heeft ze gekocht omdat hij me graag ziet zegt hij. Ik zet de bloemen in water en meteen erna gooi ik de foto's voor zijn neus... Hij verschiet zelf van de gelijkenissen, maar hij blijft erbij dat het met condoom was. Hij is bereidt een DNA test te doen als ik dat wil. Ik spreek Lizzy over mijn vermoedens en wil een DNA staal van haar kind. Zij argumenteert meteen dat dat belastend is voor haar kind... Hoe kan wat speeksel afgeven in godsnaam belastend zijn voor een kind? Ik hoop dat ze nu eindelijk toegeeft dat het wel met condoom was maar ze blijft bij haar verhaal... Omdat Lizzy niet vrijwillig zal meewerken aan het DNA onderzoek kan alleen Wim dit via gerechtelijke weg eisen. Hij wil dit doen voor mij zegt hij... Maar zegt hij dit omdat hij de waarheid spreekt over de condoom? Of zegt hij dit omdat hij toch weet dat dit tijd in beslag zal nemen en wij er ons ondertussen misschien al doorgeslaan hebben? Ik weet echt niet wat te denken....
15 februari... Ik had al even een valentijnsontbijt geregeld en aangezien we toch moeten eten besluit ik om het niet te annuleren. Gezellig was anders, maar zoals ik zei, eten moet een mens toch! Wim is voor het ontbijt langs de huisarts geweest voor een bloedname, testen op geslachtziektes. Het doet me pijn dat ik ook dit zelf heb moeten vragen aan hem. Hij heeft ook een algemeen bloedbeeld gevraagd omdat hij de laatste tijd zo moe is. Ik weet niet goed wat te denken, want mij is het pas opgevallen dat hij constant slaapt sinds ik het weet... Ik vraag me af of het een makkelijke manier is om gesprekken met mij te ontwijken... De rest van de dag verloopt eigenlijk 'normaal'. We praten over 'bloemetjes en bijtjes'... Het doet me eigenlijk pijn dat hij zo gewoon over normale dingen kan praten alsof er niks gebeurd is, alsof het hem niks doet! En ik vraag me af doordat ik ook gewoon antwoord en mee praat Wim denkt dat alles oké is?
