Zo, na een weekje vakantie ben ik er weer.... De vakantie had ons deugd moeten doen, zeker na men knoop die ik doorgehakt had. Vakantie was voor mij niet zo geslaagd. Ik heb de kinderen zien genieten dus dat maakt me wel gelukkig, maar voor de rest...
Ik had echt zoveel verwacht van deze reis, misschien té veel en is daarom de teleurstelling des te groter. Ik had veel daden van Wim verwacht, geen woorden. 'Als je dit of dat eens wil doen, doe maar hé, ik pas wel op de kids' dat was zowat het enige wat hij gezegd heeft zodat ik even tot rust zou kunnen komen. Maar was het niet de bedoeling dat er aan 'ons' gewerkt werd! De jongste zit ondertussen op flesvoeding en mijn hele familie was mee op reis. Hij kon makkelijk een paar uurtjes aan hun vragen om op de kids te letten en mij te verrassen ofzo.
Als ik aan vriendinnen vraag of hij mij nu niet als een prinses zou moeten behandelen of dat dat overdreven is van mij, antwoorden ze allemaal dat hij mij zeker als een prinses (of koningin met hun woorden) moet behandelen! I don't feel like a princess!
Ik zie constant het beeld tussen Lizzy en Wim, in ALLES vind ik wel iets wat me eraan doet denken. Ik kan zo niet leven en ik vraag me af of ik wel de juiste keuze heb gemaakt. Ik heb een knoop doorgehakt en zou dus moeten doorgaan... ik zou nu een punt achter mijn gedachten moeten kunnen zetten en alleen maar naar de toekomst kijken. Knoop doorgehakt is knoop doorgehakt, maar ik kan niet verder! Ik zit steeds opnieuw en opnieuw de film tussen hun 2 af te spelen. Ik geraak niet af van de vraag 'WAAROM?' en zeker waarom zij, waarom Lizzy???!!! Ik gooi ook verwijten naar zen hoofd bij de minste discussie of irritatie en mezelf kennende zal ik dat blijven doen, omdat ik wil dat hij evenveel pijn voelt als mij! Maar hij zal nooit die pijn voelen, hoeveel 'steken' ik hem ook geef. Als hij niet hetzelfde mee maakt weet hij toch niet hoeveel pijn het ECHT doet! Ik vrees ook door dat ik steeds verwijten naar hem gooi ik hem gewoon wegduw en waarschijnlijk rechtstreeks in de armen van iemand anders... Wim had me gezegd dat hij zou begrijpen als ik nu in het begin nog geïrriteerd zou rond lopen, hem steken zou geven, niet happy zou zijn, er nog vaak over zou beginnen,... Jaja hij zou het allemaal begrijpen! Juist niks, elke keer ik iets zeg of doe dan krijg ik een diepe zucht van Wim of zelfs de vraag 'wat er nu eigenlijk is?'... Pfffttt!!!
Ik voel me zo vaak zo lelijk, Lizzy is namelijk niet 'moeders mooiste'. Ze behoort zelfs eerder tot 'de marginalen' onder ons... Dat het uitgerekend met haar moest gebeuren maakt dat ik me echt lelijk en vies voel. Als dat Wims smaak is....
Ik kan zo niet verder leven en vraag me af of ik wel de juiste keuze gemaakt heb. Vrienden raden me aan om even apart te wonen, je weet immers pas wat je mist als je het niet meer hebt. Maar dan zou ik constant denken wat Wim aan het doen is en vooral met wie en waar. Ik vertrouw hem voor geen haar meer! En dat is geen goede basis voor een relatie! Dus misschien heb ik inderdaad de verkeerde keuze gemaakt....
