Ik leef momenteel gewoon in een roes, nog in schock... Alles gebeurd op automatische piloot en ik schiet sneller uit tegen de oudste. Ik voel me er slecht door, maar het is sterker dan mezelf. De kinderen kunnen hier niets aan doen... Ik voel me gevoelloos en ik weet niet wat ik wil. Ik ga men 'klopje' nog krijgen en die zal hard aankomen.
Wim moet vroeg beginnen werken, voor hij vertrekt zegt hij dat hij mij graag ziet en dat is het dan. Iets na de middag krijg ik - denk ik- het gevreesde 'klopje', doordat ik te hard bibber en toch wil proberen de jongste haar nagel te knippen, knip ik te ver en begint haar vingertje te bloeden. Ik begin te huilen en kan niet stoppen... Net als haar vingertje niet stopt met bloeden. Ik voel me een rotslechte moeder...
Als Wim thuis komt en me met de jongste vindt, ik al huilend en de jongste haar vingertje nog steeds aan het bloeden, wordt het me helemaal teveel. We laten de oudste boven wat tv kijken zodat we kunnen praten... We praten en laten beide veel tranen, we praten vooral over hoe het verder moet en of ik Wim nog een kans wil geven. Hij blijft herhalen dat hij er echt alles aan wil doen om onze relatie te redden. Omdat ik toch niks overhaast wil/kan beslissen ben ik bereid om hem de tijd te geven zich te bewijzen. Dat is toch het minste wat ik kan doen aangezien we 2 kinderen hebben samen.
S'avonds vraag ik hem wat hij nu van plan is met Lizzy en of hij ze nog in zijn vriendenlijst op facebook heeft staan. Hij komt naast me zitten met zijn smartphone en verwijdert haar uit zijn vriendenlijst en uit zen telefoon lijst. Langs de ene kant voelt dat goed, maar langs de andere kant vraag ik me af of hij dat gewoon doet 'omdat dat moet' en omdat ik er ZELF over begonnen ben. Ja als ik heel eerlijk ben doet het me een beetje pijn dat hij dit niet uit zichzelf gedaan heeft...
Ik zit steeds met het gevoel 'eens een bedrieger altijd een bedrieger' en ik krijg dat gevoel maar moeilijk weg.
Ik begin weer teveel na te denken en ik herlees het gesprek nog eens opnieuw... Ik zie dat het gesprek dateert van 4 juni vorig jaar... Ik had een positieve zwangerschapstest in men handen van onze jongste op 4 mei! Exact 1 maand na dat ik zwanger ben zoekt hij, na 5 jaar, terug contact met haar?! Mijn gedachten slaan helemaal op hol en ik denk het ene na het andere... WAAROM zoekt hij na 5 jaar terug contact met haar ?WAAROM als ik net zwanger ben van onze 2de? HIJ is eerst begonnen over een 2de, HIJ wou zo graag een 2de.... Toen ik aan Wim de eerste keer vroeg waarom hij met haar geslapen heeft antwoordde hij 'uit goesting zeker' en als ik hem vroeg waarom hij op 4 juni vorig jaar weer contact met haar zoekt antwoordt hij 'ook uit goesting zeker'. Maar dat gaat er bij mij helemaal niet in! 4 juni vorig jaar ben ik 1 maand zwanger, dan hebben we niets anders gedaan als naar bed geweest! Dat is toch onlogisch dat hij dat dan 'uit goesting' doet?? Hij zegt ook dat hij meteen spijt had van dat flirterig gesprek, maar daar geloof ik echt NIETS van want HIJ zoekt op 11 juni opnieuw met haar contact! Alles spookt door men hoofd en ik geloof niks van zijn uitleg, ik kan niks geloven van zijn uitleg want het is allemaal gewoon té onlogisch! Oh man, soms wou ik gewoon dat hij slim genoeg was geweest om het gesprek te wissen! Dit doet gewoon zoveel pijn, té veel pijn!
'Eens een bedrieger, altijd een bedrieger'... Het blijft door men hoofd spoken, want ALS ik hem een 2de kans geef wil ik me nooit meer zo voelen als nu!
Het is 5 dagen geleden dat ik het te weten kwam... Ondertussen heb ik gepraat, gehuild, gevloekt, geroepen, voor me uit gestaard, gehoopt dat het allemaal een nachtmerrie is,...
Ik wil van Wim weten hoe en wat er toen gebeurd is, elk detail,elk woord dat er gezegd is, elke aanraking, alles! Het is 5 jaar geleden gebeurd ergens begin, midden of eind juni, hij weet niet meer wanneer precies. Ik word boos als hij zegt dat hij niet meer weet wanneer het juist gebeurd is... Als je zoiets doet dan weet je toch nog wel goed genoeg waar, wanneer, hoe en met wie? Zoiets spookt toch elke dag door je gedachten? Blijkbaar heeft het nooit door zen gedachten gespookt, hij heeft me 5 jaar lang in men gezicht kunnen beliegen! En mijn 'vriendin' ook! Hoe kan ik hem ooit nog vertrouwen?
Ik heb het wel altijd al aangevoeld... Ik heb hem zeker 100 keer gevraagd of hij me ooit bedrogen heeft, hij heeft het zelfs op onze oudste haar hoofd gezworen! Hij antwoordt op bijna elke vraag die ik stel dat hij dat niet meer weet... Ik moet dus men antwoorden ergens anders gaan zoeken en ik besluit om 'mijn vriendin' een bericht te sturen via facebook chat. Zij vindt het blijkbaar allemaal om te lachen! Voor haar was het geen seks want volgens haar was Wim al na 2 minuten 'klaar'. Maakt mij allemaal niet uit hoe lang het geduurd heeft, als je in elkaars lichaam zit is het seks! Zij blijft erbij dat het geen seks was zonder voorspel, zonder gevoelens,... Ik stop het gesprek, want ik word alleen maar razend kwaad op haar, op Wim, op alles en iedereen. Ik kan maar moeilijk begrijpen dat je seks kan hebben zonder gevoelens, althans ik hoop dat het zonder gevoelens was. Ook weer zoiets dat Wim me altijd gezegd heeft, dat hij nooit met iemand anders seks zou kunnen hebben zonder gevoelens. Hoe naief was/ben ik eigenlijk? Ik vraag me af of ik ooit weer intiem kan zijn met hem zonder het beeld van hun samen... Het antwoord zal ik sneller weten dan ik op dit moment denk. Ik bedenk me dat als ik verder wil met hem, ik niet wil leven als een zottin die constant denkt waar hij is en met wie. Er gaat zoveel door men hoofd en ik zou zo graag even rust in men hoofd willen!
Ik blijf het gevoel hebben dat hij me niet maar 1 keer bedrogen heeft. Elke relatie heeft ups en downs op vlak van intimiteit en seks, maar bij ons heeft het net iets meer downs gehad en dat weet ik maar al te goed. Als hij het 5 jaar geleden gedaan heeft, terwijl op dat moment ons seksleven niet echt 'een down' had, wie weet wat hij dan gedaan heeft terwijl we een serieuze dip in ons seksleven hadden? Ik kan volgens mij nooit meer een woord geloven van wat hij zegt en ik vraag me af of ik zo wel wil leven? Mijn moeder was 13 jaar samen met mijn vader en mijn vader is er na 13 jaar van door gegaan met 1 van de beste vriendinnen van men moeder. Eens hij thuis vertrokken was kwam het ene na het andere bedrog uit. Ik wil zo geen leven, maar op dit moment lijkt de geschiedenis zich gewoon te herhalen! Wim weet hoe mijn jeugd verlopen is en wat mijn vader allemaal uitgespookt heeft vroeger, dus ik denk dat hij niet half beseft hoeveel pijn hij me doet.... Ik besluit om het (nog) niet tegen mijn familie te vertellen tot ik zeker weet hoe ik verder wil. Als mijn familie het nu zou weten zouden ze hem misschien niet meer binnen laten of accepteren en als ik beslis om onze relatie nog een kans te geven, dan zou dat de dingen alleen maar moeilijker maken. Het is 3u s'nachts als ik zit te sms'en met men vriendin. Zij vraagt me of ik Wim al terug geconfronteerd had met die datingsite. Hij had zich in het verleden ingeschreven op zo'n datingsite en smsjes naar zo'n teletekst porno girl zitten versturen. Hij had dit indertijd eerlijk aan mij komen opbiechten, want hij voelde zich zo schuldig (zei hij toen). Hij had dus wel genoeg schuldgevoelens om een datingsite en wat porno toe te geven aan mij, maar iets wat echt lichamelijk 'in real life' gebeurd is kan hij me niet vertellen? Daar heeft hij niet genoeg schuldgevoelens voor? Ik sms haar terug dat ik tegen Wim heb staan roepen dat ik het niet begrijp dat hij wel genoeg schuldgevoelens had om zoiets op te biechten van een datingsite, maar niet genoeg schuldgevoel over echte seks. Dat gaat er gewoon niet in bij mij, ik kan het gewoon niet begrijpen. Ik word hier gewoon gek van!
Ze vraagt me daarna nog of ik sinds die datingsites nog iets gemerkt heb en of er nog iets anders gebeurd zou kunnen zijn? Wim blijft beweren dat er na Lizzy niks meer gebeurd is... Op de rekeningen heb ik nooit meer iets abnormaals gezien (jah die datingsite heeft ons wat geld gekost!). Ik vertel haar dat ik iedereen al hoor zeggen 'Het is al zo lang geleden, jullie hebben nu 2 kinderen, get over it en leef verder u leven.' En wil Wim me echt niet kwijt of zegt hij dat nu omdat dat nu zo hoort om dat te zeggen in deze situatie? Terwijl ik dat sms ligt Wim goed te snurken, zijn slaap laat hij er niet voor! Hij heeft ook geen traan gelaten, geen knieval gedaan om te smeken om bij hem te blijven,... NIKS. Toen hij mij kwam opbiechten over die datingsite heeft hij dat allemaal wel gedaan en nu niet dus ik vraag me af of hij wel menselijke gevoelens heeft? Het is ondertussen al bijna 4u en ik besluit om toch wat proberen te slapen....
Dinsdag 12 februari begint als een normale dag... In de namiddag afgesproken met een vriendin om met de kindjes naar de indoor speeltuin te gaan. Iets na de middag belt men pluspapa om te vragen of ik nu eindelijk eens de facebookpagina van zen restaurant wil aanpassen. Ik heb nog een uurtje tijd dus ik open men facebook, ik zie dat ik op de pagina van het restaurant op 'bewerk' kan klikken... Vreemd want ik ben geen beheerder van de pagina. Ik bel naar men pluspapa met de vraag wie de beheerder is en dat weet hij niet. Ik moest van hem checken of idereen dan zomaar de pagina kan bewerken. 'Kijk eens via de facebook van je mama en Wim (mijn vriend)' zegt hij.
Ik open dus de facebookpagina van Wim... Al jaren geen mail of facebook van hem open gedaan (dat is ooit wel anders geweest, noem me gerust obsessief jaloers in die tijd). Er springt me meteen een gesprek tussen hem en mijn vriendin in het oog... Die ene zin - 'zullen we NOG eens afspreken, want daar heb ik NOG wel eens zin in'- dwingt me om verder te lezen... Het hele gesprek gaat me in flitsen voorbij, na een paar seconden weet ik genoeg!
Ik neem men telefoon en bel Wim op, hij neemt op en ik roep 'ben je ooit met Lizzy naar bed geweest?' Hij antwoordt 'nee wie zegt dat?' Ik zeg dat dat er niet toe doet en vraag het hem nog eens. 'Maar nee' antwoordt hij, ik roep dat hij moet stoppen met liegen want dat ik het zwart op wit kan lezen in een facebook gesprek tussen hem en haar.... Stilte aan de andere kant van de lijn en dan opeens 'ja ik heb met haar geslapen'... Ik barst in huilen uit, 'met haar??? Een vriendin!!' snik ik. 'Sorry' zegt hij, gevolgd door 'ik wil je niet kwijt'. Ik hoor men oudste van beneden roepen 'mamaaa gaan we nu vertrekken naar de speeltuin?'
Ohja die speeltuin... Ik verman me voor de kinderen, droog men tranen en vertrek naar de indoor speeltuin. Als moeder moét je gewoon, ook al is je hele wereld net ingestort...
Ik moest eerst nog langs Wim zen werk, wat spullen die nog bij een collega in de auto zaten overladen.. Ik bel als ik op de parking sta, hij komt naar buiten en als ik hem zie begint men maag te keren... Zijn collega volgt en ik doe dus maar normaal. Hij doet mijn deur open en vraagt 'wat nu?'... Daar heb ik nu helemaal nog geen antwoord op! Ik zeg amper een woord en rij verder naar de speeltuin.
Ik had op voorhand een sms naar men vriendin gestuurd dat ik er niet zou uitzien omdat ik net iets ontdekt had over Wim. We spreken af aan de lift van de parking van de speeltuin. Ze komt eraan en ziet aan men blik dat het serieus fout zit. We gaan naar binnen zodat de kids kunnen beginnen spelen en niets merken van wat er gaande is. Ik staar voor me uit en zeg droog 'Wim heeft met Lizzy geslapen'... Men vriendin kan geen woord uitbrengen, ze is even verbijsterd als ik. 'De laatste van wie ik zoiets verwacht had was Wim' zegt ze... Ja meestal degenen van wie je zoiets het minste verwacht, die doen dat!
Ik praat er nog over met men vriendin en ondertussen staat Wim opeens in de speeltuin. Mijn vriendin weet niet hoe ze haar moet gedragen tegen hem (ze is mijn hartsvriendin en Wim en ik zijn al bijna 9j samen dus ondertussen zijn ook zij goede vrienden geworden) en ze gaat naar huis... Ik wil beginnen roepen tegen hem, maar hij fluistert 'niet hier'.
We rijden naar huis zonder een woord te zeggen, hij legt alleen zen hand op mijn been... Ik reageer niet, voel me gewoon leeg.
S'avonds als de oudste in bed ligt en de jongste in het park slaapt gooi ik al men woede eruit... Opeens staat de oudste op de gang boven en vraagt waarom mama zo aan het roepen is... Ik besef dat ik te ver ben gegaan, de kinderen hebben hier niets mee te maken!
Ik ga gewoon slapen, het is allemaal nog te vers... Al werd het wel een slapeloze nacht....
