Jeezes, je zou toch denken dat ik het ondertussen wel gewoon zou worden, maar het wordt precies alleen maar erger met de tijd.
Ik heb maar 3 examens en voortgangstoets. EN TOCH ga ik kapot.
Het is precies zoveel leerstof, ik geraak er niet door.
Ik ben helemaal aan het flippen waardoor ik er nog minder door geraak.
Zo een stageperiode dat ook als blok dient is echt het slechtste dat onze school had kunnen doen.
We hebben alle leerstof pas gehad in drie weken tijd NA de paasvakantie. Dan drie weken stage en dan kregen we één weekje blok en BOEM examens en het jaar is om.
Die week tijd heb ik volledig benut, alsook de avonden na stage, vaak tot 22u30 bezig.
Ik ben op, en mijn examens moeten nog beginnen.
Ik vrees er wat voor hoor.
Ik heb er echt geen goed gevoel bij. De ene paniekaanval na de andere.
Het feit dat mijn vriend amper thuis is omdat hij moet gaan werken maakt het nog erger. Nu moet ik zelf naar de winkel en koken, en de kids in bad steken en de rest van het huishouden doen.. Het is hopeloos.
Overmorgen mijn eerste examen. Ik laat, as usual weten, hoe het gegaan is.
Waarschijnlijk tussennin nog wat hopeloze blogs.. you know the drill.
Ik ben nu in de helft van mijn laatste stage van het derde jaar.
Deze is maar drie weken en valt samen met de blok voor de laatste examens.
Na de stage hebben we 1 week en nadien hebben we op 1 week tijd 3 examens.
Dit is echt het slechts geregeld ooit.
Anyway, de stage zelf verloopt heel goed.
Ik weet zeker dat ik later bij deze werkgever wil gaan werken.
Er zijn veel meer voordelen dan nadelen aan.
PRO's:
Daguren
Geen weekends of feestdagen
Vakantie nemen gaat wanneer je wil
Zelfstandig werken
Bedrijfswagen met tankkaart
CONTRA's:
Er wordt op je neergekeken "da's die van't medisch onderzoek" waardoor je niet fier kan zijn op wat je doet, al denk ik dat ik me er niet veel van zal aantrekken
Geen openingen in regio Mechelen (ja, nu is er een openstaande job, maar ik moet nog een jaar studeren eerst)
Te weinig tijd per persoon (maar is dat niet overal zo)
Straks heb ik mijn tussentijdse evaluatie. Ik ben benieuwd.
Ik zal na de stage waarschijnlijk nog wel eens iets schrijven over hoe het gegaan is, want dan is het blok en dan is een blog schrijven wel leuker dan studeren.
Na ons groepsgesprek op 20 april heb ik er een raar gevoel aan over gehouden.
Het moest gaan over een betekenisvolle situatie en we moesten alles met legoblokjes maken.
Ik ben al helemaal niet creatief genoeg hier voor en al zeker niet als ik hetgeen dat ik moest maken aan een hele groep moest laten zien en uitgleggen.
Maar dat was niet het ergste.
Op het einde van het gesprek moesten we de personen naast ons een bemoedigend woordje toespreken.
Die naast mij zei over mij dat ik wel een lieve ben maar dat ik precies een bloem ben met mitraillettes.
EUHM
WHAT?
Het moest gaan over mijn situatie en mijn verhaal. NIET over mijn karakter.
Ik ben dus nog steeds helemaal in de war. Ik vraag me af van waar dat komt en waarom ze dat zei.
Ik durf het haar niet te vragen. Want ik denk dat ik schrik heb voor wat ze gaat zeggen.
Om even op mijn mentaal welzijn verder te gaan. Want dit blijkt zowat het medium geworden waar ik mijn zegje op kan doen.
Een soort dagboek als het ware.
Ik voel me met momenten heel goed, en andere momenten sta ik op instorten.
Ik merk dat als ik thuis moet zijn dat ik met mezelf geen blijf weet, dan is het altijd erger.
Als ik stage heb gaat alles goed, die routine, de voldoening dat ik er uit haal doet me goed.
En van zodra ik gewoon thuis zit en moet leren is het om zeep.
Als ik naar de campus kan gaan voel ik me ook wel beter. Maar dat is nu dus niet, dank u corona.
Als ik me slecht voel, voel ik me echt ziek. Misselijk, op het punt van uit te breken van het huilen.
Dan heb ik een heel kort lontje en begin ik tegen mijn zoon te roepen. Terwijl hij niet zo iets ergs doet.
Ik probeer nu wel zaken te vinden om me te ontspannen. Zoals breien (dankzij school, mindfull breien), of aan mijn bullet journal werken.
Maar elke keer als ik dat doe zit ik gewrongen met de gedachte dat ik beter voor school zou werken of mijn huishouden moet doen.
Ik heb ZO veel studeerwerk dat ik alles aan het uitstellen ben.
Mijn papa verwoorde het heel mooi (ik heb hem nog eens gezien als ik hem gaan voeren ben om zijn vaccin te gaan halen).
Hij zei "het is precies of je voor een berg staat" en ik zei "ja inderdaad, en ik sta nog in het dal er voor en ik kan door de wolken de top van de berg niet eens zien".
Ik heb de moed niet meer om er aan te beginnen.
We hebben maar 3 examens en een examenopdracht, en toch is het zo veel dat ik het niet zie zitten.
Ik had leuke collega's waar ik mee mocht meerijden.
Af en toe kon ik wel vloeken met de rare uren, maar na een tijdje was ik dat wel gewoon.
Deze stage heeft gewoon nogmaals bevestigd dat dit echt de job is dat ik wil doen. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn keuze.
In het begin was ik, zoals bij elke stage, heel onzeker, maar dat is vanzelf weggegaan eens ik de mensen kende en alles wist staan en wist wat ik moest doen. Nadien vond ik het echt heel leuk. Ook het bellen naar dokters ging heel vlot, zonder zenuwen! En de vergadering meevolgen en mijn patiënten bespreken ging vanzelf! De zaken waar ik normaal veel stress voor heb waren nu precies al normaal.
Ook werd ik soms gebeld door "collega's" en dat vond ik pas echt zalig. Ik voelde me in het team opgenomen. Samen nadenken over iets dat we samen hadden meegemaakt en dan ook tot een oplossing komen. Geweldig.
De ochtendtour (7u-11u) was vooral mensen wassen en aankleden. Af en toe eens een spuitje zetten of een wondzorgje. Niet echt iets spectaculair. Deze tour deed ik zo goed als altijd met dezelfde VPKe. Ik moest voor deze stage ook een hele ochtendtour alleen kunnen doen en dat ging wel echt vlot.
De namiddag (13u-17u) was al leuker, de wondzorgen en insulines, de speciale kortdurende zorgen, en maar heel af en toe iemand wassen. Al vond eigenlijk elke VPKe het stom om in de namiddag nog mensen te moeten gaan wassen.
De avond (17u-21u) was dan weer vooral mensen hun pyjama gaan aandoen en insuline). Dit is ook niet echt iets speciaal, maar ik vond het wel leuk om te doen. Misschien kwam dat ook doordat ik een heel fijne collega had om mee mee te rijden op mijn avondtouren .
Een dag was dus een ochtend + een namiddag ofwel een ochtend + een avond (dit heet dan onderbroken shift).
WGK is de enigste instelling (voor zover ik weet) dat met dit soort shiften werkt.
Op zicht betaald het dan wel veel beter, want je krijgt daar speciale premies voor. Toch denk ik niet dat ik later bij WGK ga werken.
Op zich is thuiszorg wel leuk. De band die je opbouwt met de mensen is wel echt fijn en ik kon me daar echt aan optrekken. Maar ik zal dan eerder zelfstandig thuisverpleging gaan doen.
We zijn vandaag een EHBO lesje gaan geven aan kinderen van het eerste middelbaar.
Het was een zeer fijne ervaring, de kinderen waren heel gemotiveerd en deden heel goed mee.
Eerst gaven we buiten (omwille van corona) een uitleg over reanimatie en alle stappen om te doorlopen (veiligheid, bewustzijncontrole, hulpdiensten bellen, AED halen en reanimatie zelf) en dan mochten de kids zelf het heft in eigen handen nemen.
We waren met drie dus namen elk een klein groepje onder onze vleugels om te begeleiden.
Mijn groepje was snel mee en heel gemotiveerd om mee te spelen in het rollenspel.
Ik heb ook het gevoel dat ik ze wel zaken heb bijgeleerd dat ze voordien niet wisten.
Na het REA-gedeelte hebben we een Kahootquiz gespeeld wat echt heel fijn was.
Soms waren ze wat luidruchtig maar eigenlijk gingen ze nog wel heel hard op in de quiz.
Achteraf kwamen er nog een paar vragen en dan zat het er al op.
Ik heb hier wel uit geleerd dat ik wel een uitleg goed kan geven als ik mijn zenuwen onder controle kan houden.
Ik vond het echt een super leuke dag, en heb er veel voldoening uit gehaald.
Met momenten heb ik het nog moeilijk, maar door mijn stage heb ik minder tijd voor slechte gedachten.
Om even met de deur in huis te vallen:
Mijn schoonmoeder is gediagnosticeerd met een agressieve longkanker, ze heeft een grote massa in haar rechterbovenkwab en alle klieren er rond zijn aangetast. Ook heeft ze multiple focale levertumoren, bijniermetastasen en mogelijks ook botinvasie.
Het ziet er niet goed uit, ze heeft net haar eerste chemo gehad en na 4 behandelingen hiervan gaan ze pas kunnen zeggen hoeveel tijd ze mogelijks nog heeft.
Ik zit er wel mee in mijn hoofd.
Ook wilt mijn eigen mama toch terug sneller naar Spanje verhuizen. En ze wilt dat ik na mijn studies mee naar daar ga.
Ik wil dat ook wel, maar weet niet of het haalbaar is, logistiek gezien.
We zien wel hoe dat loopt, maar dat zit dus ook in mijn hoofd.
Ik loop dus stage bij het Wit Gele Kruis, vooral regio Schriek. Op zich is het wel leuk, maar het zijn echt rotslechte uren.
Ik rij dan altijd mee en het is alsof ik een fulltime zou doen.
Het is een speciale soort stage (LZC, Leerzorgcentrum) waar we een deel van de zorg helemaal over moeten nemen.
Dus, op mijn ochtendtour, dat elke morgen dezelfde tour is met normaal altijd dezelfde verpleegkundige, moet ik alle taken overnemen na verloop van tijd. Ik ben nu bijna halfweg en kan zeggen dat ik ook halfweg alle taken zelf kan doen. Ik denk dat ik heel de tour alleen zou kunnen doen, maar als er dan iets tussenkomt is het nog moeilijk om te weten wat ik moet doen. Dus de uitzonderingen laat in nog aan de andere over, haha!
De andere touren, namiddag of avond, lopen heel vlot, daar ligt de druk zo hoog niet dat ik alles moet overnemen, eigenlijk doen we tegenwoordig gewoon alles met twee en maken we het er het beste van, het zijn altijd al leuke verpleegkundigen geweest met wie ik mee rijd.
Ik zal later nog wel een klein verslagje schrijven met hoe alles gegaan is, zoals ik altijd al gedaan heb na een stage.
Ik heb het gevoel helemaal niets te kennen van mijn vak van morgen (ontwikkelingspsychologie). Of van eenderst welk ander vak, terwijl ik al een maand aan het blokken ben.
Het is nu 22h43 en ik ben aan het twijfelen, verder doen uit wanhoop, of proberen te slapen, in de hoop dat mijn hersenen toch íéts opslaan van wat ik vandaag en de vorige dag er heb proberen in te drammen.
Hoe dan ook zal het toch niet lukken morgen, dan kan ik maar even goed gaan slapen..
Ik voel me rot.
Misselijk, geobstipeerd, nekpijn, een paar keer op het punt van een huilbui, hoofdpijn,..
Symptomen van.. Ik wil niet zeggen depressie, want dat is het niet.
Eerder burn out. -been there done that - eeuwige vatbaarheid, blabla
Ik kan niet meer
Ik had nooit opnieuw mogen gaan studeren.
Ik begin te denken dat het toch niet voor mij weggelegd is, en dat iedereen beter af is als ik gewoon terug ga werken.
Kan ik weer aandacht geven aan iedereen ipv weg te kwijnen achter mijn computer. Met de commentaar dat ook ík een brood uit de automaat kan gaan halen Terwijl hij door facebook scrolled. Maar ik ben niet boos ofzo hoor..
Ik verwaarloos alles en iedereen voor die kutexamens en ik voel me er zo slecht door dat ik waarschijnlijk niet eens de capaciteit heb om alle leerstof te kunnen opslaan in mijn geheugen, dat nu vol met slechte gedachten zit.
Ik zal na de examens laten weten hoe het gegaan is.
Ik had zoveel niet mogen doen, mag ik alsjeblief terug 19jaar zijn en opnieuw beginnen met de kennis dat ik nu heb, asjeblief??
Oke, ik heb iets gevonden dat me gemoedsrust geeft.
Het stoïcisme, nu gaat iedereen helemaal denken 'ze is gek geworden'. Maar, zolang ik mijn rust er in vind kan me dat niets schelen.
Hier een paar kleine quotes van de site: https://denieuwestoa.nl/wat-is-het-stoicisme/
Eigenlijk heeft het stoïcisme maar enkele vaste onderwerpen die steeds weer naar voren komen. Dat de wereld niet te voorspellen is; dat veranderingen altijd dichtbij zijn. Hoe kort ons leven eigenlijk is, en hoe weinig invloed wij hebben op de toekomst. Hoe we, in deze omstandigheden, ons het beste kunnen gedragen of, hoe we in controle en vastberaden kunnen zijn. Maar wat bovenal naar voren komt, is dat onze ontevredenheid en ongelukkigheid veelal ontstaat omdat we ons op de verkeerde dingen richten. Dat wil zeggen, we richten ons voornamelijk op externe zaken waar we geen invloed op hebben, en niet genoeg op onze interne zaken waar we wel invloed op hebben. Denk hierbij aan dingen zoals onze houding, emoties, en meningen, maar ook het ontwikkelen van de juiste karaktereigenschappen (of deugden).
Misschien wel dé belangrijkste les van het stoïcisme is dat er niet zoiets bestaat als goed of slecht. Alles in het leven is slechts een waarneming.
Dus: niets is uit zichzelf goed of slecht, maar het zijn onze gedachtes en interpretaties die het zo maken.
Een hele dag stilzitten, niets anders kunnen doen, je huishouden nog meer overhoop zien liggen als dat het normaal is.
Wetende dat je dat moet inhalen na de examens.
Je zoon op zijn scherm, een HELE dag.
Wetende dat dat niet goed is voor hem.
Ik kan dat echt niet aan.
Ik heb het gevoel dat ik overal alleen voor sta.
Ik had nooit opnieuw moeten gaan studeren.
Ik wil het nu ook niet meer stoppen, ik zit over de helft. Maar het is zo moeilijk.
Financieel gaat het al helemaal niet meer. Alles is op. Ik kon zelfs geen verjaardags-, en kerst cadeaus kopen voor mijn zoon, had mijn mama me geen centjes gegeven.
Ik voel me alsof ik aan het falen ben.
IK HAAT STUDEREN
Geef me gwn mijn diploma, ik zal wel gaan werken. Elke dag als het moet. Ik kan dit niet aan.
Ik heb er net een week les opzitten van thuis uit.
Het valt best wel mee, ik probeer zo het positieve er van in te zien.
Mijn zoon had deze week geen school, dus ik moest voor hem geen opvang voorzien. Het is niet altijd even gemakkelijk om les te volgen terwijl hij thuis is, maar ik mag eigenlijk niet klagen. Buiten de paar keer dat hij om eten komt vragen laat hij mij gerust .
De laatste dag van mijn herfstvakantie heb ik ook de kerstboom al gezet. Ik heb dit gedaan om de stress dat ik de voorbije twee jaar hier om had te vermijden. Normaal moet je de boom pas zetten als de Sint geweest is, maar dan zit ik met mijn hoofd al bij mijn examens en heb ik daar totaal geen tijd en zin voor. Dus nu heb ik dat op mijn gemak kunnen doen, en mijn zoon heeft me goed geholpen . Zonder stress!
Ik heb wel een klein paniekje in mijn hoofd voor de examens in januari. Ik denk dat het heel zwaar gaat worden.
Nu moeten we een gigantisch irritante taak maken, EBN (evidence based nursing) en ik haat haat haat het. Ik heb dit beroep mede gekozen om niet achter een computer te moeten zitten, en voor dat vak is dat het enigste dat je kan doen. Artikels opzoeken dat je niet eens kan begrijpen als je ze leest. Echt, ik word er zot van.
Daarnaast ook al een paar vakken gekregen waarvan ik denk, amaj, hoe moet ik dat allemaal onthouden. Het beloofd weer zwaar te worden...
Maar, ik ga er voor he. Ik geef niet op. Aangezien ik over de helft zit en eindelijk weet waar ik later wil gaan werken (en ze daar geen zorgkundigen aannemen...).
Na 1 week les te hebben gehad in september werden we al direct op stage gestuurd.
5 weken is het deze keer, ik zit nu over de helft en heb mijn tussentijdse evaluatie al gehad.
Ik sta op een afdeling psychiatrie, Mind Body Unit, deel eetstoornissen.
Alles gaat heel goed, ik ben graag op de afdeling, en kom goed overeen met zowel personeel als patiënten.
Het is de eerste keer dat ik denk, 'hier zou ik later wel kunnen komen werken' .
Ik sta dus op de afdeling met eetstoornissen. Ik moet zeggen dat ik echt al vaak onder de indruk ben geweest over hoe dat een eetstoornis het hele leven van iemand kan overnemen. Het is zo intens om die meisjes (er zitten momenteel geen mannen op de afdeling) te zien worstelen met hun gedachten aan tafel.
Het is heel moeilijk om zich daarover te zetten. Sommige meisjes komen binnen met een BMI van 9,19... En er wordt gestreefd naar een BMI 20.
De eerste dagen dat iemand binnen komt eten ze vaak helemaal niets, of misschien enkele muizenhapjes. Het leuke is wel dat ik het kan zien evolueren naar wat meer happen elke dag. Tot na een paar weken volledige porties. Het goede is dat deze meisjes dan wel de hele maaltijd opeten en daarbij dan ook goed bijkomen, maar mentaal staan ze vaak nog niet zo sterk.
Ze krijgen vooral therapie in groep, maar ik denk dat er meer vraag is naar individuele therapie. Achter een eetstoornis zit vaak een soort trauma, het is niet enkel dat ze er willen uitzien als een model. Het is een soort van controle dat ze op andere gebieden niet vinden.
Ik kan er echt uren over praten, maar dat zal ik jullie besparen . Haha! Ik denk dat dit ook wel duidelijk maakt dat ik me echt goed voel hier.
In mijn vorige post zei ik dat alles tegen mijn zin was. Dat is nu dus totaal niet meer.
Sinds de lessen terug gestart zijn en ik stage doe voel ik me weer nuttig, ook thuis gaat het beter.
Ik heb een nieuw "kuismachien" (van Karcher) gekocht waardoor ik wel elke dag zou willen kuisen, maar dat doe ik niet hoor, ik ben niet gek. 2x per week poets ik nu met plezier. Vooral als ik een late shift heb doe ik dat dan, voor ik vertrek en als mijn zoon naar school is.
Ik voel me mentaal véél beter nu. Ik heb nu nog 2 weken stage dan een weekje vakantie en dan thuisles denk ik. Ik hoop dat ik me zo goed kan blijven voelen als nu.
Ik vind het een kalme start aangezien het maar een halve dag les was, vandaag ook weer, alleen nu in de namiddag.
Als mama-zijnde komt namiddag les nooit goed uit. (Met namiddag bedoel ik tot 18u les, en de opvang van mijn zoon is maar tot 18u.)
Ik voel me nog steeds down, ik heb nergens zin in, ik sta alleen op omdat ik voor mijn zoon moet opstaan en hem naar school moet doen.
Ik doe het huishouden omdat ik anders ruzie heb met mijn vriend. Maar het is allemaal tegen mijn zin.
De laatste dagen was het nog goed weer, lekker warm, en ik wou niet eens naar buiten om er in te gaan zitten. Wat voor mij dus een duidelijk teken is dat er iets scheelt aangezien ik normaal bij de minste zon naar buiten ga.
Het enigste waar ik een klein beetje van kan genieten is als ik wat kan gaan fietsen. (Elektrisch, dus eigenlijk is het wat brommeren i.p.v. fietsen...)
Mijn huisarts zegt dat iedereen wel een beetje dat gevoel heeft door deze rare tijden, coronacrisis-tijden. Maar dat helpt mij natuurlijk niet.
Ik hoop dat ik me, doordat de lessen weer starten en ik weer een soort van doel heb, weer beter ga voelen. Want dit is geen doen.
Het is weer een tijdje geleden dat ik een blog geschreven heb.
Ik denk dat ik nu pas rust gevonden heb na die rare periode dat we achter de rug hebben.
Op al mijn examens was ik er door . Voor mij wel met iets minder goede resultaten, maar ik had wel veel minder stress dan andere examenperiodes. Dus misschien is het ook gewoon goed op die manier.
Ik ben zelfs op een avond voor een examendag naar vrienden gegaan om iets te gaan eten. Weet je, als de leerstof er niet meer in gaat moet je ook ontspannen, en ik was me alleen maar druk aan het maken dat het niet ging lukken. Ik heb me dan gewoon laten gaan 's avonds en de dag erna nog even alles herhalen en hop 15/20 !
De stage dat ik moest inhalen was heel anders dan toen ik er de eerste keer stond. De verpleegkundigen daar waren eigenlijk helemaal niet meer vriendelijk tegen mij, ze sloten me uit bij conversaties en ze schreven slechte commentaar op mijn evaluatiepapier voor school. In mijn gezicht zeiden ze dat ik veel te goed was en veel te veel deed, en dat er niet veel was dat ik beter kón doen. Maar op papier alleen slechte dingen, dus die commentaar heeft mijn punten van de andere stages naar beneden gehaald, waar ik wél goede punten gekregen heb.
Ik heb 9 dagen moeten inhalen en heb meer geweend dan op de 4 weken dat ik voordien heb gedaan (toen had ik niet geweend.).
Ik heb er veel bijgeleerd en leuke mensen (patiënten) leren kennen. Zoals een dame die mijn opa nog gekend heeft. Mijn opa is gestorven als ik 2 jaar oud was, dus dat is voor mij wel speciaal om verhalen te horen over hem .
Ook heb ik er het grootste compliment ooit gekregen dat een verpleegkundige kán krijgen. Ik had in het weekend gewerkt en zondagavond had een patiënt naar de hoofdverpleegkundige gebeld om te zeggen wat voor een goede, beleefde en vriendelijke verpleegster ze wel niet had, zo een blondje met een dotje en een bril.
De hoofdverpleegkundige kwam op maandag vragen wie er dat weekend had gewerkt en bleek dus dat ze het over mij had . Ik was de enigste met een bril .
Ik heb dus met een enorm goed gevoel die stage kunnen afsluiten! Terwijl alle andere verpleegkundige jaloers op mij waren, aangezien ik de opmerking kreeg "Dat is u vriendin he?!" terwijl ik bij die patiënt niets speciaal gedaan had. Ik neem gewoon mijn tijd voor de mensen en laat ze hun verhaal doen, ik snauw ze niet af en laat ze zeggen hoe ze hun voelen... Achja, ik hoop gewoon dat ik altijd zo ga blijven. Op dat moment maakte al die slechte evaluatiepapieren niet meer uit. Ik was blij.
En nu, nu heb ik dus vakantie tot half september.
Aangezien Corona zijn tweede golf bezig is kan ik niet veel meer doen en beperken we ons tot skaten en boswandelingen. Nu is het een hittegolf dus gaat ons zwembad wel van pas komen
Zaterdag start ik met het inhalen van mijn stage dat ik verplicht ben moeten stoppen, zoals in een vorige blog vermeld.
(ik wist het trouwens pas 25/5 waar ik zou staan...)
Ik mag terug naar de afdeling 460 in AZ St. Maarten, Orthopedische heelkunde.
Ik ben daar heel tevreden over want ik kon daar heel veel leren!! Ik had ook wel graag naar het WZC gegaan waar de andere studenten zijn moeten werken in de paasvakantie, maar ik heb er niets over te zeggen. Ik ben hoe dan ook blij dat ik het na de examens kan afwerken ook al had ik misschien liever een vrije dag gehad na mijn laatste examen.
Ik hoop dat ik weer even veel kansen krijg als in de 4 weken dat ik daar al gestaan heb. Bloed trekken, infusen steken, wondzorg (al dan niet met wiek,...), medicatie klaarmaken in infuuszak. Ik hoop stilletjes ook dat ik nog eens een operatie mag mee volgen, maar vrees door de corona dat dat nog niet zal mogen. Ik heb vorige keer een operatie gevolgd waar ze een nieuwe heup hebben geplaatst! Super interessant!! (valt het op dat ik er naar uit kijk? )
De examens waren raar.. Alles was online, zowel de lessen als de examens.
Ik vond de zelfstudie heel raar. Dat is echt niets voor mij. En ik heb gehoord dat ze voor in september al voorbereidingen aan het treffen zijn omdat het nog steeds niet gaat zijn hoe het voor corona was...
Ik heb er voor gekozen om mijn examens op school af te leggen omdat mijn internet thuis niet van de beste kwaliteit is, en als mijn zoon hier rondloopt is dat ook niet echt gemakkelijk. Op school kom je dan ook mensen tegen dat je al lang niet meer gezien hebt, dus dat is ook mooi meegenomen!
Ik vind het raar om te zeggen (want dat is het vervloeken) maar ik denk dat alles wel gegaan is tot nu toe (nog 1 te gaan).
1juli weet ik mijn punten. De dag na mijn laatste dag stage.
Nog een drukke tijd tot het einde van de maand en dan. RUST
Om even op mijn mentaal welzijn verder te gaan. Want dit blijkt zowat het medium geworden waar ik mijn zegje op kan doen.
.
We zijn vandaag een EHBO lesje gaan geven aan kinderen van het eerste middelbaar.
Ja, alles, check.
Terwijl hij door facebook scrolled. Maar ik ben niet boos ofzo hoor..
. Zonder stress!
Let's do this!
.
)
Alles was online, zowel de lessen als de examens.
