Een soort dagboek als het ware.

Ik voel me met momenten heel goed, en andere momenten sta ik op instorten.

Ik merk dat als ik thuis moet zijn dat ik met mezelf geen blijf weet, dan is het altijd erger.

Als ik stage heb gaat alles goed, die routine, de voldoening dat ik er uit haal doet me goed.

En van zodra ik gewoon thuis zit en moet leren is het om zeep.

Als ik naar de campus kan gaan voel ik me ook wel beter. Maar dat is nu dus niet, dank u corona.

Als ik me slecht voel, voel ik me echt ziek. Misselijk, op het punt van uit te breken van het huilen.

Dan heb ik een heel kort lontje en begin ik tegen mijn zoon te roepen. Terwijl hij niet zo iets ergs doet.

Ik probeer nu wel zaken te vinden om me te ontspannen. Zoals breien (dankzij school, mindfull breien), of aan mijn bullet journal werken.

Maar elke keer als ik dat doe zit ik gewrongen met de gedachte dat ik beter voor school zou werken of mijn huishouden moet doen.

Ik heb ZO veel studeerwerk dat ik alles aan het uitstellen ben.

Mijn papa verwoorde het heel mooi (ik heb hem nog eens gezien als ik hem gaan voeren ben om zijn vaccin te gaan halen).

Hij zei "het is precies of je voor een berg staat" en ik zei "ja inderdaad, en ik sta nog in het dal er voor en ik kan door de wolken de top van de berg niet eens zien".

Ik heb de moed niet meer om er aan te beginnen.

We hebben maar 3 examens en een examenopdracht, en toch is het zo veel dat ik het niet zie zitten.