Met momenten heb ik het nog moeilijk, maar door mijn stage heb ik minder tijd voor slechte gedachten.

Om even met de deur in huis te vallen: 

Mijn schoonmoeder is gediagnosticeerd met een agressieve longkanker, ze heeft een grote massa in haar rechterbovenkwab en alle klieren er rond zijn aangetast. Ook heeft ze multiple focale levertumoren, bijniermetastasen en mogelijks ook botinvasie.

Het ziet er niet goed uit, ze heeft net haar eerste chemo gehad en na 4 behandelingen hiervan gaan ze pas kunnen zeggen hoeveel tijd ze mogelijks nog heeft.

Ik zit er wel mee in mijn hoofd.

Ook wilt mijn eigen mama toch terug sneller naar Spanje verhuizen. En ze wilt dat ik na mijn studies mee naar daar ga.

Ik wil dat ook wel, maar weet niet of het haalbaar is, logistiek gezien. 

We zien wel hoe dat loopt, maar dat zit dus ook in mijn hoofd. 

Ik loop dus stage bij het Wit Gele Kruis, vooral regio Schriek. Op zich is het wel leuk, maar het zijn echt rotslechte uren.

Ik rij dan altijd mee en het is alsof ik een fulltime zou doen. 

Het is een speciale soort stage (LZC, Leerzorgcentrum) waar we een deel van de zorg helemaal over moeten nemen.

Dus, op mijn ochtendtour, dat elke morgen dezelfde tour is met normaal altijd dezelfde verpleegkundige, moet ik alle taken overnemen na verloop van tijd. Ik ben nu bijna halfweg en kan zeggen dat ik ook halfweg alle taken zelf kan doen. Ik denk dat ik heel de tour alleen zou kunnen doen, maar als er dan iets tussenkomt is het nog moeilijk om te weten wat ik moet doen. Dus de uitzonderingen laat in nog aan de andere over, haha!

De andere touren, namiddag of avond, lopen heel vlot, daar ligt de druk zo hoog niet dat ik alles moet overnemen, eigenlijk doen we tegenwoordig gewoon alles met twee en maken we het er het beste van, het zijn altijd al leuke verpleegkundigen geweest met wie ik mee rijd.

Ik zal later nog wel een klein verslagje schrijven met hoe alles gegaan is, zoals ik altijd al gedaan heb na een stage.

Ik kijk uit naar de paasvakantie.