Het moest gaan over een betekenisvolle situatie en we moesten alles met legoblokjes maken.

Ik ben al helemaal niet creatief genoeg hier voor en al zeker niet als ik hetgeen dat ik moest maken aan een hele groep moest laten zien en uitgleggen.

Maar dat was niet het ergste.

Op het einde van het gesprek moesten we de personen naast ons een bemoedigend woordje toespreken.

Die naast mij zei over mij dat ik wel een lieve ben maar dat ik precies een bloem ben met mitraillettes.

EUHM

WHAT?

Het moest gaan over mijn situatie en mijn verhaal. NIET over mijn karakter. 

Ik ben dus nog steeds helemaal in de war. Ik vraag me af van waar dat komt en waarom ze dat zei.

Ik durf het haar niet te vragen. Want ik denk dat ik schrik heb voor wat ze gaat zeggen.

Anyway, dat moest even van mijn hart.