Mijn beleving van de startdagen.

Als VDAB-student heb ik volgens mij een heel ander beeld over deze startdagen tegenover een ‘normale’ student. (Hiermee bedoel ik de studenten dat net van het middelbaar komen.)

Voor mij is die kennismaking met de rest van de studenten niet echt nodig. Evenmin de spelletjes die we moesten spelen.
Ik heb natuurlijk wel altijd meegedaan, het zou voor niemand leuk geweest zijn als ik tegen mijn zin of helemaal niet mee deed. Ik zag ook wel dat alle andere ‘normale’ studenten het wél leuk vonden, wat het dan ook weer zelf leuker maakte voor mij!

Wat ik wel héél interessant vond waren de sprekers, vooral de vrouw met Parkinson heeft op mij een heel diepe indruk nagelaten!
We zouden een manier moeten vinden dat ze Parkinson meer in de aandacht kan zetten.

Ik moest voor mijn zoontje ‘s avonds wel naar huis gaan dus ik heb een deel van de activiteiten gemist. Ik vond het daardoor wel leuk om ‘s morgens bij het ontbijt alle nieuwtjes te horen! De eerste ‘echte’ vriendschappen en ook ruzies waren al een feit…
Alle drama, dat is niets meer voor mij.

Al bij al was het leuk, maar ik weet niet of het echt iets is voor de ‘oudere’ studenten. Misschien had het voor mij beter geweest had ik een andere optie gekregen waardoor ik dichter bij huis was voor mijn gezin.