-----> voor foto's ; http://dali2.spaces.live.com/
06-02-2007
de twee in onrust
,...En zo kwam er weer leven in de blog. Sebastian bestelde snel dat ticket, sprong op dat vliegtuig, kwam 33 uur later aan in de grote stad en... daar stond ze. Natalia (of was het de zon) verblinde me. We zijn die avond(-en) bij haar grootmoeder gebleven, die midden in het centrum van Belo Horizonte woont. De "Bá" ,zoals de grootmoeders koosnaam luidde, had de meest irritante papegaai, Cocotá (da Bá). Dieje was altijd jaloers as ge iemand kustte in zijn buurt. en dieje zei tege iedereen "tchau" heel de tijd. Maar dus in BH hebben we wel ook nog een heel bijzondere 'mercado' bezocht. Een reusachtige overdekte markt waar alles, van rieten hoeden tot kippen, en van Indische tabak tot Arabische waterpijpen verkocht werd. De dag erna zijn we maar richting Patos de minas getrokken. Bij aankomst goe rustig, en een paar dagen erna een groot welkomsfeest. Het feest was helemaal in 70's style en ieeeeeedereen was eraan, hahahaha. Ma eiglijk vond ik zelf et feestje van den avond ervoor wel beter. Zo alleen me goei vriende en der is toen ook serieus wa afgelache. De daaropvolgende dag is er niks anders gedaan dan slapen, opruimen, film kijken en recuperen.
Nu zijn we een week verder,.... maar daar ga ik morgen pas over schrijven want daar wil ik tesamen de fotos mee op internet zetten. Das altijd leuker om u een idee te geven van hoe fijn et hier is.
Het is vandaag vrijdag. Zaterdag vertrek ik!! iiiih!!! Na veel tijd en gezeur kom ik dan toch eindelijk op het punt van terug te gaan naar het land dat mn hart heeft verovert.
Sebastian is gisteren gevat en zal vandaag terechtstaan. Zal hij het langdurige gestapo verhoor kunnen doorstaan. De woorden, de blikken, de gevoelens, het plot,... Het uur telt nu negentien uren en zevenenvijftig minuten, de seconden opzij gelaten. Nog een kleine drie minuten dus, weet ik nu, tot ik met gespitste oren in de verte het geronk van een oude mercedes hoor naderen. De auto zal prompt stoppen bij de voordeur, je hoort de het gepiep van de handrem die aangezet word, een paar klinken maken hun vertrouwde geluid en niet lang daarna hoor je een knal van de deuren die ruw dichtgegooid worden. De bel gaat,...
Weken is het geleden dat ik nog eens de moeite heb gedaan en de tijd heb genomen om een bericht op virtueel papier neer te schrijven. De ware schoonheid en magie van het schrijven is nu eenmaal niet hetzelfde op deze manier, zo onpersoonlijk, zo makkelijk. Met de simpele druk op een toets is de letter, en zo het woord gewist dat net nog de gedachten doorkruiste. Schrijven hoort niet gemakkelijk te zijn, het is moeilijk, een kunst. Zo is het ook in het leven. Maar al te vaak worden dezer dagen de luxes en privileges van het alledaagse leven als vanzelfsprekend genomen, niet beseffend dat het zulke luxes en privileges zijn. Het is te gemakkelijk, het is gewoon te gemakkelijk om op deze manier te leven, niet nadenkend, niet omkijkend. Een grote zonde is het. De schoonheden die gemist worden, niet beleefd en niet bewonderd worden. Het is iets wat ik heb ingezien van de ene, op de andere dag. Alsof de nacht me een vergrootglas had gebracht, zag ik hoe het scherm waarop ik het leven elke dag bestudeerde een net bleek te zijn. Goed keek ik met mijn nieuwe vergrootglas naar het scherm en vond kleine gaatjes, amper zichtbaar. Er kwam een frisse tocht uit tevoorschijn. Ik ademde diep in en mijn longen werden algauw gevult met verse lucht. De zuurstof van het leven zocht zijn weg door mijn lichaam tot in de kleinste aders. Wat een gevoel! Ik voelde een leger tegen de laag van teer in mijn longen duwen ,om daarna er door te breken. Een korte pijn, om daarna het leven met geschrobde en wijd open kijkers te aanschouwen. Ik zag hoe het scherm als een slang zijn buitenste schil van zich afworp en zijn ware kleuren prijs gaf. Vlinders fladderend rond de contouren van het onderwerp, een zon die zicht langzaamaan begint neer te leggen achter de horizon, het licht in stralen van geel, oranje en rood uiteenspattend en vermengend met het blauw van de lucht aan de horizon en het zwart boven in de hemel, drie bedelaars rechtsboven op het scherm met de rechterhand uitgestrekt, de linker stevig rond een fles whisky en een gezicht dat niets minder dan hun ongelukkige verleden weergeeft.
Nu zit ik hier, te schrijven zonder na te denken, simpelweg in mijn ooghoeken kijken naar de neervallende druppels die te zwaar waren geworden voor de vermoeide wolken. Het weer is niet vochtig, kleverig en nat. Het weer is verfrissend, mooi en moge het nog een paar uurtjes doordruppelen. Het leven is makkelijk, moeilijk, mooi, oneindig, ..kunst.
Onder de rustgevende klanken van de Bossa Nova schrijf ik neer, hier en nu het verslag van de laatste paar dagen. Van plaatsen zo zwart gekleurd alsof ik me in de buik van de duivel bevond tot plaatsen waar het licht me mijn zicht ontnam, ik ben er geweest. We schrijven 28 September 2006. De vogels floten hun eersten noten van de dag nog maar net of ik vertrok al haastig samen met Alexia en 'chico' de weg op. Die dag gingen we naar Belo Horizonte, de familie van mijn gastmoeder bezoeken. De rit zou lang worden (wel zo'n 400 kilometer!) en de rit zou zwaar worden, als je de toestand van die wegen hier eens goed bekeken had zou je me begrijpen. De ene put volgde de andere op. Maar dan na 5 lange uren kwamen we dan aan in de grote stad. Ik verschoot wel van het grote contrast tussen de woonwijken. Ik had niet anders verwacht ,maar toch, wanneer je het dan toch eindelijk voor eigen ogen ziet verslik je je toch wel even. Belo Horizonte is een stad waar bestaande uit bergen en heuvels, uitgaansbuurten en bussines centra, en spijtig genoeg ook favela's en dure appertemenswijken. De foto's die ik er heb weten te maken laten toch wel, hoop ik, de schoonheid zien die er ook bestaat van de favela's. Van op een afstand lijkt een favela wel op een patroon van alle mogelijke felle kleuren die je je maar kan bedenken, rood word afgewisseld door geel, geel door roos, door groen, door blauw. Ik voelde me wel een beetje schuldig met de schoonheid te aanschouwen van zoiets, voor mij, vreemd, want zoveel schoonheid is er eigenlijk niet. Wat is er mooi aan corruptie, aan discriminatie, en aan afpersing. Want zo liggen de zaken wel. Het ligt me nu zelfs plots moeilijk om verder te schrijven over wat ik nog heb beleefd en gezien. Wat is het belang van het verhaal van een rondreizend persoon die al het geluk in de wereld heeft gehad in contrast met zoiets? Ik denk dat ik later maar ga vervolgen wat ik eerst wou schrijven. Tchau
Vandaaag is dus de dag...dat het pakje aankwam. En wat een dag! De ochtend al slapend doorgebracht me een goe dutje in de klas, lekker goe veel gegete en oh, heb ik al vernoemd da mn pakje is aangekome?? Nu mag je dan denken 'pakje? Ik weet van geen pakje, welk pakje? Zo interessant is een pakje nu ook weer niet'. Wel mijn beste in het geval u denkt kan u gelijk hebben of natuurlijk ook niet indien u ook van hetgene houd wat in da pakje zat en mee met me blij bent! MIJN DIABOLO...en ook ng wa ander spulle, srry hannah vr de mindere aandacht nu voor de andere dingen in het pakje:D...Mijn diabolo dus! aaah de dag was helemaal goed. Ik heb dus een hele, volle, eeuwig durende maand gewacht, mijn vingers afgebeten en aan ng heel wa ander dinge gekauwt van frustratie dat het pakje niet aankwam maar voila(!), hier is het! Maaaaaaaaaar ik neem aan dat enige verdere uitleg over deze gebeurtenis niet verder uitgebreid moet uitgelegd worden. Er zijn namelijk nog veel andere dingen gebeurd zoals het bezoeken van een kasteel van een huis, het veranderen van richting officieel op school en mijn eerste lesse danse op foho. Maar om niet te veel van de hak op de tak te springen zal ik beginnen dus met 'het kasteel'. Het kasteel zoals ik het nu wel gedoopt heb is een huis waar ik vorige week ben langsgeweest, want bepaalde familieleden woonden daar. De hele avond hebben we daar een feestje gebouwd inculusief (hoe kan het ook anders) eten! Jaaaa, weer e feeske papa, ik weet wa ge denkt :)! Da huis stond op een 'stukje' grond van die mensen hun bedrijf, een farm. En reusachtig dat het allemaal is. In het huis waren er bedden voor 12 man, rond het huis was er een stukje groen van 300 op 300 meter en vlak naast het huis was er een reusachtige vijver waar een boot in kon varen en er was ook een zwembad. Ik bedenk mezelf just da ik ni echt op de meest gesofisticeerde manier ant schrijve ben en met de meeste inspiratie maar ik ben een beetje moe (gaap tijdens het typen). Ik ben dan ook ng van richting veranderd op et unief, want afs had er probleme mee da ik enkel in de avond na school ging dus nu volg ik 'Letras' in de ochtend, wat een soort van literatuur klas is. Mijn portugees gaat er echt wel op vooruit de laatste tijd, mede doorda ik nu in die klas zit. Ik kwam namelijk nog maar juist die klas binne en ik had gewoonweg 9 luisterende en vragende meiskes rond mij voor de rest van de ochtend! De droom van elke jong :)!. En die meiskes konde dus geen Engels dus moest het allemaal in het Portugees. Me een paar mense van mijn nieuwe klas ben ik dan dieje avond naar een club geweest waar ze alleen foho spele, da is een typisch braziliaans muziekgenre me zijn eige typische dans. Ik moet zegge tis allemaal moeilijker as et eruit ziet da danse, kheb heel de avond zitte klungele ma al bij al was dieje nacht superfijn. Oh een trouwens zus, als ge et leest, kheb Cidade de deus gezien. Z-a-l-i-g-e film!
ciao! beijo..
Ps; op de foto in volgorde staan; Carmen(een afs-medewerkster), Alexia(mijn gastmoeder), Sandra(een andere afs-medewerkster), Ik(als het nog niet duidelijk mocht zijn), Felix(afs student vanuit Duitsland), Sofia(de gastmoeder van Felix) en Sandra(nog een andere afs-medewerkster) Dubbelclick en de foto is duidelijk trouwes :),
haaaaaa morgen op naar de eerste klas geschiedenis ,want mode was in de avond en nu blijkt da et hoofdkwartier van AFS in Rio da ni zo graag heeft dus moet ik nu in de ochtend gaan, maar dan is er geen mode dus heb ik maar voor geschiedenis gekoze! (luid gejuich) Wel, veel interessant is er de laatste paar dagen niet gebeurd, want over de feestjes is er al genoeg verteld. Zaterdag is een beetje een mindere dag geweest. Ik had slecht geslape ,een slecht humeur van de avond dervoor en heel wa heimwee. Ik vraag me trouwens af wanneer da is eindelijk gaat verdwijne! Soit, de volgende dage ligt er dus nog heel wa avontuur int verschiet. Ik kijk er al na uit... De tekening hiernaast is nog ni af, morge fzo zal ik de complete tekening er opzette dan. Ciao!
De laatste paar dagen zijn er geweest van een paar merkwaardige gebeurtenissen. Gelukkig heb ik, samen met mijn bemanning Kennisse, Gewaete en Moet, de obstakels kunnen overleven en bij tijden ontwijken. Nog geen 4 zonsomwentellingen van de aarde geleden vond ik mezelf in een klein busje op weg naar Guimaraniha op weg naar een missverkiezing en het daaropvolgende feest. Met negen juryleden waren we. De ene al even zonderling als de andere. Toch was er een die me meteen in het oog sprong. Hij stond wel 6 voet boven de grond, had zwart gekrult, kort geknipt haar, een uitermate vreemde klederdracht en had denk ik zijn 35ste levensjaar al beleefd. Maar wat me het meeste opviel, en zonder twijfel ook de andere passagiers, was dat hij een onmogelijke drang bezat om zijn belevenissen in alle mogelijke kleuren en vormen te beschrijven. Ikzelf zat al even het prachtige landschap te observeren vanuit mijn, met het verlopen van de minuten telkens minder comfortabel aanvoelende, stoel toen de luide hoorn, die trouwens Claudio heette, mijn gedachten binnendrong. Als een oude misthoorn luidde het geluid mijn hoofd langzaam richting haven. Of was het beter gezegd richting misthoorn? Ik ging nog botsen op de kliffen, trachtende om het doordringende,bijna krijsende geluid te doen stoppen. Daar stond hij, midden in de bus, rechtop. Mijn ogen waren nu gefixeerd op hem en volgde elke beweging die zijn (groot!) hoofd bleek te maken na een interessante, voor mij onbegrijpelijke, zin. Ik begon me af te vragen hoe lang hij dit kon volhouden. Snel werd deze vraag echter niet beantwoord. Alsof God mijn geduld testte! Ik bewees me echter sterk en na de 40 minuten durende rit doorheen het golvende landschap van Minas Gerais waren we eindelijk gearriveerd en werd ik eindelijk verlost uit mijn ketenen die me te strak waren geworden. Binnengekomen in de feestzaal vond ik een grote rij van tafels in het midden van de zaal. Dit moest de baan zijn waar de modellen over zouden paraderen. Tussen al de tafels en stoelen vond ik een paar mensen, maar enige conversatie bleek onmogelijk en dus zette ik me maar neer en wachtte tot het evenement begon. Daar zat ik dan, tot 1uur 's nachts, toen de start van de competitie werd omgeroepen. Het massale volk dat zich thans had verschanst tussen de dikke muren van het gebouw bewoog zich als mieren rond de tafels en ikzelf werd afgeroepen en naar mijn plaats geluid als jurylid. Toen een paar draaien van de secondewijzer verder was het dan eindelijk zover... Na het inhuldigen van de winnaar en de gebruikelijke foto's werden wij juryleden naar een achterkamertje geleid waar we niet veel meer vonden dan tafels en stoelen die op elkaar waren gestapelt, wat rommel en wat drank. Ik zette me neer en probeerde het heen en weer lopen en hier en daar wat woorden te begrijpen. Maar dan, als door een weergaloze storm werd ik plots overvallen door de vrouw naast me! Ik voelde een langzaam een hand op mijn been neerdalen op een bijzonder duidelijk en ook onsubtiele manier. Ze keek in mijn ogen en sprak de woorden 'beezja-me' uit. Veel portugees kon ik niet, maar DAT verstond ik wel. Maar ik wou helemaal niet. Ik had en heb nog steeds een geliefde waarvan de gedachte me elke dag weer verteerde. En de vrouw was dan ook nog eens dronken. Ik probeerd haar tevergeefs duidlijk te maken dat mij de wil ontbrak, maar dat bleken loze woorden voor haar. Ze probeerde opnieuw, en opnieuw ,...en opnieuw. Uiteindelijk heb ik ze nog moeten ruw moeten wegduwen, wat ik helemaal niet wou. Ze wist gewoon niet goed wat ze deed, hoop ik. Na dit hele gebeuren werden er nog een paar pintjes gedronken en nog een paar uur gedanst onder de zwarte schaduw van de uren ervoor. Een ongemakkelijk gevoel had zich meester over me gemaakt. Tegen klokslag 4 uur waren alle juryleden dan eindelijk de bus ingeleid en werd de reis naar Patos de Minas ingeluid. 40 lange minuten heb ik weer het geduld moeten zoeken, 40 bijna eeuwig durende minuten heb ik het geduld vastgehouden met de laatste kracht in de toppen van mijn vingers. Ik was moe...
End log report.
De volgende dag heb ik dan toch nog lekker langs kunnen uitslapen gelukkig, goed gegeten 's middags om dan mijn reis in brazilie voort te zetten riching het huis van mijn vriend, Matheus, hier. Want daar ging ik 10 dagen overnachten. Alexia, mijn gastmoeder hier, is namelijk op reis naar Sao Paulo en mijn gastouders hadden dan maar besloten om mij even naar daar te sturen. Wat geen probleem was voor mij natuurlijk :). Hier zit ik nu ondertussen 3 dagen en ben hartelijk verwelkomt geweest in dit huis. Ik heb nog een schets kunnen maken, nog wat kunnen uitgaan en nog veel kunnen slapen. En zo zou het leven altyd moeten zijn...:)
Bom dia meus amigos! Of het nu meu of meus is weet ik dus niet maar in ieder geval blijft het portugees verbeteren. Ik heb gisteren zelfs een gesprek gehad met iemand in het portugees. Al waren de antwoorden langs mijner kant altijd strompelig, slecht geconstrueerd en meer dan waarsschijnlijk zo fout als het maar kan zijn, ze kon me verstaan! Dus met die kopzorgen ,toch althans een beetje, van de baan geruimd begin ik hier goed geluimd met het Vierde Bericht.
Al drie dagen stond de Heilige Sebastianim wachtte op de top van de berg Montanha do Deus. Al drie dagen stond hij wachtend in de koude op een woord van God, met enkel een kleitablet, twee paar schrijfpennen en een hardnekkige blik die duidelijk maakte dat drie dagen wel het minste waren dat ze naar de hemel konden staren. Maar dan, op de vierde dag kwam het Vierde Bericht. De struik die op maar twee passen van Sebastianim stond laaide plots woest op. De struik had al vele droge jaren meegemaakt en toch, ..en toch bleek de het vuur zijn droge ledematen niet te deren. God had hem zijn aanwezigheid eindelijk gegund besefte Sebastianim nu. Heilig zyt Gy God. "Mijn Heer", zei ik, " help mij mijn volk te leiden! Het is zover gekomen dat de bomen me niet meer duidelijk zijn doorheen het bos, mijn volk staat argeloos naar me te kijken, wachtende tot ik hen leid maar ik ben bang dat de laatste ideeen mijn hoofd verlaten hebben" De stronk leek niet veel leven te bezitten tot plots de de vlam door een voorbijvliegende vlaag van wind werd aangewakkerd en de vlam ettelijke meters de lucht mee de lucht in trok. God bracht zijn woord...
En zo geschiedde het. Drie dagen en drie nachten later kwam Sebastianim de berg afgewandeld. Het was vroeg in de ochtend en het verse ochtenddauw was nog net niet opgelost door de eeuwige kracht van de nu opkomende zon. Een jonge houthakker zag zijn herder de voet van de berg bereiken en lichtte het volk in. Al snel hadden horden van mensen Sebastianim omringt. Sebastianim zette zich op een rots. Het volk werd stil, geruisloos zelfs. Het volk had in een haast hun werk neergelegd en je hoorde nog krakend een paar deuren dichtvallen, in de verte huilde een kind. Het was als een schaduw van het leven vijf minuten geleden.. "God heeft mij zijn woord gebracht!" ,begon Sebastianim kort en krachtdadig. Hij nam zijn volgekraste kleitablet van onder zijn oksel vandaan en nam het stevig vast in beide handen. Deze woorden waren hem ingefluisterd door God zelf en het was zijn taak het volk te leiden naar Gods wil. Hij dacht na over de moeilijke taak die God hem had gegeven en vervolgde zijn bericht. "Deze Heilige woorden zijn onschendbaar en zullen de steunpilaren zijn voor ieder leven in ziekte en in gezondheid! Gy zult niet stelen...gy zult niet doden...en gy zult niet niet elke dag iets gaan drinken met uwer beste maten!
En God zei dat het goed was.
Nu ettelijke generaties later worden de steunpilaren gegeven door Hem en gebracht door de Heilige Sebastianim nog steeds gevolgd. Althans, het laatste dan ,want je blijft natuurlijk altijd van die vlegels hebben die ze alle drie durven te breken he! Soit, zo geschiedde het, zo geschiedde het ook de jonge Sebastian, wiens bet-overoveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroveroverovergrootvader nog het bericht had gebracht aan het volk. In zijn achtiende levensjaar trok hij de wijde wereld in, zo belandde hij in het verre Brazilie en zo belandde hij voor de zevende dag op rij in de bar om een pilsje of drie te drinken met zijn maten, ook kinderen van God. Zo was er Tanaki van Japan, Priem van Australie, Felix van Duitsland, Alex van de USA, Matheus ,Gustavo en Lucas van Brazilie zelf en natuurlijk Sebastian zelf vanuit het exotische Belgie. Op deze werkelijke prachtige reis op zjin achtiende levensjaar had al meer dingen gedaan dan enkel drinken natuurlijk. Hij had de laatste week een aanbod gekregen om Frans les te geven in een bekende talenschool (jaja papa, den deze hier!!!), zo hebben ze hem gevraagd om als jurylid te fungeren op een plaatselijke Miss-verkiezing (jaja manne, den deze hier!! :D) en zo had hij het ook weer kunnen regelen met wat clowns op straat (letterlijk en figuurlijk) om met hen mee te mogen doen wanneer zijn diabolo aankomt. Oeh zo twee dage gelede hebbe we in de les Mode opt unief me stikmachines moete werke die macheerdde op OLIE!! haha , en elke keer toen we da aanzette toen vloog er weer een onderdeel af. Ik denk werkelijk da et bouwjaar daarvan toch wel minstens 50 jaar geleden is, als et al ni ouder is. Enn ik heb al is gesproke over dieje andere nederlandssprekende persoon hier ,Jan Frits Obers, die hier al 18 jaar woont. Wel nu blijkt da da ne echte kunstenaar is en hij is me nu het een en het ander aan het leren. Check deze site maar eens, dat zijn allemaal werken van hem -> http://www.obers.com.br/serdefibra/apresentacao.htm. Dus er is nog genoeg te doen en genoeg te beleven, ik hoop ook daar in Belgie... Over een paar uurtjes komt er hier nog een foto bij van een tekening die ik gistr heb gemaakt, ma ik moet ng eve wachten op een kabeltje enzo van die dingen. Dus geduld!! :)
Het is zeventien uur en negenentwintig minuten, half zes in de namiddag dus, en hier zit ik dan. Ondertussen zijn er al 12 blaadjes van de kalender afgescheurd, de ene zorgvuldiger dan de vorige. Elke dag tot nu toe was het een dagelijks ritueel dat nog niet het minste hersencelletje 's ochtends wakker wist te krijgen, maar zoals in elk verhaal komt er altijd een dag dat daar verandering in komt die misschien wel een heleboel in de verdere toekomst kan bepalen. Nu, zorgvuldig uitgetelt, acht uur en 14 minuten geleden was dat zorgwekkende moment plots aangebroken. Als een donderslag drong het tot mij door. Knarsende tandwielen begonnen zich uit hun roestige staat los te wrikken. Ik voelde me verdrietig. Al twaalf dagen was het geleden dat ik mijn familie had gezien, al twaalf dagen was het geleden dat ik de lieflijke blik van mijn geliefde op mijn gelaat voelde. En het zou nog veel langer duren dan dat. Snel wende ik me af van de kalender en stapte langzaam naar het raam waaruit ik uitkeek op de binnenplaats waar prachtige gele bomen hun bladeren richting zon trachtten te bewegen. Het beeld van de ochtelijke kolibri fladderend tussen dit kleurenspel kalmeerde me dus zocht ik naar een eerste teken van deze vogel. Een juli was nog heel ver, dacht ik in mezelf. Maar door zo'n futiliteiten zou ik me niet van mijn stuk laten brengen, veel kon ik niet aan de situatie doen en of ik er iets aan wou doen was zelfs nog maar de vraag. Ik zou hier mijn dagen kunnen vullen met het gemis naar mijn dierbaren, of ik zou elke dag als een nieuw avonturen kunnen gaan opzoeken en beleven. Elke dag een nieuwe dag om een beter mens te worden, elke dag dichter bij het soort van verlichting dat ik hoopte te vinden hier. Verstrooid en op de wereld teruggekeerd vond ik mijn vuist gebald. Het wazige ochtendgordijn van mist rond mijn gedachten was stilaan weggetrokken en had plaats gemaakt voor een heftige en krachtige zon. Ik keek nog eens goed naar buiten en had wel door dat er van de kolibri deze ochtend niets terecht zou komen. Hij was nergens te bespeuren... dus kleedde ik me maar snel aan, deed wat deo op en vertrok in een haast naar de keuken waar telkens weer het lekkerste eten stond te wachten.
Het spijt me maar de tijd komt me plots te kort al had ik er heel de dag te veel van dus maak ik het verder kort..Die voormiddag heb ik eigenlijk niet veel meer gedaan dan ,euh, niets. De namiddag was gelukkig wat interessanter, ik heb zo van iemand anders van afs het prachtige idee gekregen om op elk voorwerp in het huis een papiertje te hangen met daarop het portugese woord, en nu amper een paar uur later kan ik toch al zeggen dat het lijkt te helpen. Van drie dage gelede tot gistr ben ik trouwens elke avond uitgeweest in the nightlife of Patos de Minas, en veel stelt het niet voor hoor. De plaatselijke discotheek draait van die flauwe afgekookte muziek en de mensen kunnen het niet laten hun nek te forceren als de 'gringo' langs komt gelopen. Maar soit, ik heb wel al heel wa mensen leren kennen dus het leve word er langs de ene kant aangenamer op hier ,terwijl langs de andere kant er zich toch tekenen van heimwee voordoen... Veel inspirate had ik nu niet om te schrijven maar ik ga proberen om er morgen eens goed werk van te maken. Ciao!
Nu huppeldepup aantal dagen verder is het leven heel anders dan dat het in Belgie geweest is. De vertrouwde gezichten, de zomer en de stinkende uitlaatgassen hebben van de ene op de andere dag plaats gemaakt voor nieuwe mensen, een warme winter en prachtige kolibries die elke ochtend bij het ontwaken hun traditionele getsjierp door de stad laten weerklinken. De mensen zijn hier zo hartelijk, ik kan echt alles behalve klagen met mijn gezin hier. Toen ik hier juist aankwam na de lange reis Brussel-Patos de minas vond ik tot mijn verbazing een hele kamer vol met mensen die me kwamen begroeten. Mijn gezin had duidelijk geen moeite te weinig gevonden om het nieuws te verspreiden, maar des te beter natuurlijk want op deze manier kon ik gemakkelijk nieuwe mensen leren kennen. Er was zelfs een Nederlander bij, Jan-Frits, die na zijn eerste kennismaking met het land 12 jaar geleden de hartelijkere en meer relaxte sfeer van Brazilie niet achter zich kon laten. Spijtig genoeg was ik lek geslagen op de lange reis en sijpelde de energie thans enige tijd langzaam maar zeker m'n lichaam uit. Ik was uitgeput. Ik bedankte de mensen om te komen en deelde mee dat het toch wel tijd werd om mijne nieuwe bed te gaan verkennen. De dagen daarop heb ik kennisgemaakt met de culinaire hoogstandjes van de vrouw des huizes, Alexia. Zij blijkt dus een passie voor koken te hebben en dat sluit perfect aan op mijn passie voor eten dus ik denk echt wel dat het hier goed zit ;). Elke keer als ik ze zie vraagt ze me of ik honger heb en iets te eten wil en als ik dan ja antwoord krijg ik een heel gerecht voorgeschoteld. Ze eten hier dan ook niet drie keer per dag, maar 4 keer per dag waaronder twee keer warm en daartussen nog van alles en nog wat. U bent gewaarschuwd dus mocht u Sebastian niet meer herkennen volgend jaar! Tussen die hoogtepunten van de dag gebeuren er echter ook nog andere dingen, zoals bijvoorbeeld naar school gaan.. Gisteren heb ik voor het eerst voet gezet op universitaire bodem als student. Heel groot is de universiteit hier niet trouwens al is dat niet van veel belang. In ieder geval, ben ik te weten gekomen dat ik MODE kan studeren hier!! Dat is dus werkelijk fantastisch nieuws want dat wil zeggen dat Sebastian dit jaar al naaiend, stikkend en tekenend gaat voltooien! Maar, spijtig genoeg heeft Brazilie ook zijn nadelen, het is hier niet alleen maar eten en zonneschijn, nee nee. In brazilie spreekt bijna tot niemand een tweede taal dus dat wilt zeggen geen frans, geen duits, geen engels, geen niets. Dus zal Sebastian het eerste maandje brazilie moeten doorbrengen in zijn eentje, want tot de dag dat ik geen deftige portugese zinnen kan maken zal er niet veel vanaf komen van dat mensen leren kennen. Maar ik heb mezelf voorgenomen daar snel werk van te maken! Ik kan trouwens al werkwoorden vervoegen in verleden, tegenwoordige en toekomstige tijd, maar dan wel alleen voor de regelmatige werkwoorden.. Dit was reporter Sebastian voor het thuisfront, Over...and out.
PS: Deze foto is van mijn 13 jarige andere broer hier, Pedro. Hij wilt voetbalster worden :).
Dan toch eindelijk aangekomen... na den derde augustus om 6u smorges opgestaan te hebbe, het vertrek me et vliegtuig naar washington (8u vliege) om 12u, het zeve uur wachte daar, het vertrek van washington naar Sao Paulo(10u vliege) en dan naar Uberlandia om daarna nog een "korte" rit van 2 uur en nog wa naar Patos de Minas ben ik dan toch uiteindelijk aangekome bij mn nieuwe thuis hier. Een vrij vermoeiende trip om het op zijn lichtst te zegge maar al snel was die vermoeidheid verdwene toen ik kennismaakte met de Braziliaanse gastvrijheid van mijn gastgezin. De mense zijn hier echt suuuuuper vriendelijk en doen echt hun uiterste best om te communicere. En zo is mijn eerste dag dan ook verlopen. Na ne zalige nachtrust me de rame ope, hebk nog zaliger gegete en heb zowel ik als mn gastgezin met de woordenboek in de hand alle mogelijke vragen op elkaar afgevuurd. Nu zit ik hier te schrijven en denk ik toch wel echt, zoveel beter had het toch niet gekunt denk ik :) Dit word nog een prachtig jaar..
(De foto is van mijn klein broertje hier, Francisco of Chico, van drie ;) )
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
-----> voor foto's ; http://dali2.spaces.live.com/
