Vandaaag is dus de dag...dat het pakje aankwam. En wat een dag! De ochtend al slapend doorgebracht me een goe dutje in de klas, lekker goe veel gegete en oh, heb ik al vernoemd da mn pakje is aangekome?? Nu mag je dan denken 'pakje? Ik weet van geen pakje, welk pakje? Zo interessant is een pakje nu ook weer niet'. Wel mijn beste in het geval u denkt kan u gelijk hebben of natuurlijk ook niet indien u ook van hetgene houd wat in da pakje zat en mee met me blij bent! MIJN DIABOLO...en ook ng wa ander spulle, srry hannah vr de mindere aandacht nu voor de andere dingen in het pakje:D...Mijn diabolo dus! aaah de dag was helemaal goed. Ik heb dus een hele, volle, eeuwig durende maand gewacht, mijn vingers afgebeten en aan ng heel wa ander dinge gekauwt van frustratie dat het pakje niet aankwam maar voila(!), hier is het! Maaaaaaaaaar ik neem aan dat enige verdere uitleg over deze gebeurtenis niet verder uitgebreid moet uitgelegd worden. Er zijn namelijk nog veel andere dingen gebeurd zoals het bezoeken van een kasteel van een huis, het veranderen van richting officieel op school en mijn eerste lesse danse op foho. Maar om niet te veel van de hak op de tak te springen zal ik beginnen dus met 'het kasteel'. Het kasteel zoals ik het nu wel gedoopt heb is een huis waar ik vorige week ben langsgeweest, want bepaalde familieleden woonden daar. De hele avond hebben we daar een feestje gebouwd inculusief (hoe kan het ook anders) eten! Jaaaa, weer e feeske papa, ik weet wa ge denkt :)! Da huis stond op een 'stukje' grond van die mensen hun bedrijf, een farm. En reusachtig dat het allemaal is. In het huis waren er bedden voor 12 man, rond het huis was er een stukje groen van 300 op 300 meter en vlak naast het huis was er een reusachtige vijver waar een boot in kon varen en er was ook een zwembad. Ik bedenk mezelf just da ik ni echt op de meest gesofisticeerde manier ant schrijve ben en met de meeste inspiratie maar ik ben een beetje moe (gaap tijdens het typen). Ik ben dan ook ng van richting veranderd op et unief, want afs had er probleme mee da ik enkel in de avond na school ging dus nu volg ik 'Letras' in de ochtend, wat een soort van literatuur klas is. Mijn portugees gaat er echt wel op vooruit de laatste tijd, mede doorda ik nu in die klas zit. Ik kwam namelijk nog maar juist die klas binne en ik had gewoonweg 9 luisterende en vragende meiskes rond mij voor de rest van de ochtend! De droom van elke jong :)!. En die meiskes konde dus geen Engels dus moest het allemaal in het Portugees. Me een paar mense van mijn nieuwe klas ben ik dan dieje avond naar een club geweest waar ze alleen foho spele, da is een typisch braziliaans muziekgenre me zijn eige typische dans. Ik moet zegge tis allemaal moeilijker as et eruit ziet da danse, kheb heel de avond zitte klungele ma al bij al was dieje nacht superfijn. Oh een trouwens zus, als ge et leest, kheb Cidade de deus gezien. Z-a-l-i-g-e film!
ciao! beijo..
Ps; op de foto in volgorde staan; Carmen(een afs-medewerkster), Alexia(mijn gastmoeder), Sandra(een andere afs-medewerkster), Ik(als het nog niet duidelijk mocht zijn), Felix(afs student vanuit Duitsland), Sofia(de gastmoeder van Felix) en Sandra(nog een andere afs-medewerkster) Dubbelclick en de foto is duidelijk trouwes :),
haaaaaa morgen op naar de eerste klas geschiedenis ,want mode was in de avond en nu blijkt da et hoofdkwartier van AFS in Rio da ni zo graag heeft dus moet ik nu in de ochtend gaan, maar dan is er geen mode dus heb ik maar voor geschiedenis gekoze! (luid gejuich) Wel, veel interessant is er de laatste paar dagen niet gebeurd, want over de feestjes is er al genoeg verteld. Zaterdag is een beetje een mindere dag geweest. Ik had slecht geslape ,een slecht humeur van de avond dervoor en heel wa heimwee. Ik vraag me trouwens af wanneer da is eindelijk gaat verdwijne! Soit, de volgende dage ligt er dus nog heel wa avontuur int verschiet. Ik kijk er al na uit... De tekening hiernaast is nog ni af, morge fzo zal ik de complete tekening er opzette dan. Ciao!
De laatste paar dagen zijn er geweest van een paar merkwaardige gebeurtenissen. Gelukkig heb ik, samen met mijn bemanning Kennisse, Gewaete en Moet, de obstakels kunnen overleven en bij tijden ontwijken. Nog geen 4 zonsomwentellingen van de aarde geleden vond ik mezelf in een klein busje op weg naar Guimaraniha op weg naar een missverkiezing en het daaropvolgende feest. Met negen juryleden waren we. De ene al even zonderling als de andere. Toch was er een die me meteen in het oog sprong. Hij stond wel 6 voet boven de grond, had zwart gekrult, kort geknipt haar, een uitermate vreemde klederdracht en had denk ik zijn 35ste levensjaar al beleefd. Maar wat me het meeste opviel, en zonder twijfel ook de andere passagiers, was dat hij een onmogelijke drang bezat om zijn belevenissen in alle mogelijke kleuren en vormen te beschrijven. Ikzelf zat al even het prachtige landschap te observeren vanuit mijn, met het verlopen van de minuten telkens minder comfortabel aanvoelende, stoel toen de luide hoorn, die trouwens Claudio heette, mijn gedachten binnendrong. Als een oude misthoorn luidde het geluid mijn hoofd langzaam richting haven. Of was het beter gezegd richting misthoorn? Ik ging nog botsen op de kliffen, trachtende om het doordringende,bijna krijsende geluid te doen stoppen. Daar stond hij, midden in de bus, rechtop. Mijn ogen waren nu gefixeerd op hem en volgde elke beweging die zijn (groot!) hoofd bleek te maken na een interessante, voor mij onbegrijpelijke, zin. Ik begon me af te vragen hoe lang hij dit kon volhouden. Snel werd deze vraag echter niet beantwoord. Alsof God mijn geduld testte! Ik bewees me echter sterk en na de 40 minuten durende rit doorheen het golvende landschap van Minas Gerais waren we eindelijk gearriveerd en werd ik eindelijk verlost uit mijn ketenen die me te strak waren geworden. Binnengekomen in de feestzaal vond ik een grote rij van tafels in het midden van de zaal. Dit moest de baan zijn waar de modellen over zouden paraderen. Tussen al de tafels en stoelen vond ik een paar mensen, maar enige conversatie bleek onmogelijk en dus zette ik me maar neer en wachtte tot het evenement begon. Daar zat ik dan, tot 1uur 's nachts, toen de start van de competitie werd omgeroepen. Het massale volk dat zich thans had verschanst tussen de dikke muren van het gebouw bewoog zich als mieren rond de tafels en ikzelf werd afgeroepen en naar mijn plaats geluid als jurylid. Toen een paar draaien van de secondewijzer verder was het dan eindelijk zover... Na het inhuldigen van de winnaar en de gebruikelijke foto's werden wij juryleden naar een achterkamertje geleid waar we niet veel meer vonden dan tafels en stoelen die op elkaar waren gestapelt, wat rommel en wat drank. Ik zette me neer en probeerde het heen en weer lopen en hier en daar wat woorden te begrijpen. Maar dan, als door een weergaloze storm werd ik plots overvallen door de vrouw naast me! Ik voelde een langzaam een hand op mijn been neerdalen op een bijzonder duidelijk en ook onsubtiele manier. Ze keek in mijn ogen en sprak de woorden 'beezja-me' uit. Veel portugees kon ik niet, maar DAT verstond ik wel. Maar ik wou helemaal niet. Ik had en heb nog steeds een geliefde waarvan de gedachte me elke dag weer verteerde. En de vrouw was dan ook nog eens dronken. Ik probeerd haar tevergeefs duidlijk te maken dat mij de wil ontbrak, maar dat bleken loze woorden voor haar. Ze probeerde opnieuw, en opnieuw ,...en opnieuw. Uiteindelijk heb ik ze nog moeten ruw moeten wegduwen, wat ik helemaal niet wou. Ze wist gewoon niet goed wat ze deed, hoop ik. Na dit hele gebeuren werden er nog een paar pintjes gedronken en nog een paar uur gedanst onder de zwarte schaduw van de uren ervoor. Een ongemakkelijk gevoel had zich meester over me gemaakt. Tegen klokslag 4 uur waren alle juryleden dan eindelijk de bus ingeleid en werd de reis naar Patos de Minas ingeluid. 40 lange minuten heb ik weer het geduld moeten zoeken, 40 bijna eeuwig durende minuten heb ik het geduld vastgehouden met de laatste kracht in de toppen van mijn vingers. Ik was moe...
End log report.
De volgende dag heb ik dan toch nog lekker langs kunnen uitslapen gelukkig, goed gegeten 's middags om dan mijn reis in brazilie voort te zetten riching het huis van mijn vriend, Matheus, hier. Want daar ging ik 10 dagen overnachten. Alexia, mijn gastmoeder hier, is namelijk op reis naar Sao Paulo en mijn gastouders hadden dan maar besloten om mij even naar daar te sturen. Wat geen probleem was voor mij natuurlijk :). Hier zit ik nu ondertussen 3 dagen en ben hartelijk verwelkomt geweest in dit huis. Ik heb nog een schets kunnen maken, nog wat kunnen uitgaan en nog veel kunnen slapen. En zo zou het leven altyd moeten zijn...:)
-----> voor foto's ; http://dali2.spaces.live.com/
