Weken is het geleden dat ik nog eens de moeite heb gedaan en de tijd heb genomen om een bericht op virtueel papier neer te schrijven. De ware schoonheid en magie van het schrijven is nu eenmaal niet hetzelfde op deze manier, zo onpersoonlijk, zo makkelijk. Met de simpele druk op een toets is de letter, en zo het woord gewist dat net nog de gedachten doorkruiste. Schrijven hoort niet gemakkelijk te zijn, het is moeilijk, een kunst. Zo is het ook in het leven. Maar al te vaak worden dezer dagen de luxes en privileges van het alledaagse leven als vanzelfsprekend genomen, niet beseffend dat het zulke luxes en privileges zijn. Het is te gemakkelijk, het is gewoon te gemakkelijk om op deze manier te leven, niet nadenkend, niet omkijkend. Een grote zonde is het. De schoonheden die gemist worden, niet beleefd en niet bewonderd worden. Het is iets wat ik heb ingezien van de ene, op de andere dag. Alsof de nacht me een vergrootglas had gebracht, zag ik hoe het scherm waarop ik het leven elke dag bestudeerde een net bleek te zijn. Goed keek ik met mijn nieuwe vergrootglas naar het scherm en vond kleine gaatjes, amper zichtbaar. Er kwam een frisse tocht uit tevoorschijn. Ik ademde diep in en mijn longen werden algauw gevult met verse lucht. De zuurstof van het leven zocht zijn weg door mijn lichaam tot in de kleinste aders. Wat een gevoel! Ik voelde een leger tegen de laag van teer in mijn longen duwen ,om daarna er door te breken. Een korte pijn, om daarna het leven met geschrobde en wijd open kijkers te aanschouwen. Ik zag hoe het scherm als een slang zijn buitenste schil van zich afworp en zijn ware kleuren prijs gaf. Vlinders fladderend rond de contouren van het onderwerp, een zon die zicht langzaamaan begint neer te leggen achter de horizon, het licht in stralen van geel, oranje en rood uiteenspattend en vermengend met het blauw van de lucht aan de horizon en het zwart boven in de hemel, drie bedelaars rechtsboven op het scherm met de rechterhand uitgestrekt, de linker stevig rond een fles whisky en een gezicht dat niets minder dan hun ongelukkige verleden weergeeft.
Nu zit ik hier, te schrijven zonder na te denken, simpelweg in mijn ooghoeken kijken naar de neervallende druppels die te zwaar waren geworden voor de vermoeide wolken. Het weer is niet vochtig, kleverig en nat. Het weer is verfrissend, mooi en moge het nog een paar uurtjes doordruppelen. Het leven is makkelijk, moeilijk, mooi, oneindig, ..kunst.
-----> voor foto's ; http://dali2.spaces.live.com/
